Capítulo 33: ไปไหนมา
"เจ้าตา นางรากษสมา พาพี่กูณฑ์มาด้วย" อุสาร้อง เมื่อเห็นสาเหตุของแผ่นดินไหว พี่กูณฑ์ของเธอดูตัวเล็กเหลือเกินเมื่อเทียบกับนางรากษส
นางรากษสวางมือลงบนพื้น กูณฑ์ค่อย ๆ เดินลงมา พยายามทำท่าให้ดูสง่างาม ไม่ต่างอะไรกับนักแสดงที่ลงจากเครื่องบิน แม้ว่าความจริง เขาจะกลัวแทบตายก็เถอะ การเดินทางบนมือของนางรากษสไม่สนุกเลยสักนิด เสียวยิ่งกว่าเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุกเสียอีก เพราะถึงอย่างไรเครื่องเล่นในสวนสนุกก็มีระบบรักษาความปลอดภัยพร้อม แล้วปกติเครื่องเล่นก็ไม่ได้กินคนเป็นอาหารด้วย หลังจากที่เขากล่าวขอบคุณ นางรากษสก็โค้งคำนับตอบ ก่อนจะถอยหลังกลับไป เธอเองก็ไม่อยากอยู่ใกล้พวกฤๅษีมากเกินกว่าจำเป็น
"ฉันกลับมาแล้ว" กูณฑ์ทักทายพร้อมโบกมือ ทำท่าเหมือนนางงามตอนเดินเวทีประกวดไม่มีผิด
แต่ที่ต่างจากนางงามอยู่บ้าง คือเด็กหนุ่มไม่ได้เสียงปรบมือตอบรับ แต่กลับได้รับเป็นสายตาเย็นชาของผู้ที่อยู่ก่อนแทน
"กลับมาแล้วงั้นเหรอ" มลร้องออกมาอย่างเหลืออด คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงแทบตาย แต่ไอ้หมอนี่ดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย แถมยังใช้ให้นางรากษสพามาส่งอีกด้วย ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ถ้ากูณฑ์ปราบรากษสได้ แล้วมัวไปเถลไถลอยู่ที่ไหน ถึงกลับมาเอาป่านนี้ วิทยาธรน้อยตะบันหน้าอีกฝ่ายอย่างแรง
"โอ๊ย!" กูณฑ์ร้อง คนบ้าอะไรนี่ เห็นเขากลับมาแทนที่จะกอดต้อนรับ กลับมาต่อยกันเสียอย่างนั้น
"ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ" เคียวว่า
กูณฑ์ยิ้มอย่างพอใจ รู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่อย่างน้อยภูตหนังสือของเขาก็ยังเข้าข้าง แต่ประโยคต่อมาที่เคียวพูดทำเอากูณฑ์หน้าเบ้
"นายต่อยเขาก่อนฉันได้ยังไง"
"ให้ตายสิ" กูณฑ์โอดครวญ "นายไม่รักฉันแล้วเหรอ"
"พูดอะไรบ้า ๆ ฉันไม่เคยรักนายสักหน่อย" เคียวตอบ
จะว่าไปแล้วก็จริง เรื่องเมื่อชาติก่อนก็เหมือนเทพอัคนีจะหลงรักไดจิฝ่ายเดียวเท่านั้น เฮ้อ! ขนาดเป็นเทพมีฤทธิ์มากขนาดนั้นยังแห้ว แล้วตอนนี้กูมณฑ์เป็นแค่เด็กธรรมดา พลังเวทมนตร์ก็ไม่เสถียร ดูจะไม่มีหวังเอาเสียเลย
"แต่ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่รักนายนะ" เคียวเสริมเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของเพื่อน
"จริงนะ" กูณฑ์ว่า สีหน้าสดใสขึ้นทันตา
มลกลอกตาขึ้นไปมองข้างบน รู้สึกหมั่นไส้เสียเต็มประดา
"เอาล่ะ เดี๋ยวค่อยมาเกี้ยวกันทีหลัง" มลขัด เพราะขืนเขาไม่ขัด หนึ่งภูตหนึ่งมนุษย์นี่คงจ้องตากันหวานเยิ้มถึงเช้าแน่ มลไม่ได้อิจฉานะ แค่หมั่นไส้เฉย ๆ จะรักอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้
ถ้าเป็นเวลาปกติ กูณฑ์คงไม่กล้าต่อปากต่อคำต่อ เขาไม่อยากให้เคียวอึดอัดหรือไม่สบายใจ แต่ตอนนี้เมื่อรอดตายจากรากษสมาได้ครั้งหนึ่งแล้ว เขาก็รู้ว่าพูดความจริงก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูดดีกว่า
"อิจฉาล่ะสิ" กูณฑ์ลอยหน้าลอยตาตอบ "ไม่มีใครมาให้จีบ"
"เหอะ!" มลพ่นลมออกทางจมูกอย่างไม่พอใจ "แล้วสรุปว่าเจ้ารอดจากนางรากษสมาได้ยังไง"
กูณฑ์ยืดอก "ก็ฉันเก่ง"
เมื่อเห็นสีหน้าไม่เชื่อของอีกฝ่าย กูณฑ์ก็ย้ำว่า "ฉันเก่งจริง ๆ นะ"
"ใช่ นายเก่ง" เคียวว่า "หมายถึงสร้างเรื่องน่ะเก่งจริง ๆ คิดยังไงถึงตามนางรากษสไป"
"ก็ตอนที่เธอมาหาฉันไม่ใช่นางรากษสสักหน่อย" เด็กหนุ่มหัวไฟพูดเสียงอ่อย
"อ๋ออ!" เคียวลากเสียง "เธอแปลงมาเป็นผู้หญิงสวยใช่ไหมล่ะ เจ้าชู้ไม่ใช่เล่นนะนายเนี่ย"
กูณฑ์รู้สึกเหมือนสามีที่ต้องอธิบายเรื่องกิ๊กให้ภรรยาฟังชอบกล "ไม่ใช่สักหน่อย ฉันแค่สงสารเขาเท่านั้นเอง ไม่เกี่ยวหรอกว่าสวยไม่สวย"
เคียวเลิกคิ้ว "จริงเหรอ" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าไม่เชื่อเลย
"ฉันไม่ชอบคนแก่กว่าหรอกนะ" เด็กหนุ่มยืนยัน ร่างที่นางรากษสแปลงนั้นอายุไม่น่าจะเรียกได้ว่าเด็กสาว แต่เป็นหญิงสาวมากกว่า แล้วไม่ต้องนับถึงร่างจริง ๆ ของเธอเลย เธอคงเป็นรุ่นย่ารุ่นทวดของเขาแล้ว ถ้าดูจากหน้าอกที่ห้อยยานลงมา แต่กูณฑ์ไม่ควรจะวิจารณ์หน้าอกของผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงที่ไม่สามารถไปซื้อยกทรงกระชับสัดส่วนจากห้างสรรพสินค้าได้
คำตอบนี้ไม่ได้ทำให้ภูตหนังสือพอใจเท่าไหร่
"เหอะ! ไม่ชอบคนแก่กว่า นายลืมไปแล้วเหรอว่าฉันอยู่มากี่ศตวรรษแล้ว"
ความจริงแล้วกูณฑ์ก็ลืมไปเสียสนิทว่าเคียวไม่ใช่คนในยุคปัจจุบัน ไม่ใช่สิ เคียวไม่ใช่คนด้วยซ้ำ เคียวเป็นภูตที่สิงอยู่ในหนังสือมานับร้อยปี เคียวพูดจาเหมือนมนุษย์ยุคปัจจุบัน พูดจาเหมือนคนรุ่นราวคราวเดียวกับกูณฑ์จนเด็กหนุ่มลืมไปเสียสนิทว่าภูตตนนี้แก่กว่าเขามาก
"ก็นายเป็นข้อยกเว้น" กูณฑ์แก้ตัวเสียงอ่อย
นั่นกลับยิ่งทำให้เคียวโกรธมากขึ้น เด็กหนุ่มหัวไฟสังเกตเห็นประกายไฟในดวงตาของภูต เขาดูราวกับจะระเบิดอยู่แล้ว
"ข้อยกเว้น ดีนี่" เคียวว่า และแม้จะพูดคำว่าดี แต่น้ำเสียงบอกชัดว่ามันไม่ดีเอาเสียเลย "ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายนะ ฉันชอบแค่นายคนเดียว ฉันไม่ชอบคนแก่กว่า แต่นายเป็นข้อยกเว้น เรื่องไร้สาระทั้งนั้น"
กูณฑ์ไม่รู้จะพูดอะไร ดังนั้นเขาถึงใช้ท่าไม้ตายที่พ่อมักใช้เสมอเวลาทะเลาะกับแม่
"ขอโทษ" กูณฑ์ว่า
เคียวยักไหล่ "ช่างเถอะ"
"ตกลงคุยกันเสร็จหรือยัง" มลถามอย่างอดรนทนไม่ได้ "ตกลงเจ้ารอดมาได้ไงกันแน่"
"ฉันใช้พลังของเทพอัคนี" กูณฑ์ว่า "เธอดูกลัวมากเลยตอนฉันใช้พลังนั่น"
"ก็ไม่แปลกหรอก" มลว่า "นางคงได้ยินเรื่องของผีเสื้อสมุทรที่ตายเพราะเทพอัคนีมาแล้ว"
"เดี๋ยวก่อนนะ" กูณฑ์ขัด "นางผีเสื้อไม่ได้ตายเพราะพระอภัยมณีที่เกาะแก้วพิสดารเหรอ"
"ไม่ใช่" ทั้งมลและเคียวตะโกนพร้อมกัน
เคียวมีสีหน้าเจ็บปวดเมื่อพูดต่อไปว่า "ขนาดพระอภัยมณีนายยังไม่เคยอ่านเลยเหรอ"
"แต่ฉันเคยดูการ์ตูนนะ" กูณฑ์แก้ตัว
"พระอภัยเป่าปี่ฆ่านางจริง แต่ไม่ได้เกิดขึ้นที่เกาะแก้วพิสดาร" มลอธิบาย
"ตอนนั้นพระอภัยโดยสารเรือสำเภาออกจากเกาะแก้วมาแล้ว" เคียวรับช่วงต่อ "แล้วนางผีเสื้อก็มาอาละวาดจนเรือแตก"
"ข้าไม่ชอบเรื่องนี้เลย" อุสาเสริมขึ้นหลังจากที่นั่งฟังอยู่นาน "มีคนจมน้ำตายเยอะแยะไปหมด"
"พระอภัยกับคนจำนวนหนึ่งหนีขึ้นเกาะนึงได้" เคียวอธิบายต่อ "แต่นางผีเสื้อก็ยังตามมาอาละวาดไม่เลิก เธอบันดาลให้เกิดลมฝนและลูกเห็บตกลงมา"
"ลูกเห็บ" กูณฑ์ทวนคำ
เคียวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย "ลูกเห็บก็คือ.."
"ฉันรู้" กูณฑ์ว่า ใบหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย "ฉันแค่สงสัยว่าเธอทำแบบนั้นทำไม เธอไม่ได้รักพระอภัยหรือ ทำแบบนั้นเขาไม่เจ็บหรือ"
มลยักไหล่ "ความรักของรากษสคือการครอบครอง เวลาพวกนั้นรักใคร ก็จะพาคนคนนั้นไปอยู่ในเขตแดนของตัวเอง"
กูณฑ์ตัวสั่น "ขอบคุณสวรรค์ที่ฉันรอดมาได้"
"นั่นแหละ" เคียวเล่าต่อ "พระอภัยก็เลยต้องเป่าปี่ให้เธอกลายเป็นหิน"
"เป็นหิน" เด็กหนุ่มหัวไฟทวนคำ "ไม่ได้ตาย ใช่ไหม"
"ถ้าให้ข้าเป็นหิน ให้ข้าตายไปเสียดีกว่า" อุสาแทรกขึ้นมา
"บางทีข้าก็อยากให้เจ้าเป็นหินนะ" มลพูด "เจ้าจะได้หุบปากเสียบ้าง"
"ข้าไม่ได้พูดอะไรมากมายสักหน่อย" อุสาเถียง
มลตั้งท่าจะตอบโต้ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เขาไม่อยากทะเลาะกับอุสา
"นั่นแหละ" มลหันมาคุยกับกูณฑ์ต่อ "ทางทฤษฎีก็อาจถือว่านางตายไปแล้ว แต่ถ้าเผานางเมื่อไหร่ นางก็จะกลับมีชีวิตเหมือนเดิม"
ตอนนี้ข้อมูลที่ได้มาทำให้แขกจากอารยธรรมภายนอกอย่างกูณฑ์งงไปหมด ถ้าเขารู้สักนิดว่าเขาต้องมาเจออะไรบ้า ๆ แบบนี้แล้วล่ะก็ เขาคงตั้งใจเรียนภาษาและวรรณคดีไทยมากกว่านี้ แต่คิดอีกทีต่อให้ตั้งใจเรียนไปก็มีประโยชน์ วรรณคดีที่เรียนในโรงเรียนไม่เคยสอนให้เขาคิดวิเคราะห์ แน่ล่ะ เราจะวิเคราะห์เรื่องที่ถูกตัดตอนมาได้ยังไง ถ้าเราจะวิเคราะห์หนังสักเรื่องก็ต้องดูหนังทั้งเรื่อง แต่วรรณคดีที่เรียนอยู่ทุกวันนี้เหมือนกับต่อจิ๊กซอว์ที่ไม่สมบูรณ์ เรียนแบบแหว่ง ๆ วิ่น ๆ
"ฉันไม่เข้าใจ ถ้าไฟช่วยให้เธอฟื้นคืนชีพได้ เธอก็น่าจะชอบพระเพลิงสิ"
มลถอนหายใจ "นางยังกลัวอยู่ เพราะเมื่อชาติก่อน นางไปสู้กับพระเพลิง แต่ถูกเผา โชคยังดีที่นางถอดหัวใจไว้ที่ก้อนหิน พอเจอไอแดดไอแผ่นดินนานเข้าก็เลยกลายเป็นนางผีเสื้อ"
กูณฑ์พยักหน้า "ฉันเข้าใจแล้ว"
"ว่าแต่นายเถอะ ปราบนางรากษสได้ แล้วทำไมถึงพึ่งมา" เคียวถาม
กูณฑ์เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
มลพ่นลมออกทางจมูกอย่างดูถูก "เจ้ามันโง่จริง"
"เฮ้ย!" กูณฑ์ประท้วงอย่างไม่พอใจนัก "ใครจะไว้ใจให้เธอกลับมาส่ง ขืนเธอเปลี่ยนใจ เอาฉันเข้าปาก ฉันก็แย่สิ"
มลส่ายหน้า "ข้าไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น ข้าพูดถึงเครือเถาหลงต่างหาก เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีคนต้องการมันมากแค่ไหน เจ้ามีวาสนาได้เจอ แต่กลับทำลายทิ้งเสียอย่างนั้น"
"เถาอาถรรพ์จะเก็บไว้ทำไม" กูณฑ์ว่า
"อาถรรพ์หรือ" มลทวนคำด้วยเสียงสูง มือกุมอกอย่างเจ็บปวด "มันไม่ใช่ของอาถรรพ์ มันช่วยเจ้าป้องกันอันตรายต่าง ๆ จากพวกภูตผีปีศาจ ไม่มีพวกภูตผีปีศาจที่ไหนจะเข้าใกล้เจ้าได้ หากเจ้ามีเครือเถาหลงอยู่อยู่ในมือ เจ้านี่มันไก่ได้พลอยแท้ ๆ"
หากเป็นคนอื่นหรือแม้แต่กูณฑ์ก่อนหน้านี้
หากเป็นคนอื่นหรือแม้แต่กูณฑ์ก่อนหน้านี้ พอได้ยินว่าตัวเองทำลายของที่ป้องกันภูตผีปีศาจได้ก็คงสำนึกเสียใจ แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มกลับดีใจที่ได้ทำลายมันลงไป
"ดีแล้ว" กูณฑ์พูดเสียงเหี้ยมเกรียม "อะไรที่มาขัดขวางไม่ให้ฉันได้ใกล้ชิดกับเคียว ควรจะถูกกระทืบให้จมดิน"
มลถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เพื่อนคนนี้จะเสียสติไปเพราะความรักอย่างนั้นหรือ
"พูดอะไรบ้า ๆ" เคียวดุ แต่ก็ดูไม่น่ากลัวนัก เพราะเจ้าตัวยังหน้าแดง
"ฉันพูดจริง ๆ ไม่มีใครหรืออะไรมาขัดขวางฉันกับนายได้" กูณฑ์ยืนยัน
เคียวยกมือปิดหู ก่อนจะกำชับ "ไม่ต้องพูดแล้ว"
กูณฑ์พยักหน้า "ตามใจ" ขนาดเป็นเพื่อนกันยังรักและให้เกียรติขนาดนี้ ไม่ต้องคิดเลยว่าถ้าได้คบกันจริง ๆ จะรักขนาดไหน
Status de energia semanal
-- Ranking de
Poder 
-- Pedra de
Poder