Capítulo 3: บทที่ 2 โรงเรียนของเราน่าอยู่ คุณครูหล่อเหลาทุกคน

ร้อนครับ? ร้อนมากเพราะตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่กลางลานกว้างที่แดดเริ่มแรงในช่วงสายๆของวัน ต่อให้ที่นี่อุณหภูมิจะไม่สูงเท่าประเทศไทยในปัจจุบัน แต่การยืนตากแดดยังไงก็ต้องร้อนแสบผิวอยู่แล้วป่ะครับ ยิ่งใส่ชุดฮั่นฝูสีดำปักลวดลายสีทองอร่ามยิ่งดูดแสงแดดยิ่งร้อน ต่อให้ภาพที่คนภายนอกเห็นจะเป็นภาพที่งดงามหาที่ติ จนคนมองด้วยความเผลอไผล แต่คนที่ยืนอยู่จะสุกละครับ และที่ผมรู้ว่าคนมองผมด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มนั้น เพราะตอนนี้คนในจวนรายรอบเต็มข้างลานไปหมด เนื่องจากมันถึงวันที่ผมจะต้องไปที่สำนักญาณศึกษาแล้วครับ ต้องนี้ทุกคนในบ้านเลยมาส่งผม ไม่เรียกว่าส่งหรอกครับ ต้องพูดว่ามาดูการร่ายเวทย์เคลื่อนย้ายขั้นสูงของท่านแม่มากกว่า เพราะท่านแม่ของผมเนี่ยด้วยความที่มีพลังธาตุในกายสองสาย คือสายฝึกยุทธ์และสายเวทย์ เดิมทีท่านแม่ชื่นชอบและศึกษาร่ำเรียนเพื่อเป็นนักเวทย์ จนตอนสาวๆนี้ท่านแม่เนื้อหอมมากเพราะแค่อายุ 18 ปีก็สามารถบรรลุเป็นจอมเวทย์ได้แล้ว ก่อนจะพบกับท่านพ่อที่บาดเจ็บจากการปราบสัตว์อสูรที่มาทำร้ายคนในหมู่บ้านที่ท่านพ่อเดินทางผ่านไป ตอนนั้นท่านพ่อที่อยู่ในขั้นจอมยุทธ์กำลังพลาดท่าเสียทีให้ งูมรกตอสูรขั้น 6 ถือเป็นสัตว์อสูรระดับกลางที่ถือว่าระดับพลังสูสีกับท่านพ่อเลยก็ว่าได้ เดิมทีงูตัวนี้เป็นงูเขียวธรรมดา ด้วยความที่เลี้อยหากินไปทั่ว จนได้ไปเผลอกินผลึกปราณดำที่เป็นแก่นพลังวิญญาณเข้าไป ทำให้มันมีความคิดและจิตวิญญาณที่ชั่วร้าย เพราะมันต้องกลืนกินจิตวิญญาณของสิ่งมีชีวิตเข้าไปเสริมแก่นพลังเท่านั้นมันถึงจะความแข็งแกร่งมากขึ้น คมเขี้ยวมันจะมีพิษร้ายแรงตามความเครียดแค้นของวิญญาณที่กินเข้าไป ผิวหนังของมันจะหนาขึ้นตามแก่นพลังที่แข็งแกร่งขึ้น เพื่อไม่ให้มีใครสามารถปราบมันได้ และมันสามารถเลื่อนขั้นได้อย่างรวดเร็วหากมีวิญญาณที่แข็งแกร่งให้มันดูดกลืน และเหยื่อก็เดินมาเข้าปากมันเองนั้นคือท่านพ่อผมเองครับ แต่ท่านพ่อก็ตลบหลังฆ่ามันจนได้ละครับ ถึงจะบาดเจ็บจากพิษมันบ้างแต่ก็ได้ท่านแม่ที่เดินทางผ่านไปเห็นเหตุการณ์ช่วยร่ายเวทย์รักษาจึงดีขึ้นและช่วยหาทางแก้พิษให้ท่านพ่อ ทำให้ท่านพ่อประทับใจในตัวท่านแม่มาก ก็นะคนสวยขนาดนั้นไม่รู้จักกันแท้ๆมาช่วยชีวิตอะ เป็นผมๆก็ตกหลุมรักในความดีนี้เหมือนกันแหละ จากนั้นท่านพ่อก็ตามเกี้ยวท่านแม่จนท่านแม่ตกลงปลงใจเป็นคู่บำเพ็ญด้วยกัน ทั้งคู่จึงอยากมีทายาทมีครอบครัวที่อบอุ่นจึงตั้งหลักปักฐานทำสัมมาอาชีพที่เลี้ยงปากเลี้ยงท้องได้อย่างหยั่งยืนนะทุกคน เพราะตอนที่ที่คู่บำเพ็ญออกไปท่องยุทธภพเงินที่ใช้มาจากการที่รับปราบเหล่าอสูรทั้งนั้น ท่านแม่จึงเห็นว่าท่านพ่อเสี่ยงอันตรายเกินไปที่จะเหนื่อยคนเดียว เลยปัดฝุ่นวิชาสายฝึกยุทธ์ที่เคยร่ำเรียนมาผ่านๆเพราะไม่ชอบ เพื่อต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่านพ่อ และใช้สายเวทย์ควบคู่ไปด้วย ทำให้คนส่วนใหญ่ทั่วไปเห็นคือทั้งคู่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่เก่งกาจมาก จนบำเพ็ญทะลุญาณมาอยู่ที่ขั้นจินตานด้วยกันเนี่ยแหละ ออกนอกเรื่องไปไกลเลย ต้องบอกว่าท่านแม่นานๆทีจะใช้พลังสายเวทย์สักทีนะ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้เห็นบ่อยๆพอมีโอกาสทุกคนเลยมาดูให้เห็นกับตาแหละ ผมที่เห็นบ่อยอยู่แล้ว เพราะท่านพ่อท่านแม่ เป็นครูคนแรกของผมในสายฝึกยุทธ์และสายเวทย์ครับ เพราะทั้งคู่เคี่ยวเข็ญให้ผมฝึกทุกอย่างที่ท่านรู้ให้ผมครับ จริงลูกๆแกไม่ต้องเข้าไปเรียนที่สำนักญาณศึกษาก็ได้ครับ เพราะท่านทั้งสองสอนเองได้ แต่ลูกๆดันดื้อครับอยากมีเพื่อน มีสังคม จึงขอไปเรียนข้างนอกกัน ซึ่งผมก็เหมือนพี่ๆที่อ้างว่าอยากร่ำเรียนเป็นผู้ใช้โอสถที่ท่านพ่อท่านแม่ไม่สามารถสอนเองได้เลยจำใจส่งลูกไปไกลหูไกลตาตน แต่ก็ไม่ไกลมากหรอกครับก็สำนักญาณศึกษาที่ท่านพ่อท่านแม่เป็นศิษย์จากที่ไหนแหละ จึงฝากผมกับอาจารย์ที่เคยสอนท่านแม่ไป เพื่อฝากฝั่งผมกับอาจารย์สายใช้โอสถโดยตรงครับ และไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าผมมีพลังธาตุที่เป็นผู้ใช้โอสถได้ไง ปู่ผมครับ ท่านพ่อเล่าว่าปู่ผมเป็นหมอเทวดา หรือก็คือปรมาจารย์โอสถ เทียบง่ายๆคือด้านใช้โอสถสูงกว่าปู่ผมคือไม่มี ถ้าปู่ผมคือที่สองก็ไม่มีใครกล้าขึ้นเป็นที่หนึ่งอะครับ ไม่อยากจะโม้เลยจริงๆ แต่ก็นั้นละครับ ผมโม้ไปแล้ว 55555 ซึ่งท่านพ่อได้บอกอีกว่าท่านปู่เดินทางท่องยุทธภพ ไปไหนไม่รู้ ตอนนี้รู้ตัวรึยังว่ามีลูกสะใภ้และหลานอีกสามคนท่านพ่อก็ยังไม่แน่ใจเลย แต่ท่านพ่อแน่ใจว่ามีชีวิตอยู่แน่ๆ เพราะหยกจิตวิญญาณท่านปู่ที่มอบให้ท่านพ่อยังไม่แตกครับ ถามว่ามันคืออะไร มันคืออุปกรณ์มิติที่ใช้เวทย์ขั้นสูงลงอาคมไว้ให้หยกนี้เชื่อมถึงจิตวิญญาณผู้ที่หยดเลือดลงไปเพื่อเป็นนายมัน ถ้านายมันตายก็คือวิญญาณแตกดับ หยกวิญญาณก็จะแตกออกเหมือนกันครับ ผมก็รู้คร่าวๆแค่นี้ละ รู้แค่ว่าตัวเองมีปู่อะนะ ส่วนทำไมต้องมายืนตรงกลางลานแบบนี้ ตอบได้คำเดียวเลยครับ ว่าไม่รู้ ท่านแม่นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรไม่รู้บอกให้ผมยืนรอที่กลางลาน เดี่ยวมารายเวทย์เดินทางส่งผมไป บอกผมแค่ว่าเดี่ยวมา ซึ่งจากเวลาตอนนี้มันนานมากแล้ว ท่านแม่ก็ยังไม่มาครับ ผมที่ยืนอยู่กลางลานเยื้ยงลงไปหนึ่งก้าวข้างขวามือผมคือตงหมิงที่จะไปร่ำเรียนและดูแลผมครับ แต่จากที่หางตามองเห็นตงหมิงนั้นคือนิ่งมาก ซึ่งพอทบทวนความทรงจำแล้ว ตงหมิงคือหุ่นไม้ในความคิดอี้เหลียนหลงครับ คือไม่พูดไม่จา ทำตามคำสั่งทุกอย่าง ไม่มีปากมีเสียง และหน้านิ่งมากจะมีความรู้สึกเมื่อโดนอี้เหลียนหลงแกล้งเท่านั้น แต่หน้าที่แสดงออกมาก็แค่แวบเดียวละครับ พอรู้ตัวว่าโดนแกล้งก็นิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่างนี้แดดร้อนขนาดนี้ หน้าพี่แกยังนิ่งเหมือนยืนรับลมครับส่วนผมจะเป็นลมอยู่แล้วครับ ถ้าท่านแม่ยังไม่อีกผมจะไม่ไปละนะงอล