อีคอนยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนร้าย บรูคหันเป้าหมายมาทางอีคอนก่อนจะส่งสายตาให้เพื่อนในกลุ่มยืนล้อมเอาไว้
"ถ้าจำไม่ผิด รูปร่างลักษณะอย่างนี้เจ้าคือรัชทายาทจากฝั่งริลกลิมสินะ มีธุระอะไรกับคนของอาณาจักรโพราเท็สไม่ทราบ ถึงสงครามจะยุติลง แต่อย่าคิดว่าเราจะลืมสิ่งที่พวกแกทำกับพวกเราได้นะเว้ย"
"นี่หรือวะองค์รัชทายาท พอเห็นตัวเป็นๆ ก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันทีเลยวะ" เพื่อนบรูคที่อยู่ด้านข้างอีคอนพูดขึ้นพลางลูบขนแขน คำด่าประณามพวกนั้นอีคอนเจอตั้งแต่เด็กจนเคยชินแล้ว แต่หากเป็นจิตของฮาวเวอร์แล้วล่ะก็ คนพวกนี้อาจไปนอนคุยกับรากต้นสนเลยก็ได้ แต่ในเมื่อตอนนี้เป็นจิตของอีคอน และวิธีการรับมือกับเรื่องแบบนี้ของเขาคือ
"ขออภัยที่เข้ามาขัดจังหวะสนทนา แต่ว่าข้าเห็นคนถูกทำร้ายเลยไม่อาจอยู่เฉยได้"
"อยู่เฉยไม่ได้แล้วแกจะทำอะไร หา? คิดว่าเป็นรัชทายาทริลกลิมแล้วพวกเราต้องก้มหัวให้รึไง" คนพูดเดินเข้ามาพร้อมตบหัวอีคอนหนึ่งที "จำไว้ใส่กะโหลกบ้างก็ดีว่าที่นี่คือโพราเท็ส ไม่ใช่ที่ที่พวกเจ้าริลกลิมจะมาระรานกันได้ง่ายๆ "
"เฮ้ย ทำอย่างนั้นมันจะดีหรือวะ ถ้าไอ้พวกริลกลิมมันรู้ว่าเราทำอะไรกับรัชทายาทของมัน มันอาจจะมาเล่นงานเราทีหลังก็ได้"
"งั้นก็อย่าให้พวกมันรู้สิวะ ฆ่าปิดปากไอ้เด็กเวรนี่ซะก็สิ้นเรื่อง"
พูดจบคนที่อยู่ด้านข้างก็เตะกลางหลังของอีคอนจนหลังแอ่นเซไปด้านหน้า บรูคที่อยู่ด้านก็เตะเสยคางอีกทีไม่ให้ล้มมาทางเขา แต่ละคนผลัดกันเตะไปมาตามการเซของอีคอน เจดนอนกุมท้องทั้งผวากับภาพที่เห็น คนในเขตนี้ต่างรู้จักเรื่องที่รัชทายาทพลัดหลงจากมาตุภูมิมายังอาณาจักรโพราเท็สทั้งถูกสาปในมีรูปร่างอัปลักษณ์ตั้งแต่ยังเป็นทารก ตอนได้ยินเรื่องราวนั้นครั้งแรกเขาก็รู้สึกสงสารในชะตากรรมของคนผู้นี้แล้วยังต้องมาเห็นการถูกทำร้ายของเขาอีก ขนาดทุกคนรู้ว่าเขาเป็นถึงเจ้าชายจากเมืองอื่นยังไม่เว้นถูกรังแก ถ้าตอนที่ยังไม่เปิดเผยสถานะเขาจะโดนหนักกว่านี้ขนาดไหน
"หยุดเถอะบรูค เจ้าต้องการแค่ข้าไม่ใช่หรือ? "
"ไม่ต้องมาสั่งข้า!"
บรูคตั้งท่าจะเตะเจดที่นอนนิ่ง อีคอนรับรู้การเคลื่อนไหวนั้นก็กระโดดเข้าไปเกาะร่างบรูคเอาไว้จนเสียหลัก
"อ๊าก ปล่อยนะเว้ยไอ้เด็กเวร"
คนอื่นที่เห็นการเคลื่อนไหวนั้นก็ชะงักไปทันทีการที่เด็กถูกเตะจนเสียหลักขนาดนั้นยังมีพละกำลังไปเกาะหลังคนอื่นด้วยความเร็วอีก ดูยังไงก็รู้ว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่เด็กธรรมดาจะทำได้ แต่ล่ะคนหยิบมีดขึ้นมาตั้งท่าจะแทงอีคอนในตอนที่ยังเกาะหลังบรูคอยู่
ฉึก!
"อ๊ากกกกกก! ใครแทงข้า!!"
อีคอนหลบวิถีมีดจนมันไปปักอยู่กลางหลังของอีกคน ด้ามมีดยังคงคาที่แผ่นหลังก่อนที่มีดด้ามอื่นๆ จะปักตามอย่างไม่สนใจคนที่โดน เป้าหมายของคนพวกนี้คือการได้ฆ่าอีคอน เด็กประหลาดที่แทงเท่าไหร่ก็หลบหลีกได้ เพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว บรูคจึงล้มลงไปกับพื้นทั้งเลือดไหลโชก
"เอาไงดีวะ ทำไมมันหลบมีดได้ทั้งที่ตอนเราเตะมัน มันยังหลบไม่ได้สักเลยตีน"
"หรือว่ามันแกล้งอ่อนแอเพื่อลองใจพวกเรา? "
พอคิดถึงตรงนี้ต่างคนต่างขนลุก การลองใจนั้นมีไว้สำหรับทดสอบคน ไม่ว่าจะการลองใจด้วยวิธีไหน ผลลัพธ์ที่ผู้ทดสอบไม่ผ่านต้องเจอก็คือบทลงโทษ
"หยุดทำชั่วแล้วหรือ" อีคอนถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "เจ้าจะขอให้พระเจ้าลงโทษเจ้าตอนไหน ตอนนี้หรือโลกหน้า"
นั่นฟังดูเหมือนเป็นคำถาม แต่คนถามกลับไม่ได้ต้องการคำตอบ อีคอนเดินไปที่บรูคก่อนจะกดปิดเปลือกตาเขาให้หลับสนิท แล้วยกมือขึ้นแตะศีรษะพลางกล่าวคำภาวนา
"ข้าแต่พระเจ้า โปรดอภัยให้ชายผู้นี้ด้วย เขาไม่อาจบรรลุบททดสอบของพระองค์ได้ จนมีจุดจบเป็นความตายที่น่าเศร้า หากเขาต้องกลับไปยังปรโลกที่จากมา ได้โปรดให้เขาได้ตระหนักรู้ถึงความผิดบาปที่ทำด้วย"
หลังจากคำภาวนากล่าวจบ ละอองแสงสีขาวเทาหลุดลอยออกจากร่างต่อหน้าต่อตาเขา นั่นเป็นภาพที่ไม่มีใครเห็นนอกจากเขา อีคอนเหม่อมองละอองแสงนั้นลอยหายไปไกลจนหลับสายตา
"โอ๊ยยยย ช่วยข้าด้วย ข้าเจ็บเหลือเกิน"
เสียงหนึ่งเรียกสติให้กลับมา คนทั้ง 7 หนีหายเข้าไปในป่านานแล้ว แต่เจดยังนอนกุมท้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ อีคอนรีบถกเอากางเกงที่เขาสวมออก เจดไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืนก็ได้แต่สงสัยในการกระทำนั้น
"เจ้าจะทำอะไรน่ะ ข้าปวดท้องจะตายอยู่แล้ว ทำไมไม่ไปหาคนมาช่วย"
"ไปตอนนี้ก็ไม่ทันหรอก ระยะทางไปกลับจากตรงนี้คงต้องใช้เวลาอีกนาน ขืนรอนานอีกหน่อยเจ้าคงหมดแรงเบ่งก่อน อาจเกิดอันตรายกับเจ้าและเด็กได้ เพราะงั้นข้าจะทำคลอดให้ตอนนี้ ไม่ต้องห่วง ข้าเคยทำมาแล้ว"
'แต่ก็เคยทำให้เฉพาะผู้หญิงล่ะนะ กับเพศชายอาจไม่ต่างกันก็ได้'
อีคอนถ่างขาเจดออกปล่อยให้นอนในองศาที่เบ่งได้ง่าย รูทวารของเจดเริ่มขยายออกจนเห็นเปลือกไข่สีขาว
"เอาล่ะ ค่อยๆ เบ่งเป็นจังหวะตามข้านะ เอ้า! ฮืบบบบบบ"
"อืบบบบบบ"
"เอ้า! ฮืบบบบบบบบ"
"อืบบบบบบบบ"
เมื่อเบ่งแรงออกตามจังหวะทำให้เจดมีช่วงให้หายใจก่อนเขาจะเริ่มจับจังหวะได้แล้วเบ่งแรงขึ้นอีก
"อืบบบบบบบบบ"
พรวด!
ไข่ทั้งฟองหลุดออกจากช่องทวาร เมือกใสปกคลุมเอาไว้จนเหนียวเหนอะ อีคอนถอดเสื้อคลุมตัวออกแล้วห่อไข่ด้วยผ้าเอาไว้ อุ้มไปหาคนฟักออกให้เขาดูสภาพไข่ที่ยังแข็งแรงดี
"เจ้าดูนี่สิ ไข่น้อยๆ ที่เจ้าฟักออกมา"
เจดเบือนหน้าหนี เขาดีใจที่อีคอนช่วยเอาออกมาให้ แต่ไม่ได้ดีใจที่ได้เป็นผู้ฟักออกมา
"เจ้าช่วยรีบๆ ทำลายไข่นั่นก่อนที่จะมีใครมาเห็นที ข้าไม่อยากถูกประณามว่าเป็นตัวอุ้มมาร…"
เจดทำสีหน้าเศร้าทั้งขอร้อง อีคอนมองดวงตานั้นไร้เดียงสาอย่างน่าสงสาร
"ถ้าเจ้าไม่ต้องการ ข้าขอเก็บเอาไว้ได้หรือเปล่า"
เจดทำหน้าแปลกใจทั้งผวา "เจ้าจะเก็บไว้ทำไม ถ้ามีใครรู้ว่าไข่นั่นเป็นของข้า ครอบครัวข้าอาจจะซวยเอาได้ ทางที่ดีเจ้ารีบทำลายไข่นั่นก่อนมันจะฟักออกมาจะดีกว่า"
อีคอนไม่ฟังทั้งห่อไข่ฟองนั้นไว้กับตัว "ข้าจะอยู่เฝ้าเจ้าจนกว่าเจ้าจะฟื้นตัว หรือไม่ก็จนถึงตอนที่มีคนมาตามหาเจ้า"
เจดจนปัญญาจะให้อีคอนทุบไข่ก็ปล่อยร่างอ่อนเพลียให้พักผ่อน ไม่นานเสียงบางอย่างก็ดังเข้ามาในป่า
"เจดดดด ลูกอยู่ไหน… เจด!"
คนตะโกนเห็นเจดนอนพิงต้นไม้อยู่ลำพังก็รีบวิ่งเข้ามาดู เจดไม่ได้ใส่กางเกงทั้งยังมีเมือกใสไหลตามร่องขา
"เจด! นี่มันเกิดอะไรขึ้น"
ผู้เป็นแม่รีบวิ่งมาดูลูกพร้อมบิดาและพี่ชายพี่สาวเดินตามหลัง เจดพอเห็นทั้งครอบครัวเข้ามาดูทั้งเป็นห่วงเขาก็ปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คนทั้งบ้านต่างงงสงสัยแต่ก็ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ พ่อกับพี่ชายพยุงเจดขึ้นแล้วพากลับไปที่บ้าน
อีคอนมองดูเจดเดินออกจากป่าไปไกลก่อนจะถลาลงจากต้นไม้ที่เจดพิงลงมาพร้อมศพของบรูค อีคอนโยนศพบรูคเข้าป่าไปไกลๆ จากที่เจดอยู่ก่อนจะเดินกลับไปที่ค่ายพักของกองกำลังปฏิวัติ
ในยามดึกยังคงมีทหารเฝ้ายามอยู่ตามจุดต่างๆ ทหารไม่เคยเห็นอีคอนเดินเข้าเต็นท์มาตอนดึกก็รีบวิ่งไปตามท่านแม่ทัพให้มาดู แม่ทัพน็อลตื่นขึ้นมาทั้งชุดลำลองมองร่างแคระแกร็นอุ้มของบางอย่างเดินเข้าค่ายทหารอย่าทุลักทุเล อีคอนเดินมาจนถึงหน้าค่ายก็เริ่มมีคนเดินเข้ามาหาพลางจะช่วยถือของ แต่เขาห้ามเอาไว้ก่อนพลางมองไปที่แม่ทัพน็อล
"ผมต้องการเต็นท์ส่วนตัวโดยด่วนครับ"
แม่ทัพน็อลมองห่อผ้าอย่างสงสัยก่อนจะสั่งให้ทหารไปตั้งเต็นท์ในทันที รอไม่นานก็ได้เต็นท์พอให้คลุมหัว อีคอนรีบเข้าไปในเต็นท์ก่อนจะนั่งลงถอดห่อผ้าออกเผยให้เห็นไข่ภายใน แม่ทัพน็อลแอบมองตามหลังก็ถึงกับตกใจจนเกือบหยิบดาบมาฟัน แต่สะดุดสายตาของอีคอนเสียก่อน
"ข้าขอผ้าหลายๆ ผืนหน่อยได้ไหม"
คำขอนั้นไม่ยากที่จะหาให้ แต่ที่ยากคือการเก็บสิ่งนั้นไว้ในค่ายแห่งนี้ต่างหาก
"ท่านฮาวเวอร์ขอรับ หากท่านไม่ทราบ การเก็บไข่นั้นไว้กับตัวอาจนำภัยมาหาท่านได้นะขอรับ"
"ไข่ของมารฝังไข่น่ะหรือ ข้าได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้วล่ะ และข้าไม่อาจทำใจทิ้งลงได้หากยังไม่เห็นกับตาว่าสิ่งนี้คืออะไร"
แม่ทัพน็อลคัดค้านอยู่ในใจ แต่เขาเองก็รู้เพียงเรื่องเล่าที่ส่งต่อกันมา ไข่นี้เกิดจากโรคกระสันกามารมณ์ หรือที่ชาวบ้านเรียกโรคกระสันที่เป็นได้ทั้งชายทั้งหญิง คนเป็นโรคนี้จะมีอาการตั้งแต่อายุ 14 ปีจนถึง 40 แต่ไม่แน่ไม่นอน โรคกระสันต่างจากกามารมณ์ทั่วไปตรงที่โรคนี้จะมีอาการกระสันอยากทุกเดือน เป็นนานถึงอาทิตย์ ทำให้คนเป็นทำมาหากินลำบาก ร่วมถึงเข้าเป็นทหารไม่ได้ด้วย หากคนที่เป็นโรคนี้ได้มีเพศสัมพันธ์กับใครสักคนแล้ว จะตั้งครรภ์ได้ง่ายถึงแม้จะเป็นชายก็ตาม และไม่รู้เพราะเหตุใดโรคนี้ถึงได้ไปเกี่ยวโยงกับความเชื่อเรื่องปีศาจมาร อาจเพราะความไม่ปกติที่ชายตั้งครรภ์ทำให้ถูกแบ่งแยกออกจากสังคม คนไม่ยอมรับ จึงกีดกันไปให้เป็นความผิดของปีศาจแทน
"นายท่านขอรับ เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับความเชื่อของคนทั้งเมือง ถ้าหากเรื่องที่เขาคิดมาตลอดมันผิดจากที่เชื่อ บางทีอาจเกิดความโกลาหลได้"
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ บางทียุคสมัยมันก็ขับเคลื่อนได้เพราะความโกลาหล" อีคอนได้ผ้ามาห่อให้ความอบอุ่นแก่ไข่ฟองน้อย แล้วจึงขอให้คนอื่นออกไปก่อนเพื่อให้ไข่พักผ่อน
หลายวันต่อมา อีคอนเฝ้าดูไข่ไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว เขาคลุกอยู่กับเต็นท์ไม่ไปไหนจนเวลาล่วงเลยไปสองอาทิตย์ กองกระดาษหนังวางเกลื่อนพื้นภายในเต็นท์ แม่ทัพน็อลเองก็เร่งสร้างอาคารตามที่ฮาวเวอร์สั่งและแอบแวะมาดูอีคอนอยู่ไม่ห่าง การที่แต่ล่ะวันผ่านไปอย่างลุล่วงด้วยดี ทำให้แม่ทัพน็อลวางใจอยู่เป็นพัก แต่แล้วเรื่องราวที่เขาคาดการก็เกิดขึ้น
ชายหนุ่มร่างอวบเดินเข้ามาด่อมๆ มองๆ อยู่บริเวณค่ายทหารจนน่าสงสัย ด้วยความแปลกใจที่ชาวบ้านของอาณาจักรโพราเท็สไม่เคยเฉียดใกล้ค่ายทหารของกองกำลังปฏิวัติมาก่อน แม่ทัพน็อลจึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เพราะเหมือนว่าคนจมูกไวอย่างกัมป์ หนึ่งในหัวหน้าหน่วยกองกำลังปฏิวัติจะออกไปรับหน้าแทนก่อน
"เจ้ามีธุระอะไรกับค่ายทหารรึเปล่า? ที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่ชาวบ้านธรรมดาอย่างเจ้าจะเข้าออกได้ง่ายๆ "
"ขะ ข้าแค่…"
เจ้าตัวยังไม่อธิบายอะไรก็รีบวิ่งหนีไปโดยไม่ตอบคำถาม กัมป์มองแผ่นหลังวิ่งออกไปไกลก็ได้แต่งงว่าตัวเองทำอะไรผิด
"หรือว่าเจ้านั่นจะเป็นสายให้ทหารโพราเท็สมาสืบความลับของค่ายเรา" แม่ทัพน็อลเดินไปอยู่ด้านหลังอย่างเงียบๆ ก่อนที่กัมป์จะหันมาเห็น "อุ่ย ท่านแม่ทัพ ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่? "
"ก็ตั้งแต่เจ้าแยกเขี้ยวใส่เด็กหนุ่มนั่นไงเล่า เจ้าทำหน้าตาน่ากลัวอย่างนั้นใครจะกล้าเข้าใกล้"
"ข้าเนี่ยนะ? ข้าออกจะหล่อเหลาจนสาวเหลียวมีตรงไหนให้น่ากลัวกัน"
แม่ทัพน็อลไม่เถียงต่อก่อนจะทอดมองไปทางเด็กหนุ่มที่วิ่งออกไป
"ท่านแม่ทัพคิดเห็นอย่างไรขอรับ"
"บางทีเด็กหนุ่มคนนั้นอาจเป็นโรคกระสันเจ้าของไข่ที่ท่านฮาวเวอร์นำมา"
"ฮืม? เจ้าเด็กคนนั้นน่ะหรือ? ท่านรู้ได้ยังไงขอรับ ขยายความให้ข้าเข้าใจอีกสักนิดที"
น็อลมองกัมป์อย่างระอา เจ้านี่มันเก่งเรื่องต่อสู้ก็จริง แต่ยังอ่านสถานการณ์ไม่ขาด "เด็กหนุ่มคนนั้นเข้าวัยออกรบแล้วแต่ยังอยู่ติดกับบ้าน ร่างกายหนาอวบดูสุขภาพดีไม่เป็นโรค แถมยังมีกลิ่นประหลาดที่มีเพียงคนบางประเภทจะแยกออกได้"
"กลิ่นประหลาดหรือขอรับ อืม… แต่เจ้านั่นก็มีกลิ่นจริงๆ ถึงจะจางจนแยกไม่ค่อยออกก็เถอะ"
"อันที่จริงเจ้าควรไปล้างมือเปื้อนเลือดนั่นก่อนแล้วค่อยมารับแขกจะดีกว่า หากเจ้าโผล่มาสภาพนี้อีกคงเสียภาพลักษณ์ของค่ายหมด"
"อะ เอ่อ ขอรับ"
กัมป์เดินกลับไปสนามฝึกสั่งทหารในหน่วยให้พักผ่อนก่อนที่ตัวเองจะไปล้างมือ ส่วนแม่ทัพน็อลมองรอบค่ายทหารหนึ่งรอบก่อนจะเดินกลับเข้าไป
วันต่อมาหน้าค่ายมีคนของอาณาจักรโพราเท็สเดินเข้ามาเป็นที่ฮือฮาของคนทั้งค่าย เมื่อเหลือบไปดูเป็นหนุ่มร่างอวบคนเดิม แม่ทัพน็อลจึงเดินเข้าไปหา
"วันนี้เจ้ามีธุระอะไรกับที่นี่หรือ? "
"ข้ามาหารัชทายาทของอาณาจักรริลกลิม วันก่อนเขาช่วยให้ข้าพ้นภัยจากโจร ข้าเลยเอาของมาขอบคุณ"
ในตะกร้าน้อยมีขนมปังกับนมหนึ่งไห แม่ทัพน็อลมองเด็กหนุ่มก่อนจะกล่าวออกไป
"ข้าได้ยินว่าที่โพราเท็สมีอาหารไม่เพียงพอต่อประชากรไม่ใช่หรือ การที่เจ้าเอาอาหารมาให้คนอาณาจักรอื่นเช่นนี้ไม่เป็นการเฉือนเนื้อให้วัวกินหรือ ท่านฮาวเวอร์เองก็เป็นถึงรัชทายาทไม่มีทางอดอยากในค่ายเราอย่างแน่นอน ข้าคิดว่าคงต้องรับเพียงน้ำใจส่วนเรื่องที่เจ้ามาหา ข้าจะไปกล่าวกับเจ้าชายเอง ถ้าเขาอยากพบเจ้า ข้าจะมาบอก"
เด็กหนุ่มถูกปล่อยให้ยืนตามลำพังกลางค่ายฝึกที่มีคนมากฝีมือมองเขาเป็นตาเดียว เสียงพูดคุยรอบตัวทำให้เขารู้สึกประหม่าจนยากจะขยับตัว
"เจ้าได้กลิ่นนั่นรึเปล่า"
"กลิ่นอะไรของเจ้าข้ายังไม่ได้กลิ่นเลย"
"กลิ่นของคนเป็นโรคกระสันไงเล่า กลิ่นนั่นจะยั่วยุให้ผู้คนลุ่มหลงจนอยากมีเพศสัมพันธ์ด้วย เจ้าแยกไม่ได้รึ "
มีบางคนพูดถึงกลิ่นบางอย่างที่เจดเองก็ยังไม่เข้าใจจนแม่ทัพน็อลยืนอยู่ต่อหน้าเขา
"ท่านฮาวเวอร์อนุญาตให้เจ้าเข้าพบแล้ว ตามมา"
เจดเดินตามหลังท่านแม่ทัพไปยังเต็นท์ที่พักขนาดใหญ่ไม่ไกลนักก่อนจะเปิดผ้าให้เขาเข้าไป ภายในเต้นมีกองกระดาษราคาแพงวางเกลื่อนพื้นดูไร้ค่า อีคอนนั่งอยู่ตรงกลางพลางเฝ้าฟังทุกการเคลื่อนไหวของสิ่งที่อยู่ในไข่
"เจ้าชายขอรับ? "
"เจด เธอเข้ามาฟังนี่สิ"
อีคอนเรียกเขาเข้าไป ก่อนจะให้แนบหูกับไข่ เจดแนบหูลงไปพร้อมฟังสิ่งที่อยู่ภายใน มันไม่ใช่เสียงร้องหรือเสียงคร่ำครวญ แต่เป็นเสียงการเคลื่อนไหวของตัวอ่อนในน้ำเมือกเคลื่อนไหวเบาฟังแล้วให้ความรู้สึกผ่อนคลายเหมือนอยู่ในน้ำ
"อีกนานไหมกว่าไข่นี่จะฟัก"
เจดถามพลางฟังการเคลื่อนไหวข้างในอย่างเคลิบเคลิ้มจนลืมเรื่องที่ถูกสั่งมา เขาเล่าเรื่องไข่ที่ฟักออกมาให้ครอบครัวฟัง พวกเขาวางแผนจะให้เจดลอบเข้าค่ายมาแล้วทุบตีไข่ให้แตกก่อนที่มันจะฟักตัวออกมาสร้างความเสียหายให้บ้านเมือง และครอบครัวเขาอาจจะโดนตราหน้าไปด้วยถ้าหากความแตกเรื่องไข่นั่นเป็นของใคร แต่ดูจากที่อีคอนทะนุถนอมไข่นั่นเป็นอย่างดีเขาก็ไม่กล้าจะทุบตีในทันที
"เจ้าอยากเห็นไหมว่าอะไรอยู่ข้างใน"
อีคอนยกไข่ขึ้นสูงทาบกับแสงแดดส่องเข้าเปลือกเผยให้เห็นก้อนเล็กๆ นอนขดในไข่จนแน่นขนัด เจดเห็นชัดเจนว่าภายในไข่เป็นสิ่งมีชีวิตจริงๆ ถึงจะไม่แน่ชัดว่ามีรูปร่างแบบไหนกันแน่ แต่ทำให้เขารู้สึกอยากเฝ้าดูไปด้วย
"ข้ามาหาเขาอีกได้ไหม? ข้าเองก็อยากรู้ว่าตัวเองฟักอะไรออกมา"
"ได้สิ ข้าต้อนรับเสมอ"
ในทุกๆ วัน เจดจะเดินเข้าไปยังค่ายทหารจนคนในค่ายเริ่มชิน คนทั้งคู่คลุกอยู่แต่กับในเต็นท์จนคนภายนอกสงสัย แม้แต่คนในเขตโอ้คเองก็เผลอคิดไปว่าเจดอาจเป็นสายสอดแนมที่ทางริลกลิมซื้อตัวไป หารู้ไม่ว่าเขาทั้งสองมีแผนการที่ใหญ่กว่านั้น
"วันนี้ครบ 32 วันตามกำหนดที่ท่านฮาวเวอร์จะกลับมาจากนรกแล้วขอรับ หลังจากนี้เราอาจจะไม่ต้องสิ้นเปลืองกระดาษให้ท่านฮาวเวอร์อีกคนแล้ว"
"หรืออาจะมากกว่า เจ้าคิดว่าท่านฮาวเวอร์พลังเวทย์สูงจะปรานีเรารึ หากเขากลับมาเราคงได้งานเพิ่มอีกกระสอบ แถมของที่ท่านฮาวเวอร์คราวก่อนสั่งเราก็ยังทำไม่เสร็จอยู่หลายชิ้น"
"จะอย่างไหนก็ช่าง ตอนนี้เราควรรับมือกับปัญหาตรงหน้าก่อนดีกว่า ดูเหมือนชาวบ้านจะไม่พอใจอะไรสักอย่างถึงได้แห่กันเข้ามา"
เหล่าหัวหน้าทหารมองการเคลื่อนไหวของคนในเขตถือหอกคราดและคบเพลิงเดินเข้ามาเป็นหมู่คณะราวกับกำลังล่าปีศาจอยู่
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย"
ทางเข้าของค่ายถูกคนในเขตปิดกั้นไม่ให้เข้าออก พวกเขามีท่าทีฉุนเฉียวส่งเสียงโวยวายเอะอะจนคนในค่ายต้องเอาเรื่องไปแจ้งแม่ทัพน็อล น็อลสั่งให้คนหยิบอาวุธไม้สำหรับฝึกไปป้องกันด้วย เขาคาดการณ์ไว้ประมาณหนึ่งแล้วว่าเรื่องเช่นนี้ต้องเกิดขึ้น
"เอาไอ้มารนั่นออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"พวกคนชั่วหล่อเลี้ยงมารไว้ในค่าย!"
"พระเจ้าต้องลงโทษคนชั่วอย่างพวกแก ที่ปล่อยให้มารนั่นถือกำเนิด!"
เสียงก่นด่าสาปแช่งดังเซ็งแซ่ แม้แต่เต็นท์อีคอนเองก็ได้ยินเรื่องที่พูด เจดยังคงอยู่ในเต็นท์ถึงกับตัวสั่นเมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับคนที่ทำผิดประเพณี
"ท่านฮาวเวอร์ขอรับ คนในเขตต่างพากันทำลายข้าวของพวกเราจนเละเทะ ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง"
"ห้ามทำร้ายพวกเขา เขาอยากทำอะไรก็ทำไป อย่าไปตอบโต้"
"ขอรับ แล้วต่อจากนี้เราจะทำยังไงต่อ"
อีคอนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถือห่อผ้าซึ่งมีไข่อยู่ข้างในออกไป เจดเองพอเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินตามไป เมื่อถึงด้านหน้าที่คนชุมนุมกันอยู่ ผู้คนเมื่อเห็นอีคอนถือไข่ออกมาก็ตั้งท่าจะเข้าไปทำร้าย แต่ถูกทหารกองกำลังปฏิวัติเข้าคุ้มกันเสียก่อน
"ดูก่อนท่านทั้งหลาย ในตอนนี้ท่านเห็นหรือยังว่าไข่ใบนี้ยังมิได้ทำร้ายผู้ใดเลย ตัวท่านก็คิดจะทำร้ายเขาแล้วหรือ"
อีคอนเอ่ยกล่าวต่อหน้าผู้คนแต่ถูกตอบกลับมาอย่างไร้เยื่อใย "แล้วยังไงเล่า ถ้าหากไข่นั่นเป็นมารขึ้นมาจริงๆ เจ้าจะรับผิดชอบยังไง! เพราะบ้านเมืองนี้ไม่ได้อยู่ในอาณาจักรริลกลิมใช่ไหมล่ะ เจ้าถึงได้กล้าเพาะเลี้ยงลูกมาร!" อีคอนได้แต่หลุบตาต่ำ เจดมองดูผู้คนสาปแช่งก็ทำเอาใจสั่นไปด้วย
"เจด กลับมาหาแม่มา อย่าไปใกล้คนพวกนั้น"
เจดกำลังจะเดินกลับแต่ก็ชะงักเมื่อเห็นอีคอนวางไข่ไว้กับพื้น เขาเฝ้ามองการเติบโตทุกวันจนคาดการณ์ว่าไข่ใบนี้อาจใช้เวลาฟักตัวเพียง 21 วันเท่านั้น และวันนี้ก็เป็นวันที่ 21 พอดี ทุกคนในที่นี้จะได้เห็น สิ่งที่อยู่ภายในไข่สักที
เหล่าทหารกองกำลังปฏิวัติเองก็รู้สึกกลัวสิ่งที่อยู่ในไข่ แม่ทัพน็อลสั่งทหารตั้งแถวครึ่งวงกลมกันคนนอกเข้ามาทำร้าย และสั่งทหารอีกกลุ่มสร้างกำแพงโล่ตีเป็นวงล้อมไข่ใบนั้น อีคอนไม่ได้ออกไปไหน ตั้งใจจะดูให้เห็นใกล้ๆ สิ่งที่ทุกคนหวาดกลัวกัน สิ่งที่ไม่มีใครกล้าเลี้ยงดู สิ่งที่อยู่ในไข่นี้มีชะตาชีวิตไม่ต่างจากเขาทั้งที่ยังไม่ได้เกิด
เปลือกไข่เริ่มกะเทาะแตกออกด้วยแรงกระแทกจากข้างใน เปลือกไข่แยกเปิดเป็นชิ้นเล็กแล้วก็มีบางอย่างทะลุออกมา ขาเล็กถีบเอาเปลือกออกก่อนจะมีมืออีกข้างทะลุออกจากไข่ อีคอนมองครั้งแรกก็รู้ว่านี่เป็นแขนขาของเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เมื่อเกิดเป็นรอยแยกวงใหญ่ เปลือกตรงกลางไข่ก็แยกออกจากกัน รอยแยกเล็กนั่นส่องผ่านตาดวงน้อยจ้องมองรอดออกมา เจดเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว ก้มมองสิ่งที่อยู่ภายในด้วยความรู้สึกจุกในอก มือน้อยพยายามไขว่คว้าคนตรงหน้าให้มาหา เจดกำลังเอื้อมมือไปจับมือเล็กๆ นั่นเอาไว้ ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีต่อมากลับมีหอกพุ่งลงมาปักกลางลำตัวเด็กน้อย เลือดสีสดกระจายโดนใบหน้าอวบจนหน้าถอดสี สิ้นไร้เสียงรอบกายคล้ายหูอื้อ เจดนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นจนลืมหายใจ
"ไปตายซะไอ้มารชั่ว!!"
อีคอนมองภาพตรงหน้าก็ช็อกไม่ต่าง เขารีบวิ่งไปดูร่างเล็กแน่นิ่งพร้อมเลือดไหลทะลัก ใบหน้าเริ่มซีดเผือดลงเรื่อยๆ เมื่อร่างน้อยชักกระตุกและเลือดไหลออกทางปาก ไม่นานละอองแสงเล็กๆ ส่องขึ้นมากลางอกแบบเดียวกับที่เคยเห็นกับร่างศพของบรูค
เจ้าคนใจร้าย!!!
ใช่ ฉันยอมรับ