Bab 4: 3 - Move Out
Nicolette Celestial
"Mommy!" malambing na tawag ng isang maliit na boses.
Napahinto ako sa aking ginawang pag e-empake ng makita siya sa aking gilid. Pinagmamasdan ang aking ginagawa. Ngumiti ako at umupo sa dulo ng kama. Hinawakan ko siya sa magkabilang balikat at niyakap siya papalapit sa akin.
"Yes, little boy?" tanong ko.
"Lolo is mad with us!" usal niya. Hindi na napigilang umiyak ng munti kong anak. He's seven years old yet matured na mag-isip. Sa sobrang katalinuhan ay may mga tanong na siyang hindi ko kayang sagutin. 'O mas magandang sabihin na hindi ko pa kayang sagutin.'
"Of course not, Nicolo!" pagsisinungaling ko. "Lolo Luis love us."
"Don't lie, Mommy! I know what happens. I heard everything. I know he's so disappointed in you because you have me!"
Umiling-iling ako. Binigyan ko siya ng halik sa noo. "Everything you've heard is not true. Mommy and all of us in this family are blessed because of you. This whole house became home when I gave birth to you. You're my treasure, my angel, and my everything." Paliwanag ko sa kanya. "Don't listen to anyone. Just listen to what I say."
Pinunasan ko ang kanyang luha sa mata nang humiwalay sa aking pagka-kayakap.
"I will listen to you, Mommy. When I hear them talking, I will ignore them. I love you, Mommy!" paglalambing sa akin.
Hinaplos ko ang kanyang pisngi. Pinipigilan kong umiyak dahil ayoko na maramdaman niyang mahina ako.
"Whatever happens, always remember that your Lolo Luisita loves you very much. Don't get mad at him because it's bad."
Tumango siya, "Yes, Mommy!"
Kinurot ko siya sa kanyang baba, "Good boy!" usal ko.
"Where are we going, Mommy? Kasama po ba natin si Uncle Kenneth?" pag-uusisa niya.
"Hindi, anak. Alam mo naman Uncle is too busy at working. Mas lalo pa siyang magiging busy kasi aalis na si Mommy sa company." Nginitian ko siya, "Hindi ba't matagal mo ng gustong makapunta sa Manila?"
"Yes!" nakita ko ang maganda at malaking ngiti sa kanyang labi. "Are we going there kaya po nag-aayos kayo ng gamit natin?"
"Yes, Nicolo! We're moving out and going to Manila. Mommy has a work there kaya kailangan na natin umalis rito." Kailangan ko magsinungaling para hindi na siya magtanong ng magtanong. "I will enrol you in a nice school. Marami kang magiging friends doon because your a kind, smart and handsome little boy. You like that?"
"I'm so excited, Mommy." Ang kasiyahan ay napalitan ng lungkot. "But once we move out, I will no longer see Uncle and Lolo!"
"You will!" I cheer him up. "Pwede kayo mag video call ni Uncle and Lolo."
"When will we go to Manila?" he asks.
"After I got your Form 137 at your school. So, while we're staying here, spend more time with Lolo and Uncle."
"Opo!" sagot sa akin. "Mommy, can we visit Luneta Park, Manila Zoo, and Fort Bonifacio?" he asks and talks again. "I also want to visit Manila Bay. Oh and Ocean Park as well."
"We will, Nicolo. Whatever you want to do, just write it down on your bucket list notepad and we will visit it together."
"Yehey!" He hugged me tightly and kissed me all over my face.
Before moving out and fly to Manila, gusto ko pa sana magpaalam kay Kenneth at Papa. Pinuntahan ko pa sila sa isang event para personal silang makita dahil ito na ang gabing huli ko silang makikita.
Naging matigas si Papa sa akin. Kahit si Kenneth walang nagawa sa inasta ni Papa towards me. After the night I explain and call off the wedding, iniwasan na ako ni Papa. Galit na galit rin ang pamilya Borbajo sa ginawa ko. Hindi lang iyon, nakarinig pa ako ng hindi magagandang salita tungkol sa aking pagkatao at anak. 'Okay lang sana kung ako lang, pero ibang usapan kapag dinadamay na nila ang aking anak.'
That moment I felt wasted, suddenly a man appeared by my side. I was shocked when I saw him yet I composed myself. He gave me his calling card na dapat itatapon ko na pero nagdalawang isip ako. 'I just keep it.'
"Mag-ingat kayong dalawa ni Nicolo roon!" Mahigpit kong niyakap si Kenneth. "Hindi na kita mahahatid pero nagpatawag na ako ng taxi."
"Thanks, bro!" Iyon lang ang masasabi ko.
Inabot niya ang isang card sa akin, "Get it!" Kinuha ko iyon. Isang ATM card na personal na nakapangalan sa kanya. "Gamitin mo ang pera na nandyan para sa pangangailangan niyo ni Nicolo. Huwag ka mag-alala, hindi alam ni Papa ang account ko na iyan. Magpapadala ako ng weekly allowance para sa inyo. At least habang naghahanap ka ng trabaho may pang gastos kayo mag-ina sa Manila."
I can't help but cried. Dalawa lang kaming magkapatid kaya mahirap sa akin na iwan siya lalo na at ngayon lang kami magkakahiwalay.
"Enough! Crying right now, won't help you in your situation." Sa boses niya ay alam kong nalulungkot rin siya na maghihiwalay kaming dalawa. "I have a friend in Manila. I already contacted him. I already sent you the number. Pati ang number mo binigay ko na sa kanya. Pinakuha ko rin siya ng nanny para kay Nicolo."
"This is too much Kenneth, but I will accept it. Makakabawi rin ako sayo. Thank you so much. Thank you for your full support."
Bago kami umalis ay nagpaalam siya kay Nicolo. "Be a good boy and protect your Mommy from anyone who wants to hurt her, especially the boys!"
"Yes, Uncle! I will. I will miss you and lolo Luisito too." Niyakap at hinalikan siya ng aking anak sa pisngi. "Send my hug and kiss to Lolo as well. Uncle, I will call you from time to time so that I will share my experience with you. Mommy said we will visit many places in Manila."
"I'll wait your call! Uncle is excited too." Ginulo niya ang buhok ni Nicolo. Bumaling muli sa akin. "Kapag nasa Manila na kayo, tawagan mo ko."
Nakatingin ako sa himpapawid. Lilisanin ko ang naging tahanan ko sa loob ng tatlumpung taon. At sa paglisan ko kailangan ko harapin ang buhay kasama ang aking anak. 'Kaming dalawa na lang ngayon kaya kailangan kong magpakatatag.'
After an hour ay dumating kami sa Manila Airport. When I open my phone, sunod-sunod ang beep ng cellphone ko. Nabasa ko ang text ng unknown number galing sa kaibigan ni Kenneth. Naghihintay siya sa departure area para ihatid kami mag-ina sa condo. 'I have no idea about this man, pero panatag naman ako dahil kaibigan ni Kenneth.'
"Hello, I'm Emman!" Salubong na pakilala sa akin ng isang lalaki. "Sorry! Nagulat ata kita. Kenneth send me a photo of you and your son kaya agad kitang nakilala." Pinakita sa akin ang cellphone upang ipakita ang chat ni Kenneth sa kanya.
"Hi! I'm his eldest sister, Nicollete. This is my son, Nicolo."
"Nice meeting you, little boy!"
"It's nice meeting you too, Uncle Emman."
After introducing himself to my son, nagyaya na siya na ihatid ako sa aking condo. 'Actually, matagal ko ng nabili ang condo na iyon. Seven years ago! I stay there when I'm here in Manila and attending some business matter or kapag gusto ko lang mapag-isa at lumayo sa puder ng aking pamilya, lalo na ni Papa.'
Hanggang sa condo unit, hinatid kami ni Emman. Nagulat na lang rin ako na may bit-bit na siyang mga groceries. Almost lahat mga paborito ni Nicolo, so I thought inutos na iyon ni Kenneth.
"Thank you, Emman for assisting us! Kapatid ko na lang ang singilin mo sa isang araw na sinamahan mo kami." I joke.
"I'm not that busy kaya ayos lang sa akin. Hindi na rin naman iba ang kapatid mo sa akin." Paalis na siya nang muli akong balingan ng tingin. Huminto pa sa harap ng pintuan ng unit. "If you need anything, just call or text me. And by the way, yung magiging maid at bantay ni Nicolo, ihahatid ko na lang bukas."
"Thanks!"
When he left, binalikan ko si Nicolo na nakatulog na sa sofa. Mabuti na lang at napalinis ko na ang unit para hindi na hassle sa akin kapag nakalipat na kami ni Nicolo.
Kinabukasan nang bumalik si Emman ay kasama na niya ang maid na magiging kasama ko sa bahay. Hindi na kami masyado nakapag-usap dahil nagmamadali rin siya sa trabaho. 'Babawi na lang ako next time dahil sa naitulong niya sa akin!' sabi ko sa aking isip.
"Yaya Mel, okay lang din po sa akin na mag stay-out kayo. Kapag nandito na ako sa bahay pwede na kayo umuwi."
"Ma'am, hindi po iyon ang napagkasunduan namin ni Sir Emman."
"It's okay, Yaya. Ako na lang po ang magpapaliwanag kay Emman sa napagkasunduan natin."
"Ma'am hindi ho talaga pwede dahil mawawalan ako ng trabaho. Mahigpit po sa aking bilin ni Sir na manatili sa tabi niyo. Tuwing day-off lang po ako maaaring umalis o magpaalam sa inyo."
Nakita ko na kinabahan siya na ipilit ang gusto ko. Kaya naman hinimas ko kaagad ang kanyang balikat.
"Okay, Yaya! Kayo po ang bahala."
"Salamat naman kung ganun," tugon sa akin. Napahawak pa sa kanyang dib-dib.
Hindi ko naman naiwasang ma curious kung paano sila nagkakilala ni Emman.
"Paano niyo ho nakilala si Emman?" tanong ko.
"Kasambahay nila ako sa Mansion nila, Ma'am. Sabi ni Sir ay malapit niya kayong kaibigan kaya ayaw niya kumuha ng iba dahil ayaw niyang ipagkatiwala ang inyong anak sa taong hindi niya kilala."
"I see!" Napakamot ako sa aking ulo. "Salamat po. At least mapapanatag po ako na iwan si Nicolo sa inyo."
"Oo naman po, Ma'am! Sana'y na sanay na rin naman po ako mag-alaga ng mga bata."
Lumipas na ang isang linggo pero hindi pa ako nakakahanap ng trabaho. I'm losing hope but I remember that guy in Cebu who offer anything when I need his help. 'Hindi naman siguro kalabisan na sa kanya humingi ng tulong, 'di ba? Beside he insist!' I got a YES right away after I end the call.
Status Power Mingguan
-- Peringkat
Power 
-- Power
stone