บท 118: บทที่ 091 ได้พบคนคุ้นเคย

บทที่ 91 ได้พบคนคุ้นเคย

“เจี๋ยหม่าอากู่ ซวี่ต๋าเลี่ยไปเสียตั้งแต่เมื่อวานตอนค่ำแล้ว ท่านตามไม่ทันหรอก” ปันปู้เอ่อร์เรียกเสียงดัง

ฝีเท้าของชิงเซี่ยหยุดอยู่ที่เดิม มือของนางกำจดหมายที่เขียนด้วยลาดมือหวัดๆ เอาไว้ รู้สึกสับสนในใจเหมือนดอกหญ้าที่เติบโตขึ้นท่ามกลางพายุอันบ้าคลั่ง ลมเย็นแห่งแดนเหนือพัดมาบาดผิวหน้าจนรู้สึกเจ็บ ชิงเซี่ยพิงเสาที่ใช้ค้ำกระโจมแล้วค่อยๆ นั่งลง มือที่กำจดหมายอยู่สั่นไหว

ซวี่ต๋าเลี่ย เหตุใดเจ้าจึงใจร้าย และทำตามอำเภอใจได้ถึงเพียงนี้ หากเจ้าเกิดเป็นอะไรไปเล่า? เจ้าอยากจะให้ข้ารู้สึกผิดบาปในใจแล้วโทษตัวเองไปทั้งชีวิตเลยใช่หรือไม่?

“เจี๋ยหม่าอากู่” น่าเค่อตัวเอ่ยถามด้วยอย่างบุ่มบ่าม “ซวี่ต๋าเลี่ยไปที่ใด? ในจดหมายเขียนว่าอย่างไร?”

ชิงเซี่ยเพียงรู้สึกเหนื่อย นางคลำเสาแล้วประคองตัวเองให้ยืนขึ้น จากนั้นจึงเดินเข้าไปในกระโจม ก่อนเริ่มลงมือเก็บสัมภาระใส่ย่ามอย่างลวกๆ

“เจี๋ยหม่าอากู่ ท่านจะไปที่ใดกัน?” ปันปู้เอ่อร์ตามเข้ามา เมื่อเห็นชิงเซี่ยกำลังเก็บของอยู่ จึงรีบวิ่งเข้ามาคว้ามือนางไว้ แล้วเอ่ยถามเสียงดัง