บทที่ 957 : เธอชื่อเหราอ้ายหมิ่น!
เจี่ยงฮั่นเวยไปแล้ว!
พูดให้ชัดคือหนีเอาชีวิตรอดไปแล้ว!
ทิ้งให้คนในงานตกตะลึงอ้าปากค้าง ไม่อาจทำความเข้าใจกับภาพตรงหน้า ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
เฉินกวงหอบเฮือก “จางเย่!”
“หือ” จางเย่หันไป
“นี่ใครน่ะ?” เฉินกวงถาม
จางเย่ยิ้ม “เพื่อนผมเอง”
ฟ่านเหวินลี่ถามอย่างสับสน “ทำไมเหลาเจี่ยงถึงหนีไปล่ะ?”
จางเย่ร้องอ้อออกมาคำหนึ่ง แล้วว่า “เขาอาจจะรู้สึกผิดล่ะมั้ง เลยเกิดมโนธรรมสำนึกขึ้นมากะทันหัน”
เกิดมโนธรรมสำนึก?
สำนึกน้องสาวนายสิ!
ผู้คนได้ยินแล้วจะเป็นลม ทำไมนายปากจัดอย่างนี้!
พวกเสี่ยวตงเองก็ตกใจ “จางเย่ นี่…”
จบเรื่องแล้ว จางเย่พลันเปลี่ยนท่าที มองเสี่ยวตงอย่างขออภัย “ขอโทษด้วยนะครับพี่เสี่ยวตง เรื่องในวันนี้ผมต้องขอโทษคุณด้วยนะ ไม่คิดว่ามันจะกลายมาเป็นอย่างนี้เลย ผมผิดเอง ถ้าจะตำหนิก็ตำหนิผมเถอะ ผมจะไม่แก้ตัวเลยที่ทำวันเกิดคุณพัง”