ดาวน์โหลดแอป
77.95% 我撞了南墙 / Chapter 297: 296对不起,没关系

บท 297: 296对不起,没关系

“爷爷好,我是墨子夜的朋友。”李莉率先接过墨子夜的话。

  得不到如期的答案,老爷子显得有些失望,只是再看到他们握着的手时,还是笑了,八九不离十的事,其实那一句承认,又算得了什么呢?

  “挺好的。”老爷子笑着说了句。

  他的目光,在他们身上流连了一遍又一遍,露出心满意足的笑容,终于有些疲倦的说,“我终于也能去和他们相聚了,我的妻子,我的儿子,我的儿媳,我的长孙……”

  墨子夜在那一刹那别过头去,眼泪也终于忍不住了,轻声呢喃了一句,“那我呢,你们都去相聚了,我呢?为什么要留我一个……”

  “墨子夜……”李莉看见这样的他,忽地心疼又意外。

  老爷子没有说话,只是苍老的脸颊上,展开宽心的笑颜,“你还有你该走完的人生,爷爷知道,你会做到的。”

  墨子夜抹了一把眼泪,松开李莉的手转身出去。

  他到底,在生离死别面前,也是和大多数人一样,跨不过去的,尽管,他曾经失去过那么多人。

  “不用管他。”老爷子笑了笑,“李莉?爷爷很高兴认识你,以后子夜……你多担待。”

  李莉觉得喉咙哽了一下,眼眶微红,但还保持着笑容,“好,爷爷放心。”

  …………

  两日后,老爷子还是走了,或许是见到了想见的人,或许是想到能和分离许久的家人团聚,他走得很安详,没有意想中的挣扎和痛苦。

  老爷子临走交代,葬礼要简单办,他们自然是遵从的,只是墨家的家主走了,这对于夜城来说,无异于是一件无比悲痛的事。

  那一夜间,夜城的灯光长亮,一连三日,没有车辆鸣笛,没有赛车狂欢的聚集。

  看着这无比安静而又弥漫着一股悲伤味道的城市,李莉忽然意识到,这是一个什么样的地方,墨家于这座城而言,是一个什么样的存在。

  她忽然觉得自己有些卑微,在这座城,这座宅子里,她是如此的格格不入。

  此后的一个月,墨子夜都是待在自己的房间里,酒醉不醒,昏昏不清,连饭菜都是李莉日常送去,却吃的极少。

  向北北甚至气得打过骂过,却毫无用处。

  司南羌每天为了安定住墨家旁支的那些人,在努力,或许是理解墨子夜的哀痛,他没有冷言冷语,也没有斥责怒骂,并且拦下向北北,只对墨子夜说了一句,“那是你们墨家一生的成就,我能做的,只能保它不死,但重振,只能由你来。”

  这是他答应老爷子的,往后,不管墨子夜担不担得起来,他都会不惜一切代价,保住墨家。


next chapter
Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C297
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ