章 19: Kabanata 16
February 27, 3030
Friday
Hanggang ngayon iniisip ko parin ang nangyari kahapon. Hindi ko naman inaasahan ang mga ginawa ni Harvey. Ang paghalik 'nya sa noo ko, ang pag yakap 'nya sa akin.
So why Nagatsuka got mad?
"Hanggang ngayon, iniisip mo parin ang nangyari kahapon?" Lycus asked as if I am thinking out loud, habang nakaupo sa sofa na gumagalaw.
Sa tinagal tagal na pananatili ko sa panahon na 'to ay minsan hindi ko maiwasang isipin na, nananaginip lang ba ako? Totoo ba 'to? Nasa modernong mundo ako?
Sa tingin ko kaya gumagalaw yun ay para imasahe ang likod ni Lycus, yung klase ng pag galaw 'nya kasi ay may bilog na umiikot sa may sandalan ng upuan. Hindi ito gagalaw hanggat walang naka sandal. Sa paanan naman ng sofa mayroon ding pangmasahe, may lalabas na robot na kamay at ito na ang bahalang mag tangal ng sapatos mo at ito na rin ang 'syang mag manasahe sayo. Sa panahong 'to kahit hindi kana kumilos ay may gagawa at gagawa na ng mga bagay na dapat ay ikaw ang gumagawa para sa sarili. Kumbaga ito mismo ang nag tuturo sa atin kung paano maging tamad o dependent, kasi hanggat may pera ka, may kakayahan na bumili ng mga appliances na 'syang gagawa ng mga bagay na dapat mong gawin.
Nung isang araw lang kasi, bumili ng robot si Lycus para mag linis ng bahay, actually pwede naman 'syang bumili ng robot na maglalaba, mag luluto para sa amin, dahil lahat ng robot ngayon ay water resistant na, pero siguro naisip 'nya na pano na ang mga taong mahirap at handang magpaka robot para lang may maipakain at may maipadala sa pamilya 'di ba? Kaya siguro mas pinili ni Lycus ang tao keysa sa robot. Hindi para pahirapan, kundi para tulungan.
"Lycus, hindi ko 'sya maintindihan. Bakit 'sya magagalit sa akin e totoong wala naman akong alam?" dipensa ko sa sarili ko.
"Bakit mo kasi 'sya hinayaang yakapin ka? Ang halikan ka sa noo? Alam mo ba na kapag ganyan ang mga lalaki ay may gusto silang ipahiwatig, diba?"
"I didn't know na may plano 'syang ganon."
"But you let him hug and kiss you!"
"I didn't!"
"Then why you did not pushed him away? Huh!" nakukunsiming sabi sa akin ni Lycus.
Napahilamos nalang ako ng mukha. Ayaw ko ng gulo. Gusto kong mapag isa. Ayaw ko munang may kasama.
"Lycus, just leave please? I just wanna be alone. Please," nag mamakawang sabi ko sakanya.
"But—"
"Please," pag putol ko pa sa sasabihin 'nya at yumuko habang mariin na nakapikit.
Maya maya katahimikan ang nag hari sa bawat sulok ng kwartong ito. Ang alam ko umalis na 'sya kasi hindi ko marinig o maramdaman ang presensya 'nya. Siguro ay gumamit ng teleportation.
Tahimik ako umiiyak dito, walang nakakaalam, at wala akong balak ipaalam pa sa kanila.
Lahat sila alam na si Damara ako..
Pero bakit hindi nila maintindihan ang kalayagan ko?
Bakit parang wala lang ako dito?
At isa pa, wala akong alam.. wala akong maalala.
Wala sa sariling napasigaw ako ng walang boses, sinabunutan ang buhok kahit na medyo masakit ang kamay ko dahil may nakalagay na dextrose.
"Anong gagawin ko?" pinipigilan ko humikbi kasi ang alam ko hindi soundproof ang mga hopital room, hindi ko lang alam ngayon.
"Damara.."
Nagulat ako ng may biglang magsalita sa likod ko.
"Doc," pinunasan ko ang luha ko bago humarap sa ka'nya at sinubukang maging pormal.
"Why are you crying?" he asked.
"Nothing," nagiwas ako ng tingin, kasi ang init ng mata ko, ibig sabihin nag mugto ito sa pag iyak ko.
"Where's Lycus?"
"Outside," tipid kong sagot.
"Why are you here doc?" tanong ko pa para iligaw ang usapan.
Parang nagulat pa 'sya sa tanong ko at parang bahagyang nataranta.
One of the doctors rule is: Don't panic.
Then bakit parang hindi 'nya maapply ngayon?
"I-I heard you called a emergency."
Pano?
Wala akong tinawag na emergency.
Nahalata 'nya siguro ang pagtataka sa mukha ko kaya siguro 'sya mas nagpanic.
"M-maybe you accidentally poked the botton, reason why I thought you poked it for emergency." dagdag 'nya pa at tinutro ang bottong tinutukoy 'nya. Sinundan ko 'yong ng tingin hanggang sa unti unting naniwala sa sinabi 'nya. Tumango tango ako sa sinabi.
"Okay lang ako doc, baka naiistorbo ko ho kayo e," ngumiti ako sa ka'nya para i asure 'sya na ayos lang ako.
"You sure?" nag aalinlangan pa 'nyang tanong.
"Yes, matutulog na rin ako para makapagpahinga." palusot ko na lang para umalis na talaga 'sya.
I wanna be alone.
"Okay, get well soon." sabi 'nya nalang. Na fi-feel ko pa na may gusto 'syang sabihin pero tumalikod nalang ako sa ka'nya. Mga ilang segundo narinig ko na nag bukas sara na ang pinto.
Sinubukan kong makatulog kahit hindi naman ako inaantok, pero nauwi lang ito sa pag iisip ng kung ano ano. Gaya ng paano ako makakaalis dito? O makaka alis pa nga ba ako? Ano kaya ang susunod na mangyayari sa akin dito? Paano 'to mag tatapos? At higit sa lahat ay, paano ko sasabihin kay Lycus na limitado na ang oras ko?
Habang nakahiga ako, naisip ko kung saan kaya kami pupunta? Anong oras? Paano ko sasabihin? Kailangan ba scripted para wala akong makalimutan? Paano?
Sa katapusan ko na sasabihin ang aking kalagayan..
Ayan ang plano ko..
Kaya dapat ay alam ko na ang sasabihin at gagawin ko.
Hindi dapat ako maging mahina sa harap 'nya. Ayaw kong makakita ng awa sa kanilang mga mata.
Sa amusement park nalang kaya? Dahil doon ang lugar para mag saya.
O kaya imessage ko nalang?
Kaso parang ang duwag ko naman nun, parang sinasabi ko na hindi ko kayang harapin ang magiging reksyon 'nya.
O 'di kaya.. Sa simbahan!
Greate idea!
Sa simbahan na lang, gusto ko pagkatapos namin mag simba t'saka ko sasabihin.
Napangiti ako sa idea na naisip.
Sa harap ng bahay ng panginoon 'nya malalaman ang limitado kong araw at oras dito.
Para kahit papano ay may liwanag 'sya na makikita sa oras na malingon 'sya sa bahay ng panginoon.
Muling nag init ang aking mga mata.
I need to be strong, at isa sa pagiging malakas ay ang maging masaya, kasi kung hindi? Kanino ako kukuha ng lakas?
Sa aking pag iisip ay unti unting bumigat ang talukap ng aking mga mata.
"Damara.."
"May pumunta dito.. at sinabi na ikaw ay 'sya." narinig ko ang pag aalinlangan sa boses 'nya.
"Ano ang dahilan 'nya at sasabihin 'nya ang bagay na 'yon?" naramdaman ko na hinawakan 'nya ang aking kamay.
"Nang nalaman nila tita 'yon ay talagang nagalit sila.. ang sabi pa nila ay ano daw karapatan ng babae 'yon na mag panggap bilang ikaw? Hindi ba alam ng babaeng 'yon na lubos kaming nagungulila sayo? Tapos kung biru biruin 'nya lang ang pag kaka-comatose mo ay ganoon na lang?"
Sinusubukan kong igalaw ang aking sarili..
"D-Damara.."
At sa tingin ko ay nagtatagumpay ako.
"D-Damara." narinig ko ang taranta at saya sa boses 'nya.
"Damara!"
Tuluyan kong naimulat ang mga mata ko.
"Damara!" una kong nakita ay ang puting kisame.
Dahan dahan akong lumingon sa pinanggalingan ng boses.
Si Jazz..
"Jazz.." dahan dahan kong inabot ang mukha 'nya.
"Damara.." hinawakan 'nya ang kamay ko at hinawakan at dinala sa ka'nyang mukha.
"Jazz.. is this for real?" halos walang boses na sabi ko.
I'm overwhelmed..
"Yes Damara.. this is for real." tumulo ang luha sa ka'nyang mata at hindi na muli pang tumigil.
"Jazz.."
I need to tell him about "that girl."
"T-that girl.." sinubukan kong umupo mula sa pag kakahiga, tinulungan naman agad ako ni Jazz.
"What girl?" nakunot ang noo 'nya.
"Ang.. babaeng nag sabi na ako ay 'sya.."
"What about her?" hinawakan 'nya ang mag kabila kong kamay.
"She's telling the truth.."
"What?" nanliit ang mga mata ni Jazz kasabay ang pagkakunot ng ka'nyang noo.
"I am her.." may bahid na ng pagsusumamo sa aking boses.
"W-what? D-Damara.." napailing iling 'sya.
"H-how? How will it happen huh?"
"Because.."
How will I say it?
I am from different dimension?
"Uh.."
"Damara, how will I believe you if you can't prove your word?" he asked like he can't wait.
"While.. I'm asleep.. here. I'm living at different d-dimention." nag iwas ako sa ka'nya ng tingin.
I known he might not believe on what I am saying..
"What?" muli akong lumingon sa ka'nya at na andoon pa rin ang hindi matangal na pagkunot ng ka'nyang noo.
I just smile.
"I know you will not believe me.. but on that dimension you can time travel.. any place, any time." I said. Muli akong nag iwas ako ng tingin sa ka'nya dahil nakikita ko ang pag dududa 'nya sa mga mata 'nya.
Hindi dahil natatakot o hindi ako nag sasabi ng totoo kaya nag iwas ako ng tingin.
Kundi dahil hindi ko alam kung paano ipapaliwanag sa ka'nya ang mga sinasabi ko.
"Damara—" nawala ako sa focus sa mga sinabi 'nya nang bigla akong manigas.
Damn!
Unti unti akong nanginig.
What the hell!?
Hindi ko na 'sya masyadong nakikita dahil unti unti ng tumirik ang mga mata ko.
What the!!?
"Damara!" sigaw 'nya at inalog alog ang balikat ko bago umalis sa tabi ko at tumakbo papunta sa pinto ng aking silid.
"Doc!" I heard him shout.
Ang tumitirik kong mga mata ay unti unting pumikit, at naramdaman ko ang pag ka hulog ko mula sa mataas na lugar.
Gulat na napadilat ako at agad na hinabol ang hininga.
What happened?
"Yes, just tell him that we'll having our next meeting next week. Yes, yes. Thank you." napalingon ako sa nag salita sa sulok ng aking silid habang habol pa rin ang hininga, pagkababa 'nya 'non lumingon 'sya sa akin at nilapitan ako.
"Are you feeling better now?" pambugad na tanong 'nya saakin.
"Yes.." sagot ko kahit nanghihirap na.
Hindi pa ako nakakarecover sa pag habol ko ng aking hininga.
"What happened? Bakit habol mo ang hininga mo?" kunot noong tanong 'nya.
"A-a.. dream.. I-I had a dream.." tila hindi makapaniwalang ani ko.
"Huh? What kind of dream?" may biglang sumulpot na upuan sa ka'nyang likod na 'syang inupuan 'nya.
Napakunot ang noo ko sw nakita.
"Brain chips had done a evolved. It upgrade, it's more convenient to use and more skills applied. Like this." nanlaki naman ang mga mata ko ng parang magnet ang isang prutas at dumikit sa kamay ni Lycus.
Inabot 'nya sa akin ang mansanas at muling nag salita. "By the way, what kind of dream do you have?" sabi 'nya at inextend ang kamay at muling dumikit ang isang prutas sa ka'nyang kamay.
"Uh.."
Malabo ang naalala ko..
At ang malabo na 'yon ay tuluyan ng nag laho, na tila ba wala na talaga akong maalala, ang masasabi ko lang ay nanaginip ako, wala akong maalala na kahit ano sa panaginip ko.
"I-I didn't remember.. anything on my dream."
"Ganyan talaga ang panaginip.. madalas ay wala kang maalala." Lycus said. Nag angat ako ng tingin sa ka'nya.
"As far as I know. 90% sa panaginip natin ang nalilimutan natin. But the remaining ten percentage is unsure to stay, because we forget 90% of your dream within 10 minutes." he said. I just nodded.
But I'm not sure if it's a dream..
It's like too real..
"Saan ka galing?" I asked instead
"Hospital lobby," sabi 'nya at tumabi sa akin.
"Anong ginawa mo dun?"
Nagtatakang tinignan 'nya ako. "Because you asked me to leave you alone." sagot 'nya.
"Bakit?" natatawang sabi ko.
"I don't know to you. You forgot?"
"Uhhuh." tumango ako.
Why did I forgot those things?
"By the way Lycus, can we go out tommorow? Sa simbahan tayo pupunta, mga hapon.. ganon. Okay lang ba?" tanong ko sa ka'nya. Baka kasi may gagawin 'sya.
"Yes, I don't have any appointment tomorrow. So.. we can go to mass, as you wish." sabi 'nya pa.
"Nice, bukas ah.."
I don't know what should I feel.
Be happy because I will tell him my limited time?
Or scared?
Because that's what I feel right now.
I just don't know why.
Siguro dahil sasabihin ko sa ka'nya kaya ganito yung pakiramdam.
Ibubunyag ko na ang sikreto ko bukas.
Paano ko ba sasabihin?
Lycus, I have limited short life. Doc Remirez said I only have few weeks to live.
I just wanna inform you..
That suddenly I will leave this world.
週次パワーステータス
-- 推薦
ランキング 
-- 推薦
チケット