章 6: บทที่ 6 สาวน้อยในร้านอาหาร

สายฝนกดเข้าเว็บไซต์สั่งซื้อสินค้าออนไลน์ชื่อดัง กดเข้าหมวดหมู่โทรศัพท์มือถือ เขาใช้เวลาเลือกค่อนข้างนานเมื่อพบสิ่งที่ต้องการแล้วก็กดเอาสินค้าลงตะกร้า เขาสั่งซื้อโดยไม่ลังเลเนื่องจากโทรศัพท์เครื่องเก่าของเขาได้กลายเป็นมือถือเทพเจ้าไปแล้ว

เงินหลายพันบาทในบัญชีสูญหายไปกับสายลม สายฝนเจ็บปวดใจ เงินหลายพันบาทที่เขาสั่งซื้อมือถือเท่ากับรายได้ทั้งเดือนของเขาเลยทีเดียว การหาเงินแต่ละบาทแต่ละสตางค์ถือว่ายากมาก สายฝนต้องเขียนนิยายหลายตอนและขายไอเทมในเกมหลายชิ้นถึงจะได้มันมา

'ช่างเถอะ ยังไงซะฉันก็ได้มือถือเทพเจ้ามาแล้ว เงินจำนวนนี้ไม่ได้แพงอะไรเลยเมื่อเทียบกับมัน' สายฝนคิด ยิ่งคิดเกี่ยวกับมือถือเทพเจ้าเท่าไหร่เขาก็ยิ่งตื่นเต้น

'วันนี้ฉันจะเลี้ยงฉลองด้วยต้มยำกุ้ง!'

สายฝนไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย เขาเป็นคนประหยัดถ้าไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากได้จริงๆจะไม่มีทางใช้เงินแน่นอน ต่อให้เขามีเงินในบัญชีธนาคารหลายล้านแล้วอย่างไร มันต้องมีสักวันที่เขาใช้หมดแน่ถ้าไม่ประหยัด

วันๆหนึ่งเขาจะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเช้าและเย็น สำหรับตอนกลางวันสายฝนมักออกไปทานอาหารข้างนอกเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ โดยส่วนใหญ่แล้วเขาไปร้านอาหารตามสั่งเพราะมันมีเมนูอาหารหลายอย่างในร้านเดียว

วันนี้เป็นวันที่สายฝนใช้เงินเยอะที่สุดในรอบสองปี เขาใช้เงินหลายพันไปกับการซื้อโทรศัพท์และกินอาหารในระดับพรีเมี่ยม สายฝนขี่จักรยานไปร้านอาหารที่เขารู้จักมาจากอินเทอร์เน็ต ร้านนี้มีคะแนนรีวิวอยู่ในเกณฑ์ดีและหลายคนแสดงความคิดเห็นออกมาในทางบวก

เมื่อมาถึงเขาก็หาที่นั่ง ไม่นานอาหารก็ถูกเสิร์ฟโดยพนักงานหญิงคนหนึ่ง เธอไม่ได้สวยเท่าพลอย แน่นอนว่ารูปร่างของเธอเองก็เช่นกัน แต่เธอก็ถือได้ว่าเป็นคนสวยคนหนึ่ง สังเกตได้จากผู้ชายภายในร้านหลายคนจ้องเธอตาเป็นมัน

สายฝนไม่ได้เป็นหนึ่งในชายพวกนั้น สำหรับเขาพนักงานสาวสวยคนนี้ไม่มีอะไรเทียบพลอยได้เลยซักนิด การมองเห็นของสายฝนจับจ้องเหล่าอาหารที่กำลังถูกวางลงบนโต๊ะ ต้มยำกุ้ง ข้าวผัดหมู ปลาหมึกนึ่งมะนาว ผัดฉ่าทะเล ส้มตำกุ้งสดและเมนูอื่นๆอีกสองอย่าง

ก่อนมาเขาได้จองโต๊ะและสั่งอาหารไว้แล้วดังนั้นสายฝนจึงไม่ต้องนั่งรอ เขาคนเดียวย่อมกินอาหารที่สั่งมาไม่หมดสายฝนรู้เรื่องนี้ดี แต่ด้วยความตื่นเต้นจากการได้รับมหาโชคลาภทำให้เขาสั่งมาเยอะโดยไม่ตั้งใจ

'ฮ่าๆๆวันนี้ฉันจะกินให้ท้องแตกตายไปเลย!'

สายฝนหัวเราะอย่างตื่นเต้นในใจ วันนี้เกิดเรื่องต่างๆขึ้นมากมายจนตัวเขาเหนื่อยล้าไปหมด ทั้งความฝันอันแปลกประหลาดเหมือนจริง โทรศัพท์ที่อยู่ๆก็กลายเป็นแผ่นโลหะแถมยังมีความสามารถระดับเทพเจ้า สายเลือดเทพปีศาจที่เสมือนนิยาย ทักษะลึกลับที่ชวนให้สงสัย การแต่งงานของเพื่อนในเดือนหน้า คิดๆดูแล้ววันนี้ช่างไม่สงบเอาซะเลย

'ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจผ่อนคลายตัวเองด้วยการกินอาหารราคาแพง!' สายฝนคิดและเริ่มกินทันที รสชาติอาหารดีสมคำร่ำลือ สมกับราคาที่ตั้งไว้ รสชาติอาหารและการตกแต่งร้านแม้ไม่อาจเทียบกับภัตตาคารที่สายฝนเคยกินแต่มันก็อยู่ในเกณฑ์ดีเยี่ยม

เวลาผ่านไปอาหารค่อยๆลดลงเรื่อยๆ สายฝนนั่งนิ่งอยู่กับเก้าอี้ เวลานี้ท้องของเขาป่องออกมาเล็กน้อย เขาอิ่มจนไม่สามารถเดินได้! ยังเหลืออาหารอีกหลายอย่างที่สายฝนกินไม่หมดทีแรกเขาต้องการให้พนักงานนำอาหารที่เหลือใส่ถุงกลับบ้านให้เขาทว่าในตอนนั้นเอง…

///

"ออกไปซะ! แกอย่าเข้ามาในร้านนี้อีกถ้าไม่มีเงิน" พนักงานชายคนหนึ่งตะโกนใส่เด็กสาวตรงหน้าอย่างเย็นชา เด็กน้อยตัวสั่นด้วยความกลัว ผู้คนที่กำลังทานอาหารอยู่รอบข้างต่างหยุดทานอาหารและหันมามองพนักงานชายกับเด็กสาว พวกเขาเห็นว่าเด็กสาวกำลังยืนตัวสั่นอยู่ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้ไปช่วยเธอ วินาทีถัดมาผู้คนก็หันกลับไปทานอาหารของตนเหมือนเดิมไม่สนใจทั้งสองอีกต่อไป

สายฝนเห็นเหตุการณ์แล้วขมวดคิ้ว เขาเองก็เห็นเด็กสาวยืนตัวสั่นเช่นกัน เธอดูน่าสงสารมาก แต่สายฝนยังไม่ไปช่วยเธอเวลานี้ เขาไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไงและเกิดขึ้นได้อย่างไร ถ้าหากเด็กสาวเป็นฝ่ายผิดเขาจะไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอไม่คู่ควรกับความสงสารของเขา

ทว่าหากพนักงานชายเป็นฝ่ายผิดเขาจะเข้าไปช่วยเด็กสาวทันที เขาไม่รู้ว่าคนรอบข้างคิดอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ ไม่รู้ว่าคนอื่นต้องการออกไปช่วยเด็กสาวหรือไม่ สายฝนไม่สนใจเรื่องนั้นตราบใดที่พนักงานชายเป็นฝ่ายผิดเขาจะช่วยเธอ

ตัวเขาสายฝนไม่ใช่คนดีอะไร เขาเป็นแค่คนธรรมดาที่ต้องการทำในสิ่งที่ตนเองอยากทำ ต่อให้สิ่งที่เขาทำจะผิดสายฝนก็ไม่ลังเลที่จะทำมัน วันนี้เขาอารมณ์ดีมาก บังเอิญมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ทำให้อารมณ์ดีๆหายไปในพริบตา

"นะ...หนู หนูหิว ได้โปรด ให้ข้าวหนูกินเถอะ คุณจะให้หนูทำอะไรหนูก็ยอม" เด็กสาวพูดข้อร้อง ร่างบอบบางเข้าไปเกาะขาพนักงานชาย เธอพยายามขอข้าวเขากินอย่างเอาเป็นเอาตาย สายฝนเห็นภาพนี้แล้วรู้สึกสงสารเล็กน้อย

"ออกไปซะอย่ามายุ่งกับกู! กูจะทำงาน" พนักงานชายเริ่มหัวร้อน เขาตะโกนเสียงดังใส่สาวน้อย

"ขอเถอะค่ะ แค่นิดเดียวนิดเดียวเท่านั้น นะคะ" สาวน้อยยังพยายามต่อไป เธอเกาะขาพนักงานชายแน่นกว่าเดิม แต่มีหรือร่างนํ้าหนักเบาจะทนแรงของพนักงานชายได้ ไม่มีทาง!

พนักงานชายหัวร้อนมาก เขาเตะเด็กสาวออกไปและไม่สนใจเธออีก พนักงานชายเดินไปเสิร์ฟอาหารราวกับเมื่อครู่นี้ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ผู้คนโดยรอบที่กำลังทานอาหารเองก็ทำเหมือนกับพนักงานชาย ทำเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

"ฮือฮือๆๆ" เด็กสาวนํ้าตาไหล เธอกำหมัดแน่นทำตัวให้เข้มแข็งพยายามไม่ร้องไห้ ถึงอย่างงั้นเธอก็เป็นแค่สาวน้อยคนหนึ่งเท่านั้น ในท้ายที่สุดสาวน้อยก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป ร่างบอบบางทรุดลงกับพื้น

"นี่นี่" "นี่เธอน่ะ" เวลานั้นเสียงหนึ่งก็ได้เข้าสู่การรับรู้ของเด็กสาว สาวน้อยหันไปตามทิศทางของเสียง เธอเห็นชายคนหนึ่ง เขาค่อนข้างหล่อ "เรียกหนูเหรอคะ?" เธอหยุดร้องไห้ สาวน้อยถามพลางชี้ที่ตัวเอง

สายฝนมองไปยังเด็กสาว เขาตอบ "ใช่ พอดีว่าฉันกินอาหารพวกนี้ไม่หมดน่ะเลยอยากให้เธอช่วยกินให้หน่อย ก็ถ้าไม่รังเกียจน่ะนะ" นิ้วสายฝนชี้มายังเหล่าอาหารที่ยังกินไม่หมดบนโต๊ะ

เด็กสาวตาเป็นประกาย เธอรีบลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามสายฝนทันที เธอมองสายฝนราวกับผู้ช่วยชีวิต "กินได้จริงๆสินะคะ?" เธอถามยํ้าอีกครั้ง

"แน่นอนสิทำไมถึงจะกินไม่ได้ล่ะ ฉันอิ่มแล้วอาหารพวกนี้ยังไงก็ต้องทิ้งอยู่ดี ไม่ดีกว่าเหรอที่จะมาให้เธอกิน?" สายฝนยืนยัน เขารู้สึกว่าตนเองมีทักษะเพิ่มมาหนึ่งอย่างคือทักษะการล่อลวงเด็กสาว

ภายในใจเวลานี้สายฝนกำลังร้องไห้ ทีแรกเขาต้องการให้พนักงานนำอาหารใส่ถุงให้จะได้นำกลับไปกินที่บ้านได้ อย่างน้อยก็มีกินเพิ่มหลายมื้อ จะได้ไม่ต้องกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปบ่อย แต่เพราะเขาเป็นคนชวนสาวน้อยให้มากินเองจึงไม่สามารถพูดออกไปได้ เขาได้แต่แกล้งทำเป็นกินไม่หมดแล้วต้องการทิ้ง

"ขอบคุณค่ะ" สาวน้อยรีบขอบคุณจากนั้นก็เริ่มกินอาหารทันที

จบบทที่ 6 สาวน้อยในร้านอาหาร