ดาวน์โหลดแอป
93.42% 穿书之误救反派 / Chapter 199: 第二百章 是你吗?

บท 199: 第二百章 是你吗?

操场里人来人往,热闹非凡,昏黄的路灯远远的亮着,没有人注意到这里,却让姚月哭的肆无忌惮。

  没有肝肠寸断,没有撕心裂肺,她只是哭着,停不下来。

  有时候,崩溃,只在一瞬间。

  而不远处的空地上,却站了两个人,两人的目光里,皆是暗色里那个埋在自己双膝里,哭成一团的瘦小身影。

  “心疼了你还不过去哄?”凌玉如是说。

  易晓寒的目光从她的身上收回来,落到这个只到他腰间的小男孩身上。

  “你等不及了?”

  “我有什么等不及的,你爱哄不哄!”

  易晓寒看了一眼这个人小鬼大口是心非,说话间腮帮子一股一股像极了姚月的凌玉,目光柔和了几分,“你不懂。”

  “我不懂?没有我,你现在早就沦为一介凡人被她抛弃了好不好?”

  看着他得意洋洋,一副全凭他功劳的模样,易晓寒难得的没有激他。

  “嗯。”他的大掌轻轻覆上了他圆润的脑袋,赞赏的拍了拍他,“生了你,终归还是有些用处的。”

  凌玉睁大眼睛,一副活见了鬼的表情看着他,然后立刻后退了几步,躲开了他的手。

  易晓寒收回手,并未对方才的怪异举止置一词。

  而是回头重新看向了姚月。

  “别看她聪明灵慧,实则十分固执,心里认定的事,很难作出更改。这次,我便是给足了她时间,让她看明白自己的心,看的清清楚楚,不会再任性的舍下我,还有你。”

  “只有真正失去过,才会明白什么叫珍惜。这是世人的通病。”

  凌玉听着,若有所思的点了点头。

  易晓寒看着,声音冷清道:“不管你有什么心思,都给我憋回去。我辛苦追回来,不是让你来放肆的。”

  凌玉脑中的想法还未成型,便被戳破,他板着脸瞪他,“我才不会像你们大人那么幼稚。”

  “如此最好。”

  一顿痛哭后,姚月终于认清了现实。

  她根本就忘不了他。

  无论她装作多么的云淡风轻,多么的若无其事。可坐在图书馆里看着书发呆的是她,翻开课堂笔记发现字里行间写着‘易晓寒’的人是她,不自觉的在别人身上寻找他影子的人还是她。

  经历了这一遭,她真的还能再回归自己原本的生活吗?

  旁人都没有发现她的异常,可她却知道,她早已不是原来的那个她了。

  她终于愿意放过自己,不再那么压抑,放空自己,放任自己去想他。

  姚月在偷偷喜欢易晓寒,甚至是痴迷,韩茜第一个发现了。


ความคิดของผู้สร้าง

想写大结局了。。。

next chapter
Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C199
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ