Bab 133: 0133

บทที่ 132 : ผู้ชมปรบมือไม่หยุด!

____________________________________________________

"ดังนั้นกลเมืองร้างก็ดี แผนยืมลมบูรพาก็ด้วย ล้วนแต่เป็นจินตนาการอันบรรเจิดของเหล่านักเขียน เช่นนี้ย่อมไม่เรียกว่าประวัติศาสตร์" คำพูดของจางเย่ทั้งคล้ายทั้งไม่คล้ายจะตีแสกหน้าหม่าเหิงหยวน บรรณาธิการสวีและอาจารย์สวีทั้งสามคน "หากมีการใช้ ‘พงศาวดารสามก๊ก’ หรือบทงิ้วสามก๊กหรืองานศิลปะวรรณกรรมทั้งหลายเป็นต้นแบบและรากฐานในการทำความเข้าใจประวัติศาสตร์ล่ะ? หรือใช้ฉากจากวรรณกรรมเหล่านี้ในการบรรยายหรือวิเคราะห์บุคคลในประวัติศาสตร์ล่ะ? เช่นนั้นก็เป็นเหมือนเด็กเล่นขายของโดยไม่ต้องสงสัย เหมือนเด็กเล่นขายของเอามากๆ ด้วย กระทั่งตัวตนที่แท้จริงของบุคคลในประวัติศาสตร์คุณยังไม่เข้าใจถ่องแท้ แล้วคุณจะไปวิเคราะห์อะไรได้?”

พวกหม่าเหิงหยวนแทบจะสบถออกมา!

จางเย่! เอ็งยังพูดไม่จบอีกเรอะ? คิดจะตีกระทบใครเรอะเอ็ง?

ถึงตอนนี้อาจารย์สวีพลันลุกขึ้นตะโกนเสียงดังกลางรายการ "ปากพล่อยพูดจาไร้สาระ! เด็กน้อยหัวดำอย่างเธอจะไปรู้อะไรเรื่องประวัติศาสตร์!"

ผู้ชมพากันตื่นตระหนก เป็นอะไรของเอ็งฟะ? เกิดบ้าอะไรขึ้นมา?