บท 12: แอปเปิลผลที่ 12 ค้างคืน

ทันทีที่ประตูปิดลงเท่านั้นแหละมือเล็ก ๆ จากคนข้างหลังใส่แรง เอื้อมหวังทำร้ายร่างกายณธีร์ โชคยังดีที่ปฏิกิริยาของอีกฝ่ายไวกว่าหลบได้ทันและจับมือคนร้ายไว้ในอ้อมอก

"ปล่อยนะครับ" น้ำเสียงของคับฟ้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

"ถ้าปล่อยคับฟ้าก็ตีผมอีกสิ"

"...แล้วมันน่าตีไหมล่ะ"

"ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคับฟ้าก่อน แต่คับฟ้าก็ได้ยินแล้วนิครับว่าแม่ผมตื้ออยากให้คุณมาที่บ้านให้ได้ แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ พอคุณมา คับฟ้าไม่เห็นสีหน้าดีใจของแม่เหรอ"

"..." คับฟ้าเงียบเข้าใจคำอธิบายของณธีร์ ก่อนจะเริ่มผ่อนแรงลงมองหน้าณธีร์ที่ยังยิ้มให้ "แต่ไม่เห็นจะต้องนอนค้าง"

"เรื่องนี้คับฟ้าเองก็ต้องเข้าใจแม่ผมนะ เพราะเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณและผมที่ต้องขับรถกลับไปกลับมาดึก ๆ ดื่น ๆ อีกอย่างคงเห็นว่าในอนาคตคับฟ้าต้องแต่งเข้ามาผมอยู่ ท่านคงอยากให้เราสนิทกันมากขึ้น"

ณธีร์เอื้อมมือลูบผมคับฟ้าอย่างอ่อนโยนเป็นการปลอบประโลมคนรักที่ยังอยู่ในสถานะกำลังจีบ คับฟ้าไม่ได้รังเกียจที่ณธีร์แตะเนื้อต้องตัว เท่านี้ก็รับรู้ว่าคับฟ้าเปิดใจให้ความสัมพันธ์ของเราให้พัฒนาขึ้นไปเรื่อย ๆ