章 972: 0972
บทที่ 972 : บ้านจางเย่โดนบุก!
วันนี้
จางเย่ออกจาก CCTV อย่างเป็นทางการ
เหลือเพียงกลอนทิ้งไว้หนึ่งบท สั่นสะเทือนความรู้สึกคนทั้งประเทศ!
เทปบันทึกถูกถ่ายทอดออกมา ข่าวได้รับการตีพิมพ์ เหล่าแฟนคลับที่เมื่อหนึ่งนาทีก่อนหน้ายังเกรี้ยวกราดกับข่าวที่จางเย่ถูกไล่ออกจาก CCTV นาทีต่อมาทุกคนต่างส่งจางเย่ไปด้วยเสียงร้องชมเชย!
"หล่อเกินไปแล้ว!"
"ใช่ จางเย่จะหล่อเกินไปแล้ว!"
"อย่าหวั่นเกรงหนทางไร้มิตรสหาย? ในแผ่นดินใครเล่ามิรู้จักท่าน?"
"เป็นคนที่ทำอะไรตามใจตัวเองเหลือเกิน อาจารย์จางนี่อวดดีทะลุไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้าเลยจริงๆ! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!
"ใช่ นี่เป็นการสูญเสียของ CCTV!"
"เจ้าพวกงี่เง่านี่! ดาราแบบจางเย่จะไปหาจากที่ไหนได้อีก! มีคนอยากจะหยุดเขาอยู่ทุกวัน? แช่แข็งเขา? ไล่เขาออก? ฉันอยากหัวเราะ! กลุ่มคนงี่เง่าพวกนี้นี่นะ!"
"ฉันชอบกลอนบทนี้จริงๆ!"
"ตอนลาออกเหลือกลอนไว้บทหนึ่ง นี่กลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของจางเย่ไปแล้ว"
"ไร้ขื่อไร้แปได้เป็นธรรมชาติจริงๆ!"
"นี่แหละคือจางเย่!"
"ใช่ แบบนี้สิถึงจะเป็นจางเย่!"
"อาจารย์จาง บนโลกใบนี้ต้องมีคนเข้าใจคุณแน่ๆ คุณที่เป็นคนแบบนี้ คุณที่เป็นดาราแบบนี้ ขอถามหน่อยว่าในแผ่นดินใครไม่รู้จักคุณบ้าง?"
"พวกเราล้วนรู้จักคุณ!"
"ใช่ พวกเราทุกคน!"
"อาจารย์จาง ขอบคุณนะ!"
"จางเย่ ขอบคุณที่บอกความจริงกับพวกเรา!"
"คุณจ่ายค่าตอบแทนราคาสูงเพื่อคนจำนวนมาก พวกเราล้วนรู้ดี! พวกเราจดจำทุกสิ่งได้! พวกเราพูดไม่เก่ง พูดได้ไม่ดีเท่าคุณ คำบางคำพวกเราก็ไม่รู้ว่าจะพูดมันออกมาอย่างไรดี ถ้าหากคุณมองเห็นล่ะก็ ฉันก็อยากให้คุณรู้เอาไว้ว่ามีคนมากมายที่ขอบคุณคุณจากใจอยู่เสมอ คุณช่วยเหลือคนไว้มากแล้วก็เป็นแรงบันดาลใจของคนมากมายเช่นกัน พวกเราขอคารวะคุณ!"
"ขอคารวะคุณ!"
"ขอคารวะคุณ!"
"ขอคารวะคุณ!"
เพียงชั่วพริบตาคำสี่คำนี้ก็เต็มเว่ยป๋อไปหมด!
เว่ยป๋อหัวข้อ 'คารวะจางเย่' ถูกดันขึ้นไปอยู่บนสุดของหน้าโฮมเพจ ยึดครองตำแหน่งแรกอย่างมั่นคง คนจำนวนนับไม่ถ้วนมาทิ้งข้อความไว้ในนี้ มาทิ้งคำว่า "ขอคารวะคุณ" สี่คำนี้เอาไว้!
นี่คือคำขอบคุณที่คนทั่วไปมีให้จางเย่!
พวกเขาไม่มีสิ่งใดที่ทำให้จางเย่ได้ มีเพียงคำขอบคุณสองคำนี้เท่านั้น
คำสองคำนี้แม้แผ่วเบา แต่ในบางเวลา กลับเป็นถ้อยคำที่มีน้ำหนักมากที่สุด!
……
กองบรรณาธิการหนังสือพิมพ์แห่งหนึ่ง
ในตอนแรกนั้นตัดสินใจว่าจะเผยแพร่วิดิโอในงานแถลงข่าวของจางเย่และเขียนรายงานของพวกเขาเองเสียก่อน ก่อนหน้านี้ภายในเองก็มีการพูดคุยกันยกใหญ่ แล้วก็มีการถกเถียงกันอย่างรุนแรงเป็นเวลานาน สุดท้ายแล้วหัวหน้ากองบรรณาธิการจึงได้ตัดสินใจออกมา
แผนกบรรณาธิการล้วนเห็นข้อความแถวนี้บนเว่ยป๋อ
หัวหน้าบรรณาธิการยิ้มแล้วมองไปที่คนผู้หนึ่ง "ก่อนหน้านี้คุณพูดว่า คนส่วนใหญ่ต่างก็ไม่สนใจไม่ใช่หรือ?"
คนคนนั้นนิ่งงันไปเล็กน้อย
คนอื่นๆ ในแผนกเองก็ตกอยู่ในความเงียบงัน
หัวหน้าบรรณาธิการชี้ไปที่ข้อความนั้นบนเว่ยป๋อ "ดูสิ ความจริงแล้วคนทั่วไปน่ะไม่โง่เลยสักนิดเดียว ใครดีต่อพวกเขาอย่างจริงใจ เดิมทีก็ไม่ต้องให้คนอื่นพูด พวกเขาล้วนทราบดีอยู่แล้ว ใครที่ทำอะไรเพื่อพวกเขา ก็ไม่ต้องให้คนอื่นมาบอก พวกเขาล้วนตระหนักได้"
นักข่าวคนหนึ่งถอนหายใจก่อนเอ่ยปาก "หัวหน้า แต่ว่าคำพูดบางคำก็พูดออกมาตามใจไม่ได้ ไม่ใช่ว่ามีเรื่องอะไรแล้วก็สามารถบอกกับประชาชนได้ทั้งหมด อย่างเช่นเรื่องฝุ่นมลพิษในครั้งนี้ คุณเองก็เห็น ทั้งประเทศตื่นตระหนกกันไปหมด บนอินเทอร์เน็ตเดือดพล่านเป็นน้ำมันในกระทะ กระทั่งหน่วยงานรัฐบาลที่เกี่ยวข้องมากมายต่างก็เริ่มเปิดประชุมในคืนนั้นเลย สุดท้าย สารคดีเรื่องนี้ของช่องสิบสี่ก็ถูกระงับ ประชาชนรู้ความจริง หน่วยงานมากมายสูญเสีย ธุรกิจมากมายล้มละลาย จางเย่เพียงคนเดียวแบกรับความกดดันทั้งหมด ถูกไล่ออก หรือกระทั่งต้องพบกับการแก้แค้น หน้าที่การงานหลังจากนี้ก็อาจประสบความล้มเหลว แล้วยังต้องแบกรับชื่อเสียงในแง่ลบอีก คุณว่าจางเย่ชนะงั้นเหรอ? ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้ชนะ เขาเองก็พ่ายแพ้เหมือนกัน!”
หัวหน้ากองบรรณาธิการครุ่นคิดแล้วมองไปยังนักข่าวคนนั้นก่อนหัวเราะออกมา “อย่างน้อยครั้งหนึ่ง ความจริงก็เป็นฝ่ายชนะไม่ใช่หรือ?”
เมื่อทุกคนได้ฟังคำนั้นต่างก็จมลงในห้วงความคิด
นั่นสิ
อย่างน้อยครั้งหนึ่ง…ความจริงก็เป็นฝ่ายชนะ!
……
ที่วิลล่าแห่งหนึ่ง
บ้านของสามีภรรยาเฉินกวง
เฉินกวงปรบมือชมเชย “กลอนบทนี้แต่งได้ดีจริงๆ!”
ฟ่านเหวินลี่พยักหน้า “แต่ว่าปัญหาของเสี่ยวจางครั้งนี้ บางทีตอนนี้อาจจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นก็ได้ สารคดีถูกระงับ ออกจาก CCTV เท่านี้ก็ดูเหมือนว่าเรื่องจะจบแล้ว แต่ความจริงยังห่างไกลจากจุดจบเยอะ คนจำนวนมากอาจจะแค่ทำเป็นสงบเสงี่ยม แต่ก็บอกชัดเจนไม่ได้ว่าหลังจากนี้จะมีคนโผล่มาจัดการจางเย่เมื่อไหร่”
เฉินกวงตอบ “อ่า อันที่จริงแล้วผมก็เป็นคนแบบจางเย่นี่แหละ ผมเองก็รักความยุติธรรมเหมือนกันไม่กลัวปัญหาเหมือนกัน แต่ทำไมถึงไม่ได้รับความนิยมขนาดเขานะ?”
ใครจะรู้ว่าแค่คำพูดของฟ่านเหวินลี่ประโยคเดียวจะกลายเป็นคมมีดเสียบเข้าไปตรงๆ
ฟ่านเหวินลี่ยิ้มพลางกล่าว “เพราะว่าคุณแต่งกลอนไม่ได้ยังไงล่ะ”
เฉินกวง “....”
ฟ่านเหวินลี่ยิ้ม “เห็นได้ชัดว่าถูกไล่ออกแต่ผลลัพธ์ดันกลายเป็นจางน้อยประกาศกลอนหนึ่งบทต่อใต้หล้า เดินจากไปอย่างผู้ชนะที่ไร้ข้อผูกมัดใดๆ คนทั้งประเทศต้องการสรรเสริญอาจารย์จางน้อย ไร้ข้อจำกัดเช่นนี้ มากความสามารถเช่นนี้ ทั่วทั้งวงการเห็นจะมีแค่เขาเพียงคนเดียว คุณว่าอย่างนั้นไหม?”
เฉินกวงสำลัก “ช่างเถอะ ผมจะไปเขียนเพลงใหม่ของผมแล้ว”
……
ตอนค่ำ
ที่บ้าน
ทันทีที่กลับเข้ามา แม่ก็เอ่ยปากถาม “ควรหางานได้แล้วใช่ไหม?”
จางเย่ยิ้มแหย่ “รู้กันแล้วเหรอ?”
“เพ้อเจ้อ” แม่ชี้ไปที่กองหนังสือพิมพ์กองโตบนโต๊ะ “ฉันหลับตาซื้อมาสักฉบับ มีแต่พูดถึงเรื่องแกทั้งนั้น แล้วนี่ยังมีเวลาว่างมาแต่งกลอนอีกเหรอแกน่ะ?”
จางเย่หัวเราะ “แต่ว่ายังไงก็ต้องออกมาไม่ใช่หรือไง ไม่ใช่เรื่องที่ช้าเร็วก็ต้องทำหรือไง? เร็วขึ้นมาหน่อยน่ะดีแล้ว”
แม่ตอบว่า “กลัวก็แต่ว่าแกจะหางานได้ไม่ง่ายแล้วน่ะสิ!”
“ไม่เป็นไรหรอก รถไปถึงภูเขาแล้วเดี๋ยวก็หาทางได้เอง” จางเย่ตอบเพียงเท่านี้
แม่ถามว่า “ฉันยังได้ยินมาว่ามีคนอยากแก้แค้นแก?”
จางเย่ยักไหล่ “ก็มาสิ! ผมจะรอเลย!”
ผลคือเพิ่งจะคุยกันจบ โทรศัพท์ก็พลันดังขึ้น
กริ๊งๆๆๆ ที่แท้ก็เป็นหมายเลขโทรศัพท์ของเฉินเฉิน เด็กคนนี้ครั้งล่าสุดได้โทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดไปจากจางเย่ แล้วก็ยังให้จางเย่ซื้อซิมให้เธอด้วย
จางเย่รับสาย “ว่าไง?”
ที่ปลายสาย เสียงของเฉินเฉินไม่ร้อนไม่รน “จางเย่ ป้าของหนูบอกให้นายกลับมาหน่อย”
จางเย่เอ่ย “มีอะไร?”
เฉินเฉินตอบว่า “กระจกบ้านนายถูกคนทุบแตกแล้ว”
จางเย่งุนงง “บ้านหลังไหน?”
เฉินเฉินตอบ “หลังที่ศิษย์น้องของคุณอยู่”
ถึงตรงนี้จางเย่จึงมีปฏิกิริยา “อะไรนะ? เชี่ย! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”
จางเย่วางโทรศัพท์
แม่รีบพูดขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่มีอะไร ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย” จางเย่ไม่ได้บอกรายละเอียดกับพ่อแม่ แล้วก็ยังไม่อยากบอกพวกเขาด้วย รีบขับรถไปที่บ้านเหราอ้ายหมิ่นทันที
เพียงแค่สิบนาทีก็มาถึง
ตอนที่ขับรถมาถึง รถตำรวจเองก็มาถึงที่ด้านล่างตึกเช่นเดียวกัน
“อ๊า!”
“จางน้อยกลับมาแล้ว!”
“อาจารย์จาง!”
“คุณกลับมาแล้ว!”
มีเพื่อนบ้านไม่น้อยทั้งที่อยู่ชั้นสามและไม่ได้อยู่ชั้นสามล้อมที่แห่งนั้น คนจำนวนมากเป็นเพื่อนบ้านที่จางเย่รู้จักตอนที่เช่าอาศัยอยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้ล้วนมองมาที่เขาแล้วก็ซุบซิบกันขึ้นมา
ตำรวจสองสามคนเองก็มองมาเช่นกัน
ตำรวจคนหนึ่งเป็นคนเอ่ยขึ้น “อาจารย์จาง”
จางเย่รีบก้าวเข้าไป “สวัสดีครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ตำรวจถาม “คุณเป็นผู้อาศัย?”
จางเย่ตอบอย่างรวดเร็ว “ครับ ผมเป็นผู้เช่า”
กวาดตาหนึ่งรอบเขาก็เห็นเหราอ้ายหมิ่นกับศิษย์น้องหยางซูของตัวเอง
จางเย่ตะโกน “คนไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หยางซู่เอ่ยถาม “คุณหมายถึงใครน่ะ?”
“แน่นอนว่าต้องถามเธอสิ”จางเย่ตอบ
หยางซูร้องอ้อ “ฉันไม่เป็นไร”
คนไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว จางเย่เบนสายตาขึ้น มองห้องที่เขาเช่าเหราอ้ายหมิ่นเอาไว้ห้องนั้น กระจกหน้าต่างแตกเสียหายหมดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นหน้าต่างทั้งสองบานยังแตกทั้งหมด รุนแรงมาก!
จางเย่พลันร้องด่าออกมาประโยคหนึ่ง “เช็ดปู่เอ็ง!”
ไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นดาราระดับ A เลย ต่อให้เป็นคนดังคนไหนมาอยู่ในที่สาธารณะแล้วตะโกนด่าออกมาแบบนี้ จะต้องถูกคนทั่วไปถ่ายรูปลงอินเทอร์เน็ตแน่ๆ ยิ่งไปกว่านั้นจะต้องตกเป็นประเด็นข่าวร้อนแรงอย่างแน่นอน แต่ว่าจางเย่ด่าคน คนรอบๆ แม้แต่สีหน้าก็ไม่เปลี่ยน ทุกคนต่างมีสีหน้าสงบนิ่ง ดาราคนอื่นด่าคนจะต้องตกเป็นข่าวใหญ่ ทว่าจางเย่ด่าคน? นี่นับเป็นข่าวไม่ได้ด้วยซ้ำ กระทั่งว่าถ่ายรูปส่งไปตามหนังสือพิมพ์หรือสื่อต่างๆ เกรงว่าจะไม่มีคนสนใจด้วยซ้ำ
ตำรวจรีบปลอบเขาทันที “อาจารย์จาง คุณวางใจเถอะครับ คนไม่เป็นอะไร ทรัพย์สินเองก็ไม่ได้สูญหายมากมาย คนร้ายเองพวกเราก็จับไว้ได้แล้ว สามารถสอบสวนให้ชัดเจนได้แล้วครับ!”
จางเย่งุนงง “จับคนร้ายได้แล้ว?”
“อยู่นั่นไง” ตำรวจชี้
จางเย่เห็นเด็กวัยรุ่นชายสามคนกำลังถูกคนพาไปใส่กุญแจมือที่รถตำรวจ จากความรู้สึกของเขา กลางดึกสังเกตได้ยาก คนที่เดินไปเดินมาข้างในที่พักเองก็ไม่มาก บริเวณที่พักเองก็ไม่ได้มีการปิดล้อมอะไร มีแค่คนไม่กี่คนที่อยู่ ยามเองก็ไม่ได้ตรวจตรายี่สิบสี่ชั่วโมง คนมาทำกระจกแตกไม่กี่คน ทุบแตกเสร็จก็วิ่งหนี ทำไมถึงจับได้กัน?
จางเย่เอ่ยปากถาม “เพื่อนบ้านเป็นคนจับได้หรือ?”
สีหน้าของตำรวจพิกลเล็กน้อย “ไม่ใช่”
ตำรวจอีกคนที่ดูอ่อนวัยกว่ามีสีหน้านับถือขณะที่มองไปที่หญิงสาวคนหนึ่ง “เธอเป็นคนจับได้ครับ ตอนที่พวกเรามาถึงคนร้ายสามคนโดนตีจนมึนงงไปสอง ส่วนอีกคนหนึ่งอยู่ที่พื้นยังไม่ฟื้น”
เมื่อมองตามสายตาไป
หา?
หยางซู?
จางเย่ชะงัก “ตอนนั้นเธออยู่ในที่พักเหรอ?”
หยางซูมองเขา “ฉันอยู่ที่บ้าน”
จางเย่ประหลาดใจ “งั้นเธอจับคนร้ายได้ยังไงน่ะ?”
หยางซูชี้ไปที่หน้าต่างบนตึก “ฉันกำลังดูโทรทัศน์อยู่ในห้อง แล้วจู่ๆ หน้าต่างก็แตก ฉันมองจากบนตึกมาเห็นสามคนนั้นแล้วฉันก็เลยกระโดดลงมา”
คนที่อยู่รอบๆ เมื่อได้ยินต่างก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลม!
อะไรนะ?
เธอกระโดดลงมา?
ตึกนี้แม่งมีกี่ชั้นเถอะ!
จางเย่เองก็แทบกระอักเลือด “ยัยเด็กคนนี้นี่ เบื่อชีวิตแล้วหรือไง?”
หยางซูตอบว่า “ด้านนอกมีคอมเพรสเซอร์แอร์อยู่ ฉันยืมเป็นที่หยั่งลงมา”
เหราอ้ายหมิ่นผงกศีรษะอย่างแรง “ศิษย์น้องของนายคนนี้นี่ เป็นคนเซ่อซ่าโดยสมบูรณ์เลย!”
หยางซูไม่เข้าใจเป็นอย่างมากจึงทวงความยุติธรรมให้ตัวเอง “พวกเขาทำลายกระจกบ้านศิษย์พี่ของฉัน ฉันก็ต้องจับคนไว้สิ ไม่อย่างนั้นจะอธิบายกับศิษย์พี่ยังไง?”
เฉินเฉินเองก็เดินเข้ามาอย่างไร้สุ้มเสียง มองหยางซูแวบหนึ่ง “เธอโง่รึเปล่าเนี่ย?”
หยางซูกะพริบตา “เธอสิโง่”
“เธอนี่มันโคตรซื่อบื้อเลยจริงๆ!” จางเย่เองก็โมโหแล้ว “ก็แค่กระจกแม่งสองบาน ต่อให้ห้าสิบหยวนฉันก็จะซื้อมาเลยสี่บาน! เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? สูงขนาดนี้ยังกระโดดลงมาได้? ถ้าขาหักขึ้นมาจะทำยังไง? หา?”
หยางซูกลับตอบอย่างดื้อดึงว่า “ต่อให้เป็นแบบนั้นฉันก็จะจับคนร้ายให้ได้! พวกเขาถือสิทธิ์อะไรมาทุบกระจกบ้านคุณ?”
จางเย่ตอบว่า “งั้นก็ลงบันไดมาสิ!”
หยางซูมองเขา “เดินลงบันไดพวกเขาก็หนีไปได้น่ะสิ”
จางเย่โดนเธอทำให้โกรธไปหมดแล้ว
ตำรวจไม่กี่นายนั้นเองก็มีสีหน้ากระอักกระอ่วน กล่าวว่า “สหายท่านนี้ พี่สาว...ท่านนี้ ครั้งหน้าตอนที่คุณอยากผดุงความยุติธรรม คุณช่วยอย่าทำเกินความสามารถได้ไหมครับ? ทำแบบครั้งนี้คุณจะเป็นอันตรายนะ! คุณน่ะ...คุณเล่นตลกกับโชคชะตาแล้ว!”
แต่หยางซูกลับพูดว่า “นี่ก็อยู่ในขอบเขตที่ฉันทำได้นะ”
ตำรวจไร้คำพูด
อ่า นี่เป็นคนแบบไหนกัน!
อาจารย์จางเย่ว่าเป็นคนประหลาดแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่อาศัยอยู่ในห้องของเขาก็ประหลาดได้ขนาดนี้ มารดามันเถอะ!
จากชั้นสูงขนาดนี้เธอยังกล้ากระโดดลงมา?
ยิ่งไปกว่านั้นมารดามันยังกระโดดลงมาจริงๆ? แถมไม่เป็นอะไรเลยด้วย??
คนร้ายสองสามคนที่ใบหน้าบวมปูดยับเยินที่อยู่ในรถเองก็นั่งหลั่งน้ำตาอยู่เงียบๆ วันนี้พวกเขาถูกทำให้ตกใจแล้วจริงๆ พวกเขาคิดว่าพอทำกระจกแตกเสร็จก็จะวิ่งหนี พวกเขากำลังจะทำเช่นนั้นพอดี แต่ตีให้ตายก็คิดไม่ถึงว่านาทีต่อมา บนหน้าต่างของบ้านนั้นจะพลันมีคนคนหนึ่งกระโดดลงมา ไล่ตามมาตีพวกเขาทันได้อย่างง่ายดาย สองสามคนนั้นจนถึงตอนนี้ยังมีสีหน้าเหมือนเพิ่งเจอผีมาอยู่เลย!
-- 贈り物
が届きました 
-- 推薦
ランキング 
-- 推薦
チケット