ดาวน์โหลดแอป
60.67% 老夫少年狂 / Chapter 374: 379.你的我的

บท 374: 379.你的我的

刘春富当然知道和雷鸣一起出去买菜会碰上熟人,但他也明白既然自己已经从监狱里出来了,早晚都得出门的,不能永远躲在家里的。

  既然如此,何不现在就出来走走呢。最重要的是,能够和雷鸣一起出去走走,是他发自内心的渴望。自己离开家三年多了,他无时不担忧着雷鸣,所以现在他愿意时刻陪伴着他。

  虽然刘春富离开家三年了,雷鸣也从一个十五岁的小小少年长成了一个十八岁的大人,但是雷鸣再次见到刘春富,并没有任何陌生的感觉,因为在他的心里,也一直把刘春富当成了父亲。

  尽管天很冷,集市上依然有很多的人。雷鸣也很奇怪这种现象,本来大街上来往的人很少,但一拐过那个拐角来到集市上,就看到熙熙攘攘的人群,好像这些人都是从地底下冒出来的一样。

  “叔,你想吃点什么呢?”雷鸣轻声问道,这么久不见,他是真的想给他做顿最好吃的饭菜。

  “什么都行啊。”刘春富笑眯眯地扭头看看雷鸣,眼中是说不尽的爱怜。自己当初收留这俩孩子还真没错,都是重感情的人呢。有这么懂事的孩子,他给自己做什么都会是世上最好的美味。

  “要不,咱买点肴肉?”雷鸣在一个卖鄂庄肴肉的摊前站住,那熟悉的浓郁香味一阵阵飘进鼻子,让他想起第一次遇见刘春富的情景。

  当时,刘春富就是买了一些肴肉,让自己尝到了那人间美味,让自己和哥哥心甘情愿地跟着他走了。想必,鄂庄肴肉也是刘叔叔的最爱。

  “好的,好的,买一些吧。”刘春富当然也想起了当初把雷鸣弟兄俩带回家的情景。

  “猪头肉,猪心,猪肝,猪小肠,猪耳朵,每样都来一点。”雷鸣高兴地指指这里又指指那里。

  卖肴肉的中年妇女麻利地按照雷鸣的指点分别切了一些,朝台秤上一放,“一斤二两,可以吧?”说着,又切了一小块肝放上。

  “可以,可以。”雷鸣看了刘春富一眼后才点点头。

  中年妇女叮叮当当一阵快刀剁就把肴肉全切成了小块,又麻利地装进了塑料袋里。

  趁雷鸣接袋子的功夫,刘春富已经将钱递给了中年妇女。

  雷鸣伸手去揽,嘴里说着“我来,我来”,也掏出钱来给中年妇女。看着雷鸣递过来的钱,中年妇女笑而不语。

  “麻烦你把钱还给我叔。”雷鸣有些急了,把自己的钱硬塞到中年妇女手里。

  刘春富见状,没有说话,主动伸出手去将自己的钱拿了回来。

  雷鸣这才舒心地笑了。刘叔叔今天刚刚回来,怎么能让他掏钱买东西呢?


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C374
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ