ดาวน์โหลดแอป
82.6% 师父他总是不对劲 / Chapter 266: 第二百六十七章

บท 266: 第二百六十七章

桃夭内心慌的一批。

  在看我?

  怎么办....

  还在看我?

  要死了要死了...

  清暮内心:“.......”她好像很紧张,是自己给她太大压力了?那还是不看她了。

  正在这时,褚尘之视线从俩人身上绕过,突然用手中的棋子敲了敲桌面,像是有些愠怒,头也没回地对身后的桃夭轻斥。

  “为师平常就是这么教你应付长辈,不知礼数的?师伯问你话,要好好回答。”

  桃夭心中一咯噔,下意识看自家师父的表情,瞧着波澜不惊,但却瞒不过她,那平静下面,明显翻涌着什么。

  只是她还未做出行动,便听清暮替她说话。

  “师弟不必如此苛责,她还是个小姑娘。”

  不说还好,一说,褚尘之落子之际,冷哼一声,很是意味不明。

  桃夭:“......”做了个吞咽的动作,手心全是冷汗。

  此刻的她好似热锅上的蚂蚁,怎一个煎熬可以了得。

  想了想,她还是从师父身后走出来,再次对着清暮的位置行了个礼,压低声线让自己的嗓音跟平时听着不尽相同些。

  却意外变得有些软生软语,像是江南小调,又有种沁入心扉的甜美,让人心跳一紧。

  “师伯。”

  说不出来是什么感觉,但清暮很想让她再多说几句话,于是他一改往日里对别的女仙的不假辞色,沉默寡欲,想了心思地找话题想要引导她继续与他对话。

  “嗯...嗯,师侄为何遮着面纱?”刚问出口,他就有些懊悔了,这样的询问可以称得上是唐突无礼,但他一时间还真找不出更好的话来说。

  本想行完礼便找个借口溜走的桃夭:“.....”第一次觉得,暮以舟话有点多。

  可前有师父的警告,她也不敢不回话,便随口编了个谎话,抬了右手隔着面纱覆在自己的脸上,眉头微皱,拢了几分愁绪。

  “只是长了几颗痘痘,有碍观瞻。”

  “这样....”她这样说,清暮更不知道该如何接话了,加上他本就有些不善言辞,不过好在他突然想到自己的芥子空间中还种了一些可以美容养颜的灵药。

  虽然他也不知道自己为什么会种那些,而且空间中的小屋外还有一架缠满花藤的秋千,但每次想弄掉那些的时候,都会万分不舍。

  修炼到他这个境界,本该对世间万物都不再执著,可却还会有难以割舍的东西,且没有任何关于那些东西的记忆,他知道自己可能哪里出了问题,也探察过,只可惜,一无所获。


next chapter
Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C266
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ