บทที่ 1127 : เจอจุดอ่อนแล้ว!
ตอนเย็น
“ไอ้พวกอเมริกันอวดดีเอ๊ย!”
“บัดซบ กล้าทำมาพูดอาจารย์จางได้แค่นี้เองงั้นเรอะ”
“ความสุดยอดของอาจารย์จางพวกเอ็งไม่รู้หรอก!”
“ตอนที่อาจารย์จางประจันศึกทุกทิศทางไม่เจ๋งกว่าพวกนายรึไง?”
“ก็แค่ชนะหมากล้อมอาจารย์จางแค่ทีเดียวไม่ใช่รึไง! แล้วมันยังไงเรอะ! แค่นี้ก็ทำเหลิงแล้ว? แน่จริงก็แข่งอย่างอื่นเซ่! อาจารย์จางไม่ใช่นักเดินหมากมืออาชีพสักหน่อยนะโว้ย!”
“ใช่!”
“กล้าแข่งคณิตศาสตร์ไหมล่ะ!”
“กล้าแข่งเขียนพู่กันไหมล่ะ!”
“กล้าแข่งขับเครื่องบินไหมล่ะ!”
“จางจอมตอกหน้าขยี้นายแน่! ถุย!”
ที่โลกภายนอกดุเดือด เต็มไปด้วยกระแสเสียงวิจารณ์ต่อข่าวนี้
บางคนโดนฝ่ายต่างชาติยุจนโมโห ร้องเชียร์ให้จางเย่สู้ตาย
บางคนยังมองโลกในแง่ร้ายเช่นเดิม ไม่ว่าจะมีเหตุผลอะไร นัดแรกจางเย่ก็แพ้แล้วจริงๆ
……
ที่บ้าน
จางเย่กินข้าวเย็นไปสามชามติด
พ่อ “กินเยอะๆ เติมพลัง!”
แม่ “ใช่ พรุ่งนี้จะได้ไปเชือดมัน!”
น้องคนโตคีบกับข้าวให้เขา “พี่ กินเนื้อเยอะๆ”
“อื้ม” จางเย่ไม่มีปฏิเสธ