Bab 22: Chapter 21. The First Treasure
Adiya's POV
"Are the foods on the dining table enough? Do you think it'll be delicious enough on their taste?" hindi magkanda uga ugang sabi ni mommy habang inihahanda ang mga pagkain para sa bisita mamaya.
"Mom, really? Ilang tao ba ang pakakainin mo?" hindi makapaniwalang tanong ko sakanya. Mom prepared a full course meal. Puno ang hapagkainan ng iba't ibang klase ng pagkain.
"What? I just want everything to be perfect and I didn't just invite the family who helps you" nakangiting sabi ni mommy.
"Don't tell me you've invited the whole academy?" hindi makapaniwalang tanong ko sakanya.
"Silly, hindi kasya ang buong academy at yang mga pagkaing nakahain sa bahay na ito but that's actually a wonderful idea, but to accommodate such number of people,mmmm maybe our mansion outside the academy will suffice" nakangiting sagot niya sa akin.
I just pinched the bridge of my nose. She's hopeless. That was sarcasm, I didn't expect her to take that seriously, but if it isn't the whole academy then who else did she invites? As that question pop out into my mind the bell on our door rang. They're here.
"They're here" excited niyang sabi. Natawa nalang si papa at Zephy sa inasta ni mommy.
"Oh my gosh, Adiya hindi ka pa nakabihis. Go upstairs and change" utos ni mommy.
"Mom, kabibihis ko lang kanina, besides wala namang problema sa suot ko" reklamo ko sa utos niya.
"That won't do. Look at Zephy. She's so beautiful with her white dress" I look at my mom with disbelief.
"Yeah right. For all I know kayo nanaman ang may pakana niyan" hindi pinakinggan ni mommy ang sinabi ko, sa halip ay binalingan niya si papa at inutusan ito.
"Hon, go open the door and entertain our guest first. Masamang pinaghihintay ang mga bisita" utos ni mommy. Akala ko hindi na niya ako pipiliting magpalit ng bigla siyang bumaling sa akin ng may seryosong ekspresyon sa mukha.
"And you. Go change" seryosong utos niya sa akin. Wala na akong nagawa kundi sundin ang utos niya. Mom won't drop that topic hanggang hindi niya nakukuha ang gusto niya o hindi mo sinusunod ang utos niya. Napabuntong hininga nalang ako saka nagsimula ng maglakad paakyat.
"Zephy, come help me in the kitchen dear" narinig ko pang utos ni mommy kay Zephy bago ako tuluyang umakyat ng hagdan.
Nang makarating ako sa ikalawang palapag ng bahay namin ay dumiretso ako sa kwarto ko at naghanap ng pwedeng susuotin na naaayon sa gusto ni mommy para hindi nanaman niya ko pagpapalitin. I opened my wardrobe and rummage through my dresses. I scan the dresses hanging on my cabinet.
"Mmm, too short" sabi ko sa isang navy blue na dress na alam kong maiksi at makikita ang hita ko. Hinawi ko naman ang mga damit na hindi ko nagustuhan at nakita ko ang isang floral dress.
"Too much colors baka magmukha akong kurtina" komento ko.
Sunod kong inabot ay ang isang red body con dress.
"Don't tell me you're gonna wear that" napatalon ako sa gulat ng may biglang nagsalita sa likod ko.
"Pyrrhos?" nagtatakang banggit ko sa pangalan niya.
"You're too preoccupied on picking a dress that you didn't even notice me in your room" sagot niya habang nakahilig sa hamba ng pintuan while his arms are in his pockets.
"What are you doing here?" tanong ko sakanya bago ibinalik ang damit na hawak ko sa loob ng cabinet.
"Your mom invited us here" sagot naman niya while scanning my room. Oh, so sila ang tinutukoy ni mommy kanina.
"Your room isn't quite what I expect it to be" dagdag niya ng hindi ako magsalita.
"What do you mean?" I ask him while crossing my arms.
"I expect your room to be" binitin niya ang kanyang sinasabi bago muling nilibot ang tingin sa kwarto ko saka binalik ang tingin niya sa akin. I raise my eyebrow at him.
"A little girly" pagtatapos niya.
"Well, seems like I didn't exceed your expectation" turan ko sakanya. Maybe he wants my room to be like those other girls. Too pinky or colorful. My room has a simple design and color. White.
"Aren't you going to wear that red dress for tonight's dinner?" pagbabalik niya ng usapan sa damit na hawak ko kanina.
"Hindi bagay sayo" bigla niyang sabi. Hindi ko maiwasang mainis sa sinabi niya.
"I know" tanging sagot ko sakanya. Hindi na ako nagreklamo o sumagot pa dahil baka mapunta nanaman sa iba ang usapan at mabuti nalang at hindi narin siya nagsalita. Ilang segundong pareho kaming natahimik ng mapagdesisyonan kong magsalita ngunit bago ko pa maibuka ang bibig ko ay nakita ko siyang nakatingin sa may itaas. He's looking at the stairs that is connected above.
"You need to go. Baka hanapin ka nila doon and I need to change too" bigla kong sabi saka siya pinagtabuyan palabas ng kwarto bago pa siya makapagtanong kung anong nasa taas. Napakunot noo siya sa ikinilos ko ngunit hindi na siya nagtanong.
"Don't you dare wear that dress" banta niya sa akin. Ano bang problema niya? Alam ko namang hindi bagay ang damit na iyon sa akin, kailangan pa ba niyang ipagduldulan iyon?
"Sure, because I'd rather wear that and show it to someone who appreciates it than to someone who knows nothing but to criticize me," I said annoyed before slamming the door on his face. Naiinis akong bumalik sa paghahanap ng maisusuot na damit sa may kabinet.
Now my mood is ruined. I am actually looking forward to today's dinner pero sinira lang niya ito.
Ilang damit pa ang nilampasan ko bago ko nakita ang isang peach colored off shoulder dress. Tinanggal ko ito sa pagkaka hanger saka ako naglakad papuntang banyo at nagbihis. I paired my dress with a simple silver sandals. Hindi na ako nag abalang mag ayos pa. I didn't even bother to put a lipstick or a makeup, hinayaan ko rin na nakalugay lang ang buhok ko. Tiningnan ko sa salamin ang sarili ko at ng makitang ayos naman ang itsura ko ay bumaba na ako.
Nang makababa ako ay nadatnan kong naroon silang lahat sa sala.
"Adiya" tawag ni Zephy sa pangalan ko saka siya tumakbo palapit sa akin dahilan para mapahinto ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko maiwasang mag iwas ng tingin sa mga matang nakatingin sa akin ngayon.
"Where's mommy?" tanong ko nalang sakanya para mabaling ang atensyon ko sa mga titig nila.
"She's in the kitchen" sagot naman niya sa tanong ko.
"Hindi pa siya lumalabas?" ako naman ang nagtanong sakanya. Umiling lang siya bilang sagot.
"You look so pretty" komento naman niya pagkatapos.
"Yeah right. Mommy will make a fuss pag nakita niya akong hindi nakaayos" sagot ko sakanya saka nagsimula muling maglakad kung nasaan silang lahat.
"Good evening everyone" nakangiti kong bati sakanila ng makalapit ako. Ngumiti naman silang lahat bilang sagot.
"Hon, could you come here for a moment?" nagulat nalang kaming lahat ng may biglang magsalita. Napalingon ako sa aking likuran then I saw my mom in the kitchen door holding spoons and forks, ngunit halos mapatalon ako sa bigla ng may marinig akong basong nabasag. Nang tumingin ako sakanila ay nakita ko ang basag na baso sa may paanan ni Elle na mukhang gulat na gulat na nakatingin kay mommy.
"You" sabi ni Elle habang malalaki ang matang nakatingin kay mommy.
"Elle?" tanong ni tita Ellaine sakanya.
"What are you doing here?" nagtatakang tanong ni Elle kay mommy. Do they know each other? Napatingin ako kay mommy na ngayon ay nakakunot ang noo. Lahat kami ay nagtataka sa inasta ni Elle.
"Pardon?" nagtataka namang tanong ni mommy sakanya.
"You're supposed to be dead" napamaang nalang ako sa sinabi ni Elle.
"Elizabeth" matigas na sabi ni tito Emmanuel. He looks angry.
"Ysabelle, you shouldn't talk to her like that" panenermon ni tita Ellaine sakanya.
"I think you're making a mistake" sagot naman ni mommy.
"No. I saw you. You're supposed to be dead a long time ago" pamimilit niyang sabi.
"Elizabeth Ysabelle" pagalit na banggit ni tito Emmanuel sa pangalan ni Elle.
"No. It's fine. I want to hear the details" pagpipigil na sabi ni mommy.
"Why don't we eat while listening to your story?" si papa naman ang nagsalita. Sumang ayon naman kaming lahat.
"Shall we?" sabi ni papa saka giniya kami patungo sa hapagkainan.
At gaya nga ng sinabi ni papa kanina sinimulan naming makinig sa kwento ni Elle.
"So why did you say that I am supposed to be dead earlier?" panimula ni mommy.
"I saw your picture on a book which was passed down to us from our forefathers" sagot ni Elle kay mommy. Nakinig kami sakanya habang kumakain.
"Didn't you mistook me for someone else?" tanong naman ni mommy sakanya pagkatapos ay sumubo ng pagkain.
"I don't think so. You look exactly the same as her" sagot ni Elle.
"That's interesting" sabi naman ni papa. I don't actually know what's going on right now.
"You said that it is a book, didn't you?" tumango si Elle sa tanong ni mommy.
"What year is it?" dagdag pa niya.
"If I am not mistaken, it's the year 1546" ani Elle.
"The year of the first Salvos Quest" biglang sabi ko. Mas lalo kaming nagtaka lahat.
"Masyado ng matagal yun" ani naman ni Zephy.
"So how the hell can you say that she's supposed to be dead" si Pyrrhos naman ang nagtanong.
"Because that woman in the picture died a year after joining the quest" sagot naman ni Elle.
"Baka naman kamukha lang niya, because what you're saying is beyond impossible" sabi ni Elgorth sa kambal niya.
"No, because I feel it. I felt it when I saw you" sagot niya. Napansin kong kanina pa tahimik si mommy. Mukhang may malalim siyang iniisip.
"I see" biglang sabi ni mommy dahilan para mapatingin kaming lahat sakanya.
"It's not me, because apparently, I can't bring myself back from the dead to the land of the living" natawa kaming lahat sa sinabi ni mommy ngunit pagkalipas ay sumeryoso din ng magtanong si Elle.
"Then who is that woman?" tanong niya.
"I think I have an idea" sagot ni mommy pagkaraan ay tumayo siya saka naglakad palabas ng kusina. Nagtaka kaming lahat kung bakit siya umalis ng hapagkainan ngunit pagkalipas ng ilang minuto ay bumalik rin siya ngunit ngayon ay may dala siyang photo album.
Lumapit siya kay Elle saka may pinakita sakanya.
"Siya ba ang tinutukoy mo?" tanong ni mommy saka may tinuro na larawan sa may album. Bahagyang nanlaki ang mata ni Elle ng makita ang tinuturo ni mommy.
"Siya nga" sabi ni Elle. Mommy smiled before putting away the photo album and then goes back to her seat.
"She's our ancestor. Marami ring nagsasabi na magkamukha kami at ilan sakanila ay napagkakamalang ako siya" ani mommy.
"Well, that explains it" sabi naman ni tita Ellaine.
"But there are few people who can tell the difference" napatingin kami sa sinabi ni mommy.
"If you can see there's a tiny mall on the middle of her nose bridge pero hindi makikita ito sa larawan saka mo lang ito makikita kapag tinitigan mo ng maigi" aniya.
"That clears the misunderstanding" sabi naman ni tito Emmanuel.
Pinagpatuloy namin ang pagkain at hindi rin mawawala ang kwentuhan. Marami kaming nalaman sa isa't isa dahil sa gabing ito and I can't believe that this night becomes the way of getting close to each other.
Status Power Mingguan
-- Peringkat
Power 
-- Power
stone