ดาวน์โหลดแอป
39.54% 黄泉小饭馆 / Chapter 104: 第一百零四章 顾士忠之死

บท 104: 第一百零四章 顾士忠之死

苍北已经收拾好了行李,他来的时候带了一个包袱,里面鼓鼓囊囊一堆东西,走的时候却两手空空,只带了换洗的衣物。

  “我也没啥值钱的东西,这些不起眼的宝物什么的就当送给你的纪念。”

  “你走了正中元昆神君下怀,这样不能解决问题,反而会助长他嚣张的气焰,你不要走,阎王已经去解决了,很快就会结束。”我抢过苍北的行李,紧紧攥在手中。

  苍北苦笑一声,“我来了一年,是时候走了,我家在北鸣山,你可以来找我玩,好了,夙白妹妹,我去休息了,这两日……有些疲惫。”

  苍北没有管行李,径直经过我回了房间。

  我知苍北去意已决,我想留住他,可我留不住。

  子时已到,我一个人关门收拾桌椅,像苍北没来以前一样,本来很正常的事,此时却觉得十分孤单落寞。

  夜晚的地府是寂静的,没有一丝声音,我本习惯一个人,可苍北出现以后日日在我耳边说个不停,我早已习惯,可如今他就要残忍离开,我不甘心。

  这笔账一定要算在元昆神君的头上,我恨恨的想着,手里的抹布不知不觉捏成了一团。

  我没有回房间,抱着双腿靠在门框上发呆,慢慢的有了些困意,开始打盹儿。

  忽然,迷糊之中听到门“吱呀”一声,我重心不稳,向一侧倾倒,快落地之时被一双大手扶住,慢慢坐了起来。

  “夙白妹妹,你没有回房间?”

  我昨晚在苍北门口守了一夜,因为我知道他会偷偷溜走。

  朝夕相处一年的人就要离开我,我才不会轻而易举的放手。

  “对,你不要走,你要走的话我们从此恩断义绝,永远不要再见了。”

  “可是……”

  “我认真的!”

  许是看我表情太过坚决,模样也有些狼狈,苍北心软下来,缓缓点头,而后又说道:“夙白妹妹,我们各退一步,这阵子我去人间避避风头,等阎王解决此事之后我再回来……”

  “不行!”我打断苍北的话,“谁知你以后会不会再回来,这人间那么大,你要想躲,我怎么找你?”

  此刻我的脑海里都是昨晚一个人收拾桌椅的孤单场景,心隐隐作痛,我不想再来第二次。

  “那我这几日不出去了,向外说我已经回了人间,现在鬼差们已经不敢去人间当差,长期下来必定会出大乱子。”

  “可以。”只要苍北不离开我就好。

  我再三确定苍北不会离开,这才放下心去,卯时到了,便去招待忘川河的众鬼。

  “夙白妹妹,那个小伙子呢?听说你这里有一个俊朗的小后生,怎么看不到?”


next chapter
Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C104
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ