Unduh Aplikasi
36.36% Twilight memories : รักต้องห้ามชายาแวมไพร์ / Chapter 4: การสอบเข้าสุดโหดหิน

Bab 4: การสอบเข้าสุดโหดหิน

บนท้องถนนของเมืองรามานี่ เมืองหลวงของประเทศโรมานาคราคร่ำไปด้วยผู้คนที่ออกมาจับจ่ายใช้สอยซื้อของ เพราะนอกจากจะเป็นเมืองหลวงแล้ว รามานี่ยังเป็นเมืองการค้าที่สำคัญอีกด้วย สินค้ายอดนิยมคือเครื่องถ้วยเซรามิคลวดลายท้องถิ่นดั้งเดิม และไข่ทาสีแปลกตาที่กล่าวกันว่าหากปราถนาสิ่งใดให้เจาะเปลือกไข่ นำคำอธิษฐานใส่ลงไป จากนั้นนำไปฝังดิน เหล่าภูติจิ๋วจะนำคำอธิษฐานไปมอบให้กับเทพเจ้าเพื่อให้บันดาลพรให้ แต่หลังจากจบสงคราม 4 เผ่าพันธุ์ไป ความเชื่อเรื่องเทพเจ้าถูกแทนที่ด้วยวิทยาศาสตร์ และเวทมนตร์คาถาที่มีที่มาที่ไปอย่างชัดเจน ความเชื่อเรื่องเทพเจ้าจึงถูกลดบทบาทลง สถานที่ที่ยังคงมีความเชื่อเรื่องเทพเจ้าคือดินแดนพ่อมดแม่มดอย่างประเทศอิงกริช

โคโกะเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนกันไปมา ช่วงนี้ตัวเมืองจะคึกคักเป็นพิเศษ เพราะพรุ่งนี้คือวันสอบเข้าโรงเรียนไบรอันนา สถานบันการศึกษาที่สนับสนุนโดยสภากลางเพื่อให้เรียนรู้วิถีชีวิตของแวมไพร์และมนุษย์โดยแบ่งเป็นไบรอันนาชายล้วนตั้งอยู่เมืองเรสเซเน่ เมืองทางตอนเหนือของประเทศโรมานา และไบรอันนาหญิงล้วนตั้งอยู่เมืองโฮซูเร่ เมืองทางตอนใต้ของประเทศโรมานา ถึงโรงเรียนจะตั้งอยู่ทางตอนเหนือและตอนใต้ แต่การสอบจะจัดขึ้นที่รามานี่ เพราะจำนวนนักเรียนที่เข้าสอบนั้นเยอะเกินกว่าที่ทั้งสองเมืองจะรองรับได้ การสอบจะจัดขึ้นที่ปราสาทนาโปคา ปราสาทโบราณในปัจจุบันเป็นปราสาทของราชินีของกษัตริย์อาเดลลี่ที่ 9 ในช่วงการสอบนั้นราชินีจะต้องกลับไปอยู่บ้านเกิดของตัวเองเนื่องจากปราสาทถูกใช้เป็นสถานที่สอบ นี่คือข้อตกลงระหว่างกระทรวงศึกษาธิการ และตระกูลอาเดลลี่

"ขอใบสมัครสอบเข้าโรงเรียนไบรอันนาครับ" โคโกะเอ่ยกับหนังสือเล่มหนาที่มีตา และปาก

"1 ลิวโรค่ะ" หนังสือเล่มหนาเอ่ยก่อนที่จะมีกระดาษสีน้ำตาลเฮเซลนัทออกมาจากปาก

โคโกะรับกระดาษมาถือในมือก่อนจะส่งให้พ่อบ้านการ์ดเนอร์ พ่อบ้านส่วนตัวของเขาไปถือเอาไว้ เขาหยอดเหรียญทอง 1 ลิวโรใส่ปากของหนังสือ ใบเสร็จสีขาวออกมาจากปากของมัน เขารับมาถือไว้ แล้วเดินออกจากร้านขายอุปกรณ์การเรียนที่วันนี้คนแน่นขนัดเป็นพิเศษ เพราะเป็นวันสุดท้ายในการขายใบสมัครสอบเข้า

"อ้าว..โคโกะ" เสียงทักของเด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ เพื่อนเผ่ามนุษย์ของโคโกะที่คบกันมาเมื่อตอนเรียนชั้นจูเนียร์ "นายมาซื้อใบสมัครเหมือนกันเหรอ"

"สมิธ นายก็มาเหมือนกันเหรอ" โคโกะเอ่ยพลางมองไปยังใบสมัครสีน้ำตาลเฮเซลนัทในมือสมิธ

"แน่นอน ฉันน่ะตั้งใจจะสอบเข้าที่นี่ให้ได้ เพราะฉันอยากอัดหน้าเจ้าพวกแวมไพร์ให้หงายหลังตึงยังไงล่ะ" สมิธด้วยน้ำเสียงติดตลก เขาเป็นเด็กหนุ่มที่เด่นเรื่องกีฬามาแต่ไหนแต่ไรโดยเฉพาะชกมวย ความฝันของสมิธ ลอว์สันผู้นี้คือการต่อยกับแวมไพร์ และลงจากสังเวียนด้วยชัยชนะ

"โคโกะว่านายไปสอบเข้าที่โอลิเวียน่าจะเหมาะมากกว่านะ" โคโกะเอ่ยแซว แต่สิ่งที่ได้รักลับมาคือสีหน้ามู่ทู่ของเพื่อน

"ฉันไม่อยากต่อยกับพวกมนุษย์หมาป่าหรอก เรื่องอะไรจะต่อยกับคนที่เรารู้ว่ายังไงก็แพ้ให้อยู่ดีล่ะ" สมิธเอ่ย "แต่ว่านะฉันชักไม่มั่นใจแล้วสิว่าตัวเองจะสอบเข้าไปได้ไหม" เด็กหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าจากร่าเริงมาเป็นเศร้าสร้อย

"เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาสอบ โคโกะจะช่วยสมิธเอง" โคโกะเอ่ย รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฎที่มุมปาก

"จริงเหรอ" ดวงตาของสมิธเปล่งประกายขึ้นมาในทันที เขาไม่ใช่พวกหัวดีเหมือนโคโกะ ผลการเรียนของเขาอยู่ในระดับกลาง ๆ แต่กลับใฝ่ฝันอยากสอบเข้าโรงเรียนที่มีข้อสอบยากเป็นอันดับ 1 ของโรมานา

"คุณการ์ดเนอร์ครับ เดี๋ยวช่วยเตรียมห้อง เสื้อผ้า และอาหารเย็นสำหรับสมิธด้วยนะครับ" โคโกะเอ่ยสั่งกับพ่อบ้านส่วนตัว

"ครับ" พ่อบ้านการ์ดเนอร์ขานรับด้วยท่าทีนอบน้อม จังหวะเดียวกันนั้นเองรถยุโรปสีดำคันหนึ่งเคลื่อนที่มาจอดด้านหลังของเขา เขาเปิดประตูให้คุณหนูทั้งสองขึ้นไปนั่งด้านหลังก่อนที่ตัวเองจะขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับรถ

รถเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนที่มาซื้อใบสมัครสอบเข้าโรงเรียนไบรอันนา โคโกะหัวเราะด้วยความสนุกสนานให้กับเรื่องเล่าสุดตลกขบขันจากสมิธ เด็กหนุ่มทำท่าชกมวยโดยเล่าว่าเขาจะหยิบท่าในบ้างไปท้าชกกับเหล่าแวมไพร์ถ้าหากสอบติด มีหลายครั้งที่เด็กหนุ่มหน้าสวยคิดว่าสมิธจะมีสีหน้าเช่นไรหากรู้ว่าเขาเป็นแวมไพร์ เผ่าพันธุ์ที่เจ้าตัวอยากชกอัดหน้าแรง ๆ สักหน..

ค่ำคืนที่คฤหาสถ์เบลินดาวันนี้ค่อนข้างดุเดือดไปด้วยการติวสอบสำหรับข้อสอบในวันรุ่งขึ้น วิชาที่สอบประกอบไปด้วย วิชาประวัติศาสตร์ และศาสตร์ว่าด้วยเรื่องแวมไพร์ ถึงจะมีแค่ 2 วิชา แต่จัดว่าเป็นวิชาที่หนักมาก และกว้างมาก โคโกะนั่งอ่านคำถามข้อสอบเก่าย้อนหลังเมื่อ 10 ปีที่แล้วไล่ขึ้นมาโดยมีสมิธคอยตอบคำถามได้บ้างไม่ได้บ้าง ซึ่งเด็กหนุ่มร่างกำยำนั้นเกาหัวเครียดไปหลายจุดไม่น้อย เพราะคำถามบางข้อไม่มีในบทเรียนชั้นจูเนียร์ด้วยซ้ำ เขาชักอยากรู้แล้วว่าใครกันเป็นคนออกข้อสอบ แล้วไปขุดเนื้อหามาจากไหน

"พอแล้ว ฉันรับมากกว่านี้ไม่ไหวแล้วละ" สมิธเอ่ยด้วยท่าทีอ่อนแรง เขาเอนหลังพิงกับโซฟานุ่มสีดำภายในห้องสมุดของคฤหาสถ์เบลินดา "ฉันเหลือเชื่อเลยจริง ๆ ว่านายมีความอดทนอ่านหนังสือ และข้อสอบพวกนี้เข้าไปได้ยังไง" เขาเอ่ยพลางปรายตามองท่าทีสบาย ๆ ของโคโกะ

"เพราะว่ามันเป็นกฎของสภากลางไม่ใช่รึไงที่กำหนดให้ทุกคนที่อายุครบ 16 ปีเข้าศึกษาเพื่อเรียนรู้วิถีชีวิตของเผ่าพันธุ์อื่น" โคโกะเอ่ย แม้เขาจะเกลียดชังแวมไพร์มากแค่ไหน ปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่มากเท่าใด แต่ต้องทำตามกฎของสภากลาง ยิ่งเขาเป็นลูกชายของครอบครัวเบลินดา ยิ่งถูกจับตามองจากสภากลาง และผู้คนที่เกี่ยวข้องมากขึ้นเป็นเท่าตัว

"ทำไมพวกเราต้องไปศึกษาวิถีชีวิตของพวกแวมไพร์ที่ตัวเหม็นกลิ่นคาวเลือดด้วยนะ" สมิธเอ่ยด้วยสีหน้าขยะแขยงเต็มที

"ช่วยไม่ได้..เพื่อสันติภาพของเผ่าพันธุ์ทั้ง 4" โคโกะเอ่ยโดยทำเสียงทุ้มต่ำล้อเลียนเสียงของโฆษกวัยชราของสภากลาง เรียกเสียงหัวเราะจากทั้งสองได้เป็นอย่างดี แต่เบื้องหลังเสียงหัวเราะนั้นเขากลับคิดว่าสันติภาพที่สภากลางพยายามสร้างนั้นช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี เพราะสุดท้ายแล้วสภากลางนั่นเองที่ซ่อนทุกอย่างไว้ใต้พรม!

ปราสาทอาลองเซ่

ปราสาทอาลองเซ่เป็นปราสาทเก่าแก่ที่ตั้งโดดเด่นอยู่เขตเหนือของเมืองรามานี่ กินพื้นที่มากกว่า 500 ไร่ ภายในมีระบบสาธารณูปโภคครบครันมากจนเรียกแทบว่าจะล้น อีกทั้งระบบการจัดการอุณหภูมิยังเป็นระบบใหม่ล่าสุด ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่โดดเด่นที่สุดในปราสาทอาลองเซ่คือห้องโถงแก้ว ห้องโถงแก้วเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ภายในปราสาทอาลองเซ่ ทุกสิ่งที่อยู่ในนี้ล้วนทำจากแก้วทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็นเสา เพดาน กำแพง หรือแม้แต่ของตกแต่ง การซ่อนความสวยงามไว้ใต้อิฐหนาสีทึบจึงเป็นความภาคภูมิใจเทคโนโลยีการก่อสร้างของโรมานา ห้องโถงนี้สามารถจุคนได้เกือบหมื่นคน ซึ่งในยามนี้เต็มไปด้วยเหล่าเด็กหนุ่มสาวที่อายุถึงเกณฑ์ต้องเข้าไปศึกษาวิถีชีวิตต่างเผ่าพันธุ์ตามกฎของสภากลาง โคโกะมาถึงที่นี่ตั้งแต่ห้องโถงยังมีผู้คนไม่เยอะ เขามาพร้อมกับสมิธ แต่ตอนนี้เจ้าตัวไม่อยู่ เพราะไปทักทายเพื่อนคนอื่น ๆ ที่มาเข้าสอบ ด้วยเหตุนี้เขาจึงอยู่คนเดียวท่ามกลางเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจ และเสียงเปิดหนังสือเพื่อทบทวนรอบสุดท้ายก่อนเข้าห้องสอบ ด้วยความรำคาญเสียงรบกวนเขาจึงคิดจะปลีกวิเวกตัวเองไปที่ไหนสักที่ พลันสายตาที่ดีกว่ามนุษย์เหลือบไปเห็นด้านหลังเปียโนแก้วตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่สุดห้องโถง ด้านหลังเปียโนตัวนั้นมีที่ว่าง แถมยังเว้นระยะห่างจากกลุ่มผู้เข้าสอบได้พอประมาณ ไม่รอช้าให้เสียเวลาร่างบางฝ่าฝูนเดินตรงไปยังเปียโนแก้ว เขาหย่อนกายนั่งลง ขณะเดียวกันนั้นเองก็มีเด็กหนุ่มอีกคนนั่งลงตามมาติด ๆ กัน โคโกะจึงยิ้มให้อีกฝ่ายตามมารยาท และคิดว่าจะแอบงีบหลับสักหน่อย แต่เด็กหนุ่มที่นั่งพร้อมกับเขาชวนคุยขึ้นมา

"มาสอบเหมือนกันสินะ ฉัน เอลีน บาร์เบอร์"

"โคโกะ เบลินดา" โคโกะเอ่ยแนะนำตัวกลับตามมารยาท

"นายคิดว่าข้อสอบจะยากไหม" เอลีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าสอบตกโคโกะคงไม่กลับมาสอบทชเข้าที่นี่อีก คงไปเรียนที่อื่นแทน" โคโกะเอ่ย ถึงเขาจะอ่านหนังสือมามากบวกกับเรียนพิเศษเสริมจากอาจารย์ที่คุณพ่อรู้จัก แต่ข้อสอบเข้าโรงเรียนไบรอันนานั้นขึ้นชื่อลือชาว่าโหดหินเช่นกัน เขาจึงไม่มีความมั่นใจให้กับการสอบในครั้งนี้ทั้งที่ปกติเขาค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง

"ยังไม่ลองสอบเลยนายก็คิดว่าตัวเองตกแล้ว มั่นใจเข้าหน่อย จะว่าไปนายมาจากตระกูลเบลินดาสินะ อ๊ะ..หรือว่านายคือลูกชายของท่านบาร์ธาซ่าและท่านเมลิน" เอลีนพูดอย่างนึกขึ้นได้พร้อมกับใช้สายตาพิจารณาเด็กหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตาน้ำผึ้งเปล่งประกายขึ้นมาทันทีเมื่อรับรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนดัง คุณหนูโคโกะจากครอบครัวเบลินดา มีใครบ้างจะไม่รู้จัก แม้จะไม่ค่อยออกงานสังคมเป็นกิจจะลักษณะ ทว่าเขาคนนี้กลับขึ้นชื่อเรื่องใบหน้างดงามสมฉายา 'กุหลาบขาวแห่งโรมานา' "เจ๋งชะมัดเลย!" เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยความดีใจ

"เจ๋ง..ตรงไหน" โคโกะเอ่ยด้วยความสงสัย แต่เอ่ยกับตัวเองมากกว่าที่จะเอ่ยกับเอลีน น้ำเสียงจึงเบา

"วันนี้เอาไปอวดที่บ้านได้แล้วว้อย!" เอลีนเอ่ยด้วยความดีใจ เขาเกิดมาในครอบครัวชั้นกลาง โอกาสน้อยมากที่จะได้พบเจอบุคคลมีชื่อเสียงหรือบุคคลระดับสูงอย่างเช่นผู้สังเกตการณ์ ถึงแม้ว่าผู้สังเกตการณ์จะไม่มีความสามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาภายในประเทศได้โดยตรง แต่กลุ่มคนเหล่านี้จะรับรู้ความเป็นไปภายในไม่แพ้กัน บางครั้งอาจจะกุมความลับสุดยอดของแต่ละประเทศที่ไม่เปิดเผยให้สามัญชนรู้!

"ประกาศการสอบจะเริ่มขึ้นในอีก 30 นาที ขอให้ผู้เข้าสอบดูสีที่ป้ายหมายเลขลำดับบนใบสมัคร หากเป็นสีขาวให้เดินไปทางขวา หากเป็นสีดำให้เดินไปทางซ้าย หากเป็นสีแดงให้เดินตรงไปด้านหน้า" เสียงประกาศดังขึ้นจากตรงไหนไม่ทราบ

ค้างคาวสีดำฝูงใหญ่บินเข้ามา พวกมันก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง แล้วกลายเป็นชายหนุ่ม 3 คนสวมชุดครุยสีขาว สีดำ และสีแดง นักเรียนที่รวมตัวกันแยกกลุ่มตามสีป้ายลำดับหมายเลข ต่างคนต่างเดินไปหาชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสีเดียวกับป้ายลำดับหมายเลข

"ของฉันเป็นสีขาว ของนายล่ะ" เอลีนเอ่ยถามโคโกะ

"ของโคโกะสีแดง" โคโกะเอ่ยตอบ เขาเตรียมเดินไปหาผู้ชายที่สวมชุดครุยสีแดง

"จริงสิ..ถ้านายสอบเสร็จก่อน ช่วยรอฉันได้ไหม" เอลีนเอ่ย เมื่อเห็นว่าโคโกะแสดงสีหน้าสงสัย เขาจึงเอ่ยตอบว่า "พอดีว่าครอบครัวฉันชวนกันมาฉลองหลังสอบเสร็จ จะว่ายังไงดี..พวกเขาชื่นชมนายมาก ๆ เลย อยากเจอให้ได้สักครั้งน่ะ" เขาเอ่ยด้วยใบหน้าขึ้นสีแดงจัดด้วยความเขินอาย ไปขอให้คนระดับนั้นมาฉลองหลังสอบเสร็จด้วยกัน เอลีนคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ แต่คำตอบจากโคโกะทำเอาเขาตัวแทบลอย

"ได้สิ ไม่มีปัญหา"

"จริง ๆ เหรอ ขอบคุณมากนะ!" เอลีนเอ่ยรัวเร็วก่อนจะรีบจ้ำอ้าวไปรวมกลุ่มกับคนที่มีป้ายลำดับหมายเลขสีขาว

"ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วยนะ" โคโกะเอ่ยด้วยความสงสัยทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับคนที่มีป้ายลำดับหมายเลขใบสมัครสีแดง..

เสียงระฆังดังเหง่งหง่างบ่งบอกว่าหมดเวลาสอบ โคโกะกาคำตอบข้อสุดท้ายก่อนจะวางดินสอลง เขาผ่อนลมหายใจยาวออกมา ข้อสอบเข้าโรงเรียนไบรอันนาโหดหินสมฉายา วิชาประวัติศาสตร์นั้นออกข้อสอบกว้างมาก บางข้อย้อนไกลไปจนถึงช่วงที่โลกยังมีเพียงแค่เผ่ามนุษย์ ส่วนข้อสอบศาสตร์ว่าด้วยเผ่าแวมไพร์ออกรายละเอียดยิบย่อยจนาดเขาที่ใช้ชีวิตกับแวมไพร์มาหลายปียังตอบไม่ได้หลายข้อ ทำให้ความมั่นใจของเขาไม่ได้มีเยอะมากนักหลังจากส่งกระดาษคำตอบไป

"โคโกะ!" เอลีนรีบวิ่งมาหาโคโกะ เขาสอบเสร็จก่อนประมาณ 15 นาทีได้ จึงลงมารอที่ด้านล่าง "เป็นไงบ้าง ทำได้ไหม ข้อสอบศาสตร์ว่าด้วยเรื่องแวมไพร์โคตรยากเลยอ่ะ ฉันตอบได้ไม่ถึงครึ่งเลย" เด็กหนุ่มเอ่ยสีหน้าห่อเหี่ยวอย่างหมดกำลังใจ

"ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่เขาไม่ได้วัดคะแนนรายวิชานี่ ขอแค่คะแนนรวมเกิน 500 คะแนนเท่านั้น" โคโกะเอ่ย ซึ่งเขาไม่รู้ตัวว่ากำลังให้กำลังใจเอลีนทางอ้อมอยู่

"แต่ข้อสอบยากชะมัด ฉันจะได้ถึงรึเปล่ายังไม่รู้เลย" เอลีนเอ่ยด้วยความรู้สึกท้อเล็ก ๆ อยู่ในใจ "แต่ว่ามันผ่านไปแล้วก็ช่างมันประไร ครอบครัวของฉันรออยู่หน้าปราสาท พวกเราไปฉลองหลังสอบกันเถอะ!" เขาเอ่ยพร้อมกับกอดคอโคโกะให้เดินไปด้วยกัน

"โคโกะต้องบอกทางบ้านก่อน คิดว่าตอนนี้พ่อบ้านการ์ดเนอร์น่าจะมารออยู่แล้ว" โคโกะเอ่ย เขายังไม่ได้แจ้งคุณพ่อคุณแม่ว่าจะมาฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนใหม่ เพราะเวลากระชั้นชิดเกินไป

บนทางเดินลาดยาวที่ปูด้วยพรมสีขาวสะอาดตาระหว่างเอลีนและโคโกะมีบทสนทนามากมายหัวข้อ โคโกะเพิ่งจะรู้ว่าครอบครัวของเอลีนทำอาชีพช่างทำผม พวกเขาเปิดร้านทำผมไม่เล็กไม่ใหญ่อยู่ที่เมืองดาคูล ห่างจากเมืองรามานี่ไปประมาณ 150 กิโลเมตร เนื่องจากค่าใบสมัครค่อนข้างแพง ราคาค่างวดการเรียนเสริมก็สูงปรี๊ด ไหนจะค่าเดินทางมายังรามานี่เพื่อสอบ เอลีนจึงทำงานพิเศษด้วยการเป็นเด็กส่งของ แต่กระนั้นเงินตรงนั้นไม่พอที่จะมาเรียนเสริมอยู่ดี เด็กหนุ่มจึงรู้สึกภูมิใจที่ตัวเขามาสอบเข้าโรงเรียนไบรอันนาด้วยตัวเองโดยทำทุกอย่างด้วยตัวเองตั้งแต่อ่านหนังสือไปจนถึงมาเข้าสอบ

"นี่..โคโกะ ถ้านายได้เข้าเรียนที่ไบรอันนา นายจะทำอะไรเป็นอย่างแรง" เอลีนเอ่ยถาม ตอนนี้พวกเขาเดินออกมาจากห้องโถงแก้วแล้วกำลังจะเดินไปยังทางออกของปราสาท

"ไม่รู้สิ แกล้งพวกแวมไพร์ละมั้ง" โคโกะเอ่ยแบบติดตลก แต่คำพูดของเขาดันไปเข้าหูใครบางคน บุคคลที่ไม่คิดว่าจะปรากฎตัวที่นี่ ในเวลานี้

"ลูกพ่อทำไมเป็นเด็กขี้แกล้งอย่างนี้นะ"

"คุณพ่อ.." โคโกะเอ่ยเรียกคุณพ่อบาร์ธาซ่าของเขาที่ไม่น่าเชื่อว่าจะปรากฎตัวที่ปราสาทอาลองเซ่ ยิ่งเป็นช่วงวันสอบ ยิ่งไม่น่ามาปรากฎตัวเข้าไปใหญ่

"พ่อมีธุระที่นี่นิดหน่อยเลย ตั้งใจจะมารับลูกกลับด้วย แล้วพ่อหนุ่มตรงนั้น.." บาร์ธาซ่าเอ่ยพร้อมกับมองมายังเอลีนด้วยสายตาอ่อนโยน

"เอลีน บาร์เบอร์ครับ! เรียกเอลีนได้เลยครับ!!" เอลีนเอ่ยด้วยอาการตื่นเต้นเมื่อได้พบกับคนดังของประเทศ

"เอลีนสินะ เป็นชื่อที่ดีเลยทีเดียว" บาร์ธาซ่าเอ่ยชม ยิ่งทำให้หัวใจของเอลีนเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นมากขึ้นไปอีกเท่าตัว

"คุณพ่อ..เอลีนชวนโคโกะไปฉลองหลังสอบเสร็จ วันนี้คงไม่ได้ทานมื้อเย็นด้วยกัน" โคโกะเอ่ยกับคุณพ่อ ปกติแล้วครอบครัวเบลินดาจะทานอาหารพร้อมกันยกเว้นจะมีเหตุจำเป็น

"ฉลองหลังสอบเสร็จสินะ เอาอย่างนี้มาฉลองที่บ้านของพวกเรากันเถอะ คุณเอลีน.."


PERTIMBANGAN PENCIPTA
Starry_Alis Starry_Alis

อีกตอนมาเสิร์ฟค่ะ >< ตอนนี้เป็นการสอบ มีตัวละครเพิ่มมา 2 ตัว แต่น้องเอลีนคือคนที่มีบทต่อ ส่วนนายสมิธ...ปล่อยไปแล้วกันค่ะ 555+ ช่วงนี้ยังเป็น slice of life ปูเรื่องให้เข้าใจกันก่อน สำหรับสกุลเงินของโรมานามีเรื่องชี้แจ้งดังนี้ค่ะ

1 ลิวโร = 100 บานี

1 บานี = 50 โซเล

1 โซเล = 25 เบน่า

โดยสกุลเบน่าคือสกุลเงินที่มีค่าน้อยที่สุดค่ะ

ของขวัญจากผู้อ่านคือกำลังใจในการสร้างสรรค์ผลงาน ช่วยส่งกำลังใจให้ไรต์หน่อยนะ!

next chapter
Load failed, please RETRY

Status Power Mingguan

Membuka kunci kumpulan bab

Indeks

Opsi Tampilan

Latar Belakang

Font

Ukuran

Komentar pada bab

Tulis ulasan Status Membaca: C4
Gagal mengirim. Silakan coba lagi
  • Kualitas penulisan
  • Stabilitas Pembaruan
  • Pengembangan Cerita
  • Desain Karakter
  • Latar Belakang Dunia

Skor total 0.0

Ulasan berhasil diposting! Baca ulasan lebih lanjut
Pilih Power Stone
Rank 200+ Peringkat Power
Stone 0 Batu Daya
Laporkan konten yang tidak pantas
Tip kesalahan

Laporkan penyalahgunaan

Komentar paragraf

Masuk

tip Komentar Paragraf

Fitur komentar paragraf sekarang ada di Web! Arahkan kursor ke atas paragraf apa pun dan klik ikon untuk menambahkan komentar Anda.

Selain itu, Anda selalu dapat menonaktifkannya atau mengaktifkannya di Pengaturan.

MENGERTI