บทที่ 852 วุ่นหนัก!
รุ่งเช้า
ท้องฟ้าสว่างโร่ ไม่รู้ว่ากี่โมงกี่ยาม ไม่รู้ว่าบนเตียงหรือบนโต๊ะ มีโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งส่งเสียงดังกริ๊งกร๊างขึ้นมา แล้วก็ไม่รู้ว่าดังไปกี่ครั้งแล้ว
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
ทันใดนั้น มีเสียงงัวเงียของหญิงสาวพึมพำขึ้นมา
“มือถือใครน่ะหา?”
“ซานซาน ซานซาน”
“มือถือเธอดังแน่ะ”
อีกด้านหนึ่ง มีเสียงของหญิงสาวอีกคนงึมงำตอบกลับมา “ไม่ใช่มือถือฉัน ของเธอนั่นแหละ รีบๆ รับสิ เฮ้อ ขอนอนต่อแป๊บ”
“ไม่ใช่ของฉันเหมือนกันนี่นา”
“งั้นของใครล่ะ?”
“เธอก็ไปรับก่อนสิ”
“แล้วมือถืออยู่ไหนเนี่ย?”
ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นเอง
บนเตียงก็พลันมีอีกเสียงดังขึ้นมา “หือ? เหมือนจะเป็นมือถือฉันนะ ใครว้าโทรมาแต่เช้า” จางเย่เปิดผ้าห่มที่คลุมหน้าอยู่ออกเล็กน้อย พลางพึมพำอย่างรำคาญ
ต่งซานซานที่นอนอยู่ข้างๆ คำราม “รีบไปปิดสิ จะนอน!”
“รู้แล้วน่า” จางเย่ตอบอย่างไม่รู้สึกตัว
และแล้ว ทันใดนั้นทั้งห้องก็เงียบสงัด!