ดาวน์โหลดแอป
99.37% 师父他总是不对劲 / Chapter 320: 第三百二十一章(大结局)

บท 320: 第三百二十一章(大结局)

回去时,褚小桃其实注意到了暮以舟躲在暗处看她,可她故作不知,因为她知道他不想让她发现他。

  而且师父也发现了,所以他紧紧地握着她的手。

  “桃儿。”

  褚小桃回了神,看向眼前这个她此生无憾无悔爱着的人,缓缓笑开,眼神坚定地回握住他的手。

  “走吧师父,我们回家。”

  头顶金色的光束从天际落下来,将俩人笼罩其中,褚尘之看着眼前他心之所向的人儿,眸中闪过一丝晶莹。

  他的嗓音有些沙哑的哽咽,像是受尽苦难终成正果的释然与高兴。

  这一刻,褚尘之不再想着旁人如何如何,他只知道,要带他的小徒儿回家。

  “我们回家。”

  他弯腰将她抱在怀里,吻过她的眉眼,唇角上扬的弧度情意绵绵,目光更是温柔缱绻。

  “回家了。”

  当光束消失后,远处躲在密林后的男人终于肯走出来,他踱步到俩人消失的地方,见到一根掉落在地上的桃花簪。

  蹲下身子,暮以舟捏起袖子最干净的一角,擦拭上面沾染的灰尘,又细心地吹了几下,这才宝贝地捧在怀中。

  风过无痕,天气渐渐凉了,一片枯黄的树叶落在他的鬓发间,片刻的逗留,便落回大地的怀抱。

  暖色的光线照在他发丝中隐藏的白发,暮以舟的心中却是一片荒芜苍凉,寸草不生。

  最怕的,便是他明明曾经拥有过,可却又是那么短暂。

  摘下挽发的玉簪,换上手中的桃花簪,一如很久很久以前,他还是那个清暮神君,守着琢光山,等待着一个不会回来的爱人。

  不会再期望下辈子了,他也不会再有下辈子,此生过后,魂消魄散,融归于这天地之间,也算是一种解脱。

  桃之夭夭,灼灼其华,之子于归,远送于野。

  终究是他错过了。

  回忆....

  [什么前朝余孽,我喜欢你,是喜欢你这个人,喜欢你这颗心,跟你的身份有何关系,唔....好像是有点关系,聘礼,你得翻倍给!]

  [我要保护我的族人,但我也想保护你啊,哎呀别哭丧着个脸了,我带你去吃桂花糕好不好?]

  [欸,小道士小道士,你老是丢下我做什么,就让我跟着你呗,哎呀,小气吧啦,不就是摸了一下吗?好啦好啦,别生气了,大不了我让你摸回来,这里也给你摸好不好?]

  [夫君,我要吃糖葫芦,就一颗,一颗好不好,剩下的都给你...唔,留着下午再吃好不好?]

  “好,夫君去给你买。”


ความคิดของผู้สร้าง

这一生本该那么短,和你在一起的时候,我总觉得不够,可现在却又那么长,长到...我无法不去想你。

next chapter
Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C320
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ