บท 27: 0027 มื้อค่ำของสามพี่น้อง

ราชันเร้นลับ 27 : มื้อค่ำของสามพี่น้อง

นับเป็นมุกตลกที่คมคายและหลักแหลม… ไคลน์ถึงกับหัวเราะร่วน ก่อนจะเสริมด้วยอารมณ์ขันจากประสบการณ์ในโลกเก่า

“นั่นสินะ พวกเรายังไม่มีหลักฐานด้วยซ้ำว่าเจ้าหน้าที่บริหารระดับสูงของอาณาจักรมีสมอง”

“เยี่ยม! อันนี้ดี! ฮะฮะ!”

เบ็นสันหัวเราะพลางยกนิ้วโป้ง

“ไคลน์ อารมณ์ขันของนายพัฒนาขึ้นมากเลยนะ”

หลังจากเว้นช่วงพักหายใจ เบ็นสันเสริม

“ฉันต้องไปที่ท่าเรือช่วงบ่ายแก่ๆ วันว่างจึงมีแค่พรุ่งนี้เท่านั้น… ไว้พวกเราสามคนไปสำนักงานจัดหาบ้านของเมืองทิงเก็นกัน บางทีอาจมีบ้านแถวราคาไม่แพงยังเหลือให้เช่า แล้วต้องไม่ลืมไปหามิสเตอร์แฟรงค์ด้วย”

“เจ้าของหอพักน่ะหรือ?”

ไคลน์ถามด้วยสีหน้าสุดฉงน หรือมิสเตอร์แฟรงค์จะเป็นเจ้าของบ้านแถวทำเลดีซึ่งตนไม่เคยทราบมาก่อน

เบ็นสันชำเลืองมองก่อนจะตอบ

“ลืมไปแล้วหรือว่าสัญญาเช่าบ้านของพวกเราคือหนึ่งปี นี่เพิ่งผ่านไปแค่หกเดือนเท่านั้น”

“ซื้ด…”

ไคลน์สูดลมหายใจเข้าปอด มันลืมเสียสนิทว่ามีเรื่องแบบนี้อยู่ด้วย!

ถึงจะจ่ายค่าเช่าสัปดาห์ต่อสัปดาห์ แต่หากย้ายไปอยู่ที่พักใหม่และไม่จ่ายค่าเช่าต่อ จะถือเป็นการผิดสัญญาที่กระทำไว้หนึ่งปี และต้องจ่ายเงินชดเชยจำนวนมาก

“นายยังขาดประสบการณ์ใช้ชีวิตอยู่นะ”

เบ็นสันใช้มือลูบคลำหน้าผากที่เริ่มเถิกพลางกล่าวเสียงค่อย

“มันคือสัญญาเช่าที่ฉันพยายามต่อรองกับมิสเตอร์แฟรงค์อย่างยากลำบาก ในอดีต หมอนั่นต้องการทำสัญญาเช่ากับพวกเราแค่สามเดือน สำหรับคนมีเงิน เจ้าของหอพักมักทำสัญญาระยะยาวสองถึงสามปีเพื่อให้มีรายได้คงที่… แต่กับครอบครัวเรา—ครอบครัวเราในอดีต มิสเตอร์แฟรงค์กังวลว่าอาจเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเข้าสักวันจนพวกเราไม่มีปัญญาจ่ายค่าเช่า จึงต้องการทำสัญญาระยะสั้นแค่สามเดือน”

“และถ้าเป็นสัญญาระยะสั้น หมอนั่นต้องหาเรื่องขึ้นค่าเช่าเมื่อเริ่มสัญญาฉบับใหม่แน่นอน”

ไคลน์กล่าวเสริมด้วยประสบการณ์เด็กหอที่สั่งสมนานหลายปี

เบ็นสันถอนหายใจ

“นี่คือความโหดร้ายของสังคม แต่นายไม่ต้องเป็นห่วง ปัญหาด้านสัญญาจะถูกจัดการได้ไม่ยาก อันที่จริง แค่พวกเราไม่จ่ายค่าเช่าสักหนึ่งสัปดาห์ มิสเตอร์แฟรงค์ก็รีบขับไล่ไสส่งอย่างไม่ไยดีแล้ว”

“อาจนำของภายในบ้านไปขายเพื่อชดเชยเป็นค่าเช่าสักสองสามชิ้น สติปัญญาของหมอนั่นเทียบเท่าลิงบาบูนขนหยิก ไม่มีทางประมวลผลเรื่องซับซ้อนมากกว่านี้ได้แน่”

หลังจากฟังจบ ไคลน์พลันนึกถึงมีมหนึ่งบนโลกอินเทอร์เน็ต มันรีบส่ายศีรษะปฏิเสธด้วยสีหน้าขึงขัง

“ผิดแล้วเบ็นสัน”

“หือ?”

เบ็นสันขมวดคิ้ว

“สติปัญญาของมิสเตอร์แฟรงค์นั้นสูงกว่าลิงบาบูนขนหยิกมาก”

น้ำเสียงของไคลน์ยังคงเคร่งขรึม

“…ถ้าเขาอยู่ในฟอร์มที่ดีล่ะนะ”

“ฮะฮะ!”

เบ็นสันระเบิดเสียงหัวเราะลั่น หลังจากตีอกชกตัวครู่หนึ่ง มันชี้นิ้วมาหาไคลน์โดยไม่กล่าวสิ่งใด สีหน้ายังคงขบขันไม่หาย

ก่อนจะวกกลับเข้าเรื่องเดิม

“แต่แน่นอน พวกเราเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มีทางใช้วิธีการน่าอับอายเช่นนั้น เดี๋ยวฉันจะเจรจาสัญญากับมิสเตอร์แฟรงค์ให้เอง ไม่ต้องกังวล หมอนั่นโน้มน้าวได้ง่ายมาก”

ไคลน์ไม่เคลือบแคลงคำพูดของเบ็นสัน เครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุดคือท่อส่งแก๊สซึ่งถูกติดตั้งทั่วทั้งหอพักเพียงเพราะเบ็นสันชักแม่น้ำทั้งห้าหลอกล่อ

หลังจากคุยกันตามประสาลูกผู้ชายอีกสักพัก ปลาทอดที่เหลือจากเมื่อวานถูกนำมาต้มเป็นซุปรวมกับผัก ระหว่างต้มได้มีการใส่ขนมปังไรย์เข้าไปอบให้นิ่ม

ขนมปังไรย์นุ่มถูกปาดด้วยเนยก่อนทาน รสชาติผสมผสานกลมกลืนอย่างน่าอัศจรรย์ อาหารมื้อนี้เรียบง่ายและราคาไม่แพง แต่ก็อร่อยมากพอจะทำให้ทั้งไคลน์และเบ็นสันประทับใจความหวานมันของเนยยังคงติดลิ้นแม้จะกลืนลงท้องไปนานแล้ว

เมื่อถึงเวลาเบ็นสันต้องไปทำธุระที่ท่าเรือ ไคลน์ตัดสินใจออกไปซื้อของโดยไม่รอเมลิสซ่ากลับมาก่อน เพราะไม่ว่าอย่างไร ครอบครัวก็ต้องได้ทานอาหารค่ำหรูหราอย่างพร้อมหน้าในคืนนี้

สถานที่แรกเป็นตลาดขายเนื้อและผักสด ไคลน์พกเงินติดตัวสามซูลรวมถึงเหรียญเพนนีอีกจำนวนหนึ่ง

หกเพนนีถูกใช้ไปกับเนื้อหนักหนึ่งปอนด์ เจ็ดเพนนีถูกใช้ไปกับปลาทัสซอคสด ซึ่งเนื้อหวานฉ่ำมากและมีก้างน้อย

ไคลน์ยังซื้อมันฝรั่ง ถั่วปากอ้า หัวไชเท้า ผักรูบาร์บ กะหล่ำ และหัวผักกาด รวมถึงเครื่องเทศจำพวกโรสแมรี่ ใบกะเพรา ยี่หร่า และน้ำมันพืชสำหรับทอด

ตลอดเวลาการจ่ายตลาด มันยังคงสัมผัสได้ถึงการจ้องมอง แต่ไม่มีภัยคุกคามทางกายภาพใดเกิดขึ้น

หลังจากปิดท้ายด้วยร้านขนมมาดามสลิน ไคลน์รีบเดินกลับบ้านโดยไม่รีรอ ถัดมาเป็นการฝึกฝนเพื่อเพิ่มกำลังแขนโดยฝืนยกของหนักอย่างกองหนังสือ

แถมยังมีการออกกำลังกายในลักษณะของทหาร เป็นภูมิปัญญาที่ได้รับสมัยเรียนรักษาดินแดน แต่เนื่องจากท่วงท่าและจังหวะต้องถูกชี้นำจากวิทยุ ไคลน์จึงจำรายละเอียดการฝึกได้ไม่มาก กระทำได้เพียงท่าพื้นฐานเท่านั้น

ถึงแม้จะหัวเสีย แต่ก็ยังฝืนออกกำลังกายไปเรื่อยๆ เพื่อเรียกเหงื่อ

ไคลน์ไม่โหมหนักเกินตัว เพราะนี่คือร่างของไคลน์คนก่อนที่แทบไม่เคยออกกำลังกาย หากฝืนมากไปอาจได้รับบาดเจ็บจนถูกบุคคลที่กำลังจับตามองชิงลงมือทำร้าย

ไคลน์ซ้อมและหยุดพักอย่างมีวินัย ขณะนั่งพักก็ไม่ปล่อยเวลาสูญเปล่า มันหยิบหนังสือวิชาการมาอ่านควบคู่ไปกับไดอารีเก่าที่ไคลน์เคยจดไว้ เผื่อว่าจะมีบางสิ่งเกี่ยวพันกับยุคสมัยที่สี่ให้ศึกษา

…

เมื่อถึงช่วงเย็นค่อนไปทางหัวค่ำ เบ็นสันและเมลิสซ่ากำลังนั่งหลังตรงติดเก้าอี้ประหนึ่งนักเรียนประถมรอทานข้าว สายตาจ้องมองอาหารบนโต๊ะที่ถูกบรรจงวางเรียงรายหลายเมนู

แต่ละจานล้วนมีกลิ่นหอมเย้ายวนฟุ้งกระจายทั่วห้อง

ซุปเนื้อกระชากวิญญาณที่เสิร์ฟคู่กับมันฝรั่งอบและซุปถั่วข้น กลิ่นแสนละมุนของผักรูบาร์บและกลิ่นหอมโชยของขนมปังไรย์ทาเนย

เบ็นสันกำลังน้ำลายแตกฟอง มันหันไปมองไคลน์ด้วยสายตาร้อนรน ไคลน์กำลังก้มบรรจงวางชิ้นปลาทอดลงบนจานอย่างพิถีพิถัน กลิ่นของปลาทอดสดใหม่ที่เพิ่งผ่านน้ำมันร้อนฉ่าลอยโชยเตะจมูก

โครก!

ท้องไส้กำลังประท้วงปั่นป่วน

ไคลน์พับแขนเสื้อขึ้นข้างละสองจังหวะ ก่อนจะยกจานปลาทอดไปเสิร์ฟลงที่ใจกลางโต๊ะอาหารซึ่งถูกจัดแต่งอย่างเป็นระเบียบ

ถัดมา ไคลน์เดินไปที่ตู้กับข้าวและหยิบเบียร์ขิงออกมาสองแก้ว หนึ่งแก้วถูกวางตรงหน้าเบ็นสัน

ไคลน์หันไปยิ้มให้เมลิสซ่าเล็กน้อย ก่อนจะหยิบพุดดิ้งมะนาวที่แอบข้างแก้วเบียร์เบ็นสันออกมาเซอร์ไพรส์

“พวกเรามีเบียร์ ส่วนเธอมีอันนี้”

“...ขอบคุณมาก”

เมลิสซ่ารับพุดดิ้งมะนาวไป

เมื่อเบ็นสันมั่นใจว่าอาหารทุกจานถูกจัดเตรียมเรียบร้อย มันหันไปกล่าวกับทุกคนพร้อมกับยกแก้วขึ้น

“ดื่มฉลองเนื่องในโอกาสที่ไคลน์ได้งานใหม่สุดเจ๋ง!”

ไคลน์ยกแก้วของมันขึ้นชน จากนั้นก็เลื่อนไปสัมผัสเบาๆ กับถ้วยพุดดิ้งของเมลิสซ่า

“เทพธิดาจงเจริญ!”

อึก อึก อึก

ไคลน์เอนศีรษะไปด้านหลังขณะซดเบียร์ขิงลงลำคอ รสชาติเผ็ดร้อนและอบอุ่นแล่นไปตามหลอดลำเลียงอาหาร เหลือทิ้งไว้ด้วยรสชาติตกค้างสุดซาบซ่าน

แม้จะได้ชื่อว่าเบียร์ แต่เบียร์ขิงไม่มีแอลกอฮอล์ผสม เกิดจากการรวมตัวกันของขิงที่เผ็ดร้อนและมะนาวอีกเล็กน้อย ก่อเกิดเป็นสัมผัสใหม่ที่คล้ายคลึงกับเบียร์

เครื่องดื่มชนิดนี้เป็นที่ชื่นชอบของสุภาพบุรุษและสตรีมากมาย แต่เมลิสซ่าเลือกที่จะไม่ทานเพราะเธอเกลียดรสสัมผัส

“เทพธิดาจงเจริญ!”

เบ็นสันกระดกตามอึกใหญ่ ส่วนเมลิสซ่าทำเพียงงับพุดดิ้งอย่างทะนุถนอม เธอเคี้ยวสองสามคำก่อนจะกลืนลงคอด้วยสีหน้านึกเสียดาย

“ลองทานดู”

ไคลน์วางแก้วลง มันหยิบช้อนและส้อมขึ้นมาชี้ไปยังจานอาหารที่วางเรียงรายบนโต๊ะ

เมนูที่ไม่มั่นใจมากที่สุดคงเป็นซุปถั่วข้น เพราะแต่ไหนแต่ไรมา ไคลน์ไม่ชอบทานของแปลกสมัยอยู่โลกเก่า ส่งผลให้สูตรอาหารในหัวสมองมีแต่เมนูพื้นฐาน

ในฐานะพี่ใหญ่สุด เบ็นสันไม่พูดพร่ำทำเพลง มันใช้ช้อนตักมันฝรั่งอบคำโตใส่ปาก

มันฝรั่งเหล่านี้ถูกทาด้วยมันหมูเจือจางและเกลืออีกเล็กน้อยก่อนต้ม ส่งผลให้รสชาติกระตุ้นต่อมได้หนักหน่วงกว่าปรกติ ใครก็ตามที่ได้ชิมมีอันต้องระเบิดน้ำลาย

“ไม่เลว… อร่อยมาก”

เบ็นสันชมกว้างๆ

“อร่อยกว่ามันฝรั่งอบของที่ทำงานเสียอีก… ที่นั่นจะใช้แค่เนยทา”

นี่คือหนึ่งในความถนัดของฉันเอง! ไคลน์ยืดอกรับคำชมด้วยสีหน้าภาคภูมิ

“ต้องขอบคุณพ่อครัวที่บ้านเวิร์ช”

ขณะเดียวกัน เมลิสซ่ากำลังเล็งไปที่ซุปเนื้อ ในถ้วยซุปไร้สีประกอบด้วยใบกะเพรา ผักกะหล่ำ และไชเท้าหั่น วัตถุดิบทั้งหมดกำลังโอบอุ้มเนื้อวัวซึ่งเป็นพระเอกของจาน กลิ่นหอมฟุ้งได้เย้ายวนส้อมในมือเมลิสซ่าจนเกินห้ามใจ

โดยไม่รีรอ เธอใช้ส้อมปักลงในเนื้อชิ้นหนึ่งก่อนจะนำใส่ปาก หลังจากลองเคี้ยวหยั่งเชิง เมลิสซ่าพบว่าเนื้อเหนียวน้อยกว่าที่จินตนาการไว้มาก เธอแทบไม่ต้องออกแรงเคี้ยวให้เมื่อยกราม

เนื้อมีรสชาติกลมกล่อมจากความเค็มของเกลือและความหวานของไชเท้าหั่น น้ำซุปยังมีรสเผ็ดสดชื่นจากใบกะเพรา รสชาติของเนื้อจึงมีความละมุนลิ้น

“…”

เธอต้องการชื่นชมความอร่อย แต่ต้องขอโทษด้วยที่ปากหยุดเคี้ยวไม่ได้จริงๆ

ไคลน์ลองชิมบ้าง และพบว่ามันมีรสชาติค่อนข้างน่าพึงพอใจ ถึงจะไม่เลิศเลอเมื่อเทียบกับสูตรต้นตำรับ แต่นั่นเป็นเพราะวัตถุดิบการปรุงมีจำกัด ไม่แปลกที่รสชาติจะแตกต่าง

หรือต่อให้มีวัตถุดิบครบครัน แต่มือสมัครเล่นอย่างมันก็มิอาจปรุงได้เทียบเท่าพ่อครัวมือฉมังจากโลกเก่า

ทันใดนั้น ไคลน์พลันรู้สึกเจ็บแปลบเมื่อเห็นสีหน้าอิ่มเอมใจของเบ็นสันและเมลิสซ่า

อาหารที่สองคนนี้เคยทานมาตลอดชีวิตต้องแย่แค่ไหนกัน ถึงได้ชื่นชมอาหารที่ตนทำไม่ขาดปาก

หลังจากกลืนเนื้อลงคอ ไคลน์หันมาชิมปลาทัสซอคทอดที่ถูกปรุงด้วยยี่หร่าและโรสแมรี่ เรียกได้เต็มปากว่ากรอบนอกนุ่มใน ผิวสัมผัสสีเหลืองทองสมบูรณ์แบบ ชุ่มไปด้วยรสเค็มและอมน้ำมันพืชในปริมาณพอเหมาะ

หลังจากผงกศีรษะเล็กน้อย ไคลน์ลองชิมคำที่สามซึ่งเป็นซุปผักรูบาร์บ รสชาติค่อนไปทางอร่อย ตัดเลี่ยนอาหารจานเนื้อได้ดี

และท้ายที่สุด มันรวบรวมความกล้าเพื่อลองชิมซุปถั่วข้น… ผลออกมามีรสหวานและเปรี้ยวโดดไปนิด ไคลน์ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

แต่หลังจากชำเลืองมองเบ็นสันและเมลิสซ่าที่แสดงสีหน้าที่พึงพอใจหลังจากชิมซุปถั่ว ไคลน์เริ่มเคลือบแคลงต่อมรับรสของตัวเอง มันรีบซดเบียร์ขิงอีกหนึ่งอึกเพื่อล้างปาก

เมื่อเมนูอาหารค่ำจบลง สามพี่น้องนั่งอืดบนเก้าอี้เช่นนั้นอยู่สักพักใหญ่

“พวกเรามาสรรเสริญเทพธิดาอีกครั้งกันเถอะ”

เบ็นสันยกแก้วเบียร์ขิงขึ้น ของเหลวด้านในเหลือให้ซดอีกราวหนึ่งอึก

“เทพธิดาจงเจริญ!”

ไคลน์กล่าวพลางซดเบียร์อึกสุดท้ายลงคอ

“เทพธิดาจงเจริญ”

เมลิสซ่ากล่าวพร้อมกับตักพุดดิ้งมะนาวคำสุดท้ายใส่ปาก เธอดื่มด่ำรสชาติสุดซาบซ่านของมันเป็นเวลานาน

เมื่อไคลน์เห็นเช่นนั้น มันอมยิ้ม

“เมลิสซ่า เธอทำไม่ถูกนะ ของอร่อยต้องรีบกินเป็นอันดับแรกในตอนที่หิว ถ้าเก็บไว้กินตอนอิ่มแล้วจะสูญเสียรสชาติไปมาก รู้ไหมว่ามันผิดกฎของอาหาร”

“ไม่เลย กินสุดท้ายก็ยังอร่อยเหมือนเดิม”

เมลิสซ่าตอบดื้อรั้น

บทสนทนาภายในครอบครัวสามพี่น้องเป็นไปอย่างอบอุ่น เมื่ออาหารเริ่มย่อยเข้าที่ การทำความสะอาดเก็บกวาดก็เริ่มขึ้น ไคลน์ตักน้ำมันที่เหลือจากการทอดปลาใส่โหลเก็บไว้ใช้ในโอกาสหน้า

เมื่อเสร็จสรรพ แต่ละคนแยกย้ายไปทำกิจวัตรส่วนตัว คนหนึ่งทบทวนความรู้ด้านบัญชีและการเงิน ส่วนที่เหลือศึกษาตำราวิชาการและจดบันทึกกันลืม

เวลาผ่านไปอย่างคุ้มค่าและเกิดประโยชน์สูงสุด จนกระทั่งห้าทุ่มตรง สามพี่น้องดับโคมไฟพร้อมกับแยกย้ายเข้านอนหลังจากอาบน้ำเรียบร้อย

…

ไคลน์มองเข้าไปในความมืดมิดเบื้องหน้าด้วยสภาพงัวเงีย สิ่งเดียวที่เห็นคือชายสวมชุดกันลมสีดำและหมวกกึ่งทรงสูง

ดันน์·สมิท

“หัวหน้า!”

ไคลน์แสร้งถามลนลาน แต่ภายในใจทราบทันทีว่านี่คือความฝัน

ดันน์กล่าวด้วยนัยน์ตาเทาไร้อารมณ์ราวกับเป็นหัวข้อไม่สำคัญ

“มีใครบางคนแอบเข้าห้องคุณ จงหยิบปืนลูกโม่และใช้มันขับไล่ผู้บุกรุกออกมาตรงทางเดิน พวกเราจะจัดการที่เหลือเอง”

มีใครบางคนแอบเข้าห้อง? บุคคลที่สะกดรอยทั้งวันเริ่มลงมือแล้วหรือ?

แน่นอน ไคลน์กำลังลนลาน แต่มันไม่กล้าถามสิ่งใดเพิ่มเติม ทำเพียงพยักหน้าและขานตอบ

“ได้ครับ”