Capítulo 8: บทที่ 7 ทดสอบ

โรคพันพิษสลายรักนี้อยู่ในตำราโอสถเวทย์ขั้นผู้ใช้โอสถที่สรรพคุณจริงๆควรจะอยู่ในขั้นจอมโอสถด้วยซ้ำ เพราะโรคนี้จริงๆไม่ได้เกิดจากโรคทั่วไป แต่มันคือการต้องพิษดอกอันฮวาที่มีลักษณะคล้ายดอกมะลิผสมดอกพุดซ้อน ขนาดเท่าดอกกุหลาบ และส่งกลิ่นที่มีพิษออกมา ทำให้คนที่สูดดมกลิ่นดอกอันฮวาจะเริ่มลืมเลือนความรักที่มีไป แต่จะใช้ได้กับผู้ที่เจ็บปวดกับความรักเท่านั้น หากเป็นคนที่มีความรักและไม่เจ็บปวดกับความรักก็จะไม่เป็นอะไร และต้นอันฮวามักจะเกิดในป่าอาถรรพ์ลึกเข้าไปจนสุดรู้ที่ต้องฝ่าอันตรายเข้าไป แต่จะพบรึเปล่าก็อยู่ที่ป่าอาถรรพ์อีกทีเช่นกัน นี้จึงทำให้มันอยู่ในสมุนไพรระดับจักรพรรดิ แต่เพราะสรรพคุณมันใช้ได้เฉพาะเจาะจงกับคนแค่บางกลุ่มจึงทำให้มันจัดอยู่ในตำราชั้นผู้ใช้โอสถที่ให้ผู้สนใจสายโอสถร่ำเรียนเท่านั้น ลักษณะของคนที่ต้องพิษดอกอันฮวานั้นจะค่อยๆลืมความเจ็บปวดภายในจิตใจที่เกิดขึ้น เมื่อสูดดมนานไปเรื่อยๆความทรงจำที่เจ็บปวดก็จะเลือนรางจางหายไป จนลืมสิ้นถึงความเจ็บปวดทุกอย่างในจิตใจและความทรงจำ อาการแรกๆจะมีเหม่อลอยไปบ้างเหมือนคนคิดอะไรไม่ออก และเซื่องซึม เชื่องช้า แต่พอผ่านไปสักระยะก็จะใช้ชีวิตปกติเช่นเดิม โดยจริงๆคนส่วนใหญ่ไม่อยากจะแก้พิษดอกอันฮวานี่หรอก เพราะฤทธิ์ของมันจะมีผลอยู่ 5 ปี และคนที่โดนพิษมักเต็มใจต้องพิษเอง แต่หากผสมหัวใจของพยัคฆ์เวทย์ชั้นสูงลงไปด้วยจะได้ยาพันพิษสลายรัก หัวใจพยัคฆ์เป็นส่วนนึงของยาระดับเทพเซียนเพราะมีฤทธิ์คงสรรพคุณยาทุกตัวให้ออกฤทธิ์นานขึ้นตามอายุของหัวใจพยัคฆ์ที่ใส่ลงไป และพยัคฆ์ที่มีเวทย์ระดับสูงมักมีไม่กี่ตัวและมีอิทธิฤทธิ์มากเช่นกัน เมื่อใส่หัวใจพยัคฆ์ลงไปจะทำให้ฤทธิ์ในการลืมเลือนนั้นนานขึ้น จนเมื่อตายไปแล้วเกิดใหม่กี่ชาติภพก็ยังออกฤทธิ์ต่อจิตวิญญาณที่กินหัวใจพยัคฆ์เข้าไปอยู่ดี ดังนั้นจึงมียาแก้พิษนี่ไว้ให้ภพต่อไปจิตวิญญาณที่ต้องพิษจะได้เริ่มต้นรักใครได้ ดังนั้นยาแก้พิษจึงเป็นอะไรที่หายากพอควรเพราะต้องใช้สมุนไพรระดับราชันและจักรพรรดิขึ้นไป และทั้งตำรับมีส่วนผสมยาน้อยกว่าโรคทั่วไปที่เป็นการแก้พิษซะอีก เพราะใช้แค่สมุนไพร 5 ชนิดเองแต่ทุกชนิดล้วนอันตรายมากเช่นกัน