บทที่ 107 : โฆษณาสะเทือนลั่น!
สามทุ่ม
พวกเขาเพิ่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกันเสร็จ
จางหย่วนฉีไม่ได้มาช่วยเก็บโต๊ะอะไรทั้งนั้น เธอเอนตัวนอนบนเตียงโดยมีแก้วไวน์อยู่ในมือ “จางน้อย เปิดทีวีสิ”
จางเย่พ่นลมออกจมูก หยิบรีโมทข้างตัวขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจนักเพื่อกดเปิดโทรทัศน์ให้เธอ “จะดูช่องไหนล่ะ?”
จางหย่วนฉีกล่าวอย่างราบเรียบ “BTV-วรรณศิลป์”
จางเย่อุทาน “คุณดูช่องนี้ด้วยเหรอ? ตอนนี้ผมทำงานที่นั่นแล้วนะ”
ทันใดนั้นโทรศัพท์บนโต๊ะก็สั่น จางเย่สงสัยว่าใครกันที่โทรศัพท์มาดึกดื่นขนาดนี้ ชายหนุ่มกดรับสาย
“อาจารย์จาง” เป็นเสียงผู้ชายพูด “ผมเสี่ยวหวังจากแผนกโฆษณานะครับ เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเราเพิ่งเจอกันเอง ผมจะโทร. มาแจ้งให้คุณทราบว่าโฆษณาเพื่อสังคมที่คุณช่วยออกไอเดียและคอยกำกับกำลังจะออกอากาศแล้วครับ อย่างมากก็อีกห้านาทีนี้หลังจากรายการที่ฉายอยู่ตอนนี้จบลง ทางเบื้องบนอนุมัติลงมาแล้วหลังจากที่พวกเขาเห็นว่ามันเยี่ยมมากๆ และเพราะตรงส่วนที่ปิดไฟมันไม่ค่อยเหมาะกับการออกอากาศในช่วงบ่ายเท่าไร พวกเขาจึงพยายามผลักดันให้มันออกฉายคืนนี้เลย”
“โอเค ผมเข้าใจแล้ว”