章 257: บทที่ 145-2 พานพบดังมิพบ

บทที่ 145-2 พานพบดังมิพบ

ชิงเซี่ยที่นั่งอยู่บนต้นไม้สูง เมื่อมองเห็นภาพวาดม้วนนั้นภายใต้แสงจากโคมไฟแล้ว ทั้งร่างก็รูสึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาด ความรู้สึกมากมายหลากหลายพุ่งเข้าสู่จิตใจ จนนางรู้สึกยากลำบากแม้แต่จะหายใจ ในยามนั้น หัวใจนางขมขื่น หัวใจนางเหมือนมีคลื่นลมหมุนวนอยู่ภายในเป็นพันครั้ง นางหายใจเข้าออกลึกๆ  เพื่อกดความคิดคำนึงที่แสนว้าวุ่นและไร้ความหมายนี้ให้จมหายไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้จิตใจค่อยๆ ใสสะอาดขึ้น วันคืนที่ล่วงเลยเหล่านั้น โหมเป็นคลื่นซัดซาดราวกับคลื่นลมในแม่น้ำแยงซีที่เอ่อล้นฝั่งจนมองไม่เห็นแสงดาว เมื่อหวนมองไปจากช่วงเวลาในปัจจุบัน ชีวิตที่เรียบง่ายบริสุทธิ์เหล่านั้น ในที่สุดก็ก็หนีหายไปจากนางจนห่างไกล มองเห็นเป็นเพียงเงาภาพอันเลือนรางเต็มที

“นี่เป็นใครกัน?” องค์หญิงหว่านฝูขมวดคิ้ว กระซิบกระซาบแผ่วเบาว่า “ทำไมดูแล้วช่างคุ้นตายิ่งนัก?”