章 347: บทที่ 171-1 ดอกปี้อั้นเบ่งบาน

บทที่ 171-1 ดอกปี้อั้นเบ่งบาน

ราตรีที่เงียบสงัดมากเกินไปบางทีก็ทำให้คนนอนไม่หลับได้เหมือนกัน บนทุ่งหญ้าหลังจากผ่านฤดูสารทมา เวลานี้เริ่มมีร่องรอยของชีวิตปรากฏให้เห็นแล้ว ต้นหญ้าสีเขียวมรกตขึ้นเต็มอยู่ทุกพื้นที่ กลิ่นอันสดชื่นของต้นหญ้าสดใหม่กระจายไปทั่ว บุรุษวัยกลางคนร่างหนาหลายนายกับกระโจมสีขาวที่สะท้อนสีดำของราตรีให้ความรู้สึกคล้ายเนินดินขนาดเล็กจำนวนมากขึ้นรายเรียงกัน ชิงเซี่ยหยิบเสื้อคลุมตัวยาวขึ้นมาสวม แหวกผ้าม่านของกระโจมขึ้น กล่าวทักทายองครักษ์ชุดดำที่ยืนเฝ้ายามกะดึกเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าเดินออกนอกค่ายไปอย่างช้าๆ

ซ่งหยางถือปืนยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของกระโจม หลังจากได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจึงหันหน้ากลับไปมอง เมื่อพบว่าผู้มาเป็นชิงเซี่ย ชายหนุ่มมิได้ส่งเสียงรบกวนหญิงสาวแต่อย่างใด ทำเพียงเดินตามหลังนางไปอย่างช้าๆ เท่านั้น