บท 173: บทที่ 116-1 คลื่นวสันต์ในห้องมืด

บทที่ 116-1 คลื่นวสันต์ในห้องมืด

ฉู่หลีรุดขึ้นไปแก้เชือกที่มัดอยู่บนตัวหลินมู่ไป๋ออกอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะเอาผ้าฝ้ายที่อุดไว้ในปากเขาออกมา ทว่ากลับเห็นเพียงความไร้มารยาทที่น่าตาย ไร้ซึ่งการโค้งคำนับของใต้เท้าหลินแห่งกรมพระอาลักษณ์ที่ซึ่งยามนี้มีรอยพกช้ำสีเขียวบนหน้า และชุดเสื้อผ้าอยู่ในสภาพเละเทะเท่านั้น ดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องมายังชิงเซี่ยไม่ไหวติง ผ่านไปเนิ่นนานถึงจะค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ ก่อนกล่าวด้วยความเศร้าโศกเสียใจว่า “ที่แท้เรื่องของเทพเซียนภูตผี จริงๆ​ แล้วก็ไม่ได้เป็นเพียงคำหลอกลวงอันใด คิดไม่ถึงว่าดินแดนสงบของปรโลกแห่งนี้ จะมีพระราชวังที่หรูหรางดงามเช่นนี้ ช่างตรงกันข้ามกับที่ข้าจินตนาการไว้มากนัก”

ราวกับถูกไม้กระบองแท่งใหญ่ฟาดเข้าที่ศีรษะของชิงเซี่ยอย่างจัง ประโยคคำถามมากมายที่เตรียมไว้เต็มท้องของชิงเซี่ยหยุดชะงักไปโดยพลัน นางจ้องไปที่หลินมู่ไป๋เขม็ง แล้วเพลิงโทสะก็ค่อยๆ โหมปะทุขึ้น แทบอดไม่ได้ที่จะเหวี่ยงหมัดออกไปอัดเจ้าบัณฑิตโง่งมนั่นให้ตายคากำปั้น

ใบหน้าของฉู่หลีประเดี๋ยวขาวประเดี๋ยวแดงสลับกันไปมาไม่หยุด ริมฝีปากเม้มแน่น ไม่กล่าวอะไรออกมาแม้เพียงสักคำ