章 1: สนามบิน

แสงอาทิตย์เริ่มที่จะสาดส่องลงสู่ผืนดินอันกว้างใหญ่บอกให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลารุ่งสาง นกฝูงเล็กฝูงน้อยต่างก็โบยบินอย่างอิสระอยู่บนท้องฟ้าสีแสด สายลมพัดสะบัดกระทบกับอาคารขนาดใหญ่สูงหลายชั้นที่ถูกประดับประดาไปด้วยกระจกใสบานใหญ่หลายร้อยบานเพื่อวัตถุประสงค์เดียวซึ่งก็คือ การที่ผู้คนในอาคารจะได้มองเห็นทิวทัศน์ภายนอกอาคาร เครื่องบินเป็นสิบ ๆ ลำ จอดเรียงรายกันอยู่หน้าอาคาร มีบางลำที่กำลังทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าตรงกันข้ามกับเครื่องบินลำหนึ่งที่กำลังบินลงมาจากอากาศพร้อมที่จะลงจอดสู่พื้นดินแล้ว มันค่อย ๆ ลดความเร็วและทะยานต่ำลงเรื่อย ๆ จนถึงผืนดินอันกว้างใหญ่ที่ถูกปูด้วยคอนกรีตและมีสีวาดไว้เพื่อเป็นเส้นทางให้เครื่องบินลงจอดได้อย่างสะดวกและถูกต้องตามตำแหน่ง แล้วเครื่องบินลำนั้นก็เคลื่อนไปเทียบกับสะพานเทียบเครื่องบินหรือที่รู้จักกันในชื่อของงวงช้าง เมื่อเครื่องบินจอดสนิทประตูของเครื่องที่อยู่ตรงกับตำแหน่งของงวงช้างก็เปิดออก พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินค่อย ๆ เรียกผู้โดยสารจากแถวหน้าลงจากเครื่องตามมาด้วยแถวอื่น ๆ ที่อยู่ถัดไป ผู้โดยสารมากมายค่อย ๆ ทยอยกันออกจากเครื่องบินอย่างเป็นระเบียบ อาจจะเป็นเพราะว่าที่นี่กรุงเทพหรือก็คือเมืองหลวงของประเทศไทยทำให้มีทั้งนักท่องเที่ยวจากต่างประเทศที่มากันเป็นครอบครัวปะปนกันไปกับคนไทยอยู่เยอะแยะ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากเครื่องบินพร้อมกับกระเป๋าสะพายหนึ่งใบและกระเป๋าเดินทางอีกหนึ่งใบ และเธอก็เป็นผู้โดยสารคนสุดท้ายที่ออกจากเครื่องบินลำนั้น หญิงสาวคนนั้นสูงไม่มากนักแต่ก็มีหุ่นที่ค่อนข้างดี เธอมีผมสีน้ำตาลเข้มยาวไปถึงกลางหลัง ตาของเธอก็สีน้ำตาลเช่นเดียวกับผมของเธอ หญิงสาวคนนั้นเดินตรงไปยังที่หยิบสัมภาระ เมื่อเธอไปถึงเธอก็หาสัมภาระของตัวเองเมื่อหาเจอก็หยิบออกมาไว้รวมกันกับกระเป๋าเดินทางที่เอาลงมาจากเครื่อง มันเป็นกระเป๋าเดินทางสีเถาเข้มขนาดใหญ่สองใบ หลังจากนั้นเธอก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับสายพานที่เธอไปหยิบกระเป๋ามา แล้วก็หยิบโทรศัพท์ใส่เคสสีน้ำเงินออกมาพร้อมกับส่งข้อความหาใครบางคนว่า " ถึงแล้วนะ " ก่อนที่เธอจะลุกและเดินออกไปเพื่อจะไปขึ้นรถไฟฟ้านั่นเอง แต่เมื่อเธอเดินมาได้สักพักก็พบว่ามีใครกำลังเรียกเธออยู่