アプリをダウンロード
11.53% ล่านิรันดร์ / Chapter 3: บทที่ 2 ระลึกนึกย้อน

章 3: บทที่ 2 ระลึกนึกย้อน

หลังจากที่อีคอนทำลายพันธนาการรอบตัว ร่างเปื้อนเลือดเดินสะเปะสะปะไปมาตามทางเดิน สายตาสอดส่องรอบด้านทั่วทุกทิศของตรอกซอย

"1 2…5…10…25…40…60…100…134 คน มีแค่นี้เองเหรอวะ กากเดนนรกที่กล้าทำกับร่างของกู"

อีคอนเงยหน้าพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพียงลมหายใจออกแค่เสี้ยววิ ร่างเปื้อนเลือดก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนที่เคยเฆี่ยนตีอีกคน มือแทงเข้าร่างหนาเพียงครึ่งนิ้ว คนถูกแทงถึงกับผงะทั้งยังไม่รู้ตัวเลยว่าเมื่อกี้เกือบจะตาย

'อย่าทำร้ายใครนะครับ เขาไม่ใช่คนที่คุณต้องฆ่า'

'หา? แล้วมึงเป็นใครวะ จิตใต้สำนึกรึไง อย่าเอาความโลกสวยมาสอนกู โลกที่มึงอยู่มันก็เลวร้ายไม่ต่างจากนรกหรอก!!'

'ถึงอย่างนั้นที่นี่ก็ไม่ใช่นรกนะครับ ถ้าพวกเราแสดงให้เขาเห็นว่าความดีให้ผลอะไรบ้างมันจะทำให้เขากลับใจได้นะครับ อีกอย่างนี่ไม่ใช่ข้อตกลงที่เราทำไว้กับยมโลก'

'ข้อตกลง…'

เมื่อรำลึกถึงความทรงจำก่อน 1 พันล้านปีในนรก เหมือนมีเพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำซ้อนทับกันในจิต อีคอนจิตเสื่อมทรามได้หวนรำลึกไปถึงช่วงเวลาหนึ่งที่เคยคุยกับใครบางคนก่อนตายจากโลกอีกใบหนึ่งไป

ณ ทำเนียบรัฐบาลของสาธารณรัฐเมอเรตาร์ ประชากรราว 125 ล้านคนกำลังเพิ่งพาชายคนเดียวคือ ประธานาธิบดี เพอร์ซี่ ดีแลน แม้จะเพิ่งได้ตำแหน่งไม่นานเขาก็ได้สร้างโครงการที่เอื้อต่อผู้พิการคือถนนสำหรับผู้พิการบนฟุตบาท 10 กิโลเมตรแรก และจะต่อยอดไปเรื่อย ๆ จนหมดวาระ และด้วยเหตุนี้ประธานาธิบดี เพอร์ซี่ ดีแลนจึงต้องมากล่าวเปิดทางด้วยความยินดีจากประชาชนในพื้นที่

"เช็กเส้นทางทั้งหมดแล้วรึยัง"

เลขาประธานาธิบดี วอถึงบอดี้การ์ดทุกพื้นที่ที่ปล่อยออกลาดตระเวน เหตุที่ต้องคุ้มกันก็เพื่อป้องกันการก่อการร้าย และการประทุษร้ายแบบหวังผล เพื่อการเลือกตั้งใหม่ หรือการแต่งตั้งผู้รักษาการ ไม่ว่าจะทางใดก็ห้ามให้เกิดกับชายคนนี้ สำหรับเลขาประธานาธิบดี เขาไม่ใช่แค่นายจ้างแต่เป็นทั้งเพื่อนและครอบครัวคนสำคัญที่เขาต้องปกป้อง

"แอนดรู ดูให้ผมที เนกไทผมตรงรึเปล่า"

ชายวัย 54 ปีปริยิ้มออกมาบาง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงเนกไทที่เอียงเล็กน้อยให้ตรง แม้ไม่ได้กล่าวอะไรตอบแต่สายตายินดีส่งทอดไปให้คนตรงหน้าทุกครั้งที่ได้เห็นเขาประสบความสำเร็จ โครงการนี้ดำเนินไปได้ด้วยดีตามความคาดหวังของดีแลน แต่หารู้ไม่ว่าทุกย่างก้าวที่พาเขาเดินมาจนถึงตอนนี้เบื้องหลังนั้นเหนื่อยยากเพียงใด ไม่ใช่แค่เบื้องหน้าที่เขาต้องรับมือ แต่รวมถึงเบื้องหลังที่รอยยิ้มไร้เดียงสานั่นไม่อาจรับรู้​ได้​ เว้นเสียแต่ว่ามีคนมาจัดการให้

แอนดรู เป็นทั้งเพื่อนสมัยเด็กและเลขาประธานาธิบดีในตอนนี้ ใบหน้าเคร่งขรึมและรอยย่นบนหน้าผากแสดงถึงการผ่านร้อนผ่านหนาวมานับไม่ถ้วน มือที่เอื้อมจับเนกไทหารู้ไม่ว่าเคยเปื้อนเลือดใครไปแล้วบ้าง แม้ไม่เคยรับคำสั่งให้ฆ่าหรือจัดการใครแต่เพื่อดีแลนแล้วละก็ ใครขวางทาง เขาฆ่าไม่เลี้ยง

ในเวลาไม่นาน ประธานาธิบดีก็ขึ้นกล่าวคำปราศรัย แอนดรูมองใบหน้าของผู้คนที่มาฟังทีละคนพลางจับพิรุธไปด้วย ผู้ฟังทั้งหมดไม่ได้ถูกคัดกรองตรวจอาวุธ ตามนิสัยของดีแลนมักจะไว้ใจคนง่าย ถึงได้ถูกหักหลังง่ายเช่นกัน แอนดรูลอบมองไปเรื่อยจนถึงคนด้านหลังสุดแต่ก็ไม่เจอใครที่ดูมีพิรุธ ส่วนใหญ่ก็มาเป็นครอบครัว พ่อแม่และเด็ก บ้างก็คนชรา

แสงอาทิตย์สะท้อนโลหะเข้าตาของแอนดรู เขาหันมองทันทีเมื่อคิดว่าเป็นอาวุธใช้สังหาร แต่ไม่ใช่ นาฬิกาสำหรับเด็ก เด็กคนนั้นพยายามสะท้อนแสงส่องหน้าเขา แม้จะรู้สึกกวนใจนิดหน่อยแต่ก็ปล่อยผ่านไป แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาต้องหันกลับมามองอีกครั้งเพราะด้านหลังของครอบครัวนั้นมีใครบางคนส่องปืนไปทางประธานาธิบดี นี่ไม่ใช่เหตุการณ์ที่ดี แอนดรูวิ่งไปบังดีแลนทันที กระสุนวิ่งผ่านทะลุร่างกายอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ล้มลงกับพื้นพร้อมความตื่นตระหนกของคนทั้งลาน บอดี้การ์ดรีบวิ่งมาคุ้มกันประธานาธิบดี ส่วนแอนดรูนอนแน่นิ่งไร้การเคลื่อนไหว กระสุนทะลุผ่านร่างเขากระทบกับเข็มกลัดที่หน้าอกของดีแลนและกลิ้งไปมาบนพื้น นี่ไม่ใช่กระสุนปืนพกที่เขาเห็นจากด้านหลังครอบครัวนั้น แต่เป็นกระสุนสไนเปอร์ที่ต่อให้บังก็ทะลุผ่านร่างได้ โชคดีที่กระสุนนั้นลดแรงผ่านเกราะกันกระสุนและตัวเขาแล้วถูกเข็มกลัดนั้นอีกที่ ดีแลนจึงไม่เป็นอะไร แต่ถึงอย่างนั้นร่างกายแอนดรูก็สุดจะทนไหว เมื่อเลือดไหลไม่หยุดและอุณหภูมิในร่างกายก็ลดลงอย่างรวดเร็วไม่นาน ท้องฟ้าที่เขามองเห็นก็กลายเป็นสีดำ

เมื่อนั้นวิญญาณไร้ร่างก็หลุดลอยออกมา ยมทูตผู้เร้นกายในฝูงชนได้ปรากฏ ใช้เคียวยาวกวักเรียกวิญญาณเข้าตัวแล้วหายไปในพริบตา

วิญญาณแอนดรูถูกพามายังวิหารศักดิ์สิทธิ์ เบื้องหน้ามีรูปปั้นงามตระหง่านอยู่ตรงกลางเสียแต่ว่ารูปปั้นนั้นขยับได้ และกำลังจะพูดกับเขา

"แอนดรู เหตุใดเจ้าถึงช่วงชิงความตายของผู้อื่น หารู้ไม่ว่านั่นมันผิดกฎของวงจรชีวิต"

"ใครสนกัน คนที่ฉันรักกำลังจะตายทั้งคน ต่อให้ผิดกฎทั้งหมดบนโลกฉันก็จะทำ"

"เช่นนั้นเจ้าต้องไปเกิดแทนชายผู้นั้นและชายผู้นั้นต้องไปเกิดแทนเจ้า"

"หมายความว่าไง"

"เจ้าจะได้เกิดในชีวิตที่สุขสบายเพราะความดีที่เพื่อนเจ้าทำเอาไว้ และเพื่อนเจ้าก็จะได้ไปเกิดแทนเจ้าในชีวิตที่ เอิ่ม...ดีเท่าความดีที่เจ้าทำ"

"ไม่ได้นะ ดีแลนควรไปอยู่ในที่ที่ดีกว่านั้น"

เมื่อนึกย้อนไปถึงวัยเด็กที่เขาได้เติบโตมา มันยากที่จะทำให้เขาเป็นผู้เป็นคนเหมือนอย่างตอนนี้ ถ้าไม่มีดีแลน ป่านนี้ชีวิตเขาคงไปจบอยู่ในคุกหรือไม่ก็มหาสมุทรสักแห่ง

"ถ้าเช่นนั้นเจ้าต้องแลกเปลี่ยนกับข้า"

"แลกเปลี่ยน? ยังไง? "

"เพื่อส่งวิญญาณเพื่อนเจ้าไปในชาติกำเนิดที่ควรเป็น เจ้าต้องทำงานให้ข้า รับใช้ข้าเฉกเช่นที่ข้ารับใช้พระเจ้า"

"งานเหรอ? แล้วอะไรจะรับประกันถ้ามันไม่เป็นไปตามนั้น"

"ตอนนี้ข้ารับประกันให้เจ้าไม่ได้ เมื่อเจ้าช่วงชิงความตายมาแล้ว ดีแลนจะยังคงมีชีวิตต่อจวบจนความตายวาระอื่นจะมาถึง ซึ่งข้าก็ไม่สามารถควบคุมได้"

"แล้วงานอะไรที่จะให้ทำ"

"เป็นนักฆ่า ล่ามนุษย์อมตะในโลกที่ข้าจะส่งเจ้าไปเกิด หากเจ้าไม่บรรลุวัตถุประสงค์ นอกเสียจากเพื่อนเจ้าจะไม่ได้ชาติกำเนิดที่ดีแล้ว เขาจะต้องถูกลงทัณฑ์แทนเจ้าในนรกด้วย เช่นนั้นเจ้าจะตกลงไหม? "

"ไม่ ฉันไม่ต้องการความเสี่ยงอะไรทั้งนั้น ต่อให้ฉันพลาด เขาก็ต้องไม่ถูกลงโทษ"

"งั้นข้อตกลงที่สอง เพื่อให้เพื่อนเจ้าไม่ถูกลงทัณฑ์ เจ้าต้องช่วยเหลือมนุษย์ให้เกิดง่ายตายช้า ไม่เช่นนั้นโลกที่ข้าจะส่งดีแลนไปเกิดก็รับประกันไม่ได้ว่าเขาจะไม่ตายในทันทีที่เกิด"

"ห๊ะ!? แล้วทำไมท่านไม่ส่งไปที่ที่ดีกว่านั้นละ"

"ชาติกำเนิดดี ไม่ได้แปลว่ามนุษย์ที่ให้กำเนิดจะไม่ถูกปองร้ายนี่ เจ้าเองก็รู้จักเพื่อนตัวเองดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ต่อให้เป็นคนดีไม่ทำร้ายใครก็ใช่ว่าจะไม่ถูกทำร้ายเสียเอง"

"ให้ตายเถอะ! แกกำลังเล่นตลกกับฉันรึไงวะ แล้วจะทำได้ยังไง ทั้งฆ่ามนุษย์อมตะ ทั้งช่วยมนุษยชาติ มันไม่เกินกำลังคนคนเดียวไปหน่อยหรือไง"

"ข้ารู้ เพราะอย่างนั้นถึงได้มอบพลังบางส่วนให้ อย่างแรกด้วยพลังของข้า การกำหนดความตายให้ผู้อื่นนั้น ข้าจะมอบให้เจ้า และเพื่อไม่ให้เจ้าตายตามโชคชะตาอันอาภัพ ข้าจะมอบความตายให้เจ้าเองระหว่างนั้นเจ้าจะไม่ตายไม่ว่าจะเสียแขนขามากแค่ไหน อย่างที่สอง สมองที่สามารถเก็บความจำได้มากตราบจนเจ้าตายจากในชาติใหม่ และข้าจะมอบความทรงจำจากชาติก่อนให้เจ้าด้วยเพื่อย้ำเตือนความหลังของเจ้ากับดีแลน และอย่างที่สาม..."

"เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ว่าเราจะทำข้อตกลงสองข้อไม่ใช่เหรอ แล้วอย่างที่สามแกจะให้ฉัน​ใช้มันเพื่อแลกกับอะไร"

"ความสุขหลังความตาย ก่อนการเกิดใหม่ ดวงวิญญาณจะถูกพาไปสวรรค์เมื่อมนุษย์ผู้นั้นมีความดีมากกว่าและถูกพาไปนรกเมื่อมนุษย์ผู้นั้นมีความชั่วมากกว่า เจ้าอาจจะไม่ได้เจอเพื่อนอีกหลังจากตายจากโลกใบนั้นไปแล้ว เพราะงั้นก่อนตายในชาตินั้นเจ้าจะสามารถไถ่โทษจากความผิดบาปที่เจ้าทำ เพื่อเจ้าและเพื่อนจะได้พบกันบนสวรรค์ นั่นเป็นที่มาของพลังอย่างที่สาม ถือเสียว่าเป็นค่าตอบแทนของการทำงานหนัก แต่ก่อนหน้านั้นข้าคงต้องส่งเจ้าไปชำระบาปทุกชาติภพที่เจ้าเคยก่อเสียก่อน"

"แล้วงานที่ให้ทำทั้งหมดนั่นมีความหมายยังไง ถ้าทำไม่สำเร็จจะเกิดอะไรขึ้น"

"โลกจะถึงการอวสาน เป็นทางเดียวที่ยมโลกอย่างข้าจะสามารถกำจัดมนุษย์อมตะได้ แต่เพราะต้องแลกมาด้วยชีวิตคนบริสุทธิ์หลายล้าน ข้าจึงใช้วิธีการอื่นเพื่อที่นรกกับสวรรค์ไม่ปั่นป่วนหลังจากรับวิญญาณทั้งหมดมา"

"อ้อ เพราะไม่อยากทำงานหนักเกินกำลังถึงใช้ข้าไปกำจัดทีละคนสินะ"

"...ใช่"

"โอเค เข้าใจได้ ฉันตกลง ว่าแต่แกรู้ได้ยังไงว่าถ้าใช้ดีแลนมาต่อรองแล้วฉันจะทำตาม"

ตึงงงงง ตึงงงงง ตึงงงงง

เสียงระฆังดังกังวาน วิญญาณแอนดรูกลายเป็นละอองลอยออกไป

ความทรงจำก่อนลงนรกทำให้เขาตระหนักได้ว่าข้อตกลงอะไรนั่นมันจอมปลอมทั้งเพ ทั้ง​เรื่อง​ไปเกิดแทน ทั้งการส่งดีแลนไปในภพภูมิอื่น ทั้งหมดนั่นยมโลกกุขึ้นมาเพื่อให้เขายอมตกลง และตอนนี้เขาก็เกิดใหม่ในร่างประหลาดพร้อมกับภารกิจล้างบางมนุษย์อมตะ!

แต่ว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาในนรกกลับทำให้เขาตระหนักรู้ว่า ในโลกทุกโลกที่เขาถือกำเนิดจะมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกโหยหาอย่างที่ไม่อาจมีสิ่งใดเปรียบได้ และเขาต้องตามหามันในโลกนี้ เพื่อปกป้องและคุ้มครองอย่างที่เคยทำเสมอมา

'งั้นแกก็คือวิญญาณแยกของฉันในอีกมิติหนึ่งสินะ ถามหน่อยสิ อะไรทำให้แกยอมตกลงทำตามไอ้ยมโลกขี้โกหกนั่น'

'ผมรู้ว่ามีแค่ผมที่ทำภารกิจได้ผมก็ตกลงแล้วครับ'

'ตื้นเขินซะจริง'

ระหว่างที่ทั้งสองจิตกำลังพูดคุยอยู่ คนที่ถูกร่างอีคอนแทงก็รีบหนีออกก่อนที่คนอื่นจะหยิบมีดดาบมาฟัน อีคอนร่างเปล่าหลบการจู่โจมอย่างรวดเร็ว ทุกท่วงท่าไร้การโต้ตอบและเมื่อไม่มีการโจมตีอื่นเข้ามาก็หยุดนิ่งราวกับยืนหลับ สิ่งนี้คือความสามารถที่ติดตัวมาจากอีคอนจิตเสื่อมทรามที่เคยผ่านสมรภูมิรบในนรกจนหลบการโจมตีทุกรูปแบบได้แล้ว และให้นิยามร่างเปล่านี้ว่า โหมดอัตโนมัติ โหมดนี้จะถูกใช้เมื่อหนึ่งร่างสองจิตอยู่ในระหว่างพูดคุยกัน

'ถ้างั้นชาติที่แล้วแกตายยังไง'

'ผมชราภาพและเสียชีวิตลงในวัย 124 ปีครับ'

'งั้นแกมีคู่ครองหรือคนรักที่มีนิสัยใจดี น่ารัก ชอบช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยากอย่างไม่มีเงื่อนไขไหม? '

'ไม่นะครับ ผมอยู่โสดเพราะผมบวชเป็นพระบนเทือกเขาหิมะ'

'อย่างนี้นี่เอง แกไม่เคยสัมผัสความอ่อนโยนพวกนั้น และปัดความโชคร้ายทั้งหมดในชีวิตให้เป็นบททดสอบของพระเจ้าสินะ ไม่เคยรู้จักกิเลสของมนุษย์ และความโหยหาในความรักที่พวกใจทรามอย่างข้าต้องการกัน ช่างเป็นวิญญาณแยกที่ต่างจากสามัญสำนึกทั่วไปจริงๆ '

ร่างแน่นิ่งของอีคอนสร้างความตกใจให้พวกโจรในตรอกสลัม ตั้งแต่การเคลื่อนไหวเหนือมนุษย์และการแทงร่างคนอื่นโดยใช้แค่มือเปล่าทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ความน่ากลัวนี้

'ดูจากที่ร่างกายเชื่อฟังเจ้าเป็นหลัก แสดงว่าแกคือจิตต้นของร่างเนื้อ ส่วนข้าเป็นเพียงระบบที่สับเปลี่ยนโหมดตอนฆ่ามนุษย์อมตะสินะ ค่อนข้างเป็นแนวคิดที่ไม่เลว การที่เจ้ายมโลกนั่นเข้าใจจิตใต้สำนึกทั่วไปของข้าทำให้ข้าชักสงสัยแล้วว่าบางทีเจ้านั่นอาจเป็นวิญญาณแยกอีกมิติหนึ่งของพวกเรา'

'ถึงเป็นอย่างนั้นพวกเราก็ทำข้อตกลงแล้วนะครับ ถ้าทำไม่สำเร็จโลกก็จะถึงกาลอวสานได้นะครับ ผู้คนนับล้านจะต้องตายแถมเหล่ามนุษย์อมตะบางประเภทก็น่าสงสารอีกด้วย'

'คนอื่นข้าไม่สน ข้าสนเพียงคนคนเดียว นับจากนี้ไปเจ้าจะใช้นามใดแทนตัวเอง ระหว่างอีคอนหรือฮาวเวอร์ โลกแบบไหนที่เจ้าเรียกร้องจะเป็น'

ทั้งคู่ต่างนึกย้อนถึงอดีตอีกหนึ่งช่วงเวลาที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้ เพราะความทรงจำทั้งหมดของโลกนี้และโลกก่อนฟื้นคืนมา ทั้งคู่จึงจดจำได้ว่าใครคือผู้ให้กำเนิด

ลุ่มน้ำเย็นเยือก เงือกน้อยหลงทาง ส่ายหางพลางว่าย ท่ามกลางฉลามเขี้ยว มันเคี้ยวแขนเงือก รวมทั้งปลายครีบ เงือกน้อยหนีหลีก สุดท้ายตายจาก

เพลงกล่อมเด็กขับขานยานเยื้อง ในคุกปลายสุดผนัง หญิงสาวผิวขาวซีดเผือดเหม่อมองพระจันทร์ผ่านร่องระบายน้ำโสโครก มือกร้านลูบท้องครรภ์เบา ๆ เฝ้านับวันที่เด็กจะเกิดมาลืมตาดูโลก สีหน้านิ่งงันหมดสิ้นความหวังที่จะออก อย่างน้อยทารกในครรภ์ที่กำลังเกิดอาจได้รับความเมตตาจากคนที่พาเธอมาขัง

"แค่เจ้าเท่านั้นที่ข้าปรารถนาให้เป็นอิสระ แม้ข้าไม่อาจมองดูเจ้าเติบโตได้ แต่เชื่อใจข้าเถิด ข้าจะอยู่ไม่ห่างจากเจ้าไปไหน"

เหมือนเด็กน้อยรับรู้ถึงความปรารถนานั้นจึงถีบท้องนางจนเผลอเกร็งปวด ท้องแก่ใกล้คลอดนี้โตขึ้นทุกวัน แต่ผู้เป็นแม่กลับไม่รู้หนทางชีวิตตัวเองว่าจะจบลงตรงไหน เดิมที่นางเป็นใคร เพราะเหตุใดถึงต้องถูกลงโทษเช่นนี้ก็ไม่อาจรู้ได้

"อะ อ๊า"

หน้าท้องบีบรัดเกร็งจนปวด คล้ายว่าสิ่งที่เฝ้ารอมานานกำลังจะถือกำเนิด ผู้เป็นแม่ถ่างขาสองข้างทั้งมือค่อยๆ ดันทารกในครรภ์ออก นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ทำอยู่ถูกต้องหรือไม่ แต่แรงดันจากด้านนอกทำให้ทารกรู้ว่าควรออกทางไหน นางร้องครวญครางอยู่นานจนผู้คุมเดินมาดู เมื่อเห็นนางกำลังคลอดก็รีบวิ่งออกไป นานนับหลายคณนากว่าหมอที่ผู้คุมวิ่งไปหาจะมาถึง แม่ผู้อ่อนแรงใกล้สิ้นสติเต็มทน

"เอาล่ะ ตอนนี้โพรงมดลูกเปิดออกแล้ว ท่านหญิงต้องเบ่งออกมาอีกขอรับ"

"อือออออ"

หญิงสาวเบ่งทารกออกมาได้เพียงหัวก็เริ่มรู้สึกหมดแรง แต่ถึงอย่างนั้นก็กลั้นใจเบ่งต่อจนเฮือกสุดท้าย ในที่สุดทารกก็ออกจากครรภ์มารดา ความปีติยินดีไม่ทันไรคนเป็นแม่ก็ต้องใจหายเมื่อลูกตัวเองไม่ร้องออกมา หัวใจคนเป็นแม่แทบหยุดเต้น

"สงสัยเด็กในครรภ์จะตายแล้ว"

"ง๊าาาาาาาาาา ง๊าาาาาาาาาาา ง๊าาาาาาาาาาา"

คนเป็นแม่เมื่อเห็นลูกร้องดังฟังชัดก็หัวเราะยิ้มออกมา ทั้งคู่สบตากันเป็นครั้งแรก สายสัมพันธ์แม่ลูกก็ผูกมัดทั้งสองคนเข้าด้วยกัน

"ดวงตาเจ้าเป็นสีมรกตเหมือนท่านตาของเจ้า สมแล้วที่เป็นสายเลือดตระกูลคอลลิคสัน"

"สายเลือดตระกูลคอลลิคสัน ทำข้าอยากจะขำ คิดว่าข้าจะยอมให้สายเลือดนี้มีชีวิตอยู่นอกจากเจ้ารึไง"

ชายร่างสูงดูภูมิฐานยืนมองอยู่นอกกรงขัง สายตามองมาทางทารกดูเหยียดหยันราวกับเห็นไส้เดือน เด็กน้อยอยู่ในอ้อมอกมารดาไม่ทันไรก็ถูกหมอทำคลอดอุ้มไปหาชายคนนั้นแล้ว

"ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นลูกท่านนะ ท่านจะทำเขาไม่ได้!"

"เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไร คิดว่าข้าจะฆ่าเขาหรือ ไม่ ข้าไม่ทำเช่นนั้นหรอก ข้าจะสาปเขาให้อัปลักษณ์ผิดมนุษย์ และขังมันไว้ในกรงถูกคนถ่มน้ำลายใส่ในฐานะตัวอับโชค มันจะเดินอยู่ในเมืองเหมือนหนูสกปรก​ แทะกินเศษอาหารที่แม้แต่สุนัขยังไม่อยากจะกิน นั่นแหละที่ข้าจะทำ"

"ไม่! อย่าทำอะไรเขา!!"

สิ้นเสียงร้องชายผู้นั้นร่ายคาถาใส่ร่างเด็กน้อย เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดกรีดแทงหัวใจคนเป็นแม่แทบสลาย ควันลอยเคว้งเหนือร่างน้อยทำให้รู้ว่าคาถานั้นสำเร็จ ชายผู้นั้นหัวเราะลั่นสะใจกับสิ่งที่ทำ เขาโยนเด็กให้หมอทำคลอดก่อนที่เขาจะวางไว้ให้คนเป็นแม่ได้เห็น ร่างบิดเบี้ยวของทารก

"โธ่ ลูกแม่ ทำไมใจร้ายอย่างนี้ ข้าทำอะไรให้ท่านเกลียดนักหนาถึงต้องลงมือกับเด็กไร้เดียงสาคนนี้"

แม่กุมมือลูกน้อยนอกกรงขัง ยังไม่ท่านได้สั่งเสียก่อนจาก เสียงระเบิดดังลั่นหน้าประตูขังควันลอยคลุ้งเหนือศีรษะ หญิงสาวชะเง้อมองเหตุการณ์ที่ด้านนอกก่อนกลุ่มอัศวินจะพุ่งเข้ามาปะทะกับผู้คุมขังและมุ่งตรงเข้ามาหาหญิงสาว

"ท่านหญิง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง"

"อย่าหวงข้า พาลูกข้าไปให้ไกลจากที่นี่ เขาบ้าไปแล้ว แม้แต่เด็กคนนี้เขาก็ไม่เว้น"

อัศวินมองห่อผ้าด้านในเห็นร่างทารกก็หลุบตาลงอย่างเจ็บใจ

"ท่านหญิงข้าสัญญาว่าจะพาเขาไปอย่างปลอดภัย นายน้อยท่านนี้มีนามว่ากระไรหรือขอรับ"

"นามของเขาคือฮาวเวอร์ คอลลิคสัน พาเขาไปให้ไกลจากที่นี่เท่าที่ทำได้ ไม่ต้องห่วงข้า"

"สักวันข้าจะรวบรวมคนให้พอแล้วกลับมาช่วยท่านให้ได้"

อัศวินอุ้มทารกแล้วหนีกลับทางเดิม เส้นทางเคี้ยวคดในห้องใต้ดิน อัศวินทั้งวิ่งทั้งอุ้มทารกไว้ในอ้อมแขน เด็กน้อยทอดสายตามองชายตรงหน้า ผมเผ้ารุงรัง คิ้วหนาทึบ หนวดเคราหนาอย่างคนจรจัด นัยน์ตาสีเทาแต่ใต้ดวงตาคมคู่นั้นมีแผลขนาดใหญ่ลากไปถึงใบหู

"มันอยู่ตรงนั้นตามไปเร็ว"

อัศวินวิ่งต่อจนพบม้าจากนั้นทะยานขึ้นหลังม้าก่อนจะวิ่งออกไป ม้าวิ่งตรงออกนอกปราสาทไปยังถนน กลุ่มทหารติดอาวุธก็ยังไม่ทิ้งระยะห่าง อัศวินสะบัดแซ่หลายที่จนม้าดีดแต่ก็ยังไม่ทิ้งห่างจนธนูลูกหนึ่งลอยมาปักที่ไหล่ขวา สายตาแน่วแน่ก็ยังไม่หวั่นไหว เมื่อถึงลำธารน้ำเชี่ยว อัศวินตัดสินใจให้ม้ากระโดดข้ามแต่กลับไม่พ้น ม้าตัวนี้ว่ายน้ำไม่เป็น มันดีดดิ้นเหนือน้ำจนหลุดการควบคุมอัศวินอุ้มทารกเหนือธารา​ แต่ทว่าไม่อาจยื้อได้นาน ไม่นานเขาก็เสียหลักจนต้องปล่อยทารกหลุดมือ สายน้ำไหลกรรโชกลากเอาเด็กน้อยไหลไปไกล อัศวินพยายามไล่ให้ทันแต่ก็ทำไม่ได้ เขาถูกน้ำซัดเข้าโขดหินจนหมดสติ ถึงแม้ไม่รู้ชะตากรรมของทั้งคู่ แต่ห่อผ้านั้นก็ได้ลอยไปไกลเสียแล้ว

เมื่อนึกย้อนถึงตอนนี้ทั้งคู่ก็ตรึกตรองถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้พวกเขาจดจำแม่กับพ่อได้ อัศวินนิรนามกับบ้านเมืองที่ต่างออกไป หากมาทางน้ำก็คงเป็นอาณาจักรที่อยู่ต้นน้ำห่างจากที่นี่ไปหลายกิโล ร่างเด็กอย่างนี้คงเดินเท้าไม่ไหว แถมยังต้องใช้จดหมายเดินทางอีก

'ผมรู้สึกซึ้งใจที่เธออุตส่าห์ให้กำเนิดผม แต่ว่ายายที่โรงชราก็เลี้ยงดูผมอย่างดีเช่นกัน จิตที่จดจำชื่อเดียวเพียงหนึ่งได้ดีคือนามว่า อีคอน'

'งั้นแกก็เรียกหาฉันด้วยนามว่า ฮาวเวอร์ก็แล้วกัน ไม่ว่าแกจะผูกพันกับที่นี่มากแค่ไหน แต่ฉันจะไม่ลืมไปสะสางกับพวกที่มันทำกับเรา'

'ขอรับ'

อีคอนจิตต้นกลับเข้าร่างอย่างเดิม ฮาวเวอร์เฝ้ามองทุกการเคลื่อนไหวในจิตใต้สำนึก หากคู่ต่อสู้ไม่ใช่มนุษย์อมตะแล้วล่ะก็ เขาจะไม่ลงมือฆ่าอย่างเสียเปล่า เพราะทุกการฆ่า​ 1​ คนเท่ากับ 1 ล้านปีในนรก เขาจะไม่รับบาปอย่างไม่จำเป็นอีกต่อไป

ทุกคนมองอีคอนเป็นตาเดียวพร้อมกระชับอาวุธข้างตัว อีคอนก้มหัวเคารพอย่างนอบน้อมแล้วเดินออกจากสลัม ไม่มีใครกล้าหาเรื่องเขาอีกหลังจากเห็นสิ่งที่เขาทำ ออสก้าที่แอบอยู่ด้านหลังรีบวิ่งไปดูอาการของอีคอน

"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ถ้าเจ้าแข็งแกร่งขนาดนั้นไม่เห็นต้องยอมถูกทรมานเลยนี่"

คนที่แข็งแกร่งจริงๆ คือฮาวเวอร์ แต่จิตของอีคอนกลับไม่รู้วิธีการต่อสู้จริงๆ เลยสักนิด ถ้าหากร่างเปลี่ยนจิตก็เหมือนเปลี่ยนความสามารถไปด้วย อีคอนรีบสับเท้าไวกว่าเดิมเมื่อระลึกได้ว่าฮาวเวอร์จะไม่ต่อสู้เพื่อเขาอีก ถึงจะเปิดโหมดป้องกันตัวเองได้ แต่ก็ต้องสับเท้าหนีด้วยตัวเองอยู่ดี

"มันเป็นเรื่องบังเอิญน่ะครับ พวกเรารีบไปกันก่อนเถอะครับ"

"ครับ? ศัพท์วัยคะนองสินะ เจ้านี่ก็ตลกดีเหมือนกัน"

ทั้งคู่เดินทางกลับโรงนอนคนชรา เพราะชวดจากช็อกโกแลตก่อนหน้านี้ ทั้งคู่เลยต้องไปจับปลามากินแทน ตกดึกเงียบสงัด คนทั้งโรงนอนหลับกันหมด เสียงจิ้งหรีดเรไรดังทั่วบริเวณโรงนอน ในฤดูร้อนอากาศอบทุกคนก็นอนดิ้นไปมา เว้นเสียแต่ว่า ร่างหนึ่งลุกขึ้นนั่งท่ามกลางความเงียบ

ฮาวเวอร์เข้าควบคุมร่างกายในยามไร้จิตอีคอน ร่างใหม่ที่ได้มาช่างแคระแกร็นไม่สมประกอบ เขาลุกขึ้นเดินออกนอกประตู ทะยานร่างไปตามต้นไม้และปีนขึ้นไปบนวิหารศักดิ์สิทธิ์แล้วยืนบนจุดสูงสุดของหอระฆัง มองภาพอาณาจักรทั้งหมดด้วยสายตาของตนเอง ฮาวเวอร์จดจำที่ทางทั้งหมดพลางร่างแผนพังของเมืองเอาไว้ในจิต วิเคราะห์ยุคสมัยที่ใกล้เคียงกับโลกเดิมที่เขาเคยอยู่ โลกที่เขาถือกำเนิดอยู่ตอนนี้คือโลกที่ยังอยู่ในช่วงก่อนคริสตกาล ช่วงยุค​สมัย​ที่ยังไม่มีคำสอนหลัก มีเพียงการบูชาเทวนิยม ดินแดนถูกแบ่งแยกเป็นหย่อมๆ ไม่เป็นปึกแผ่น แน่นอนว่าต้องมีการช่วงชิงอาณาเขตและก่อสงครามเพื่อแย่งทรัพยากรกันแน่ ก่อนจะถึงตอนนั้น เข้าต้องแน่ใจก่อนว่าโลกที่อยู่ตอนนี้มีวิญญาณแยกของดีแลน หรือในอีกนามที่ถูกเรียกขานโดยทั่วไปในหมู่วิญญาณผู้แตกสลายของคาเอลกันว่า วิญญาณผู้แตกสลายของลูคัส เขาต้องตามหาสิ่งนั้นก่อนจะต่อสู้กับโลกใบนี้


クリエイターの想い
LOANO LOANO

Good job

Load failed, please RETRY

週次パワーステータス

Rank -- 推薦 ランキング
Stone -- 推薦 チケット

バッチアンロック

目次

表示オプション

バックグラウンド

フォント

大きさ

章のコメント

レビューを書く 読み取りステータス: C3
投稿に失敗します。もう一度やり直してください
  • テキストの品質
  • アップデートの安定性
  • ストーリー展開
  • キャラクターデザイン
  • 世界の背景

合計スコア 0.0

レビューが正常に投稿されました! レビューをもっと読む
パワーストーンで投票する
Rank NO.-- パワーランキング
Stone -- 推薦チケット
不適切なコンテンツを報告する
error ヒント

不正使用を報告

段落のコメント

ログイン