ดาวน์โหลดแอป
25.79% 明朝败家子 / Chapter 467: 第四百六十八章:天佑大明

บท 467: 第四百六十八章:天佑大明

坐在轿子里。

  马文升突然醒悟。

  诶呀……

  这徐经回来,好似和自己八竿子打不着啊,自己高兴个什么劲啊。

  想当初,自个儿可没少讥讽徐经出海的事。

  可慢慢的,他定下神来。

  一样的,老夫心怀家国,徐经能回来,兵部受益良多,至多……这钱粮就算没白花了。

  所以……于自己而言,这是大好事啊。

  凭啥就不能高兴。

  凭啥就不能嘚瑟?

  高处不胜寒,越是到了这个地步,越发觉得,脸面这东西,实乃人生的大障碍,为了一张脸,隔三差五心神不宁,又时不时冒出羞愧之类的负面情绪,乱了心智,嗯……不在意这些细节。

  他匆匆至午门,入宫请见。

  …………

  弘治皇帝半卧在御案之后,手捧经卷。

  欧阳志作为待诏翰林,侧立一旁。

  弘治皇帝徐徐将经卷放下,突然叹了口气:“欧阳卿家,你父母在堂吗?”

  欧阳志沉默片刻:“家父早逝。”

  弘治皇帝惋惜道:“子欲养而亲不待,此乃人生憾事啊。”

  欧阳志想了想:“学生还有恩师。”

  弘治皇帝乐了:“你为何总是开口闭口,总是恩师?”

  “恩师乃再生父母也。”这一次,欧阳志反应快了一些。

  弘治皇帝感慨了:“卿家所言,也有道理,卿是至情至性的人啊。朕听说,卿家恩师诸门生之中,最看重的是卿,是吗?”

  欧阳志沉默了。

  “卿家为何不回答。”

  欧阳志深深的看了弘治皇帝一眼:“恩师最看重的,乃是徐师弟。”

  “哪个徐师弟……”弘治皇帝奇怪了。

  欧阳志道:“编修徐经。”

  弘治皇帝恍然大悟,原来是他:“这何以见得呢?”

  欧阳志想了想:“自徐师弟出海之后,恩师就再没有提起过他,恩师是重情重义之人,断然不会将徐师弟遗忘,可恩师不但绝口不提,甚至命人绘弟子像,竟也故意遗漏了徐师弟,由此可见,恩师如此,只是不愿触景生情而已。”

  弘治皇帝颔首:“想不到……竟还有一段这样的过往,真是……遗憾的事啊……倒是难为了他,平时看他笑的挺开心的,哪知道,他还有这样伤心的事,在人前欢笑时,他一定很辛苦吧。”

  弘治皇帝若有所思,也不禁感慨。

  自己又何尝不是如此呢?

  悲惨的童年经历,自己的生母,至今看不到自己成为太子,成为天子,甚至看不到朱厚照和朱秀荣的出生,看不到朱厚照和朱秀荣成人,每念及此,弘治皇帝便觉得,这是不可触碰的心事。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C467
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ