บทที่ 951 : เหล่าเหรา มาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ที!
เที่ยงตรง
มีแขกมาเยือน
พ่อแม่เปิดประตูต้อนรับ “เฉินเฉิน คิดถึงปู่กับย่าไหม?”
เฉินเฉินส่งเสียงอื้ม แล้วถาม “จางเย่ละคะ?”
“เขาเหรอ แต่งตัวอยู่ในห้องแน่ะ” แม่พูดพลางยิ้ม
เฉินเฉินวิ่งไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนเล็ก แล้วยกมือทุบประตูบานนั้น “จางเย่ ออกมาได้แล้ว หนูมาแล้ว”
เสียงจางเย่ดังลอดออกมา “แป๊บนึง”
เฉินเฉินทุบประตูอีกครั้ง เร่งเร้า “จางเย่ เร็วเข้าสิ”
“รู้แล้วน่า!” จางเย่แทบพูดไม่ออก
พ่อมองคนที่อยู่ตรงประตู “คุณคงเป็นเสี่ยวเหรา”
เหราอ้ายหมิ่นปั้นยิ้มอย่างยากเย็น “ฉันควรเรียกคุณว่าอย่างไรดีคะ?”
แม่เคยเจอเธอที่ห้องเช่าของจางเย่มาก่อน จึงรู้จักกัน “เรียกอะไรก็ได้ พวกเราก็อายุไม่ห่างกันมาก เรียกพี่ชายพี่สาวเถอะ”
“ตกลงค่ะ” เหราอ้ายหมิ่นว่า
แม่กล่าวต้อนรับ “รีบเข้ามานั่งข้างในดีกว่า เข้ามาๆ”
เหราอ้ายหมิ่นหอบข้าวของมาด้วยไม่น้อย เป็นตะกร้าผลไม้และของขวัญ “ครึ่งปีที่ผ่านมาเด็กคนนี้สร้างความลำบากให้พวกคุณมาก ฉันได้ฟังมาจากเฉินเฉินแล้ว ไม่ทันได้ซื้ออะไร มีแต่ของติดมือมาเล็กน้อย”