ดาวน์โหลดแอป
53.31% 时光里故事中 / Chapter 177: 第十一章 石沉大海

บท 177: 第十一章 石沉大海

魔都?上海?

  好吧。

  中午吃完饭,我们在院子里消食,她挽着我的胳膊说:“老公,咱家就剩一点点钱了,要不我像姐姐借1000块过度下?”

  我摇摇头说:“不行,不能像家里借钱,咱们来上海不到半年,开口会让家里担心咱们的。”

  于梓晴说:”那怎么办呀,离发工资还有一个礼拜,不够花的。”

  我低头思考能借谁的钱,她拍了拍我,说要不借以前的同事吧,她现在不在开元上班,我们私交挺好的。

  我有小私心,逞强不愿找身边共性朋友借钱,要不传开会很丢脸。我想了想说:“好吧,你跟人家说,下个月发工资就还人家,等有机会请人家吃饭。”

  她读懂我的意思,点点头拿出手机打电话,我走到一旁点燃一根烟,这样不是回事,在现在的公司上班,挣不下钱,到下次交房租一样白搭,得想办法找个能包的住家里日常开销的才行。

  “老公,搞定啦,等下回家我把银行卡号发给她,抽空就把钱给我打过来。”

  我挤出一丝笑容问谁啊?

  于梓晴说:“刘妮娜,以前4楼卖少淑装的,你见过呀,去年咱们刚谈恋爱时,不是老在货梯里碰到吗?”

  我点点头,“下个月就给你朋友把钱还了,走吧,在转转。”

  每天上班我更加卖力,别人打电话我在打,别人休息我还在打,经过10多天的努力,依然平均两天成交一单。

  勤奋的步伐踏上错误的道路,离希望越走越远。终于有一天,我去找赵主管了。

  “赵主管,我申请离职。”思量许久沉淀的答案,这里适合不用交房租的人,而像我这种刚来上海,上班至少要解决温饱的人,太难了。

  赵主管没说什么,用理解的眼神看着我,“出去以后,还是朋友。”

  办完离职手续,回到家见于梓晴在厨房做饭,端上桌我把离职的事说出来,本以为她至少埋怨几句,没曾想她淡淡一笑,给我夹了一口菜,说道:“老公,你在这刚要上班时,我就猜出结局,情理之中,意料之外。我还想着上个月底你就会说,能做到现在,超出我的预期了。”

  我眼观鼻鼻观心,“那次面试上我见你欲言又止,也能猜到一些,我也想做的时间久一些,但咱们家现在的情况,我等不起三个月后的转正。即使转了,照目前我工作的进度,想拿上解决温饱的收入,有些悬。”


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C177
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ