章 44: I'm sorry, Dylan
"Titanian..."
He said that using that unfamiliar and fearsome hoarse voice kaya pakiramdam ko ay bigla akong nanlamig sa takot.
And before I knew it, he grabbed me on my waist at napatili ako nang ihiga nya ako sa kama.
"Alex!" I screamed.
Pero hinawakan nya ang dalawang braso ko and he pinned me on the bed.
"A-alex! W-what are you---!"
I gasped when he leaned into me and breathed into my neck.
"This sweet smell..." he mumbled on my neck still using that hoarse voice.
"A-alex---"
But then I was stunned when I felt his tongue traced the line of my neck.
I couldn't move.
What's happening to me?
"Do you want to give me your blood...Titanian?" he asked on his hoarse voice.
Then I felt his sharp pointed fangs teasing my neck.
Pakiramdam ko ay nagri-respond ang katawan ko sa ginagawa nya. Like I was putted on a spell and the fear I'm feeling awhile ago suddenly dissapeared. And right now, all I wanna do is to feel his fangs on my neck.
"Y-yes..." I responded.
Ano ba 'tong nangyayari sa akin?
Why am I feeling this strange feeling?
Why am I feeling this feeling that I want him to suck my blood so much right now?
What's happening to me?
I felt him breathed into my neck. At ngayon ay lumalakas na ang paghinga nya.
"N-no..." he whispered.
Then bigla nalang ay binitiwan nya ako at naupo sya bigla sa tabi ko.
Samantalang para naman akong nagising at napakurap mula sa kinahihigaan ko habang nakataas parin ang dalawang braso ko.
Anong...nangyari?
Napalingon ako sa kanya at nakaupo lang sya sa tabi ko habang nakahawak na naman sya sa ulo nya.
Ano ba talaga ang nangyayari sa kanya ha?
"Y-you're blood is not mine..." he whispered at ngayon ay bumalik na ang normal na boses nya. "Y-you're blood doesn't belong to me so I have no right to take that..."
Hindi ako makagalaw.
Nanatili lang akong nakahiga at natitigilan parin sa kinahihigaan ko.
Dahil hindi parin ako maka-move on sa muntik ng mangyari kanina.
"But God..." he said at ngayon ay nasabunutan na nya ang sarili nya. "...why do I want you so much?"
Napatingin ako sa kanya at nakikita kong parang sobrang nahihirapan sya.
Minsan ko lang syang makitang ganito kaya pakiramdam ko ay nababaguhan ako.
I can't understand myself too.
Why do I want to feel his fangs on my neck so bad?
Isa na ba ito sa mga vampire instincts ko na bumalik sa akin?
Dati ay takot na takot ako sa ideya na baka may bampirang uminom ng dugo ko pero bakit gustong-gusto ko na yun ngayon? At bakit si Alex? Bakit si Alex lang ang gusto kong gumawa nun?
Naupo ako mula sa pagkakahiga.
Then I held both of his cheeks at pinaharap sya sa akin.
Hindi naman sya nagpumiglas at hinayaan nya lang ako which is new.
Nagtaas sya ng mukha at tumitig sa mukha ko.
Nawala na ang pagka-blangko ng mga pulang mga mata nya at napalitan na yun ng kakaibang emosyon. Nawala narin ang mga pulang marka sa kanang pisngi nya.
His beautiful red eyes is now glowing on that dark room and I can't help but to think of how beautiful he is on that red eyes.
God, I hate him so much before but why am I feeling this right now? Why am I seeing him as the most perfect person in the world?
A simple smile switched up on his lips.
"I love your red eyes..." he whispered.
Nabigla ako sa sinabi nya.
Huh?
Naging pula ba ang mga mata ko?
Mukhang napansin naman nya ang pagtataka sa mukha ko kaya napangiti lang sya.
"You can't remember it...but I think you remember the feeling of me..." he said then traced the line of my neck using his fingers. "...sucking your blood in here..."
Nabigla ako sa sinabi nya.
Kung ganun...nainom narin nya...ang dugo ko dati?
"You're a little aggressive back then..." he said at napapangiti sya na para bang naalala nya ang mga times na yun. "You love me sucking your blood so much that I have to stop seeing you or you'll just definitely die of losing so much blood..."
Pakiramdam ko ay namula ako sa sinabi nyang iyon.
"G-ganun ba ako dati?"
"Dati..." he whispered. "...at mukhang hanggang ngayon..."
Bigla nalang ay nakaramdam ako ng hiya sa mga pinagsasabi nya. Hindi ko man maalala ang lahat ng iyon pero pakiramdam ko ay sobrang nakakahiya yun.
"But we have to stop now" he said.
Natigilan ako at mabilis akong napatingin sa kanya.
"We have to stop..." ang sambit nya uli.
At nakita ko ang pagbaha ng emosyon na iyon sa pulang mga mata nya.
Sadness and pain.
"P-pero...b-bakit?"
His red eyes just looked at me.
"I've missed you so much...and thank you for coming back to me" yun lang ang isinagot nya sa tanong ko na para bang ayaw nyang pag-usapan ang bagay na iyon.
"Alex..." I called him.
"Yes?"
"Sino ka ba talaga?"
Nakita ko ang pagkabigla sa mga mata nya nang dahil sa itinanong ko.
Pero gusto ko na talagang malaman ang bagay na ito.
Kung sino ba talaga sya sa buhay ko dati?
At kung bakit ko ba nararamdaman ang lahat ng ito sa kanya?
"K-kapag kasama kita..." ang patuloy ko pa. "...ay pakiramdam ko ay nagtataksil ako kay Dylan...so gusto kong malaman...kung sino ka ba talaga Alex? Sino ka ba talaga sa buhay ko dati?"
Oo. Maliban sa alam kong kababata ko sya, na kapatid sya ng lalaking gusto ko nung bata pa ako, at kasama ang parents nya sa namatay noong sunog sa Vedra at inampon sya ng mga magulang ko ay sino pa ba sya? Pakiramdam ko ay ang laki ng naging papel nya sa buhay ko...pero ano ba? Ano ba sya dati sa akin dati?
For a long moment he just stared at my face.
But then he cupped both of my cheeks at hindi na ako nakagalaw nang halikan nya ako sa labi.
The kiss is warm and so comforting. And I can feel my heart beating so furiously inside my chest by the feeling of his lips pressed against my lips.
Then he stopped and lovingly looked at my face.
"I'am your no one" he whispered.
Naramdaman ko nalang ang pag-iinit ng sulok ng mga mata ko habang nakatitig parin sa gwapo nyang mukha. Pakiramdam ko ay ang bigat-bigat ng dibdib ko at parang gusto kong umiyak.
Lalo na't ngayon ko lang na-realize ang bagay na 'to...
I'm sorry Dylan...but I think I've completely fallin inlove with your murderer.
**********************
There are so many things that's been confusing me.
At isa na doon ang pagkatao ni Alex.
Pero hinayaan ko nalang na itago nya sa akin ang totoong pagkatao nya. Bakit ko pa ba sya pipilitin na sabihin nya ang lahat ng tungkol sa kanya kung kahit anong gawin ko ay wala parin syang balak na sabihin sa akin kung sino ba talaga sya?
Idagdag pa...
I looked up and looked at his handsome face across the table.
...na naamin ko na sa sarili ko na may nararamdaman na ako sa kanya?
"Mas malaki ang steak ko kesa sayo! Blleeeeehhh...!" si Kael na nasa kanan ko na naman.
"Mas malaki kaya ang steak ko noh! Mas masarap pa! Bleeeeehhh....!" Si Muris naman na nasa kaliwa ko.
"Mga tarantado. Pare-pareho lang ang laki at lasa nyan kaya manahimik na kayo" si Lucas naman na nasa likuran namin.
Nasa hapag-kainan na pala kami ngayon at kumakain na ng dinner.
Matapos ang pangyayaring iyon ay lumabas na kami ng kwarto na punong-puno ng katanungan ang isipan ko at punong-puno rin ng frustrations ang dibdib ko.
Sa tingin ko ay ang esylium nalang ang pag-asa ko para malaman ang katotohanan.
"I'am your no one..."
At ano ba ang ibig sabihin ng sinabi nyang iyon?
Sa sobrang pag-iisip ko ay hindi ko na namalayan na nasa likuran ko na pala si Lucas at binubuhusan nya ng tubig ang baso ko.
At dahil hindi ko sya napansin ay hindi ko sinasadyang masangga ang kamay nya dahilan para mabuhusan ang damit nya.
"Oh my God" I gasped saka ako mabilis na tumayo. "I'm sorry Lucas!"
Agad naman syang nagtaas ng tingin at ngumiti.
"No, its okay" ang nakangiting sabi nya saka tumalikod at naglakad paalis.
Samantalang naiwan naman akong nakatayo doon at nag-aalalang nasundan sya ng tingin.
But then naisipan kong sundan nalang sya para humingi ng sorry.
Nakita kong pumasok sya sa kusina kaya sinundan ko sya hanggang doon.
"Lucas---"
Pero natigil ako sa pagsasalita nang dahil sa nadatnan ko.
Nakita kong naghuhubad sya ng pang-itaas na uniform nya pero ang nagpatigil sa akin ay ang nakita kong marka sa likuran nya.
Eagle.
Yes. Lucas has an eagle mark on his back.
to be continued...
週次パワーステータス
-- 推薦
ランキング 
-- 推薦
チケット