章 216: บทที่ 128-1 หงส์นิพพาน

บทที่ 128-1 หงส์นิพพาน

เห็นโลกจากเม็ดทราย เห็นสวรรค์จากกลีบดอกไม้

ภายในถ้ำหินอันนิ่งเงียบ ทุกที่ล้วนมีโลหิตติดแน่นเป็นชั้น ฉู่หลีสวมชุดสีดำขลับ ผมเข้มลูกตาสีดำ สายตาดุดัน หอกยาววางเอียงไว้ จ้องมองอย่างหยิ่งผยองไปที่ฉินจือเหยียนผู้สวมชุดยาวสีขาวพลิ้วไปตามลม เสียงต่ำพูดว่า “ลงมือเถิด!”

แม้ว่าจะอยู่ในสภาพที่แวดล้อมที่สกปรกและรกรุงรังเช่นนี้ เสื้อตัวยาวสีขาวของฉินจือเหยียนก็ยังคงปลิวไสว ยังคงดูสูงส่งและไม่ธรรมดา ใบหน้าหล่อเหลายิ้มบาง ทว่าสายตากลับไร้ซึ่งรอยยิ้ม น้ำเสียงเย็นพูดว่า “เขาเขียวไม่อาจกั้น แม่น้ำใหญ่ไหลสู่บูรพา ผู้ที่รู้เวลามักฉลาดล้ำ ฝ่าบาทเร่งเดินทางสามวันสามคืนไม่กินไม่ดื่ม ยามนี้เหนื่อยอ่อนเสียจนแทบไม่ไหว เหตุใดจึงต้องลำบากลำบนมาต่อสู้กับกระหม่อมในยามนี้ การชิงชัยไม่เพียงแต่ต้องใช้กำลังเท่านั้น แต่จักต้องใช้สติปัญหาด้วย มิเช่นนั้นก็คงไม่อาจเอาชนะได้”