ตอนที่ 1099 : แพล็ตฟอร์มหมากล้อมออนไลน์!
วันต่อมา
เวลาประมาณหกเจ็ดโมงเช้า
ที่บ้าน แม่ตื่นเรียบร้อยแล้ว ส่วนพ่อยังนอนอยู่บนเตียง
"แม่ ผมออกไปข้างนอกนะ"
"ออกไปอีกแล้วเหรอ"
"ทำธุระน่ะ"
"เมื่อคืนกลับมาก็สองทุ่มกว่าแล้ว วันนี้กลับให้ไวหน่อยล่ะ"
"รู้แล้ว"
"เรื่องงานก็ไม่ได้ยุ่ง ไม่รู้วันวันออกไปวุ่นวายอะไร"
จางเย่ฟังแล้วนึกในใจว่านี่น่ะธุระสำคัญเลยนะ เรื่องใหญ่ของชีวิตผมเชียวนะ!
ที่หน้าบ้านของคุณอู๋
จางเย่ขับรถเข้ามาจอด หยิบกุญแจออกมาไขเปิดประตู เปลี่ยนรองเท้าเป็นแบบใส่ในบ้านอย่างคุ้นชิน เดินไปวางข้าวเช้าอุ่นๆ ที่เขาเพิ่งซื้อมาบนโต๊ะอาหารในครัว จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองชั้นบน ลองตะโกนเรียกไปสองครั้งก็ไม่มีคนตอบกลับมา ดูท่าทางว่าคงจะยังหลับอยู่
เขาจึงขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูห้องของคุณอู๋
ห้องนอนของหญิงสาวมีกลิ่นหอมจางโชยออกมา
ในห้องนั้นเรียบร้อยและสะอาดอย่างยิ่ง แม้แต่เสื้อผ้าที่คุณอู๋ถอดออกก็ถูกพับวางไว้ด้านข้างอย่างเรียบร้อย ข้างบนสุดนั้นเป็นเสื้อชั้นในสีเนื้อ ด้านข้างยังมีกระโปรงและกางเกงในสีเนื้อตัวหนึ่ง นี่คือชุดที่คุณอู๋สวมเมื่อวาน ส่วนอู๋เจ๋อชิงนอนหลับตาพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่ม แม้แต่ท่านอนของเธอยังสง่างามอย่างยิ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งมีวัฒนธรรมและการบ่มเพาะจากครอบครัวเป็นอย่างไร บางครั้งแค่เห็นท่าทางการนอนก็ทราบแล้ว ผู้หญิงบางคน ยามกลางวันเห็นว่าสง่างาม แต่พอหลับกลับแสดงตัวตนที่แท้จริง ทั้งนอนดิ้นทั้งนอนกรน แต่ความอ่อนโยนของคุณอู๋นั้นเป็นสิ่งที่อยู่ลึกถึงเนื้อใน แม้แต่ตอนนอนหลับก็ยังน่าดูอย่างยิ่ง เป็นกุลสตรีโดยแท้
"อู๋?"
"..."
"อู๋?"
"หือ?"
"ตื่นเถอะ"
อู๋เจ๋อชิงตื่นนอนแล้ว
จางเย่ยิ้ม "เจ็ดโมงกว่าแล้ว"
อู๋เจ๋อชิงปิดปากหาว ยิ้มให้เขาน้อยๆ "มาแล้วเหรอ?"
"อื้อ ซื้อข้าวเช้ามาแล้ว ลงไปกินข้าวกัน" จางเย่กล่าว "กินเสร็จแล้วโทรไปที่บ้านหน่อยสิ วันนี้จะไปที่บ้านคุณ พ่อคุณต้องรอผมอยู่แน่ๆ"
อู๋เจ๋อชิงแย้มยิ้มบาง "เธอยังคิดเรื่องนั้นอีก?"
จางเย่ "นี่สำคัญนะ เป็นนัดประลองของพ่อคุณกับผม ผมก็ต้องไปตามนัดสิ นัดกันไว้เรียบร้อย ไม่ไปเป็นลูกหมา ยังไงผมก็ต้องไป!"
อู๋เจ๋อชิง "ได้ เดี๋ยวฉันพาไปนะ"
"คุณไม่ไปทำงานเหรอ?" จางเย่ชะงัก
อู๋เจ๋อชิงยิ้มน้อยๆ "ลาหยุดสักวันน่า เธอไปคนเดียวฉันไม่วางใจ เธอกับพ่อฉันต้องทะเลาะกันแน่ แม่ฉันคนเดียวห้ามไม่ไหวหรอก"
จางเย่ฮึ่ม "ไม่ได้หรอก ผมจะใช้ความสามารถที่จริงออกมาพูด ถ้าแพ้ จะตีจะด่าอะไรก็ตามสบาย แต่ถ้าผมชนะ พ่อคุณต้องถอนคำพูดที่ว่าผมนิสัยไม่ดี! คุณถามใครดูก็ได้ อ้างชื่อจางเย่ขึ้นมา ใครบ้างไม่ยกนิ้วให้? นิสัยผมมีปัญหาที่ไหนกัน?"
"ใช่แล้วๆ ต้องยกนิ้วให้" หลังเลิกผ้าห่ม อู๋เจ๋อชิงก็เลื่อนขาเรียวยาวของตนเองลงจางเตียงพร้อมรอยยิ้มกว้าง สวมรองเท้าลุกขึ้น "กินข้าวก่อนเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำก่อน"
จางเย่เร่ง "เร็วหน่อยนะอู๋ ผมทนรอไม่ไหวแล้ว"
อู๋เจ๋อชิง "คิกๆ รู้แล้วล่ะ"
"ไม่งั้นคุณโทรไปก่อนก็ได้" จางเย่อดใจไม่ไหวจริงๆ "พวกเรากินข้าวเสร็จก็ไปกันเลย"
อู๋เจ๋อชิง "..."
หลังมื้ออาหาร
อู๋เจ๋อชิงจึงโทรกลับไปที่บ้าน
……
ที่บ้านพ่อแม่ของคุณอู๋
โทรศัพท์ในห้องนั่งเล่นของบ้านดังขึ้น
หลี่ฉินฉินกับอู๋ฉางเหอไม่ใช่คนชอบนอนตื่นสาย แม้จะเกษียณแล้ว ก็ยังคงตื่นค่อนข้างเช้า เวลานี้หลี่ฉินฉินกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่แล้ว
"ฮัลโหล?" หลี่ฉินฉินเป็นคนรับสาย
อู๋เจ๋อชิง "แม่ ตื่นแล้วเหรอคะ?"
หลี่ฉินฉิน "เจ๋อชิงเหรอ อืม ทำอาหารเช้าอยู่"
"พ่ออยู่รึเปล่าคะ?"
"อยู่สิ มีอะไรเหรอ?"
"จางเย่มาที่บ้านหนู บอกแต่เช้าว่าจะไปที่บ้านเรา เมื่อวานพ่อนัดกับเขาไว้ดิบดีว่าจะเล่นกันอีกตาไม่ใช่เหรอคะ? เขาดื้อจะไปให้ได้แน่ะ"
"หือ? งั้นแม่ถามพ่อหนูก่อนนะ"
หลี่ฉินฉินเดินออกไปที่สวน
อู๋ฉางเหอกำลังขยับไหล่ออกกำลังกาย "ใครโทรมาน่ะ?"
หลี่ฉินฉินยิ้ม "ยัยหนูน่ะ บอกว่าจางน้อยจะมาที่นี่"
อู๋ฉางเหอหน้าเครียด "หมอนั่นจะมาทำไม?"
"เมื่อวานคุณสองคนนัดกันไว้ไม่ใช่หรือว่าวันนี้จะประลองกันอีกรอบน่ะ?" หลี่ฉินฉินยิ้มฝืน "คุณจะต่อให้เขาร้อยเก้าสิบหมาก เขาจะต่อให้คุณสองร้อยหมาก"
อู๋ฉางเหอพอฟังก็แค่นหัวเราะ "เธออย่าให้มันมานะ ฉันไม่อยากเจอหน้ามัน!"
หลี่ฉินฉิน "ไม่ใช่ตกลงกันเรียบร้อยแล้วหรือ?"
"ฉันแค่ไม่อยากเจอหน้ามัน ไม่อยากเล่นหมากกับมัน!" อู๋ฉางเหอหันกลับไป ออกกำลังกายต่อ
หลี่ฉินฉินเบ้ปาก "เมื่อวานคุณยังบอกไม่ใช่หรือว่าไม่มาเป็นลูกหมาน่ะ"
อู๋ฉางเหอแค่นเสียง "ระดับอย่างมันยังคิดจะประมือกันฉัน? ห่างกันเกินไปน่า ไว้ชาติหน้าเถอะ ให้มันฝึกมาอีกยี่สิบปีค่อยมาหาฉัน!"
หลี่ฉินฉินฝืนยิ้ม "ฉางเหอ คุณกลัวจะแพ้อีกรอบใช่ไหม ยอมแพ้ไม่เป็นหรือ?"
พอได้ฟัง อู๋ฉางเหอก็อดหัวเราะลั่นไม่ได้ "ฉันแพ้? ฉันแพ้มัน? ไอ้หยา หลี่ฉินฉิน ทำไมเธอถึงตลกแบบนี้นะ ฉันไม่เล่นกับมัน ก็แค่จะรักษาหน้าลูกสาวเราหรอกนะเธอรู้ไหม? เธอดูไม่ออกเรอะ? ถ้าฉันเอาจริงขึ้นมา ปิดตาก็ชนะมันได้! ฉันกลัวแพ้? ฮ่าๆๆ!"
เมื่อกลับเข้ามาห้องนั่งเล่น
หลี่ฉินฉินตอบกลับตามที่เขาว่ามา
อู๋เจ๋อชิงฟังแล้วก็ขำ "สองคนนี้นี่นะ เฮ้อ"
หลี่ฉินฉินก็ยิ้ม "คุณชายสองคนนี้นี่นิสัยเหมือนกันจริงๆ ทั้งชอบเอาชนะทั้งชอบมีหน้ามีตา"
จางเย่นั่งฟังอยู่ด้านข้าง พอได้ยินเข้า ก็รีบเอนตัวเข้าใกล้หน้าคุณอู๋ ก่อนจะโอบเอวเธอเบาๆ พลางกระซิบ "ถามถึงผมหน่อย ถามถึงผมหน่อย"
อู๋เจ๋อชิงขำ "แม่ แม่ว่าเย่น้อยเป็นยังไงคะ?"
"ความเห็นแม่เหรอ?" หลี่ฉินฉินไตร่ตรองชั่วครู่ก็ว่า "แม่ว่าเขาก็ใช้ได้นะ แม่ชอบเขามาก ทั้งฉลาด มีการศึกษา ตรงไปตรงมา คิกๆ"
จางเย่ประทับใจ!
แม่ยายเขาดีกว่าจริงๆ!
สายตาประเมินผู้คนได้ยอดเยี่ยมมาก!
พอนึกๆ ถึงฝ่ายพ่อตาในอนาคตของเขา? เฮ้อ คนเหมือนกันทำไมถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้นะ!
วางสายแล้ว
อู๋เจ๋อชิง "แม่ฉันน่าจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แถมยังค่อนข้างพอใจเธอด้วย แต่ว่าทางพ่อฉันนี่สิน่าจะยุ่งยาก เอาล่ะ วันนี้เราสองคนก็อยู่บ้านพักผ่อนกันสักวันไหม ทางบ้านฉันเธอไปไม่ได้หรอก พ่อฉันไม่อยากเจอหน้าเธอ"
เขากลัวแพ้ฉันน่ะสิ!
อู๋เจ๋อชิงและหลี่ฉินฉินอาจไม่เข้าใจนัก อย่างไรฝีมือหมากของทั้งสองมีจำกัด ระดับไม่ได้สูงมากนัก แต่จางเย่กลับเข้าใจกระจ่าง เขารู้ว่าอู๋ฉางเหอก็รู้แน่แก่ใจ จึงได้หลบหน้าจางเย่ไม่ยอมพบเขา ไม่คิดจะเล่นหมากล้อมกับเขาอีก!
จางเย่โพล่งถามขึ้น "จริงสิอู๋ พ่อเธอปกติเล่นหมากล้อมออนไลน์รึเปล่า?"
อู๋เจ๋อชิงว่า "ใช่ ปกติพ่อไม่ค่อยไปที่สมาคมฯ หรอก คนที่นั่นฝีมือไม่สูง ไม่มีใครเล่นกันเขาไหว ปกติก็เล่นกับพวกลูกศิษย์ลูกหา หรือพวกยอดฝีมือที่เกษียณแล้ว ไม่งั้นก็ไปเล่นในเน็ตดู ตอนนี้อินเทอร์เน็ตพัฒนาไปมาก แพล็ตฟอร์มหมากล้อมนับวันยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พวกมืออาชีพของทั้งในประเทศและนอกประเทศอย่างพวกเกาหลีญี่ปุ่นเองก็หาคนเล่นจากในเน็ตกันหมด"
"บนแพล็ตฟอร์มไหน?"
"เหมือนจะชื่อว่าแพล็ตฟอร์มหมากล้อมออนไลน์"
"พ่อเราใช้ชื่ออะไรน่ะ?"
"ชื่อจริงว่าอู๋ฉางเหอเลย"
"ได้ รับทราบ"
"เธอจะทำอะไรน่ะ?"
"เปล่าหรอก แค่ถามๆ ดูน่ะ"
คิดหลบหน้าผมรึ?
งั้นผมจะไปหาคุณเอง
จางเย่ยังกระเหี้ยนกระหือรือยิ่งกว่าอู๋ฉางเหออีก!