Capítulo 3: 0003

บทที่ 2 : เซฟเกมได้ด้วย?

------------------------------------------------------------------------------

CM >> แปล

Pleosuriya >> ตรวจ

TurKish_TEA >> เช็ก + เกลา

********************************

ตอนเช้า

เดือนสิงหาคม อากาศยังคงร้อนและน่ารำคาญ

เฮ้ย ไม่ถูกไม่ถูก ประโยคนี้เพิ่งพูดไปนี่หว่า

ต้องพูดว่า เดือนสิงหาคม อากาศยังคง...ยังคงน่ารำคาญและร้อน ใช่แล้ว อันนี้ยังไม่ได้ใช้

ในโลกนี้สถานีวิทยุนครหลวงเพิ่งรวมเข้ากับสถานีโทรทัศน์นครหลวงเมื่อไม่กี่ปีก่อน แม้ว่าจะควบรวมกิจการแล้ว แต่ออฟฟิศทั้งสองที่ก็ยังคงอยู่แยกกัน ที่ใต้อาคารสถานีวิทยุ จางเย่กำลังจัดชุดสูทของเขา ชายหนุ่มช่างดูหมา...เอ๊ย ดูหมายมาดมากขณะที่เดินเข้าไปด้านใน พนักงานปกติจะเข้างานกันแต่เช้า คนที่เข้ามาตอนนี้ส่วนใหญ่คือคนที่มาสัมภาษณ์งานเหมือนกับจางเย่

ยังพอมีเวลาเหลืออยู่ ลองตรวจสอบแหวนเกมดูอีกทีดีกว่า

จางเย่ก้มหน้าลงเพ่งดูแหวนเกมสุดลึกลับบนมือซ้ายของตัวเอง หน้าจอสัมผัสโฉบเฉี่ยวสะดุดตาที่เขามองเห็นอยู่คนเดียวปรากฏขึ้นมาโดยที่ไม่มีคนรอบข้างรับรู้ จางเย่รู้สึกเสียววาบไปตามกระดูกสันหลัง นี่มันไสยศาสตร์มนต์ดำเกินไปแล้ว! หรือว่าสมองของเขาผิดปกติ? จนกระทั่งทำให้เกิดจินตนาการที่บ้าบอแบบนี้? แวบหนึ่งเขาคิดไปว่าอาจจะต้องกินวิตามินบำรุงสมองเหน่าไป๋จิน*ไปชั่วชีวิต

บนหน้าจอมีตัวเลือกอยู่หลายอัน

【ชื่อเสียง】: 199,983 จุด

【ไอเทม】: ว่างเปล่า

【ร้านค้า】: ยังไม่ถูกปลดล็อค

【ลอตเตอรี่】: ได้รางวัลเป็นหีบสมบัติ

(หมายเหตุ: ค่าชื่อเสียงเพิ่มขึ้นได้จากความนิยม ประสบการณ์ ความสำเร็จ ความเคารพนับถือ ความเชื่อถือ การเป็นที่รู้จักของผู้เล่น รวมไปถึงปัจจัยอื่นๆ ไอเทมในร้านค้าและลอตเตอรี่สามารถซื้อได้โดยใช้ค่าชื่อเสียง ค่าชื่อเสียงจะคำนวณจากชื่อเสียงที่ผู้เล่นเคยสร้างไว้ตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน)

ค่าชื่อเสียงแสนเก้าหมื่นกว่าจุด?

จางเย่นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง สมัยประถมเขาเคยได้รับรางวัลเขียนเรียงความตั้งหลายครั้ง ช่วงมัธยมต้นและปลายก็เรียนดีใช้ได้ ได้รับคำชมจากครูอยู่บ่อยๆ เออใช่ เขาเคยได้ออกทีวีด้วยครั้งหนึ่งนี่ ตอนมหาวิทยาลัยจางเย่และเพื่อนร่วมหอพักเคยถูกนักข่าว CCTV สัมภาษณ์ขณะช้อปปิ้งอยู่แถวซีตาน ตอนนั้นนักข่าวเพิ่งจะยื่นไมโครโฟนให้จางเย่และยังไม่ทันได้ถามคำถาม จางเย่ก็ชิงตอบทันทีว่า “ผมมีความสุขมาก” นักข่าวถึงกับงงงวยแล้วกล่าว “เราไม่ได้จะถามเรื่องนั้น เรากำลังถามว่าคุณรู้สึก...” แต่ก่อนที่จะพูดจบ จางเย่ที่จดจ่ออยู่กับความคิดตัวเองรีบตะโกนเสียงดังลั่นว่า “สังคมนิยมเป็นสิ่งที่ดี” เอ่อ สุดท้ายเลยไม่รู้ว่าได้ออกอากาศหรือเปล่า

เรื่องพวกนั้นคือสิ่งที่ทำให้เขาได้ค่าชื่อเสียงงั้นเหรอ? ยี่สิบสามปีมีค่าชื่อเสียงแสนเก้ากว่าๆ? ดูไม่เลวเลยนี่ ใช่ไหม? แต่เพียงไม่นานจางเย่ก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อเปิดดูตัวเลือกหน้าจอเพื่อดูว่าเขาจะสามารถซื้ออะไรได้บ้าง ชายหนุ่มถึงกับนิ่งค้างพูดไม่ออกอยู่นาน

ร้านค้ายังไม่ถูกปลดล็อค เขาจึงได้แต่กดไปที่ตัวเลือกลอตเตอรี่

【ลอตเตอรี่】: ใช้ค่าชื่อเสียง 100,000 จุด หลังการซื้อจะได้สุ่มเลือกหีบสมบัติ

สวรรค์ สะสมชื่อเสียงมาตั้งครึ่งชีวิตพอให้ซื้อลอตเตอรี่ได้แค่ครั้งเดียว? ขาดอีกนิดเดียวก็จะได้สองครั้งแล้ว? จางเย่ตัดสินใจลองเสี่ยงดวงกับลอตเตอรี่ ชายหนุ่มกดแตะหน้าจอ มันให้ความรู้สึกเหมือนจริง หลังจากกดยืนยันการซื้อ จ่ายไปหนึ่งแสนจุดแล้ว ค่าชื่อเสียงก็เปลี่ยนเป็น 99,983 ทันที

หน้าต่างลอตเตอรี่ปรากฏวงล้อขึ้นมาพร้อมเข็มและปุ่มกด บนวงล้อมีคำเหล่านี้เขียนเอาไว้ 【หมวดใช้แล้วทิ้ง】【หมวดสเตตัส】【หมวดสกิล】 และ 【หมวดพิเศษ】 แต่ละหมวดมีสีและขนาดพื้นที่ต่างกัน หมวดใช้แล้วทิ้งกินพื้นที่มากสุดเกือบครึ่งวงล้อ ตามมาด้วยหมวดสเตตัสและหมวดสกิล ทั้งสองหมวดนี้รวมกันแล้วเกือบเท่าครึ่งวงล้อที่เหลือ ส่วนที่เล็กสุดคือหมวดพิเศษซึ่งเล็กมากจนแทบจะมองไม่เห็นเลยทีเดียว

หน้าต่างแนะนำเกมพลันปรากฏขึ้น!

คำอธิบายหมวดหมู่:

【หมวดใช้แล้วทิ้ง】: ไอเทมสำหรับใช้ครั้งเดียว

【หมวดสเตตัส】: ไอเทมเพิ่มค่าสเตตัสถาวร

【หมวดสกิล】: ไอเทมเพิ่มค่าประสบการณ์ให้สกิล

【หมวดพิเศษ】: ให้สิทธิ์ในการซื้อของจากร้านค้า

หมายเหตุ: หีบสมบัติจะกำหนดจากหมวดที่เข็มหยุดหมุน

จางเย่ยังไม่แน่ใจจึงได้แต่ลองกดปุ่มเริ่มเกมลอตเตอรี่ดู ป๊าด๊า! ลอตเตอรี่เริ่มหมุน เข็มบนวงล้อหมุนตามเข็มนาฬิกาไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นประมาณสองถึงสามวินาทีเข็มก็เริ่มเดินช้าลงเรื่อยๆ สุดท้ายเข็มก็ชี้ไปที่หมวดใช้แล้วทิ้งซึ่งมีพื้นที่ใหญ่ที่สุดและหยุดลง — ได้หมวดใช้แล้วทิ้ง!

ลอตเตอรี่ทำการหมุนเสร็จสิ้น!

หีบสีทองเล็กๆ ปรากฏขึ้น ของรางวัลถูกเก็บเข้าช่องเก็บของโดยอัตโนมัติ ในช่องเก็บของมีรูปไอคอน “หีบสมบัติใบเล็กสีทอง” โผล่ขึ้นมา! แล้วนี่มันใช้ยังไงกันล่ะ? จางเย่ลองยื่นมือผ่านหน้าจอเข้าไปในช่องเก็บของ มือของเขาสามารถเข้าไปได้จริงราวกับมีพื้นที่อยู่ภายใน ทันทีที่ชายหนุ่มแตะถูกหีบสมบัติ (เล็ก) เขาก็คว้ามันออกมาแล้วใช้สองมือเปิดหีบ บนระเบียงทางเดินนอกจากตัวเองแล้วก็ไม่มีใครมองเห็นหีบใบนี้ แสงสีทองวาบขึ้น ภายในหีบมีของบางอย่างอยู่ด้วย!

มันคือคริสตัลขนาดจิ๋ว!

ชื่อไอเทม: 【เซฟ】

คำอธิบายไอเทม: ไอเทมหมวดใช้แล้วทิ้ง ใช้สำหรับบันทึกเกม เมื่อเซฟจะสามารถเก็บบันทึกเกมได้เป็นเวลาครึ่งชั่วโมง

เซฟ? จางเย่ค่อนข้างคุ้นเคยกับมันดี คนที่เล่นเกมต่างก็รู้จัก การเซฟเป็นเรื่องปกติที่ผู้เล่นทำกันทุกครั้งก่อนจะออกจากเกม หรือทำเพื่อย้อนกลับมาแก้ไขเหตุการณ์บางอย่าง บันทึกเกมได้สามสิบนาที? หมายความว่าถ้าหลังจากผ่านไปสามสิบนาทีแล้วไม่ได้ใช้ การเซฟจะถูกยกเลิก?

สำหรับลอตเตอรี่และหีบสมบัติจางเย่ไม่ได้รู้สึกแปลกตาอะไรนัก เกมหลายเกมก็มีลอตเตอรี่สุ่มของแบบนี้ ซึ่งแต่ละหีบสมบัติจะแบ่งระดับสูงต่ำของมันด้วย ส่วนโอกาสที่จะได้มันในแต่ละแบบย่อมแตกต่างกันออกไป จางเย่หยิบคริสตัลเซฟออกมา หีบสมบัติสีทองพลันสลายไป ชายหนุ่มลองเคาะดูเล่นๆ โป๊ะ! ไม่ทันระวังเผลอทำแตกเสียได้

กำลังเซฟ...

เซฟเสร็จสิ้น!

ช่วงเวลานั้นราวกับเวลาได้หยุดเดินไปเสี้ยววินาที ทุกอย่างนิ่งสนิท!

หลังจากทุกอย่างกลับเป็นปกติ บนหน้าจอของแหวนก็ปรากฏตัวเลือกขึ้นมาเพิ่มหนึ่งอันว่า “โหลดเซฟ”

เซฟเกมกันดื้อๆ แบบนี้เลย? จางเย่แตะจมูกแบบงงๆ รางวัลเริ่มต้นสำหรับผู้เล่นใหม่? เปลี่ยนแปลงภูมิหลังโลก? หีบสมบัติ? ไอเทม? เซฟ? นี่ตกลงเขากำลังเล่นเกมอยู่จริงๆ งั้นเหรอ?

“การสัมภาษณ์เริ่มตอนสิบโมงเช้านะ รีบไปกันเถอะ”

“พี่ซุน จะรีบไปทำไมกันล่ะ พี่ได้งานแน่นอนอยู่แล้ว”

“นั่นมันก็ไม่แน่หรอก ทางสถานีเปิดรับดีเจวิทยุแค่ 2 ตำแหน่งเท่านั้น ฉันได้ยินมาว่ามีคนผ่านข้อเขียนมากกว่า 20 คนเชียวนะ ต้องแข่งขันกันดุเดือดแน่เลย”

“ใช่แล้ว ตำแหน่งดีเจนี่เป็นตำแหน่งยอดนิยมเลยนี่นา ผมกับพี่โจวกดดันน้อยกว่าเยอะ ผมสมัครตำแหน่งบรรณาธิการไป ส่วนของพี่โจวเป็นฝ่ายปฏิบัติการ อัตราแข่งขันไม่สูง จำนวนที่รับก็มากกว่าด้วย”

เสียงผู้คนพูดคุยกันขณะกำลังเดินเข้าไป

จางเย่มองดูนาฬิกา ไม่มีเวลาให้ศึกษาแหวนเกมแล้ว เขารีบวิ่งขึ้นบันได การสัมภาษณ์วันนี้มีความสำคัญกับเขามาก ชายหนุ่มได้ลองวางแผนเส้นทางชีวิตในอนาคตดูแล้ว ด้วยรูปร่างหน้าตาและคุณสมบัติของเขา จะเป็นพิธีกรทีวี? นักร้อง? หรือว่านักแสดง? แม้กระทั่งบทตัวร้ายตัวตลก เขาก็ยังคุณสมบัติไม่ถึงเลย เขาไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ มันจึงไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด หลังจากคิดตรึกตรองอย่างหนัก งานดีเจวิทยุกลับเป็นจุดเริ่มต้นที่เหมาะสมที่สุด งานนี้ไม่ได้ต้องการคุณสมบัติด้านหน้าตาส่วนสูงมากมายนัก ผู้ฟังก็ฟังแต่เสียงอยู่แล้ว จึงเหมาะสมที่สุดสำหรับเขาที่จะเริ่มต้น แต่ก็ถือเป็นก้าวสำคัญสู่อนาคตข้างหน้าโดยรวมด้วย เขาจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด!

ชั้นสอง

ในห้องสัมภาษณ์ผู้สมัครตำแหน่งดีเจวิทยุ

บริเวณทางเดินมีคนอยู่มากกว่า 20 คน ทุกคนถือเป็นคู่แข่งกันหมด ดังนั้นบรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความเงียบงัน

จางเย่เหลือบมองไปรอบตัวแล้วก็ต้องใจหายวาบ ทั้งยี่สิบกว่าคนนี้มีแต่หน้าตาสวยหรือหล่อกันหมด...ยกเว้นเขา ทั้งยี่สิบกว่าคนนี้อายุราวยี่สิบห้าถึงสามสิบ ดูมีประสบการณ์กันหมด...ยกเว้นเขาอีกเช่นกัน

ความได้เปรียบข้อเดียวของจางเย่มีเพียงเขาเรียนด้านนี้มาโดยตรง ชายหนุ่มเรียนจบสาขาการสื่อสารกระจายเสียง นอกจากสิ่งนี้แล้วเขาไม่มีข้อได้เปรียบอะไรอีก หลังจากเรียนจบจางเย่ได้สัมภาษณ์งานกับบริษัททางด้านสื่อวิทยุและโทรทัศน์สองสามแห่ง ซึ่งเขาก็สอบตกรอบสัมภาษณ์มาโดยตลอด ชายหนุ่มรู้ดีว่าเขาเสียเปรียบทั้งในด้านหน้าตาและประสบการณ์

“ซุนหงเหว่ย”

“อยู่นี่ครับ”

“เข้ามาได้”

คนแรกก้าวเข้าไปในห้องเพียงไม่นาน ภายในห้านาทีการสัมภาษณ์ก็จบลง เมื่อคนถัดไปถูกเรียกเข้าไปข้างใน คนอื่นที่เหลือก็จะรีบปรี่ไปถามคนที่เพิ่งเดินออกมาทันที ทว่าเพียงไม่กี่รอบก็ไม่มีใครถามอะไรอีก เพราะการสัมภาษณ์ของแต่ละคนไม่เหมือนกันเลย บางรายโดนทดสอบให้พูดคุยกับผู้ชมที่มากเรื่องรับมือยาก บางรายก็โดนสั่งให้โต้วาทีในหัวข้อต่างๆ ทั้งหมดนี้เพื่อประเมินคุณสมบัติของผู้สมัครแต่ละคน

“คนที่ห้า จางเย่” ผู้ช่วยสาวขานรายชื่อที่อยู่ในมือของเธอ

จางเย่สูดหายใจลึกและยืนขึ้น ถ้าจะบอกไม่ตื่นเต้นก็คงเป็นการโกหก

ภายในห้องมีกรรมการอยู่เจ็ดแปดคนทั้งผู้ชายและผู้หญิง แต่ละคนหน้าตาเคร่งเครียด

หลังจากที่เห็นจางเย่ กรรมการอย่างน้อยสองคนขมวดคิ้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาไม่พอใจเรื่องอะไร

จางเย่โค้งคำนับอย่างสุภาพ ยื่นเอกสารและเทปบันทึกเสียงที่บริษัทต้องการให้คณะกรรมการ ก่อนจะกลับไปนั่งที่ของเขา ชายหนุ่มเริ่มแนะนำตัว “สวัสดีครับอาจารย์ทุกท่าน ผมชื่อจางเย่ อายุยี่สิบสามปีและจบการศึกษาจากสาขาวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ ผม...”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งขัดขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ “เรซูเม่ของคุณพวกเรามีอยู่แล้ว ไม่ต้องเล่าซ้ำ” เขามองไปยังข้อมูลที่อยู่ในมือ “โอ้ ผลสอบข้อเขียนคุณนี่ เรียกว่าคาบเส้นพอดีเลยนะ”

หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ติดกันส่งสายตาเป็นเชิงรู้กัน ก่อนหยิบเอกสารขึ้นมาวางบนโต๊ะและกล่าวอย่างเย็นชา “คำถามสำหรับการสัมภาษณ์มีแค่สองข้อเท่านั้น ข้อแรกคือการทดสอบว่าคุณจะสามารถอ่านและจำเอกสารฉบับนี้ได้มากแค่ไหน จากนั้นให้พูดมันออกมาโดยไม่ดูสคริปต์”

พูดโดยไม่ดูสคริปต์?

ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

จางเย่ดีใจจัด ถึงแม้ว่าการพูดโดยไม่ดูสคริปต์จะไม่ใช่จุดแข็งของเขา แต่ก็หาคนล้มเขาได้ยากล่ะนะ ที่มหาวิทยาลัยก็มีการฝึกสอนกันอย่างเป็นระบบ เรียกว่าเป็นเรื่องพื้นฐานเลยทีเดียว เขาเดินไปหยิบเอกสารมาดู มีคำอยู่ประมาณพันคำยาวเหยียดทีเดียว ขณะที่จางเย่กำลังมั่นใจว่าเขาจะสามารถจำได้ทั้งหมด ทว่าเพียงอ่านบทความไปได้แค่สิบวินาที

หญิงวัยกลางคนก็ยื่นมือของเธอมาดึงเอกสารออกจากมือของจางเย่

“หา? ผมยังอ่านไม่เสร็จเลยครับ” จางเย่บอกอย่างรู้สึกอึ้ง

“แค่นั้นแหละ ท่องมาได้แล้ว” หญิงวัยกลางคนกล่าวอย่างเฉยชา

กรรมการสัมภาษณ์คนอื่นๆ ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ ราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ

จางเย่ยังอยู่ในสภาวะสับสน “อาจารย์ครับ นี่มันแค่สิบวินาทีเอง ตั้งพันคำ...”

ชายวัยกลางคนพูดอย่างขุ่นเคือง “คุณอยากจะได้เวลาอ่านเป็นวันเลยหรือยังไง ถ้าแบบนั้นฉันไปเอาใครที่ไหนก็ได้ตามท้องถนนมาทดสอบก็ได้ ทำไมต้องเรียกคุณมาสัมภาษณ์ด้วยล่ะ? บอกให้ท่องก็ท่องออกมาได้แล้ว! ทำไมต้องพูดอะไรนอกเรื่องไร้สาระด้วย!”

จางเย่เริ่มรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “แต่...”

“ท่องได้แค่ไหนก็แค่นั้นแหละ” หญิงวัยกลางคนกล่าวอย่างใจร้อน “เร็วเข้า! ยังมีคนรอสัมภาษณ์อีกตั้งสิบกว่าคนนะ!”

จางเย่ได้แต่กลืนความโกรธลงไปและเริ่มท่อง “สำนักทนายความซึ่งรองรับการดำเนินการด้านนิติกรรมและความมั่นคงตามระเบียบสังคมของประเทศเราถือเป็นองค์กรพิเศษ สำนักทนายความเป็นเสมือนตัวแทนบุคคลธรรมดา นิติบุคคล หรือ... หรือว่า...” ในเวลาแค่สิบวินาทีเขาจำได้เพียงแค่นี้เท่านั้น

กรรมการสัมภาษณ์สองสามคนเริ่มขีดๆ เขียนๆ ลงบนสมุด

จากนั้นหญิงวัยกลางคนก็โบกมือไล่ “พอแค่นั้นแหละ ไม่ต้องมีคำถามที่สองแล้ว คนต่อไป”

จางเย่รู้ตัวว่าเขาตกสัมภาษณ์อีกแล้ว ชายหนุ่มรู้สึกรับไม่ได้อย่างมาก พวกคุณจะไม่ไร้เหตุผลเกินไปหน่อยหรือไง? ไม่ยอมบอกว่ามีเวลาในการอ่านสคริปต์นานแค่ไหน แล้วสุดท้ายก็ให้เวลาแค่สิบวินาทีเนี่ยนะ? อย่าว่าแต่ให้ท่องเลย อ่านพันคำในสิบวินาทีเนี่ยพวกคุณมาลองเองสิ! นี่ถ้าพวกคุณทำได้จริง อ่านได้ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันจะยอมกินฉางเอ๋อหมายเลขสาม*ให้ดูเลย! เหอะ ช่างมันเถอะ ต่อให้ฉันจะกินรัฐบาลก็ไม่ให้กินอยู่ดีนั่นแหละ

ช่วงสุดท้ายก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องสัมภาษณ์ เขาพลันได้ยินเสียงกรรมการดังมาจากด้านหลัง “ต่อไปถ้ามีคนหน้าตาธรรมดาๆ แบบนั้นมาสมัคร ไม่ต้องเรียกมาสัมภาษณ์นะ เสียเวลาพวกเราเปล่าๆ!”

ได้ยินแบบนี้ จางเย่จึงเพิ่งเข้าใจว่าตั้งแต่ที่เขาเดินเข้ามาในห้อง หลายคนก็ตัดสินโทษตายให้เขาแล้ว พวกเขาจงใจใช้คำถามแบบนี้เพื่อคัดเขาออกโดยเฉพาะ!

บ้าจริง!

ฉันทำให้พวกคุณเสียเวลา?

พวกคุณไม่ให้โอกาสฉันได้ตอบคำถามด้วยซ้ำ? ไม่อยากจะเชื่อเลย!

จางเย่ที่อยู่ตรงทางเดินรู้สึกราวกับหัวใจถูกบีบรัด เขาพลันนึกถึงเซฟได้ขึ้นมา เวลาที่เขาเซฟไว้ยังผ่านไปไม่ถึงสามสิบนาทีนี่นา เท่ากับเซฟยังมีผล เขาต้องรักษาม้าตายต่างม้าเป็น* ชายหนุ่มเปิดหน้าจอของแหวนเกมขึ้นมา มองดูตัวเลือก ก่อนกัดฟันกรอดและกดปุ่ม ‘โหลดเซฟ’ โดยที่ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า!

เริ่มอ่านข้อมูลที่บันทึกไว้…

การอ่านข้อมูลเสร็จสิ้น!

(ผู้แปล : *เหน่าไป๋จินเป็นวิตามินยี่ห้อดังของจีน

*ฉางเอ๋อหมายเลขสามคือชื่อยานอวกาศไร้คนขับของจีนที่ไปจอดบนดวงจันทร์

*รักษาม้าตายต่างม้าเป็นหมายถึงดิ้นรนให้ถึงที่สุดต่อให้เป็นไปไม่ได้)

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

TurKish_TEA : เหมือนได้รำลึกความหลังเลย กระซิกๆ คิดถึงสมัยนั้นจัง

CM : ตอนนั้นยังไม่มา เลยไม่มีความหลังให้รำลึก :P

ไม่รู้รีดจะสังเกตกันไหม แต่ชื่อสถานีวิทยุเปลี่ยนจากปักกิ่งเป็นนครหลวงตามต้นฉบับจีนนะคะ จิงเฉิงแปลว่าเมืองหลวงค่ะ ถ้าแบบไทยแท้อย่างเป็นทางการคงต้องเป็น สถานีวิทยุกระจายเสียงแห่งนครหลวง ยืด (ยาด) สุดๆ 555

TurKish_TEA : ยังยาวได้อีกนะ ..สถานีวิทยุกระจายเสียงนครหลวงแห่งประเทศจีน.. อื้อหือ กด Ctrl+C/V รัวๆ เลยครัช

comentário 0 comentário

Votar

ENVIAR PRESENTE

Load failed, please RETRY