Bab 243: บทที่ 138-1 ราชสำนักฉินอันเสื่อมโทรม

บทที่ 138-1 ราชสำนักฉินอันเสื่อมโทรม

เกิดเสียงแตกหักขึ้นในอากาศ ชิงเซี่ยมีท่าทีราวกับเสือดาวที่กำลังจะบุกไปขย้ำเหยื่อ คว้าไหล่ จับข้อศอก ตีเข่า อยากบีบคอเสียให้ขาดอากาศหายใจ ทว่ากลับหยุดทุกการกระทำ เห็นเพียงลำแสงสว่างสีขาวที่ชวนให้รู้สึกหนาวเย็นอยู่ภายในห้องโถง ฉินจือเหยียนที่เคยเป็นชายสุภาพเรียบร้อยมาตลอดได้ดึงกระบี่ยาวที่เหน็บอยู่กับเอวของหลี่เสี่ยนขึ้นมา ขยับรวดเร็วราวสายฟ้าแล้ววางพาดบนคอของฉินจือหมิน!

“เป็นเพราะข้ายอมให้พวกเจ้าจนเกินไป จนพวกเจ้าลืมกฎเกณฑ์ของจวนเซวียนอ๋องไปจนหมดสิ้นแล้วใช่หรือไม่?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำค่อยๆ ดังขึ้น ฟังดูแล้วไม่ค่อยสดใส แต่ก็ไม่เย็นชาเท่าใดนัก ทว่าเมื่อใช้หูของฉินจือหมินและฉินจือเฉิงแล้ว กลับฟังดูโหดร้ายและน่าหวาดกลัวเหมือนปลายมีดแหลมคมเฉือนเข้าที่ผิวหนัง พวกเขามองไปที่ฉินจือเหยียนราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง เห็นเพียงชายหนุ่มผู้สวมชุดสีเข้มผู้มีคิ้วเข้มและดวงตาสดใสเหลือบมองมาที่คนทั้งสอง สายลมด้านนอกโหมพัดเข้ามา จนพัดเอาชายเสื้อของเขาปลิวสะบัด เสมือนมีกลิ่นคาวเลือดบางๆ ราวอยู่ในสนามรบลอยปนมาในอากาศ