บท 33: Thirty Two
Thirty Two
Napahawak ako sa aking labi habang nasa sulok at nakatingin sakanya, napapatanong ako saaking sarili.
Why? Why he kiss me?
Nanaginip na naman ba ako? Comatose ba ako? Bakit? Tinitigan ko siya habang hindi ko maipaliwanang ang mga ngiting ibinibigay niya sa likod ng camera, iba na ito kaysa kanina. Bigla akong nahiyang lapitan siya, bigla akong nahiyang magtanong sakanya.
"Okay, Be ready for the interview" narinig kong sigaw roon pero tulala parin ako. Siniko ulit ako ni Liyan.
"Ma'am, interview na daw po."
"Ha!" Kumukot noo siya na animoy nagtataka sa inaakto ko.
"Interview na daw po..." ulit niya. Tuluyan na akong nabalik sa reyalidad. Kaagad kong nilapitan si Liam na inaayusan na ng make up artist and as much as possible, inalalayo ko ang mga tingin ko sakanya. Hindi ko alam kung ano ba dapat ang gagawin sa tuwing ganito. I've once in love, yes at inaamin ko iyon but I didn't remember na may ganitong nangyare saamin noon ni Zared.
Naupo ako sa tabi niya at ibinigay ulit ang mga question na itatanong pero nakatitig na naman siya at natutunaw ako. Napatikhim ako, kinakabahan na naman ako ng sobra.
"A-Ah S-Sige doon nalang ako maghintay." Kaagad akong napatayo at iniwan siya pakiramdam ko ang pula pula na sobra ng mukha ko at anu mang oras sasabog ako.
Lumabas muna ako ng studio upang pakalmahin ang sarili ko. Naupo ako sandali at nagisip. Makalipas ang ilang minuto ay bumalik na ako.
Napupuno na ulit ang buong studio, nakita ko na ring nakaupo si Liam habang binabasa ang binigay kong mga tanong, nagaayos na rin ang interviewer. Nagtago ako sa may sulok at nanuod.
"Ready, Go." Go signal nila.
Awkward na ngimiti si Liam sa Camera at napangiti ako roon.
"Mr. Liam Dwayne Perez." Tawag ng interviewer ng pangalan niya.
"We really glad to meet you, you were the Hero of our generation for saving thousand of children lives. And we are thanful to finally meet you and talk to you." Panimula ng interviewer.
"Me too, but the title Hero, sa tingin ko it doesnt really belong to me. I just do my job as a Police Officer and every person is a Hero of their lives so I dont think it suit me." Napangiti ako sa sagot niya.
"We will remember what youve said so moving on Mr. Perez, what did you recall about that day? During the Bombing incident?"
Tumingin siya saakin at bigla na namang kinabog ang dibdib ko sa mga tingin niya.
"Uhm, about that day. I always recalling myself in shock about what Ive receive thru call, na meron nga daw Bomba to this particular place. Me and my co-workers set an action to prevent that bombing at para rin makasigurado kung meron nga ba since ang target nila is mga bata. We rush to go to that school at hinanap kaagad ang possible bombs. We evacuate the student as much as possible dahil kahit na hindi totoo there is still possibilty na totoo at ayaw naming mahuli sa lahat, we still need to prioritize the lives of this children na merong pang makikitang mundo. And when I found the bomb in one of the classrom, may 20 minutes pang natitira so ginawa namin ang lahat para matigil ito and right on the last minute, we thank god dahil nag-success kami." Nagpalakpakan kaming lahat dahil sa sinabi niya. Wow, amazing. Ini-imagine ko palang yung nangyare during that day, I really salute all the Policeman in the whole world.
"That was really Brave Mr. Perez and we will salute you and your co-worker for that." Ani ng interviewer.
"Since we are talking about saving lives, did you also save lives of a person that close to you and you need to choose between them?" Napakunot noo ako sa tinanong niya. Wala naman ganito sa questionaire na ginawa ko.
Nilapitan ko si Liyan. "Bakit may ganyang tanong? Wala akong matandaang may ginawa akong ganyan."
"Ah Ma'am, pinalitan po last to minute ni Sir Ver. Hindi ko na po kayo na-inform." Napahilamos ako sa aking mukha at tinitigan si Liam na nakatulala na.
"Mr. Perez?" Tawag ng interviewer sa nakatulalang si Liam. Bigla akong kinabahan.
"Yes." Sagot niya.
"About my question did you also save a person and you need to choose of-"
Hindi na niya pinatapos ang sasabihin nito. "Yes, of course and that is the main reason why I choose to be" nagtama ang tingin naming dalawa. "A policeman because I want to protect that person" Biglang may tumulong luha sa mata ko. At biglang pumasok sa ala-ala ko ang aking panaginip.
"May itatanong sana ako sayo?" Naging seryoso ang mukha niya habang nakatingin saakin, hindi ko na inalintana ang mga estudyanteng dumaraan sa paligid at na-focus lang ang mga mata ko sakanya.
"Are you planning to take Criminology?" Kunot noo ang naging reaksyon niya.
"Why?"
"Wala lang, just asking."
Humakbang siya ng isa para tuluyang lumapit saakin.
"Now that you've said that, bakit hindi?"
"Ha?" Wala sa sariling sambit ko.
"You are asking me if I woud take Criminology, right?" Tumango ako.
Naging pilyo ang mga ngiti niya saakin.
"Probably." Sagot niya.
"Why?" Mas lalong lumapit ang mukha niya saakin.
"To protect you." Pinagmasdan ko ang mga nagkikislapang niyang mga mata habang nakatingin saakin, pinagmasdan ko ang kanyang labing alam kong nanunuya saakin. At saka ito malawak na ngumiti.
And it just feel like all my dream about him were actually happen.
สถานะพลังงานรายสัปดาห์
-- การจัดอันดับด้วยพลัง 
-- หินพลัง