Bab 17: Capitulo labing anim
Chapter 17: We always meet in the unexpected day.
"WHY your eyes aren't that lively? Why those eyes looks like they're.. died?" He asked while looking at her empty eyes.
She looked away. "I don't know what you're talking about." her cold voice shock him.
"Why are you being like this?" he can't stop himself from being annoyed. Her forehead frowned like as if she didn't want what she just heard.
"What do you mean?" her empty eyes start to look at him. "Why am i being like this?" She emphasize the word. "What's with you? Have you forgot already?" Then she start laugh sarcasticly when he didn't answer. "You betrayed me." her voice cracked, as if he really hurt her big time.
"I-I didn't meant to do that一" she cut her words.
"No, i know you have your reason but you're just fucking afraid to spill it."
"You don't understand" he shake his head. "Even though i explain you my reasons, you will not understand.." he saw how her eyebrows move, like as if she heard something she didn't want to. "Because i" he pause and sigh. "I don't understand myself, either.."
Shakira shook her head like as if he said something wrong. She slowly step back一 giving him so much distance.
"You.. You forgotten about something important." her eyes sharpened. "You're not just betrayed me.. You also betrayed my family.." then she run away.
He stunned.
He couldn't move because of what he just heard.
'family..'
There's something about that word hurts him and there's something about shakira's eyes that hurts him even more.
'Who am i to forget about betraying you? I'm always remember that because the expression you shown always hunt me..'
His jaw clenched when the memories he want to forget appeared in his mind.
"Dude, you okay?" He turned to khironny who looked at him worriedly.
"She's back, right?" he ask like as if he's not in his self.
"I don't know.." khironny said while shaking his head.
NAPAUPO si Shakira sa sanga ng isang malaking puno na nakita niya sa daan.
Hindi niya na pinansin pa kung paano siya nakapunta roon一 basta'y umupo na lamamg siya at pinatitigan ang bilong na bwan sa harapan niya.
"Why are you being mean to me?" naiiyak niyang sabi. "Why you always.. always make me sad? Ano bang ginawa ko dati na mali para sa'yo? Bakit mo'ko pinapahirapan ng ganito.." hindi niya na napigilang mapaiyak habang tinatanong ang kung sino mang nakakarinig sakaniya.
Sobrang bigat ng puso niya at alam niyang hindi pagtulog o maging ang pagkain ang magiging solusyon n'yon kundi isang bagay lang..
Isang bagay na alam niyang imposibleng mangyari.
"Just.. Just let me see everything and I'll try my best to understand every detail of it." pumikit siya ng madama niya ang isang malakas na hanging nakapagbigay ng kilabot sa katawan niya kasabay non ay ang paglitaw ng isang alaalang parang isang sulyap lamang.
"I like you.." sa wakas ay nasambit niya na ang gustong gusto niyang sabihin sa matagal na panahon.
Tinitigan niya ang binatang nasa harapan niya na gulat na gulat na nakatingin sakaniya.
Nakagat niya ang sariling labi't napayuko sa hiya.
"Pasensya na kung sinabi ko 'yon, pwede mong kalimutan kung gusto mo一" pinutol nito ang sasabihin niya.
"I like you too.." unti unti niyang iniangat ang tingin niya sa lalaki, iba na ang ngiti nito. "This is the most memorable memory of my life.. My crush likes me too!" nakangiti nitong sabi.
Ang gwapo gwapo nito sa ngiti niya bagkos ay nagniningning ang mga mata nito tapos parang nasisilaw pa siya sa maputi at pantau pantay nitong ngipin.
"Really?" Hindi niya makapaniwalang sabi.
Hinihingal niyang iminulat ang kaniyang mga mata at napahawak sa ulo nang bigla iyong sumakit!
"Arghh.." nasambunot niya ang sariling kamay sa buhok ng mas lalong sumakit iyon. "A-Aray.." daing nya pa.
"Hmm, ano kayang mangyayari kapag nagkaroon tayo ng pangalawang buhay? Magkikita pa rin kaya tayo?" Ani ng boses babae.
Ang boses ng anghel na iyon..
"Kung mabubuhay tayong muli lagi mo sanang maalala na kahit anong mangyari ikaw pa rin ang gusto kong mahalin.." ani ng isang boses na pamilyar na pamilyar sakaniya..
Iyon lamang ang huli niyang narinig bago siya nawalan ng balanse, napapikit siya ng mariin一 hinihintay na bumagsak siya mula sa matigas na lupa munit ilang segundo pa ang nagdaan ay hindi man lang siya nakaramdam ng kahit anong sakit.
Unti unti niyang idinilat ang mga mata, itinangala ang tingin upang tignan kung gaano kataas ang binagsakan nya at nong makita kung gaano na kalabo ang tuktok ng punong iyon ay mas lalo siyang hindi makapaniwala!
Inilibot niya ang kaniyang tingin一 n'un nya lang napagtantong naka patong pala siya sa isang lalaki!
"D*mn! Sorry!!" napatayo siya agad at lumingon sa lalaking ngayon ay nakahiga sa lupa munit wala man lang siyang nakitang bakas ng dugo o ano mang senyales na nasaktan ito! "Are you okay? Sir?" kinakabahan niyang tanong.
Hindi niya kilala ang lalaking ito sapagkat naka salampak ito sa lupa一 kumbaga ang ulo nito'y naka ngudngod sa lupa!
"Sir?" umupo sya at sinilip silip ang lalaki munit 'di man lang ito nagsalita! Pero kapansin pansin ang pag iwas nito ng kanyang mukha na tila ba ayaw nitong makita nya ang pagkakakilanlan nito! "Sir? Okay lang ba kayo? May masakit ba sainyo? Ano? Sagot!" Nung hindi ito sumagot ay mabilis nyang hinawakan ang likuran nito, nakahinga sya ng maluwag nung maramdaman na umaangat pa ang likod nito一 senyales na humihinga pa.
"Sir, tumayo kana diyan. Sorry talaga hindi ko naman一" hindi niya na natapos ang sasabihin nung mabilis itong tumayo at tila itinalukbong sa mukha nito ang itim nitong mahabang jacket! Tsaka nagtatakbo papalayo sakaniya一 pambihira rin ang angkin nitong bilis sapagkat para itong hangin na dumaraan lamang sa bawat puno!
Munit hindi lang iyon ang ipinagtaka niya sapagkat parang pamilyar din ang likod nito kahit pa may malaki itong tela na nakatalukbong mula sa paa hanggang mukha nito...
Kunot noong tinignan nya ang dinaanan nito bago kibit balikat na tumalikod.
Hindi nya na pinansin pa ang kaweirduhan ng lalaki bagkos ay mula syang napatingin sa kalangitan na mayroong mapait na ngiti.
"Pinakita mo ba 'yon para magkaroon ako ng idea kung bakit ba ako ganito ngayon?" para na siyang sira na kinakausap ang kalangitan at hinihintay na sumagot ito, munit isang malakas na kulog lamang ang narinig nya at maya maya pa'y unti unting bumuhos ang malakas na ulan.
"Wow, just wow!" hindi makapaniwalang ani nya. "Pagkatapos mong ipakita sa'kin ang katiting na ala-alang iyon ay pauulanin mo na agad? Galing ah, parang wala kang atraso!" hindi nya napigilang iduro duro ang kalangitan at pagsalitain ng mga ganong salita.
Masikip ang dibdib niya at sigurado siyang hindi na kasali ang tubig na tumutulo sa pisnge nya sa ulan na patuloy bumubuhos mula sa kalangitan.
"I have enough. I'm tired of this bullsh*t." napaupo siya at napahawak sa mukha, hindi niya mapigilang mapahagulgol habang ang isang kamay ay nakahawak pa sa dibdib kung saan mas lalo yatang sumakit. "I don't know what to do anymore, why the f*ck you choose me to have this kind of f*cking life? Do i need to be hurt like this? Do i deserve this much pain to be happy again? Where did i go wrong? I just want to have a good life for my daughter.." patuloy lamang siya sa pag iyak at tila pati ang ulan ay sumasabay din bagkos kung gaano kalakas ang hagulgol nya ay ganon din kalakas ang kulog at pagpatak ng ulan.
NAKATULALANG naglalakad pabalik sa bahay ng doctor si shakira.
pakiramdam niya ay naubusan siya ng lakas sa pag-iyak at ngayon ay gusto niya nalang magpahinga pa.
Malayo pa ma'y kita niya na agad si julia na nakatayo mula sa pintuan at inililibot ang tingin sa kapaligiran na tila may hinahanap一 sa itsura pa lamang nito ay kitang kita mong nag-aalala ito bagkos ay bahagyang nakakunot ang noo nito't mula sa liwanag ng araw ay makikita mo rin ang pagkislap ng mga mata nito.
Dahan-dahan siyang naglakad papalapit dito na may dala dalang nanghihinang ngiti.
"J-Julia.. A-Anak.." kahit ang sariling boses ay hindi nya na gaano marinig dahil sa sobrang panghihina.
"Mama." naiiyak nitong tawag sakaniya, napangiti siya at marahang tumango.
"Nakauwi na 'ko." isang butil na luha ang pumatak sa kaliwa nyang mata. "Nakauwi na ko, julia." nakangiti ma'y hinang hina nyang sabi.
"Mama.." naging pag-aalala ang tinig nito nung bigla syang mapayuko at mariing napapikit nung biglang umikot ang paningin niya.
"Ayos lang ako." pinigilan nya si julia lumapit gamit ang kaniyang kamay. "Ayos lang ako Julia, don't worry一 ah!" dahil sa sobrang panghihina ay bumagsak siya sa lupa.
"Mama!" tila nag eecho na ang boses nito sa kaniyang pandinig at nanlalabo na rin ang kaniyang kapaligiran.
'no hindi pwede.. huwag ngayon, please.'
"Mama! Gising!!" iyon na lamang ang huli kong narinig bago ako tuluyang nawalan ng malay..
"SHE'S FINE, SHE'S MORE THAN OKAY. So please, leave here already!"
nandidilim ang matang iniwas niya ang tingin sa lalaki. "I don't care, as long as she's not awake一 she's not okay!" pagpipilit niya pa.
Hindi niya na pinansin ang lalaking pinipigilan siyang mapalapit lalo rito.
"Please, stop insisting! She'll be okay if you're not around!" malakas na sigaw nito sakaniya.
Pero, hindi siya nagpatinag bagkos ay parang papel lamang na tinapik niya ito.
"No one can ever stop me from being around to her. lalo na sa mga panahong ganito. So, if you excuse us.. You may leave." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay agad siyang lumapit sa higaan.
Narinig niya ang malakas na pagbagsak ng pintuan munit hindi niya na ito pinansin pa.
"Magiging okay lang po ba siya?" panay ang singhot nito, puno rin ng luha ang mukha nito dahil sa pag-iyak.
'Hindi niya pwedeng makita 'to.'
Mabilis siyang ngumiti at lumapit dito.
"Syempre naman. Magiging okay din siya, kaylangan niya lang ng pahinga, tapos, ay pwede na uli kayong maglarong dalawa." Unti unti niyang pinunasan ang mga luha sa mga mata nito. "Don't cry, little girl. Hindi gugustuhin ng mama mong makita kang ganyan."
Tumango-tango ito kung kaya't napangiti siya kahit papaano.
Ang batang ito ay salungat kay shakira, bagkos kung paano mahirap intindihin ang babae ay siyang kay bilis naman ngbatang ito.
"A-Ano pong dapat kong gawin para maging okay na po si mama?" inosente nitong tanong.
"Kaylangan mong maging malakas at lumaki ng mabilis, julia. Kaylangan ka ng mama mo kaya lumaki ka ng malakas. Maliwanag?"
mabilis itong tumango kung kaya't marahan niyang ginulo ang buhok nito at itinuro muna ang kusina upang doon muna pansamantala.
Alam niyang ayaw ni Shakira na makita siya ni Julia sa ganitong sitwasyon, kung kaya't kahit papaano ay nililibang niya muna ang bata para mapawi rin ang lungkot at bagot.
"TATLONG-ARAW na siyang hindi gumigising.." napabuntong hiningang ani niya habang nakatingin sa kawalan. "Alalang-alala na talaga ako." mahinang ani niya.
"Dude, chill lang. I'm sure magigising din siya soon, just wait okay?" pagpapalakas ng loob ng kaibigan niya sakaniya.
"Kailan ba 'yang soon mo khiro? Ang tagal tagal na naming naghihintay.."
"Basta soon." ngumiti ito. "Almost 10 years mo nga siya hinintay, ngayon pa kayang sandali nalang?"
"Pero iba noon sa ngayon." napapabuntong hiningang ani niya. "Before, i wasn't able to hold her, hug her, or even hear her voice.. But now, it's kind of different. I could hug her, i could hold her but at the same time, I can't." Tila nanghihinang isinandal niya ang likod sa sandalan. "I've waited for one girl only for hundreds year that i exist in this world.. But I've never felt this sadness, loneliness through those years of loneliness.. Pero bakit ngayong ilang taon ko lang siya hinintay ay pakiramdam ko mamamatay na ang puso ko sa lungkot? Ang lungkot lungkot khiro, gusto ko nalang magpahinga.. kahit saglit, pero hindi ko alam kumg papaano e." unti unting kumawala ang emosyong tinago niya through these days.
Totoong sobrang lungkot ng puso niya, ang sakit sakit na sa sobrang sakit ay hindi niya na kinakaya pa. Parang binibiyak at ang tanging makakagamot lang non ay walang iba kung hindi si shakira..
"Don't lose hope dude. She'll wake soon." pagpapalakas ng loob nito sakaniya with matching tapik pa sa balikat.
Nakagat nya na lamang labi at naihilamos ang sariling kamay sa mukha.
"Sana nga..." mahina niyang sambit sa kawalan.
Status Power Mingguan
-- Peringkat
Power 
-- Power
stone