Bab 3: บทที่ 2 ไลฟ์สดครั้งแรก

"ผมขอโทษนะพี่เทพที่เหม่อไปหน่อย พอฟังพี่พูดแล้วผมก็ไม่อยากจะเชื่อ ผมไม่คิดเลย ว่าตัวเองจะโชคดีอย่างนี้ ผมไม่ได้อยู่ในวันสิ้นโลก ถึงผมอาจจะกลายเป็นคนป่วยโรคปริศนาที่ไปทำร้ายคนอื่น ตอนนั้นก็คงตายไปแล้ว ไม่ได้รับรู้ความเจ็บปวดกับคนพวกนั้นเลย ยอมรับนะ ว่าผมไม่ได้สิ้นหวังแบบพวกเขา" คิมหันต์รู้สึกสะท้อนใจ ชายหนุ่มรู้ว่าคนที่สบายที่สุดแบบเขา ไม่มีสิทธิ์พูดถึงความลำบากของผู้ประสบภัย แต่การที่ตนนอนอยู่เฉยๆแล้วตื่นมาพบว่า ตลอดช่วงเวลาที่หลับมันเกิดเรื่องล้างบางมนุษย์ไปมากมาย โดยที่เขาไม่สามารถยืนมือช่วยเหลืออะไรได้ ก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเสียใจ