Capítulo 18: ฮีโร่ในเกม
ณ โพรงใต้ดินสุดหรูที่ชีฟทำเอาไว้
ครูน้ำตาลหันไปคุยกับคุณแม่ของชีฟที่กำลังนั่งซ่อมแซมเสื้อผ้าที่ขาดอย่างสบายใจ โดยข้าง ๆ ก็มีอีฟนั่งเล่นเกมอยู่กับพ่อของครูน้ำตาล
"คุณแม่ดูไม่เป็นกังวลเลยนะคะ"
ไพรินสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองว่าที่ลูกสะใภ้ของเธอ
"ไม่รู้สิลูก จะบอกว่าแม่ไม่เป็นกังวลก็คงไม่ใช่ เพราะเรื่องที่ชีฟอาจจะไม่กลับมา อันนี้แม่ไม่กังวลเท่าไหร่ แต่แม่กังวลเรื่องอื่นมากกว่า"
"เรื่องอะไรคะแม่"
"มันเป็นเรื่องเมื่อสมัยชีฟยังเด็กน่ะจ้ะ"
ไพรินเริ่มเล่าเรื่องราวของชีฟในวัยเด็กให้ทุกคนได้ฟัง
"เมื่อก่อนตอนพ่อของชีฟยังมีชีวิต แม่กับพ่ออาศัยอยู่ด้วยกันที่เขตจันทบุรี พ่อเขาเป็นข้าราชการชั้นผู้น้อย เงินเดือนก็ไม่ได้มากเท่าไหร่ แม่เลยต้องทำงานเสริมเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูชีฟ แต่ด้วยความที่ไม่มีเวลาว่าง แม่เลยขอให้พ่อเขาช่วยเอาชีฟไปเลี้ยงบ้างเวลาเลิกงาน แต่พอเขาเป็นคนติดเหล้า ทุกครั้งที่พ่อเขาเอาไป พ่อเขาจะเอาชีฟไปฝากไว้กับลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ค่อยจะดีนักเพื่อให้ตัวเองสามารถไปดื่มเหล้าต่อที่อื่นได้ ซึ่งพวกลูกพี่ลูกน้องของชีฟก็ไม่ค่อยจะดีซะเท่าไหร่"
----------อดีต
ในห้องนอนทรงสี่เหลี่ยม หนุ่มสาวสามหญิงสองชายพากันนั่งเสพผงสีขาวกันอย่างเมามัน และเมื่อเมาได้ที่ พวกเขาก็ถอดเสื้อผ้าแล้วเริ่มมีเพศสัมพันธ์กันมั่วไปหมด โดยไม่สนใจเลยว่ากำลังมีเด็กน้อยวัยสามขวบอยู่ที่นั่นด้วย
เด็กเมื่อไม่มีใครสนใจเขาก็เดินไปที่ปลั๊กไฟ ก่อนจะเอามันเสียบเข้าไปในรูเลียนแบบผู้ใหญ่ เด็กน้อยหันไปมองทีวีที่มีภาพขึ้นมาแล้วตบมืออย่างดีใจ ก่อนจะหาสิ่งที่เรียกว่ารีโมต แล้วกดตัวเลขที่จำได้ว่ามีการ์ตูนเจ้ากระต่ายที่คอยเล่นงานนายพรานให้เขาดู
หญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นน้าของเด็กน้อย ที่รอคิวโดนโยกเพราะผู้ชายไม่พอคลานมาหาเด็กน้อยแล้วกอดเด็กน้อยเล่น
"ไงเจ้าหนู สนใจมาเล่นกับพวกพี่มั้ย"
เมื่อความสุขในการดูทีวีถูกขัดจังหวะ เด็กน้อยก็พยายามคลานหนีออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย และเมื่อหลุดจากอ้อมกอด เด็กน้อยก็คลานไปนั่งอยู่มุมห้อง ที่ยังคงมองเห็นทีวีอยู่
หญิงสาวมองเด็กน้อยด้วยความเซ็ง
"อะไรกัน อุตส่าห์จะพาไปสนุกด้วย"
เด็กน้อยนั่งดูทีวีต่อไปโดยไม่สนใจใคร
ในทุกครั้งที่พ่อของเขาพาเขามาปล่อยไว้ที่นี่ เขาจะได้อยู่แต่กับหน้าจอทีวีเครื่องหนึ่ง ซึ่งพอเขาอายุสี่ขวบ เจ้าทีวีก็มีเครื่องเล่นหน้าตาแปลก ๆ โผล่มาด้วย
ลูกพี่ลูกน้องของเขาบางคนก็สอนให้เขาเล่นมัน ซึ่งมันก็คือเครื่องเล่นเกม ยามถูกปล่อยไว้ เด็กน้อยก็เล่นแต่เกมที่มีในเครื่อง เกมบางเกมได้สอนบางอย่างแก่เขา ถ้าตัวละครในเกมสูบบุหรี่ การฟื้นฟูเลือดก็จะช้าลง แถมร่างกายยังย่ำแย่และตายเร็ว หรือถ้าตัวละครในเกมดื่มเหล้า ภาพก็จะเบลอแล้วควบคุมตัวละครได้ยาก หรือถ้าตัวละครนั้นเสพยา ร่างกายก็จะติดพิษและเลือดก็จะลดลงอย่างรวดเร็ว
เด็กน้อยซึมซับพฤติกรรมเหล่านั้นเข้าไปทีละเล็กทีละน้อย
หญิงสาวที่เป็นน้าหลังจากคู่นอนของเธอหลับไปแล้ว เธอก็มาดูหลานของเธอ
"ไง ลองเจ้านี่หน่อยมั้ย ของดีเลยนะ"
เด็กน้อยมองผงสีขาวที่อีกฝ่ายมอบให้ มันมีหน้าตาเหมือนกับผงสีขาวที่ตัวละครในเกมเสพเข้าไปแล้วก็ทำให้แถบหลอดเลือดลดลง เด็กน้อยเมินหน้าหนีแล้วหันไปเล่นเกมต่ออย่างไม่สนใจ
น้าสาวทำหน้าเซ็ง
"โถ่ว อุตส่าห์จะให้ของดี เมินกันซะงั้น ติดเกมจังนะเด็กคนนี้"
หลายครั้งน้าสาวก็พยายามที่จะสอนเด็กน้อยดื่มเหล้าดื่มเบียร์ แต่เด็กน้อยก็ปฏิเสธโดยตลอด แล้วเอาแต่สนใจเกมที่กำลังเล่น นั่นทำให้น้าสาวคิดว่าหลานของเธอนั้นเป็นเด็กที่ติดเกมไปแล้ว
เมื่อเด็กน้อยอายุได้หกขวบ แม่ของเขาก็ได้รับรู้ว่าสามีของเธอเวลาเอาลูกไปนั้น มักจะเอาไปปล่อยไว้กับคนเหล่านี้ และลูกของเธอก็ต้องคลุกคลีกับสิ่งเหล่านี้ทุกวัน เธอจึงยอมลำบากเลี้ยงลูกด้วยตัวเองและไม่ให้สามีของเธอเอาไปอีก
ปัจจุบัน----------
ครูน้ำตาลที่ได้ฟังก็แอบคิดในใจ
'ถึงว่า ติดเซ็กส์กับเราหนักเลย เคยเห็นภาพพวกนี้มาตั้งแต่เด็กนี่เอง'
คิดเสร็จครูน้ำตาลก็หันไปถามคุณแม่ไพรินต่อ
"แล้วชีฟไม่ติดของพวกนั้นเหรอคะ เจอแต่สภาพแบบนั้น"
คุณแม่ยิ้มแล้วตอบ
"ไม่จ้ะ แม่เคยถามชีฟแล้วว่า เคยสัมผัสสิ่งเหล่านั้นมั้ย ชีฟบอกแม่ว่า มันเป็นยาพิษ กินแล้วเดี๋ยวติดพิษชีฟเลยไม่ยุ่งด้วย"
"ทำไมตอนนั้นชีฟคิดว่าเป็นยาพิษคะ"
"ตอนแรกแม่ก็สงสัยเหมือนกันว่าชีฟคิดแบบนี้ได้ไง แม่เลยพยายามถามเหตุผล ซึ่งตอนนั้นชีฟก็ตอบแม่ว่า เวลาเขาเล่นเกม ถ้าตัวละครในเกมเผลอกินของเหล่านี้เข้าไป ก็จะติดพิษ"
อ้อ ทุกคนถึงกลับบางอ้อ ได้เกมที่เล่นสอนไว้นี่เอง แล้วคุณแม่ก็เล่าต่อ
"ตอนนั้นแม่ดีใจมากเลย เพราะชีฟไม่เสพติดสิ่งของเหล่านี้เลยสักอย่าง จากนั้นแม่เลยยอมทำงานหนักเพิ่ม แล้วหาซื้อเครื่องเกมมาให้ชีฟเล่นที่บ้าน แต่เพราะแม่ต้องเอาแต่ทำงาน แม่ก็เลยไม่ได้สังเกตเลยว่า นอกจากด้านดีดีแล้ว เกมเหล่านี้มันก็มีด้านที่ไม่ดีอยู่ด้วย"
ครูน้ำตาลที่ได้ฟังก็เลิกคิ้ว
"คืออะไรเหรอคะ ด้านไม่ดีที่คุณแม่ว่า"
คุณแม่ถอนหายใจแล้วเริ่มเล่าต่อ
"วิธีที่ตัวละครในเกมใช้ในการจัดการกับศัตรูไงลูก หลาย ๆ เกมจะทำให้ตัวละครเหล่านั้นฆ่าศัตรูแบบโหด ๆ เพื่อทำให้เกมดูตื่นเต้น หรือมีทักษะหลาย ๆ อย่างที่ไว้ใช้ในการต่อสู้ ซึ่งบางเกมก็เวอร์เกินจริง แต่บางเกมก็เน้นสมจริง จนชีฟสามารถเลียนแบบและนำไปใช้ได้"
----------อดีต
บริเวณหลังโรงเรียน เด็กเก้าขวบสามคนกำลังรุมเตะเด็กคนหนึ่งที่นอนขดตัวอยู่บนพื้นหญ้า แค่เพียงเพราะว่าอีกฝ่ายไม่ยอมให้ไถเงินค่าขนม
"ไอ้เวรเอ้ย เอาเงินมาให้รุ่นพี่อย่างพวกกูเดี๋ยวนี้นะ"
พูดจบพวกเด็กเก้าขวบก็พยายามเตะใส่เด็กที่นอนอยู่บนพื้นต่อ
เด็กน้อยวัยแปดขวบด้วยความที่ตัวเล็กว่าจึงได้แต่ขดตัวเพื่อป้องกันร่างกายตัวเองให้ดีที่สุด แต่ในขณะที่กำลังถูกเตะอยู่นั้น สายตาของเขาก็เหลือไปเห็นท่อนเหล็กที่หล่นอยู่ใกล้ ๆ จากนั้นภาพตรงหน้าก็พร่ามัว ก่อนจะกลายเป็นห้องสีขาว ตัวละครในเกมหลายตัวปรากฏตัวออกมาพร้อมกับศัตรู ก่อนที่ตัวละครเหล่านั้นจะลงมือสังหารศัตรูของตนอย่างโหดเหี้ยม
ตัวละครชายใส่แว่นดำสุดเท่คนหนึ่ง เมื่อสังหารศัตรูที่เป็นทหารฝ่ายตรงข้างด้วยการแทงท่อนเหล็กใส่ลูกตาเสร็จแล้ว ชายใส่แว่นก็หันมามองเด็กน้อย แล้วเดินมาพร้อมกับท่อนเหล็กเปื้อนเลือดในมือ ก่อนจะวางเหล็กท่อนนั้นลงบนมือของเด็กน้อย
และเมื่อภาพหลอนตรงหน้าหายไป กลายเป็นภาพของความเป็นจริง เด็กน้อยมองท่อนเหล็กในมือของตัวเอง เมื่ออีกฝ่ายเตะเขาจนเหนื่อยและกำลังจะพูดอีกครั้ง เด็กน้อยก็กำท่อนเหล็กแน่นแล้วลุกขึ้นแทงใส่ตาของเด็กคนหนึ่งทันที เด็กคนนั้นล้มลงไปนอนเสียชีวิตกับพื้น เพราะเด็กแปดขวบไม่ได้แทงแค่เบา ๆ แต่แทงแรงเต็มทีจนเหล็กเสียบทะลุไปถึงด้านในสมอง
เด็กเก้าขวบอีกสองคนมองด้วยความตกตะลึง ก่อนจะวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง
ปัจจุบัน----------
ครูน้ำตาลได้ฟังแล้วก็อึ้งเล็กน้อย แต่มันก็แค่อารมณ์โมโหเพราะถูกทำร้ายเท่านั้น
"มันก็แค่การป้องกันตัวนี่คะ ถึงอาจจะเกินไปบ้าง"
คุณแม่ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วตอบ
"ใช่ลูก ครั้งแรกคือป้องกันตัว"
ครูน้ำตาลและแม่ของครูน้ำตาลย้ำคำ
"ครั้งแรก"
"จ้ะ ครั้งแรก หลังจากนั้นพี่ของเด็กคนนั้นที่มีอายุสิบเอ็ดปีก็คิดจะเอาคืนให้น้องชาย เลยพาพวกมารุมทำร้ายชีฟ แต่สิ่งที่ชีฟทำคือวิ่งล่อให้อีกฝ่ายออกไปกลางถนน เด็กห้าคนเสียชีวิตเพราะโดนรถสิบล้อชนในวันนั้น ส่วนชีฟลูกของแม่ กลับยืนมองคนพวกนั้นด้วยสายตาที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย นั่นทำให้แม่เริ่มวิตกกังวล แม่เลยไปค้นเกมที่ชีฟเล่น ถึงได้รู้ว่าตัวละครเหล่านั้นบางตัวก็เป็นฮีโร่สายมืด ที่ใช้วิธีโหดเหี้ยมในการผดุงความยุติธรรม ชีฟลูกของแม่ในตอนนั้นไปซึมซับเอานิสัยเหล่านี้มา"
คุณไพรินพักถอนหายใจแล้วเล่าต่อ
"และหลังจากนั้นพอชีฟสิบขวบก็เกิดเรื่องอีก เด็กที่ตามรังแกชีฟถูกชีฟหลอกล่อให้จนน้ำตายไปถึงเจ็ดคน"
ครูน้ำตาลอึ้งหนัก
"เจ็ดคนเลยเหรอคะแม่"
"ใช่ลูก จากนั้นแม่ก็เริ่มคิดว่าแม่ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว แม่จึงพาน้องไปหาจิตแพทย์ โชคดีที่ในตอนนั้นโครงการสามสิบบาทรักษาทุกโรคใช้ได้กับการรักษานี้ ทำให้แม่ไม่เสียเงินมากนัก"
คุณไพรินพักหายใจอีกครั้ง
"หลังจากตรวจสอบชีฟจนเสร็จ จิตแพทย์ก็บอกแม่ว่าชีฟถูกรังแกหลายครั้ง และทุกครั้งเขาไม่สามารถร้องขอความช่วยเหลือหรือปรึกษาใครได้เลย พูดง่าย ๆ ก็คือไม่มีฮีโร่คอยปกป้องยามเขาโดนรังแก เขาเลยเปลี่ยนตัวเองให้เป็นฮีโร่แทน ซึ่งจุดนี้แม่เข้าใจดีเลย เพราะพ่อของชีฟก็เอาแต่เมาเหล้าไม่สนใจ ส่วนแม่ก็ต้องทำแต่งาน ไม่มีเวลาดูแลหรือให้คำปรึกษายามเมื่อลูกของแม่ต้องการ"
พูดถึงตรงนี้คุณแม่ไพรินก็แอบมีน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย เพราะทุกอย่างมันคือความผิดของเธอ คุณแม่เช็ดน้ำตาแล้วก็พูดต่อ
"สุดท้ายจิตแพทย์ก็อาสาปรับเปลี่ยนตัวตนที่โหดร้ายออกจากชีฟให้ด้วยการสะกดจิตและเก็บซ่อนความทรงจำ โดยมีข้อแม้ว่าชีฟจะต้องอยู่ในสังคมที่ดีเพื่อที่จะได้ไม่ถูกใครรังแกอีก ไม่งั้นตัวตนที่โหดร้ายอาจจะกลับมาอีกครั้งในสักวัน นั่นทำให้แม่และพ่อต้องย้ายที่อยู่ โดยการย้ายกลับมาอยู่บ้านเกิดของพ่อแม่ของแม่ และทำงานหนักกว่าเดิมเพื่อให้ชีฟได้เข้าโรงเรียนดีดี ที่จะไม่มีเด็กหัวไม้ที่ไหนไปนึกรังแกเขาอีก"
ครูน้ำตาลพยักหน้ารับรู้ เด็กคนหนึ่งที่โตมาโดยการขาดการดูแลเอาใจใส่ที่ดี แถมยังตกอยู่ในสังคมที่เลวทราม ไม่แปลกเลยที่จะกลายเป็นเด็กมีปัญหา เธอเป็นครูเธอเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี
คุณพ่อที่ฟังอยู่ก็เข้ามาร่วมวงสนทนา
"งั้นตอนนี้ผนึกปีศาจก็กำลังจะคลายแล้วสินะ"
แม่ของครูน้ำตาลเลิกคิ้ว
"ผนึกปีศาจอะไรของคุณ"
"ก็ที่ชีฟเผลอฆ่าครอบครัวเจ้าสัวไง พ่อว่าที่ชีฟกล้าเหนี่ยวไก ก็เพราะตัวตนที่เคยโดนปรับเปลี่ยนมันกำลังจะกลับมา ก็เหมือนปีศาจที่โดนผนึกด้วยเวทมนตร์ พอผนึกคลาย ปีศาจก็จะโผล่ออกมา แฮร่"
คุณพ่อหันไปแยกเขี้ยวใส่อีฟที่หันมามองพอดี แต่อีฟนั้นไม่ตกใจเลยสักนิด แม่ของครูน้ำตาลก็มองสามีของตัวเองที่ทำตัวเป็นเด็ก แล้วส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ
Status de energia semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Pedra de
Poder