章 258: บทที่ 146-1 ความรู้สึกลึกซึ้งทั้งสอง

บทที่ 146-1 ความรู้สึกลึกซึ้งทั้งสอง

ฝีเท้าของชิงเซี่ยก้าวหนักๆ ที่นี่เป็นตำหนักรองของพระราชวังต้องห้ามซึ่งเปลี่ยวร้างและไร้เงาผู้คน มีหญ้าคาขึ้นรกชัฏ มีเพียงเหล่าคนรับใช้ที่จะออกจากวังไปทำธุระเท่านั้นที่จะผ่านมาบ้างเป็นบางครั้ง แม้แต่พื้นดินก็มีฝุ่นจับหนา และถูกปกคลุมด้วยใบไม้แห้งซึ่งไม่รู้ว่าเก่าแก่เพียงใด เพียงดูก็รู้ว่าไม่มีคนทำความสะอาดมานานปี

นางอยากจะร้องไห้เสียนัก ความรู้สึกต่างๆ ทับถมอยู่ภายในใจของนาง ร่างกายหนักอึ้งเหมือนโลหะหนักที่จมน้ำ ทว่านางรู้ดีว่านางไม่อาจจะร้องไห้ได้ แม้แต่ความอ่อนแอเพียงเล็กน้อยนางก็ไม่สามารถแสดงออกมาให้เห็น นางสะกดใจตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า นางบอกตัวเองว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่างชืดจางลง เขาเองก็คงจะลืมนางไปเสียนานแล้วเหมือนกับเรื่องทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ทว่านางรู้ดีว่ามีเรื่องบางเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นตัวนางหรือเขา ล้วนไม่อาจทิ้งขว้างได้ ความทรงจำในอดีตเหล่านั้นฝังรากลึกเข้าไปในสายโลหิตของพวกเราอย่างดื้อรั้น แล้วหลบซ่อนอยู่ทุกจังหวะของหัวใจที่เต้นรัว ที่นางคิดเช่นนี้ก็เพียงเพื่อให้ตัวเองรู้สึกผิดบาปน้อยลงบ้างเท่านั้น