.
Nubneng ' s
เป็นอีกครั้งที่ต้องตื่นมาในห้องที่ไม่คุ้นเคย ไม่รู้ว่าที่ไหนมันไม่ใช่ห้องผมกับยูโร ไม่ใช่ห้องของเวกัส พวกนั้นคงจับตัวผมมาให้หนึ่งเดียว ผมยันตัวลุกขึ้นจากเตียงก็เจอกับหนึ่งเดียวที่นั่งอยู่ตรงโซฟากำลังจ้องหน้าผมอยู่ ผมถึงกับทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ได้แต่กัดปากตัวเองด้วยความประหม่า เขาจะไม่ทำอะไรผมใช่มั้ย
"พี่ไม่ทำอะไรหรอก" เขาบอกผมพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ก่อนที่เจ้าตัวจะยืนมาตรงหน้าผม แต่ผมก็ถอยหนีจนชิดหัวเตียงเพราะยังหวาดกลัวอยู่ ก็ยูโรมันเคยบอกผมว่าคนคนนี้ไม่ควรเข้าใกล้
"พี่จะทำร้ายน้องชายตัวเองได้ไง" เขาบอกผมยิ่งทำให้ผมทำหน้าไม่เข้าใจยิ่งกว่าเดิม
"สร้อยนั่นไง ของแม่" เขาชี้มาที่สร้อยผมทำให้ผมต้องจับจี้สร้อยคอแล้วมองหน้าเขาสลับกันไปมา
นับหนึ่งนั่งลงที่ข้างเตียงด้วยท่าทางสบาย ๆ ไม่ได้รุกล้ำหรือเข้ามาใกล้ให้ผมอึดอัด แต่เพราะผมยังไม่ไว้ใจเขาจึงทำให้ผมยังหวาดกลัวอยู่