บท 7: แอปเปิลผลที่ 7 อดีตของณธีร์

สายฝนเม็ดเล็ก เม็ดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้าสีครึ้มลงสู่พื้นล่างตามแรงดึงดูดของโลกประพรมท้องถนนยามเย็นที่ผู้คนกำลังเดินพลุกพล่านหลังเลิกงาน ดวงตาสีดำสนิททอดสายตามองดูทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างบนรถยุโรประหว่างทางกลับบ้าน โดยมีคนขับรถประจำตัวคอยทำหน้าที่ ฝนตก...ชวนให้นึกย้อนกลับไปในช่วงวัยเด็ก ซึ่งวันนั้นก็เป็นวันที่ฝนตกหนักเช่นเดียวกับวันนี้

เด็กชายวัย 10 ขวบวิ่งฝ่าฝนกระหน่ำไปที่บ้านของหญิงชรา ผู้มีศักดิ์เป็นย่าของเขา นั่งร้องไห้ฟูมฟายระบายความขุ่นเคืองบนตักคนชราในวันที่ไม่มีใครต้องการ...นี่คือเรื่องราวของเด็กชายณธีร์ วีระคณาเกียรติสุขสวัสดิ์

"ฮึก ฮือ"

มือเหี่ยวย่นคอยลูบหัวหลานรักอยู่อย่างนั้น ปลอบประโลมด้วยความเงียบอยู่สักพักให้อารมณ์ของณธีร์เย็นลงกว่านี้อีกสักหน่อย

"เป็นอะไรหืม ทำไมน่ะหลานรักของย่าถึงร้องไห้ฟูมฟาย วิ่งมาหาย่าท่ามกลางสายฝน ดูสิ! เนื้อตัวมอมแมมไปหมดแล้ว" เสียงนุ่มฟังดูอบอุ่นพูดกับหลานคนที่สองของบ้านวีระคณาเกียรติสุขสวัสดิ์

"คุณย่า ฮึก ไม่มีใครรักณธีร์ ไม่มีใครต้องการณธีร์ ฮึก"

"ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ คนที่รักณธีร์มีตั้งเยอะแยะ ย่าก็รักณธีร์นะ"