Bab 23: Kabanata 20
March 03, 3030
Monday
"So, the reason why you wanna stay here is you wanna spend your last day with me?" tanong 'nya. " I thought you'll leave?" he asked.
Hanggang ngayon 'ata hindi 'nya pa ring maintindihan kung bakit mas pinili ko na mag stay sa tabi 'nya ke'sa kay Lycus.
Lycus.. I'm sorry.
Sa ngayon nararamdaman ko na na nalalapit na nga ang oras. Bahagya akong nahihirapang huminga, yung ulo ko parang pumipintigpitig dahil sa sakit, pakiramdam ko puputok na 'sya any time. Pero hindi naman 'sya sobrang sakit na tipong kailangan ko ng ireklamo sa ka'nya.
Naandito kami ngayon sa bahay 'nya, binatayan 'nya ako.
Nakakahiya.
Parang nag punta lang ako dito para mag paalaga.
"Uh.. yes, like that," sagot ko sa tanong 'nya kanina.
"Really? But you can't enjoy it, look at you now." sabi 'nya at tinutukoy ako na nanghihina na.
Kahapon ay hindi naman ganito ang nararamdaman ko.
Kaya nakakapagtaka kung bakit may nararamdaman akong ganito.
Masyadong biglaan.
"I'm sorry, if your taking care of me." mahinang sabi ko, dahil nakakahiya talaga.
"Don't mind it, I will gladly take care of you." ngumiti 'sya sa akin at lumapit.
Jazz..
Naiiyak akong sinenyasan ko 'sya na mas lumapit pa. Gusto ko 'syang yakapin hanggang sa huling sandali ko dito, dahil alam ko na reincarnate si Jazz bilang si Harvey.
Alam ko..
Nang tuluyan na 'syang lumapit sa akin ay dahan dahan kong pinulupot ang braso ko sa leeg 'nya at doon umiyak.
Can't you remember?
Does your heart can't feel it?
Harvey! I am the one that you love..
Remember me..
Please?
"What's wrong?" mahinang tanong ni Harvey.
"Nothing," tinangal ko na ang pagkakapulupot ko sa leeg 'nya at pinunasan ang luhang tumakas mula sa mga mata ko bago tumingin sa ka'nya ng diretso.
"Why are you crying?" nagaalalang tanong ni Harvey.
"I just miss you." simpleng sagot ko na nagpakunot ng noo 'nya.
I will give you a clue.
I hope you get it.
"Huh?"
"I just remember someone at your gestures," dagdag ko pa.
"Who?"
"Jazz," pumiyok na sabi ko sa ka'nya. Muling nangilid ang luha ko.
Nakita ko na parang pahagya 'syang natigilan, suguro ay nagiisip.
"Familiar, seems like I heard it already. I just don't know when and where, except the time you called me Jazz." nakakunot noong sabi 'nya.
"Wanna know him?" pagaalok ko sa ka'nya at ngumiti sa ka'nya.
"Yeah," parang nagaalinlangang sagot 'nya.
"He's handsome, like you. He's caring, like you, and he's determined to everything that he wanna get."
Katulad ng sinabi mo na gusto mo ako kahit ilang beses kitang iniwasan sunod kaparin ng sunod, because you're determined enough to surpass my rejections.
"But he's a Filipino, unlike you." natatawang pag kukumpara ko sa kanilang dalawa.
"Why are you comparing him to me?" he asked.
"I just seeing him as you," sagot ko at ngumiti sa ka'nya.
"Uh.. where is he?" he asked.
"From very far, far, far away." ngumiti ako sa ka'nya ng malungkot.
Nagtataka lang 'nya akong tinignan dahil siguro kulang ang pagpapaliwanag ko kung nasaan si Jazz.
Actually nasa harap ko lang 'sya.
Pero pakiramdam ko sobrang layo 'nya.
"Your face is so epic," sinubukan ko 'syang patawanin pero ni hindi manlang nagbago ang itsura 'nya.
"Who's Jazz?" pangungulit 'nya pa.
"He's my boyfriend, but he said, I'm now his fiancee." sabi ko sa ka'nya at bahagyang natawa habang pinapanood kung magbabago ba ang itsura o emosyon 'nya, pero parang wala namang epekto kaya nagpatuloy ako.
"But I forgot him for almost a one month," nakatulalang kwento ko sa ka'nya.
"I didn't remember that he stayed at my side for a very long time, and just one accident.. I didn't remember him already," malungkot kong kwento at tumingin sa ka'nya.
"I didn't know that he's just around, but he didn't remember me also. Like.. a stranger.. we're not familiar on each other.. but because of one unexpected happening happened, I just met him again with other name with other lifestyle, and.. with other momories. In short he changed, and that changes didn't remaind him that I am the girl that he promised to marry on our future." kwento ko pa sa ka'nya habang naluluha.
"Why? Do you got an amnesia? Do he also got a amnesia?" he asked.
"No, we don't." tumulo na ang luha ko, pero nagawa ko pa 'din na ngumiti.
Hindi ko alam kung paano sasabihin, dahil alam ko.. gugulo lang ang isip 'nya.
"Then how? Why do you forgot each other?"
"It's hard to explain. But one thing for sure, we've been familiar to each other." kwento ko sa ka'nya kahit imposibleng maniwala pa 'sya.
"What? You forgot each other but you've been familiar yo each other?" naguguluhang sabi 'nya.
Hindi ko pwedeng ipaalala sa ka'nya..
Dahil ang alaala ng nakaraan ay dapat ibaon sa limot. Ang mga saya, lungkot, at salamuot.
"Yes,"
"Why?"
"It's a long story,"
"Then make it short?"
I sighed before answer him.
"We've been in a relationship since were high school until the unexpected day came." sobrang igsing paliwanag ko.
"What happened?"
"I lost my memories," simpleng sagot ko
"Why? How?"
"Insident happened." ulit ko pa.
"Huh?"
It's hard to explain!
Sa oras na sabihin ko sa ka'nya ang nakaraang buhay 'nya ay maapektohan ang kasalukuyang buhay 'nya kung sakaling maalala 'nya ang mga sasabihin ko.
Dahil sabi nila, may mga alaalang ibinabaon na sa limot para makapag move forward, kasi habang dala mo iyon, ang mabibigat na alaala ay ang 'syang mag paapahirap sa'yong mag move forward dahil sa bigat ng alaalang dinadala mo..
"Nothing," ngumiti ako sa ka'nya at may pinakiusap.
"Can you please pretend to be my boy? My boyfriend? Pretend to be Jazz?" I asked.
I know he might think that I am crazy.. that I didn't really love my boyfriend, to order him to pretend as him.
But.. it's him..
He doesn't need to pretend at all..
I just want to feel his love again..
"What?" gulantang na tanong 'nya.
"But, if you're not comfortable, it's alright, I understand." ngumiti ako sa ka'nya para i assure na ayos lang.
"No, no, I'll gladly be your boyfriend, with whole heatedly."
"Huh?" ako naman ngayon ang na awkwardan sa sinabi 'nya.
"I said I can be your boyfriend. With no pretending," ngumiti 'sya sa akin at bahagyang natawa sa sariling sinabi at kumindat.
The fudge..
"W-what?"
"Nothing!" ngumiti pa 'sya sa akin at may kinuha saglit sa tingin ko ay drawer, nakita ko kasi na itinapat 'nya lang ang kamay 'nya sa pinaka parang screen na maliit ay kusa na itong bumukas.
"My mom gave it to me," pag kwe-kwento 'nya habang naglalakad pabalik sa kinahihigaan ko, nang makarating na 'sya ay agad na iniabot 'nya sa akin ang isang necklace.
"What is it?" tanong ko at sumulyap sa ka'nya saglit at tinitigan ang kwintas na binigay 'nya.
"A necklace?" he obviously said.
"I mean, for what?"
"Hmm, my mom says that if I found the girl that always making my mood bright. I should gave it to her. Because I am always at not in a mood. Ruthless, merciless, always serious, I've never been smiled to other people. But when this girl is enter my mind? Expect that my mood will brighten. When I told it to my mom, that there's a girl keep visiting my mind, I don't know her.. even her name, that's why I keep asking my self that 'who is she?' 'am I conected with her?'. And one time I got a dream with that girl, with a clear.. very clear face of her, reason why she doesn't leave my mind starting that day. Until now, I still remember her smile, her face, her voice, her name. Everything on her.. And now.. I found her." mahabang paliwanag 'nya.
"What do you mean?" sa hinaba habang paliwanag 'nya ay wala akong naintindihan kaya tinawanan 'nya ako bahagya.
"I short, I found the girl that I was finding for a long time," nakangiti 'nya akong sinagot.
"Who?"
"The girl that I'm facing now." sabi 'nya. Medyo matagal bago mag proseso sa utak ko kung ano yung sinabi 'nya. Bahagya pang napakunot ang noo ko.
Gulat na tinignan ko 'sya ng nag proseso sa utak ko ang sinabi 'nya.
"A-ano?"
"You know it's girl thing, but it's like, your the woman of my dream?" natatawa at napakamot ulong sabi 'nya.
"R-really?" muling may tumulo na luha sa aking mga mata.
"Yes. So can I give it to you?" he asked.
"Of course!" ang laki ng ngiting sabi ko.
Pag ka sabi na pagkasabi ko 'non ay saryoso 'nya akong pinatalikod at isinuot sa akin ang kwintas na kanina 'nya pa hawak. At nang oras na naisuot 'nya na sa akin ang kwintas ay biglang nag bago ang pakiramdam ko.
Damn it!
Hindi ako makahinga!
Tinignan ko si Harvey kung mababasa ko sa awra 'nya na may kinalaman 'sya sa pag babago ng hininga ko pero sa ngiti 'nya sa akin parang wala naman, ang ngiti 'nya kasi ay parang sinasabing..
Masaya ako na nakita na kita.. at naisuot na sayo ang dapat na para talaga sayo..
Hindi ko makita ang emosyong nagsasabing alam 'nya ang mangyayari sa akin sa oras na isuot ito sa akin.
Dahil hindi na talaga ako maka hinga napayuko at at napahawak na sa dibdib as if na mapipigilan 'non ang pagkawala ng hiniga ko.
What the hell!?
"What's happening?" tanong ni Harvey at hinawakan ang braso ko. Sa tingin ko pa ay hindi 'nya talaga alam kung hahawakan 'nya ba ako o hindi.
Mga ilang sigundo pa ay biglang lumala ang sakit ng ulo ko! Lumakas ang pag pintig!
Fvck it!!
Ito na ba ang sinasabi ni James?
Na mayroon na lang akong isang araw.
Damn it!
"Hey! Amara!"
Amara..
He called me Amara..
Even if I didn't tell him my nickname..
Did his memories as Jazzaniah came back?
"Jazz," naghihinang usal ko..
"Jazz, naalala mo ba? Yung araw na sinabi mo ay pinakamasayang araw mo? Naalala mo ba yung paraan kung paano kita sinagot?" pinilit kong mag salita kahit hindi na ako makahinga at kahit sobrang sakit ng ulo ko.
It's my only one chance..
I need to do it!
"Nasa park tayo 'nun," pag ka sabi ko noon ay biglang nawala ulit ang hininga ko kaya napahigpit nanaman hawak ko sa dibdib ko.
Damn!
"Amara.. stop." sabi 'nya pa pero hindi ako nag patigil.
"Ika isandaan at.. apat napu't tatlong beses—na sinabi mo sa akin kung gaano mo.. ako kamahal." ngumiti ako sa ka'nya sa kabila ng hirap ko sa pag hinga.
"Yung araw na iyon ay ang kaarawan mo," I smiled weakly at him.
"At ang isa sa pinaka masayang araw natin bilang mag—" hindi ko na tapos ang nasabi ko dahil bigla nanamang nawala ang hininga ko. Pero nang nakahinga ulit ako ng kaunti ay ipinagpatuloy ko ang pag sasalita.
"Bilang.. mag nobyo..." ngumiti ako sa ka'nya ng matapos na ang gusto kong sabihin.
"Sa sobrang saya mo ng araw na iyon ay niyakap—!" mas nahihirapan na akong huminga sa pagkakataong ito.
Damn a shit.
"Nikayap.. mo ako ng sobrang higpit," sabi ko sa ka'nya at ngumiti. Nakita ko pa na nanunubig ang mga mata 'nya.
"Wag kang umiyak," sabi ko sa ka'nya at dahan dahan na hinawakan ang ka'nyang pisngi.
"Babae lang ang umiiyak," sabi ko sa ka'nya.
"But you also told me that even us can cry because we have a heart that can have a bruises and also have a rights to bleed." naiiyak na sabi 'nya.
Sinabi ko 'yun sa panahon na pinagmulan ko..
Naka alala na 'sya..
"Ahhhh!" biglang sumakit ang ulo ko, pakiramdam ko pa biglang nawala ang pandinig ko, naramdaman ko pa ang hawak sa akin ni Harvey pero biglang sumagi sa isip ko si Lycus.
Lycus..
Yung taong nagalaga sa akin dito..
Damn it!
Hanggang sa oras na ito.. hindi ko manlang nasabi kay Lycus..
Na ito na ang huling araw ko..
Ni hindi ako naka pagpasalamat sa lahat.. Ni hindi manlang ako nakahingi ng tawad.. Hindi ako nakapag pasalamat.. sa lahat.
Salamat dahil natangap 'nya pa rin ako sa kabila ng aking pag papanggap..
Status Power Mingguan
-- Peringkat
Power 
-- Power
stone