Capítulo 8: Chapter 2.2
[นับหนึ่ง]
"กูหวงมึง หวงมึงอ่ะ"
"..."
"เหตุผลแค่นี้พอมั้ย"
เชี่ย! กูพูดอะไรออกไป!
หลังจากที่หลุดปากพูดไปและได้เห็นสีหน้าตกใจปนอึ้งของควินซ์แล้วก็อยากจะตบปากตัวเองสักทีที่พูดอะไรไม่คิด หรือคิดแล้วกันแน่ก็ไม่รู้
ผมเม้มปากแน่นแล้วรีบพูดต่อ "หวง หวงในฐานะเพื่อนไง!"
"หวง?" ควินซ์เลิกคิ้วแล้วส่ายหัว "เพิ่งรู้ว่ามึงหวงเพื่อนกับเขาด้วย"
"เออ กูหวงเพื่อนแล้วจะทำไม" เห็นควินซ์ไม่คิดอะไรมากก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ในอกของผมตอนนี้มันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว จะเต้นอะไรนักหนา
"หวงเหี้ยอะไร ตอนนั้นมึงยังจับคู่กู ถวายกูใส่พานให้คนมาจีบตั้งเยอะตั้งแยะ" คนหน้าสวยหัวเราะแล้วคีบผักใส่ปาก "หวงตอนนี้มันไม่ช้าไปรึไง"
"ทำไมอ่ะ กูอยากหวงตอนนี้แล้วมึงจะทำไม" ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นไอ้ปัญญาอ่อนยังไงไม่รู้ พูดเหี้ยอะไรแต่ละอย่างคืออะไรวะเนี่ย
ควินซ์ยักไหล่ "แค่รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย"
"แล้วตกลงว่าไง กูอุตส่าห์หวงมึงแล้วนะ มึงจะไม่ไปคุยกับไอ้เด็กนั่นใช่มั้ย" ผมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
"เออ ไม่คุย" ได้รับคำตอบมาปลอบประโลมหัวงใจที่ตึงเครียดของตัวเองแล้วก็ค่อยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
แต่เอ๊ะ... แล้วผมจะมาเครียดเรื่องที่มันจะคุยกับใครทำไม
ไหนผมไม่หวงเพื่อนไง
นี่มันอะไรวะ
สีหน้าของผมคงตลกมากสินะ ควินซ์มันถึงได้ยิ้มกริ่มดูพอใจไม่หยุด หันกลับมามองของกินตรงหน้าแล้วก็รู้สึกกินไม่ลงขึ้นมาซะงั้น คงเป็นเพราะความรู้สึกที่ปั่นป่วน อารมณ์วันนี้ก็ขึ้นๆ ลงๆ จนล้าไปหมด
"เป็นอะไรขึ้นมาอีก นั่งซึมเชียว"
"ไม่ได้เป็นอะไร" ผมตอบกลับไปแล้วลงมือกินข้าวต่อโดยไม่ได้ชวนคุยอะไรอีก
มื้ออาหารค่ำวันนี้จบลงในเวลาสองทุ่มครึ่ง เมื่อเช็กบิลออกจากร้านแล้วก็ครุ่นคิดจะตรงกลับบ้านเลยดีมั้ย หรือจะไปนั่งเล่นที่คลับเพื่อหาอะไรดื่มดี
ควินซ์ถือเสื้อสูทตัวนอกเดินตามหลังมาแล้วเอ่ยถามผม "ไปบาร์กันมั้ย"
"ทำไมถึงรู้ว่ากูกำลังอยากดื่ม" ผมตกใจนิดหน่อย
"เหอะๆ กูอยู่กับมึงมากี่ปี" มันยื่นนิ้วชี้ออกมาจิ้มหน้าผากผม "มึงคิดอะไรก็กูรู้หมด"
"มึงรู้หมดจริง?" แอบผงะเล็กน้อยเมื่อถูกสัมผัสร่างกายตรงๆ
"งั้นกูพนันเลยแล้วกัน"
"...."
"บนโลกนี้นะ ไม่มีใครรู้ใจมึงดีเท่ากูแล้ว"
ตึกตัก... ตึกตัก...
บ้าเอ๊ย ทำไมผมต้องมาใจเต้นกับคำพูดบ้าๆ บอๆ นี่ด้วยแล้วอีกอย่าง...มึงจะยิ้มทำไม รู้ตัวว่าตัวเองยิ้มสวยแล้วจะมายิ้มทำแป๊ะอะไร
ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนถูกอ่อยเลยวะ
ผมจ้องคนเตี้ยกว่าเล็กน้อยด้วยสายตาแปลกประหลาดครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี "เหอะ"
"จะไปมั้ย" ควินซ์ถามซ้ำแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "ฉันจะจองบาร์ชิลบาร่าให้"
บาร์ชิลบาร่าเป็นบาร์โปรดของผมเอง มันเป็นบาร์ชั้นดาดฟ้าของโรงแรมห้าดาวที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง สามารถมองเห็นวิวได้ทั่วทั้งกรุงเทพ แน่นอนว่าราคามันต้องสูงมาก แต่แล้วยังไง ในเมื่อผมรวยมากพอที่จะซื้อทั้งโรงแรมได้ด้วยซ้ำ
ผมครุ่นคิดเล็กน้อย "อืม ขอมุมที่ดีที่สุดด้วย"
"โทรไปจองโต๊ะตอนนี้น่าจะไม่เหลือที่ดีๆ แล้วมั้ง" ควินซ์ว่าพึมพำแล้วกดเบอร์โทรออก
ผมก้าวขึ้นรถแล้วเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ "เพิ่มเงินไปสิ เหมาบาร์ไปเลยก็ได้"
วันนี้อารมณ์ไม่ดี อยากนั่งดื่มเงียบๆ แล้วฟังเพลงผ่อนคลาย อืม ให้ควินซ์เหมาร้านดีมั้ย?
"เอะอะก็ใช้เงินแก้ปัญหาจริงๆ" บ่นอีกแหละ "เก็บเงินไปใช้อย่างอื่นดีกว่า"
"เออ เก็บไว้ให้มึงช้อปที่ฮ่องกงก็แล้วกัน" ผมพูดอย่างเซ็งๆ โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดตัวเองนั่นทำให้อีกคนยิ่งสับสนขึ้นทุกทีกับพฤติกรรมแปลกประหลาดของผในวันนี้ "ขึ้นรถได้แล้ว"
ควินซ์ขึ้นรถมาแล้วก็คุยสายกับทางบาร์ชิลบาร่า ดูเหมือนโต๊ะดีๆ จะถูกจองไว้หมดแล้ว แน่นอนว่าเขาก็เป็นเลขาผมมานานพอที่จะรู้ว่าต้องทำยังไง
"ผมจะจ่ายเพิ่มให้ ผมต้องการโต๊ะที่ดีที่สุด" เสียงนุ่มว่าต่อรองต่อไป "แต่ถ้าคุณไม่ให้ แน่นอนว่าสิ่งที่จะตามมาคืออะไร ผมก็ไม่รับประกัน"
เลขาผมมันอันธพาลครับ
รอยยิ้มของควินซ์ยิ่งกดลึกขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง "ผมรู้แล้วว่าคุณต้องมอบโต๊ะที่ดีที่สุดให้พวกเรา"
มึงพูดขนาดนี้ เขาคงกล้าปฏิเสธมั้ง
ผมมองเจ้าเพื่อนสนิทข่มขู่เจ้าของบาร์แล้วก็นึกขำขึ้นมา ปล่อยควินซ์จัดการเรื่องบาร์ไป ส่วนผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นฆ่าเวลา ทักไปบอกน้องชายสุดที่รักว่าจะกลับบ้านดึกนะ อยู่กับควินซ์นะ ไม่ได้ไปเที่ยว ไม่ได้ไปกกเด็ก
นับสองก็บอกเออๆ ตามสบาย ชิชะ อยู่กับไอ้เด็กเก้าแน่ๆ ถึงไม่สนใจไยดีพี่ชายคนนี้!
ไม่ได้แหละะ ต้องยัดงานให้มัน!
และไอ้เก้าจะได้ไม่มีเวลาให้นับสอง
แล้วนับสองก็จะเป็นของผม หึๆ
"คิดอะไรชั่วๆ อีกแล้วเหรอ" เสียงทักเรียกความสนใจของผมทันที หันไปตามเสียงก็เห็นควินซ์วางสายไปแล้ว
"ทำไมมึงรู้อีกแล้ววะ" เริ่มหงุดหงิดแล้ว ทำไมมีแต่ผมฝ่ายเดียวที่เดาใจอ่านใจควินซ์ไม่ออกเลยวะ ไม่ยุติธรรม!
"กูฉลาด"
"..." ผม
ผมว่าผมก็ฉลาดนะ
หรือมันกำลังด่าผมโง่?
ควินซ์เห็นหน้าตานิ่งสนิทเดธแอร์ชั่วขณะของผมก็หัวเราะลั่นรถ ผมถลึงตาใส่แล้วผลักหัวมันไปทีหนึ่ง "ขำมากมั้ย"
"ก็นิดนึง" หัวเราะไปพลางตอบผมไปพลางก่อนจะค่อยๆ หยุดหัวเราะในที่สุด "จริงๆ กูไม่ได้ฉลาดหรอก เรื่องรู้จงรู้ใจเนี่ย มันไม่ต้องใช้ความฉลาด"
"แล้วใช้อะไร" ผมขมวดคิ้ว
"ใช้ใจไง"
"..." ผมตาโตนิดๆ
"ใช้ใจให้ความใส่ใจ"
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกอีกแล้วแต่ก็พยายามบังคับเสียงให้นิ่ง
"งั้นที่มึงรู้ใจกูเนี่ย"
"..."
"เพราะมึงใส่ใจกูมากใช่มั้ย"
รู้สึกเหมือนมีอะไรฟูๆ ในอก
ควินซ์กะพริบตาเล็กน้อยและพยักหน้าก่อนจะเอ่ย
"มึงเป็นเพื่อนรักกูเลยนะ"
"..."
"แถมมึงยังเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้กูอีก"
"..."
"ก็ต้องใส่ใจมากเป็นธรรมดา"
...จู่ๆ ผมก็อยากบีบคอควินซ์ขึ้นมาซะงั้น
Status de energia semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Pedra de
Poder