บท 142: Pumatay!

"Nasa 3km siguro ang layo nila mula sa paanan ng bundok," tago ni Luo Feng sa tuktok ng bundok habang patuloy na inoobserbahan ang baba ng bundok. Walang kahit sino ang naglinis sa mga lugar na ito ilang dekada na ang nakalilipas kaya natural na kumalat ang mga damo sa buong lugar na ito. At siguradong walang makakapansin sa kahit sinong magtago sa damuhang ito dahil sa sobrang kapal ng mga ito.

Napangiti si Luo Feng dahil natapos na rin niyang isipin sa wakas ang kanyang plano.

"Dahan-dahan akong lalapit sa kanila habang nakadapa sa lupa! Hindi nila mahahalatang nasa harapan na pala nila ako." Hindi siya makakagawa ng kahit anong ingay kung gagamitin niya ang kanyang spiritual force sa paglutang habang nakadapa sa lupa. Ito ang pinakamabisang paraan para makalapit sa kanila ng walang ingay.

Pero….