บท 126: บทที่ 097-2 พบจือเหยียนอีกครั้ง

บทที่ 97-2 พบจือเหยียนอีกครั้ง

นับตั้งแต่เที่ยงวันยันตะวันตกดิน ทั่วทั้งพื้นหิมะถูกย้อมไปด้วยเลือด น้ำเสียงตะโกนเอาชีวิตค่อยๆ ห่างออกไป ทหารของซีชวนบ้างก็ตายบ้างก็หนี ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว บนเนินเขาทางฝั่งตะวันตก ร่างของสตรีที่เต็มไปด้วยรอยเลือดได้คุกเข่าลงบนพื้นน้ำแข็งเย็นเฉียบพร้อมๆ กับแสงสุดท้ายของดวงตะวันได้ลาลับไป

กลิ่นคาวเลือดเข้มข้นโชยออกมาจากร่างของนาง รอบข้างล้วนเป็นหยดเลือดที่สาดกระจายไปทั่ว ซึ่งแยกไม่ออกว่าคือเลือดของนางเองหรือเลือดของผู้อื่น ใบหน้าของนางขาวซีด สองมือมองไม่ออกว่าแต่เดิมเป็นสีอะไร หมวกรบบนศีรษะหลุดหายไปนานแล้ว ผมยาวสีดำสนิทคลุมไปทั่วร่าง บางส่วนสัมผัสเลือดแห้งกรังติดอยู่บนใบหน้าของนาง ลมหายใจของนางเร็วระรัว หายใจเข้าออกยาวๆ ราวปอดจะทะลุออกมา สองตาเป็นสีแดงเลือด สองขาอ่อนแรงเสียจนไม่อาจยืนอยู่ได้แม้แต่น้อย มือของนางกุมดาบรบ สองเข่าแนบติดกับพื้น ก้มหน้าลงเล็กน้อย ทว่าสองตากับมองลอดเส้นผมยาวสีดำ ค่อยๆ มองไปข้างหน้า

กองทัพสองพันกว่านาย กลับถอยร่นกลับไปต่อหน้านางผู้หมดเรี่ยวหมดแรงผู้นี้