Dollar's POV
"Hahahahahaha!"
Sa wakas nailabas ko na din ang pinipigil kong tawa. Wala akong pakelam kung pinagtitinginan ako ng ibang estudyante sa corridor. Sa gusto kong tumawa eh! Walang basagan ng trip! Binasa ko ulit ang f-in-orward na joke ni Euna sa phone ko at tumawa ng malakas.
Ang corny talaga ng baliw na Eunang yun o, at sino ba naman ako? Isa lang naman akong ordinaryong babae na may mababaw na kaligayahan.
"Pstt...!"
Tiningala ko kung sino ang nag-pat sa ulo ko. Si Moi pala.
"Nong ginagawa mo dito sa labas? May klase kayo sa loob tas nandito ka, mag-isang tumatawa? Tsk, tsk, tsk, malala ka na talaga."
Siniko ko siya sa sikmura. Panira talaga 'to ng moment kahit kelan.
"Ah! Sakit non ah, umamin ka Dolyares, lalake ka talaga dati no?"
Binatukan ko naman siya. Dami talagang hirit ng lalakeng 'to kahit kelan.
"Paano kasi si Euna nagpasa ng joke na nakakatawa. Bwahahaha!"
"Bakit? May joke bang nakakatakot?"
"Oo nga no. Akalian mo yun Moi naisip mo yun. Talino mo a. You got me there." Tumingkayad ako at ginulo ko buhok niya.
"I know. I know. Pwede ka ng magpa-autograph. Hehehe! Teka, bakit ka nga pala nagpo-phone sa oras ng klase? Eh kung isumbong kaya kita sa Prof. mo ha?"
"Pwede ba Moises. Tadyak gusto mo? Ikaw nga eh, kahit may major exams nakikipagligawan!"
"Oo nga pala no."
"Sige na nga, humayo ka na at ako'y papasok na. Kita na lang tayo sa Al's mamya." taboy ko sa kanya.
"Okie!"
Pero malapit na 'ko sa pinto nang may maalala ako. "Moi!"tawag ko sa kanya pero lumingon lang siya, ngumiti at kumaripas na ng takbo.
Sabi ko na nga ba! Naalala nya din ang naaalala ko.
"Moi!" hinabol ko siya sa corridor at hinablot sa kwelyo. Buti na lang medyo maraming estudyante kaya hindi siya nakalayo.
"May nakakalimutan ka atang ibigay sa 'kin, Moises!"
"B-Bukod sa matamis kong smile ano pa nga ba?"
Binatukan ko ulit siya.
"Nasaan ang mga pictures ni Unsmiling Prince!"
"Unsmiling Prince who?" (?_?)
"Si Rion."
"Ugh! That man! Nasaan nga ba ang mga pictures niya? Oi, oi ,oi hindi ako bakla ah, malay ko kung nasan pictures non!"
"Isa Moi! Eh di ba may deal tayo? Kukunan mo ng pictures si Unsmiling Prince!"
"Deal-deal ka dyan, b-in-lackmail mo kaya ako."
"Basta Moi, akina dapat yun bukas ha! Kung gusto mo alamin mo na din ang address, phone number, email-ad, facebook at twitter account niya ha?!"
"Hoy Tisay! Ikaw lang ang stalker dito no, wag mo kong idamay sa kabaliwan mo. Sumbong kita kay Uncle Al para mapalo ka!"
"Tadyak! Basta ha!"
"Oo na,oo na, bitawan mo na ko. Tss!"
Binitawan ko nga siya pero kinurot ko muna siya sa magkabilang pisngi bago ako tumakbo. Sinadya ko talaga yun para makita ng girlfriend niya na papunta sa way namin. Balita ko selosa daw iyon. A little trouble for Moi.
"Moi!" narinig kong tawag ng girl.
"Hey Angela err-------- Alice pala, hehehe! Watcha doin' here honey?" si Moi habang pakamot-kamot sa ulo.
"Sino yun?"
"Ah wala, isa sa mga fans kong alien. Wala yun, babe."
^^^^^^^^
I'm back! I'm back to the real world !!!!!!!
Haaay... 'Kala ko hindi na 'ko makakaalis sa Chem Lab dahil sa wet lab analysis na 'yon ! Inabot na tuloy ako ng gabi. And worst, ang lakas pa ng ulan sa labas! Paano 'ko nyan uuwi?
Nagsisi tuloy ako kung bakit ko sinabi kay Uncle na wag na 'kong sunduin dahil sasabay ako kay Moi. Kakainis kasi ang tisoy na iyon,kanina ko pa tine-text pero hindi nagrereply. Si Zilv naman nasa out of town seminar. Hanapin ko na nga lang sa Building nila si Moi.
Ilang minuto na akong naglalakad nang matigilan ako. Wala akong makita kahit mga estudyante sa building nilang 'to. Nalibot ko na ang buong first floor hanggang fifth floor pero wala pa din. Inakyat ko ang hagdan papuntang sixth floor at baka naligaw doon si Moi at syempre, ayokong gumamit ng elevator dahil... Umuulan... Gabi na... Malamig... At walang tao...
At wala din akong balak na patayin ang sarili ko sa takot sa multo. Una kong pinuntahan ang SSC office pero naka-lock na ang pinto. Ibig sabihin wala na din si Unsmiling Prince. Pero ok lang, wala pa 'ko sa mood na magpa-cute. Masyado pang fresh ang 'powerpuff girl undies thingy'. Ugh! Erase. Erase.Erase.
Ang gusto ko lang ngayon ay makita si Moi at umuwi na. Pero bwiset naman o! Ni bumbunan ni Moi hindi ko matanaw! Lalakeng yun talaga ! Lage na lang MIA.
Nagsisimula na talagang tumindig ang balahibo ko dahil sa lamig at sa takot.
Lalo pang lumakas ang ulan! Mas dumilim! Chicken Puttanesca! Baka magbrown-out pa! Tatakbo na sana 'ko pababa pero may nakita ang gilid ng mata ko sa isang nakabukas na pinto ng classroom.
I can see a pair of black leather shoes... Hmn... Tinulak ko nang marahan ang pinto para pumasok. And in the middle of the room is a sleeping man! Mas lumapit pa 'ko. Lalake nga! At hindi lang basta lalake ! Si Unsmiling Prince! Na mahimbing na natutulog sa ibabaw ng pinagdikit-dikit na armchairs. Nakaunan siya sa mga braso niya at medyo nakakiling ang ulo. Good heavens! Biglang nawala ang takot ko. This guy's really impossible! Ang sama-sama ng panahon sa labas tapos nandito siya at mahimbing na natutulog? 'Nong naisip neto?
But I'm soooooooo thankful he did that dahil may makakasama ako ngayong tag-ulan.
Ehem! How romantic naman is the place and the circumstance! Tinitigan ko nang maigi ang gwapong mukha niya. Wala talagang masamang anggulo. Makalaglag panga! How could a man be this deadly handsome even in sleep? Haay.. My Unsmiling Prince is sleeping. My sleeping unsmiling Prince.
Halikan ko kaya siya? Wala namang masama di ba? Kung makahiga siya 'kala mo pinagsisigawan ng katawan niya na 'I am all yours for the taking, baby'. I suddenly feel naughty.
Tumabi lalo ako sa kanya at nilapit ko ang mukha ko sa kanya nang dahan-dahan... Pero wag kayong malisyoso dahil gusto ko lang makita ng malapitan ang mga best assets niya.
The dark lashes of his eyes... Arrogant nose... And sensual lips...
I must move inches away bago pa automatic na bumagsak ang mukha ko sa kanya. Wala akong kasalanan pag nangyari 'yon, malay ko bang me pagka-magnet pala ang mga labi niya? Pero 'no nga kaya ? Halikan ko nga kaya siya? Mabilis lang naman. Tapos pwede na 'kong sumugod sa ulanan at patakbong tumitili pauwi sa bahay.
Medyo nangangalay na 'ko sa pagyuko sa kanya pero ok lang. Minsan lang 'to mangyari, kailangang sulitin. Isang minuto pa. And a minute more...
Ok, iuunat ko muna ang likod k--
"Ay kabayo!"
Sabi ko iuunat ko muna ang likod ko pero bakit mas lumapit pa yata ang mga mukha namin kesa kanina?
"Powerpuff." Mahinang sabi niya at diretsong tumingin sa mga mata ko.
Kailangan bang iyon pa talaga ang ipangtawag niya sakin?
"U-Uy, hello,he-he-he-he." I felt uneasy.
Hinila niya nang marahan ang necktie ko para laong magkalapit ang mga mukha namin. Napahawak tuloy ako sa chest niya para hindi ako mawalan ng balance.
Gah! Help me naman po. So intimate naman ng tayo namin! Patnubay ng magulang ang kailangan!
Lalo lang lumakas ang tibok ng puso ko hindi lang dahil sa gulat kundi dahil... Hindi ko alam... But having him this near is like...finally coming home? Ano ba talagang ibig sabihin ng feeling na 'yun? Eto na ba? And having his dark lethal eyes fixed on me gave me an unexplainable feeling. Parang nakakalunod. Pero baka naman nananaginip pa 'tong lalakeng 'to? Halikan ko na nga kaya para tuluyang magising?
"Don't look at me like that." He whispered.
"L-Look at you like what?"
"Na parang gusto mo kong... halikan."
"O-of c-course not!"
May pagka-mind-reader pa 'ata ang lalakeng 'to. O masyado lang akong obvious?
He twitched his lips for a playful smile. Huwag ka namang ganyan Unsmiling Prince! I'm a very willing victim baka 'kala mo!
"Don't try to give me a smack on the lips, honey, I don't settle for that little thing. I want, the real thing."
Binitawan niya ang necktie ko at mabilis na tumayo.
Pwede bang i-replay? Hindi ko narinig ang mga sinabi niya. Ang lakas ng mga kulog. Am I missing something? Anong binulong niya? Clue naman sana.
"Bakit nandito ka pa?" tanong niya sa 'kin habang sinusuklay ng mga daliri niya ang buhok niya.
What a cute view! A tall guy combing his hair through his fingers. Para siyang batang lalake na bago pa lang nagbibinata at kailangang gumugol ng maraming oras sa harap ng salamin para masigurong cute na siya.
"H-ha? Ano nga palang tinatanong mo?"
"I'm asking you why you are still here.''
"Hinahanap ko si Moi."
Napatigil siya sa ginagawa at humarap sakin. "Hindi mo siya makikita dito."
"Eeeh? Bakit naman? Building nila 'to di ba?"
"Yeah but night classes are suspended dahil may parating na bagyo. And... malamang tayo na lang ang nandito."
What?! Paano 'ko uuwi neto? Low battery pa naman phone ko. Makakauwi siguro ako kung hahanapin ako ni Uncle at magpapagawa siya ng isang rescue operation. Pero mamaya pa 'yon. Paano yan?
"C'mon." Rion cocked his head to the direction of the door.
"S-saan?"
"Sa bahay nyo."
"Ha? T-teka, I think hindi ito ang tamang oras para isama kita sa bahay. Masyado pang nag-aalala si Uncle baka mas magalit lang siya kung uuwi akong may kasamang lalake at hihingin mo ang kamay ko sa kanya."
"Silly. What are you saying?"
Ano nga bang sinabi ko? Bakit ? Hindi ba niya papanagutan ang nangyari samin ?
"C'mon, baka lalo pang lumakas ang ulan."
"Talaga, ihahatid mo 'ko sa 'min ?"
"Do I have a choice?"
"Talaga nga? As in?"
"Tsk! You're always losing my patience, Dollar, bakit ba ang kulit mo. Bahala ka dyan." at lumabas na siya ng room.
"Oy, teka lang, Unsmiling Prince." Habol ko sa kanya.
Sa tapat na ng elevator ko siya naabutan. Bumukas ang elevator at pumasok kami. I can't help but grin. Second time na namin 'to sa elevator. Ng kami lang! Iyong unang beses ay noong nakita ko siya with a girl, and thinking about that...
"Unsmiling Prince, may dine-date ka ba ngayon?" tanong ko.
"Nakikita mo bang may ka-date ako ngayon?"
"Ahmm..." Maliban sakin? "Wala."
"Eh di wala akong dine-date." He said and tuck his hands in his pockets at sumandal sa wall ng elevator.
Oo nga namn no. I just love him being pilosopo!
"I'm talking about the other girls."
"Other girls who?"
Eto na naman po tayo sa question and question portion!
"Sabi kasi nung iba... player ka."
"And you believed them?" he challenged.
"Hindi. Hindi naman ako masyado selosa, sakto lang. And it's part of growing up, hehehe!"
Napailing siya and gave me a bored look.
"Playboy is an overrated word for me. I'm only going out with them when they ask me."
Ah, ok. Hindi lang pala ako ang baliw sa lalakeng 'to. Yeah. That's it. Naririnig ko nga kina Moi at Zilv, na kapag ang palay na ang lumalapit, walang gagawin ang manok kundi tukain na lang iyon. That was a common motto for men. Tss!
"Eh di kapag niyaya kitang makipag-date sakin... papayag ka?"
"No." mabilis niyang sagot.
Ok, isang tumataginting at mabilis pa sa kidlat na NO! Rejection number 1.
"Baket naman?" gusto kong mag-pout a. Pero di bale na lang, baka sabihin na naman niya mukha akong magpapahalik. Kanina naman, pinagbintangan niya 'kong hahalikan ko daw siya. Pero totoo nga pala yun.
"I have my reasons... and may be... you're not my type."
That was rejection number 2. Pangalawang bombang binagsak sa 'kin! Buti nakatayo pa 'ko.
"Di mo 'ko type? Bakit? Ano bang mga type mo sa babae?"
Matagal siya bago nagsalita, kala ko nga hindi na niya sasagutin ang tanong ko.
"Mahinhin... Morena... Tahimik... Masunurin... Hindi lumalabag sa anumang rules. She must be about my height. And more... matured."
Got them!They were like nuclear bombs.
"Bakit hindi mo na lang sinabi na exact opposite ko ang type mo, pinahirapan mo pa sarili mo."
Nakakailang rejection na 'ko ah. It's a miracle I was still breathing! Kainis!
"Ibig sabihin hindi maganda ang type mo." Bulong ko.
"'Atta girl. Why? Aminado kang maganda ka?" he mocked.
"Of course!"
"Bakit? H-hindi ba?" tanong ko sa kanya.
Parang gusto kong pagdudahan ang kagandahan ko ah.Hindi ba 'ko maganda? Masyado na ba kong nalulong sa pag-aaral at napanis na ang kagandahan ko? Pero bakit maraming nag-aalok saking mag-artista? Bakit insecure sa 'kin si Stacy?
Nakita ko siyang seryosong nakatitig sa'kin. Parang pinag-aaralan ang mukha ko.
"Uy, hindi nga ba?" kulit ko sa kanya.
He crossed his arms over his chest and continue looking at me intently.
"No." he answered at dire-diretsong lumabas ng saktong bumukas ang elevator.
T_T
^^^^^^^^
Hay naku! Paano kaya ako uuwi ngayon?
Tiningnan ko ang wristwatch ko. Alas-otso na pala. Psh! Nandito pa din ako sa lobby ng BusEd Bldg. Sinisipa ang isang kaawa-awang crumpled paper habang palakad-lakad. Si Rion? Ewan!
Hindi na 'ko sumunod sa kanya matapos niyang itanggi ang kagandahan ko? I-reject ang alok kong date? At sabihin niya ang type niya sa mga babae? Kainis lang ha! Marunong din akong mayamot at magtampo kahit malaki ang pagkabaliw ko sa kanya. Tsk!
Sinipa ko nang malakas ang ginusot na papel at naglakad na ulit papalapit doon para sipain ulit. Nilingon ko muna ang paligid at nalaman kong nasa covered parking na ako sa labas sa gilid ng building. Tsk! At nasaan naman kaya yung papel na yun? Ah yun pala... Nasa ilalim ng sapatos ng...
Nasa ilalim ng sapatos ng kabukod-tanging lalaking dahilan ng pagkayamot ko! As usual, diretso siyang nakatingin sa 'kin at nakapamulsa habang nakasandal sa kotse niya. At bakit ba lagi siyang nakapamulsa? I always found that sexy on him! Kainis! Baka mag-evaporate ang inis ko!
"Akina yan!"
"What?"
"Yang papel." I snapped on him.
Hindi siya sumagot at sinipa sa malayo ang papel.
"Tara na." at lumigid siya sa passenger seat at binuksan iyon.
"'Yoko. Pa-text na lang ako kay Uncle." I still have pride.
"Don't be childish Dollar. Anong oras pa darating ang Uncle mo at paano kung mabalaho pa siya sa kalsada?"
Tama nga naman siya. Ipapahamak ko pa si Uncle. At wala ding makakasama si Cheiaki sa bahay kung magpapasundo pa 'ko.
"C'mon." hinila niya ko sa kamay pero hindi para paupuin sa passenger seat kundi para isandal sa gilid ng Viper. Itinukod niya ang dalawang kamay niya sa nakataas na roof ng sasakyan kaya nakulong ako sa pagitan.
Uh-oh !
"W-What?" Bakit ako nag-s-stammer? This uneasiness is eating me again.
He bends his knees until he was eye level with me.
"Listen. Maganda ka na, ok? Shall we go?"
"Sus. Sinabi mo lang 'yan para umuwi na tayo."
"Wala naman akong sinabing hindi ka maganda kanina di ba ?"
"Pero tumanggi ka kanina."
"I just said no."
"Ganon na rin yun. Tss! Pero totoo nga? Maganda nga ako?" Parang gusto ko ng ngumiti.
"Kulit mo."
"Totoo nga?"
Napailing na lang siya sa kakulitan ko at pinatong ang kamay niya sa ulo ko papasok ng sasakyan. Lumigid naman siya sa gilid ng driver's seat. Ang bango dito ah. Kaamoy ng may-ari. Very manly! Tinitigan ko siya habang nagda-drive. Grabe ang suave niyang gumalaw.
"Hindi kita pinagbabawalang tumingin sa labas. Don't look at me like that while I'm driving."
"Sus, sigurado ka bang ikaw ang tinitingnan ko?" I pout.
"I can feel it. At tayo lang dalawa dito, sino pang tinitingnan mo?"
"Bakit bawal ba?"
Sinulyapan lang niya 'ko at binalik na ang tingin sa kalsada. Nakalabas na pala kami ng school, medyo malayo na din kami.
"T-Teka bakit mo tinigil?"
Anong nasa isip niya at tinigil niya ang Viper sa gilid ng kalsada?
"Masyado ng matarik ang kalsada at delikado na kung tutuloy tayo.
Oo nga naman. Tumingin ako sa labas at sobrang lakas na talaga ng ulan. Masyado ng makapal ang fog kaya hindi na matanaw ang makakasalubong. Nandito na kami sa part na ang gilid ay bangin. Pero ok lang yan. Umaayon sa akin ang panahon.
"A-anong gagawin natin ngayon nyan?"
"Hintaying humina ang ulan. I can still drive in this slippy terrain but not when I'm with someone."
"Aaaah. Kung ganoon inaala mo 'ko?" *Kilig
"Don't flatter yourself too much. Kahit sino pa ang kasama ko ngayon hindi pa din ako makikipagsapalaran sa ganito kasamang panahon.
'Kay. Pero ok lang naman na tumuloy kami at least sabay kaming kukunin ni Lord, but on second thought, wag po muna. Mas gusto kong ma-stuck kami dito ng... kami lang!
"Eh paano kung bukas pa tumigil ang ulan?" tanong ko.
"Ang sabi ko, kapag humina ang ulan saka tayo tutuloy."
"Ah, ok."
"You don't sound worried." He said dryly while gently drumming his fingers to the steering wheel.
"Bakit naman ako mag-wo-worry? Ok lang kahit hindi mo muna 'ko iuwi. Ok lang talaga, wag kang mahihiya, hehehe!!"
"Crazy."
"So anong gagawin natin ngayon?"
"You could sleep."
"H-Ha? Ayoko nga... Mamaya niyan..."
He looked at me with mixed amusement.
"Ugh! Dream on, honey. I don't ravish unconscious little kid."
"Oy, hindi na 'ko bata no! Bakit ba lagi mo na lang akong tinuturing na bata?"
"You're still a child to me."
"Hindi na kaya!"
"Yes you are."
" 'Am not!"
"You're only sixteen and that's two years before eighteen. Childish in age and in behavior." At umiling-iling pa.
Hmp! I pout. Bakit ba hindi na 'ko nanalo sa kanya sa kahit anong argumento? Sinandal ko ang ulo ko sa headrest ng upuan habang nakatingin pa din sa kanya.
Twenty minutes na kaming na-stuck dito pero ok lang, nage-enjoy naman ako. Nagkasya na lang ako sa pagtitig sa kanya habang may kausap siya sa phone. Hindi ko naman maintindihan ang pinag-uusapan nila. Monosyllabic lang ang sinasabi niya sa kausap niya kung sino man 'yon. Tumingin ako sa labas at may nakita akong malalabong images ng mga sasakyan na medyo malayo sa kinaroroonan namin. I knot my forehead nang may bumabang lalake sa isa pang sasakyan and pointed something to the other's car. At kahit malakas ang ulan, sigurado akong putok ng baril ang narinig ko. I know that sound dahil tinuruan nga ako ni Uncle na bumaril.
"Sh*t." Rion silently cursed.
Napatingin ako sa kanya.
"Listen, Dollar. Huwag kang bababa kahit anong mangyari. Yumuko ka lang diyan and stay still." He instructed.
Nag-panic ako nang buksan niya ang driver's seat at aktong bababa.
"T-Teka saan ka pupunta?" Hinila ko ang laylayan ng polo niya.
"Do what I say." Mariin niyang sabi.
Iimik pa sana 'ko pero sinarado na niya ang pintuan. What the--?! Anong nangyayari? Nakayuko pa din ako sa pagitan ng mga tuhod ko. Gusto kong sumilip sa labas pero baka magalit siya. At nasaan na ba siya? Limang minuto na ang lumilipas pero hindi pa din siya bumabalik. Nag-aalala na 'ko. Saan ba siya pumunta?
I can't take this! Bahala na! Binuksan ko ang pintuan sa gilid ko at dahan-dahang lumabas. Nagulat ako sa lamig ng mga patak ng ulan.
"Rion!" tawag ko pero parang nilunod lang ng lakas ng ulan ang sigaw ko. Hindi ako lumayo sa Viper pero tinatanaw ko siya sa gitna ng malabong paligid. "Rion !" Basang-basa na 'ko. Pero bukod sa nararamdamang lamig, mas nagingibabaw ang pag-aalala para sa kanya. "Rion! Rion!"
"Ri--" naramdaman kong may humawak sa braso ko at giniya ako papasok ng sasakyan.
"Dammit, Dollar! Hindi ka ba talaga marunong sumunod sa sinasabi ko!" Galit na galit si Rion.
"N-Nag-alala lang naman ako."
I coughed. Nangangatal na din ako sa lamig. Pareho kaming basa. He silently cursed. Anger is very visible on his handsome face.
Kumuha siya ng isang malaking towel sa isang travelling bag na nasa likod ng sasakyan at inabot sa 'kin. Pinunasan ko ang sarili ko. Pero nilalamig pa din ako dahil sa mga basa kong damit. Pagkatapos ko ay inabot ko naman sa kanya ang towel at mabilis niyang pinunasan ang braso at buhok niya. At pagkatapos ay pinaandar na niya ang sasakyan. Buti na lang at medyo humina na ang ulan.
Sinusulyap-sulyapan ko lang siya. Hindi ko maitanong kung saan siya pumunta at anong nangyari, halata pa din kasing galit siya kahit hindi siya nagsasalita. Hindi ko na din makita ang dalawang sasakyan na naaninag ko kanina.
He was back to his usual poker face. Hindi ko malaman kung ano ang iniisip niya. But his emanating aura speaks of danger. Pero kahit ganoon, maingat pa din siyang magmaneho. Napalingon ako sa labas at nagulat pa 'ko nang makita kong nasa tapat na kami ng Al's.
Teka? Paano niya nalaman ang way papunta sa 'min? Tinigil niya ang sasakyan at siya na ang nag-alis ng seatbelt ko.
"Salamat sa paghatid." Mahina kong sabi.
Tumango lang siya at tumingin na sa unahan, hinihintay na niyang bumaba ako.
"Gusto mo bang pumasok na muna?" tanong ko.
"No."
"Dollar." Tawag niya sa 'kin nang bababa na sana ako. Napabalik tuloy ako sa pagkaka-upo.
"Baket ?"
"Do me a favor. Pwede bang huwag ka ng lumapit sa'kin kahit kelan." seryoso niyang sabi, hindi pa din tumitingin sa 'kin.
"W-Why?"
"I have my reasons."
"Will you do that?" he asked tiredly.
"No."
Hindi nagbago ang ekspresyon ng mukha niya sa sagot ko.
"Not now, Rion. Kahit ilang beses mo pa 'kong pigilan." I said and get out of the car.
Rion's POV
I headed to my bathroom, took all my clothes off and stood under the cold flowing water of the shower. Ilang minuto rin akong nasa ganoong tayo at hinahayaang maglandas ang tubig sa buo kong katawan.
I let out a sigh. It was a very tiring day. And one hell of a night!
Kanina pa sana akong nakauwi pero bilang SSC President, tungkulin kong tiyakin na walang estudyante ang maiiwan sa University lalo na't nasuspendido ang klase.
But I learned that Dollar was still in the Chem Lab doing her reports. Pupuntahan ko sana siya para pauwiin na pero hindi ko namalayang sandali akong nakatulog sa isa sa mga room sa sixth floor. Marahil ay dahil sa sobrang pagod dahil sa mga ginagawa naming tatlo nitong mga nakaraang araw.
And I was fully awake when she entered the room. I was fully absorbed by her presence and did not bother to let her know that I was awake. And how could I miss her sweet smell gayong ramdam kong napakalapit niya sa'kin.
And that was insane! I had to control myself a while ago para hindi siya halikan. At lalo pang kabaliwan nang magprisinta akong ihatid siya pauwi.
What happened to my rule that I must avoid everything about her? Pero mas lalo lang akong napapalapit sa kanya. But then again, I couldn't let her safety at stake, could I?
But damn it! Si Moi dapat ang maghahatid sa kanya. But duty calls. At tinawagan din ako ni Alvaro para ipasundo ang pamangkin niya. At kahit wala siguro ang mga dahilang 'yon, aakuin ko pa din ang paghahatid sa kanya ng ligtas.
But unfortunately, Moi exactly do our 'filthy jobs' near where I parked my car.
Kailangan kong makialam kanina para hindi malaman ni Dollar ang nangyari sa paligid. And alert the team to 'clean up' the case. Nang sa gayon ay hindi malaman ng media ang nangyari. That way, the team operates secretly, at nalalagas ang mga sindikato nang walang kamalay-malay ang mga tao.
But I hardly focused on my job when I heard Dollar shouting my name in the middle of the rain.
Damn it! That was the last thing I needed. Ang mahaluan ng emosyon ang trabaho ko. Looking at her very worried face when we got into the car, my beliefs strengthen. Na hindi kailanman magiging ligtas ang taong mapapalapit sa'kin. Na kadikit na ng madilim kong buhay ang trabaho ko. At na hindi ko mapapayagang may mapahamak na ibang tao o malagay sa panganib ang kaligtasan dahil lang sa klase ng trabaho ko,
And most of all, not Dollar's safety...
But how could I make her stop in chasing me everytime? I can see the determination in her eyes when she told me her last words before she got out of the car. And that thing was giving me headache big time!
I turn off the shower and looked at myself in the wall-to-wall mirror. Water's dripping all over my body.
Dumako ang tingin ko sa di-kalakihang tattoo sa kaliwa kong dibdib, sa tapat ng puso. That was a symbol. I'm carrying this tattoo for five years. Nang magsimula akong magtrabaho kay Alvaro. Pero hindi ito simbolo ng grupo naming tatlo. Sarili kong desisyon ang pagpapalagay noon. At kung bakit ganoong tattoo ang pinalagay ko. The reasons were only for me. Ako lang ang nakakalam.
I gently touch it and trace the outline of its curves. And again, as I first promised to myself when I first had the tattoo, I'm swearing to myself, that I won't let anyone or anything hurt the person who symbolized this tattoo, prioritize her safety. And secretly love her, without owning her, without destructing her...
Dollar's POV
Natigil ako sa paghahalungkat sa bag ko nang maalala ko na tinapon ko na nga pala ang golden lighter.Tsk. I have this familiar itch again to set fire.
"Stop this Dollar, before it harms you."
Psh! Hinagis ko nang marahan ang bag sa kabilang bleacher. Oo nga pala, magbabagong buhay na 'ko. Bagong buhay... Pero parang wala akong motivation na baguhin ang kahit anong aspeto ng buhay ko. Kainis naman kasi si Unsmiling Prince! Dalawang linggo na simula nong may nangyari samin sa kotse niya? Teka, tama ba ang sinabi ko? Let me rephrase it, dalawang linggo na simula noong hinatid niya 'ko pauwi. At simula noon, iniwasan na din niya 'ko!
But come to think of it, simula umpisa naman talaga ay iniiwasan na niya 'ko di ba? Pero iba ngayon!
Ni hindi man lang ako mabiyayaan ng konting sulyap kahit alam niyang nasa paligid lang niya 'ko. As in, hindi man lang gumalaw ang eyeballs niya sa direksyon ko. Hinahabol ko siya lage sa hallway pero lumiko lang siya, nawawala na agad! Hindi ko na ulit marinig ang monosyllabic niyang yes/no kahit bulong lang kahit anong pangungulit ko. Pumupunta lage ako sa parking pero usok na lang naabutan ko. Ang galing niyang umiwas, pumuslit at magtago! He's a total snob!
But well, I'm not Dollar Mariella Viscos if I will remain sitting here and do nothing. Tama! Tumayo ako at tiningnan ko ang relo ko. Alas-doce pa lang at may tatlong oras pa 'ko para mabago ang buong mundo. Ha!
Aabutin ko na sana ang bag ko nang mapansin ko sa ibabang bleacher si... Samari? Yeah. Si Shamari nga. At napakunot noo ako nang makita ko siyang pinupunasan nang maigi ang bleacher ng isang minuto at pagkatapos ay sinapinan ng panyo at umupo?
Akalain mong may pagka-OC si bespren? Tiningnan ko siya habang bumababa ako papunta sa kinauupuan niya. Hmn....
Hapit na hapit ang pagkakatali ng buhok niya. Walang kumakawalang hibla at parang hindi man lang dinadaanan ng hangin. Samantalang ako? Basta ko na lang ginagapos ng mataas ang mahaba kong buhok at nag-uumalpas ang mga ilang hibla sa batok ko. Ganyan na lagi ang ayos ng buhok ko 'mula pa noon. Sa bahay lang ako naglulugay ng buhok. At yung uniporme ni Shamari? Tama ang pagkakalapat at sukat sa kanya. Siya talaga ang tamang imahe ng isang mabuting mag-aaral.
Now I know kung bakit ilag ang karamihan ng mga estudyanteng lalake sa kanya. Because she possessed the strict arrive. Yung parang bawal magkamali sa harap niya. She's the type you may called perfectionist. The prim and proper. *Evil grin. Yeah, the prim and proper Shamari, kaya enjoy siyang asarin. Nakalapit na 'ko sa tabi niya at nakita ko naman kung gaano niya punasan nang mariin ang kutsara at tinidor. May lunchbox sa lap niya.
"I'm so thankful at hindi mo pa nasusunog ang buong lugar na to Viscos." She said without looking at me.
"Grabe ka naman Shahari, pyromaniac lang ako at hindi arsonist. At ikaw ha, hindi mo sinasabi sa'kin na obsessive-compulsive ka pala. Pareho lang tayong neurotic, hahaha!"
Inirapan lang niya 'ko at tinigilan ang pagpupunas sa mga kawawang kubyertos. "There's nothing wrong to be clean."
"It's wrong if you're overdoing it."
"Whatever. Now, you go to wherever you want bago pa 'ko mawalan ng gana sa lunch ko."
"Bakit naman ako aalis eh teritoryo ko kaya 'to?"
"Matagal na 'kong pumupunta dito bago ikaw, so I guess mas may karapatan ako kesa sa'yo." She said and made a face.
"Tss! So bakit ngayon lang ulit kita nakita dito?"
"Dahil hindi talaga ako pumupunta dito nang malaman kong naging tambayan mo 'to. Ayokong ma-cremate nang buhay."
"Nagbabagong buhay na 'ko no, thanks to my Unsmiling Prince."
"Unsmiling Prince -Unsmiling Prince, kabaduyan mo." At sumubo siya ng broccoli.
Vegetables for lunch? Walang ding rice? Vegetarian siya?
Samantalang ako, kulang ang two cups ng kanin pag kumakain ako umagahan, tanghalian o hapunan man. Buti na lang at mabilis ang metabolism ko kaya hindi ako tumataba. Tiningnan ko ang marahan niyang pagkain. Kahit malaki ang appetite ko, may breeding din naman ako, pero... kailangan bang may iisang angle ang siko kapag sumusubo ka ng pagkain?
"Shawari-wariwap, uy, naalala ko nga pala, 'di ba na-confirm ko dati sayo na hindi mo boyfriend si Rion, kung ganon...bakit iisang bahay ang inuuwian ninyo? Yaya ka ba niya? Bodyguard? PA?"
Hindi siya sumagot.
"Uy." Siniko ko siya ng konti.
"Itanong mo sa kanya."
"Sus... Iniiwasan niya nga ako these past two weeks , hindi ko alam kung bakit. Alam mo ba kung baket?"
"No. And the hell I care!?" she shouted.
"Ooops, bad si Shawariwariwap nasa harap ka ng pagkain. Sabi ni Zilv pag nasa harap ka daw ng biyaya ng Diyos ay igalang mo daw, kaya nga pag kumakain kaming tatlo ay nagsisipaan na lang kami ni Moi sa ilalim ng lamesa. Strikto din kasi si Zilv, like you and Rion."
"How could a jerk tell that thing?" she rolled her eyes.
"Jerk? Si Zilv? Jerk ka dyan, pang-terorista lang ang arrive niya pero mas mabait pa siya sa amin ni Moi, me and Moi combined. Gusto mo bang ipakilala kita sa kanya ?"
"Not in this lifetime, duh!"
"Hayaan mo ipapa-schedule kita sa isa sa mga dates niya. At sabi din nga pla niya, dapat da--"
"Nasabi din ba niyang wag kang mang-iistorbo ng mga taong nagtatanghalian!?" mataray niyang sabi sa 'kin.
"Ahmn, hindi, pero wag kang mag-alala, itatanong ko sa kanya kung bad din 'yon, hahaha!"
Inirapan lang niya 'ko at tinuloy na niya ang pagkain niya. Parang nagdadabog ang kilos niya at parang masyado niyang pinag-isipan ang mga sinabi ko. Pero hindi din pala alam ni Shamari kung bakit iniiwasan ako ni labidabs UnsmilingPrince. Tsk! Hay...Bakit nga kaya? May nagawa ba 'kong masama nang huli kaming magkasama?
Itinukod ko ang siko ko sa tuhod ko at nangalumbaba. Tinanaw ko ang dagat sa harap namin. Maganda ang panahon ngayon. Maganda na ang sikat ng araw. Nandito kami ni Shamari sa part na nalililiman ng mga puno kaya hindi masyadong masakit sa balat.
Pero parang mas gusto ko pa na umuulan. Who could tell? Baka ihatid ulit ako ni Rion? At kapag nangyari 'yon, sisiguruhin kong may mga naghambalang na mga puno sa gitna ng kalsada para mas matagal kaming ma-stuck together. *Dreamy eyes
Tapos ng kumain si bespren at pinapasok na niya ang lunchbox sa isang paperbag.
"Shawarip, hindi ko na tatanungin kung ano ang relasyon mo kay Rion basta isama mo lang ako sa bahay niyo, what do you think?" I grinned.
"I don't wanna think about that, Viscos. Because the last thing I will do in this earth is to be with you anywhere at pagtiisan ang kaingayan mo! Gah! Pwede bang manahimik ka naman kahit isang minuto lang?"
"Hahaha! Hhindi din naman kita masyadong gustong makasama bespren,hehehe, gusto ko lang malaman kung saan nakatira si Rion. At kaya ko namang tumahimik ng isang minuto no."
"Whatever!"
"Sige na Shamamawri. Gagawin ko lahat ng gusto mo! Baka kasi kakausapin na niya 'ko kung ako mismo ang pupunta sa bahay ninyo." *Pleading eyes
"Bakit hindi ka sa city hall gumawa ng eksena at itanong mo sa mga tao doon kung saan kami nakatira?!" at nagsimula siyang maglakad paalis.
Sinabayan ko siya sa paglalakad. "Eh hindi ko nga alam kung nasaan ang city hall!"
"Ugh! Sumakay ka sa balsa, mamaya nandoon ka na!"
"Nagjo-joke ka naman eh, pero sige na nga dahil bespren kita tatawa na ko, bwa-ha-ha-ha-ha! So, payag ka na ba?"
"No, you're crazy, hopeless, desperate and... etcetera.!"
"Sige na, bespren, wag mo na lang akong samahan, kita na lang tayo sa bahay ninyo pagkatapos mong ibigay ang direction sa'kin. So? Saan ako liliko? To the left or to the right? Magkano ang pamasahe papunta? Ilan ang aso niyo? Pang-ilang pinto ang kwarto niya?"
"Kung alam mo sanang banggitin ang pangalan ko nang MAAYOS, baka natuwa pa 'ko sa'yo at ibigay lahat ng personal info niya. Hmp! Dyan ka na!" at iniwan niya ko at pumasok siya sa building nila.
"SHAMARI!!!" (T_T)
^^^^^^^^
Shamari's POV
That girl! That crazy girl!
Kung si Zilv ang nag-iisang lalakeng nakakapag-pawala ng composure ko, si Dollar naman ang babaeng gumagawa niyon!
Magkaibigan nga sila! Nakaka-irita pareho! But I had to admit, she has tons of guts.
Akala ko katulad din siya ng ibang babae na nagkakandarapa kay Rion, pero kapag naranasan na nila ang rejection mula sa 'kapatid' ko, titigil na sila at magkakasya na lang sa pagtanaw sa malayo.
But not Viscos. Ilang linggo na silang naghahabulan. At nagtaka ako noong una kung bakit hindi pa gumagawa ng paraan si Rion para tumigil si Dollar. Pero base sa sinabi ng baliw na 'yon kanina, nagsisimula na siyang umiwas.
Well that's a good thing for her. Hindi niya kailangang ipilit ang sarili niya sa lalakeng hindi nagtitiwala sa lahat ng babae. Dahil na rin siguro 'yon sa naranasan niyang pag-reject ng mga magulang niya sa kanya. I don't know. Hindi kami masyadong close ni Rion and he is so secretive para sabihin niya sakin ang mga nararamdaman at iniisip niya.
But I know little things about him. Maybe, that's a thing between siblings. Kahit bihira kaming mag-usap.
As for Dollar's case, hindi ako kahit kelan gagawa ng paraan para mapalapit siya kay Rion. Ang dahilan ko ay marahil dahilan din ni Rion. Na ayaw niyang may mapalapit na tao sa kanya para hindi mapahamak ang taong 'yon. Hindi ko feel maging kaibigan si Dollar, pero hindi ako ganoon kasamang tao para hayaan siyang mapalapit sa isang komplikadong tao para mapahamak lang.
Yeah. I know from the start what Rion's doing these past five years. I'm not a fool para hindi ko malaman ang ginagawa niya sa tuwing matatanaw ko siya sa bintana ko at umaalis ng kalaliman ng gabi. At ang mga lakad niya tuwing bakasyon na umuuwi siyang puro galos o kaya ay pasa. I don't know what it is exactly but I had this feeling that it is somewhat dangerous. Hindi ko alam kung may alam din si Don Marionello na madalas ay abala sa mga negosyo. Bihirang-bihira lang kami magkasabay sa dinner.
Napadaan ako sa bulletin ng Business Education at nakita ko ang monthly ranking ng mga estudyante. As expected, I ranked first. Pangalawa lang si Rion sa 'kin. Pero wala akong nararamdamang katuwaan. Dahil alam kong hindi ako deserving sa pwestong 'yon. At hindi talaga ako ang pinakamagaling. Rion does. Sa maraming pagkakataon ay pinagbibigyan niya lang akong manguna sa klase. And that irritates me! Ilang beses ko na siyang kinompronta dahil doon pero ikikibit lang niya ang mga balikat niya at sasabihing 'you deserved it sister.'
And thinking of the devil himself, eto nga at kasalubong ko sa hallway. With one of the campus' It girls. Yeah, that's it. He only settles for short term affair. No emotions attached. Tumango lang siya sakin bilang pagbati. And I did the same way.
Ganoon lang palagi, wala naman kasing nakakaalam na magkapatid kami. Don Marionello made sure of that. Binayaran ang mga taong kailangang manahimik. Pero hindi ako nagagalit kung hindi man ako ipakilala ni Don Marionello sa mga tao.
Hindi ko pinag-aaksayang umiyak sa mga ganoong maliit na bagay lang. I only have one mission. At susulitin ko ang pribilehiyong natatanggap ko bilang apo niya para maisakatuparan ang gusto kong mangyari. Use all the resources I have, money, brains and connections.
I'll use them to finish one thing... Isang bagay na dapat matagal ng nangyare...bago pa man ako tumuntong sa lugar na 'to...
^^^^^^^^
Dollar's POV
Ok, wala akong aasahan kay Shamari.
Tss! Sinipa ko ang nakita kong lata. Pauwi na 'ko samin. Lakad lang. Alangan!
Simula kasi ng ihatid ako ni Unsmiling Prince, parang hindi na 'ko sanay maglakad ng kulang-kulang isang kilometro. Samantalang dati, tumatanaw pa 'ko sa ibaba ng bangin, kinakausap ang mga puno at talahib sa daan, nakikipaghabulan sa mga kulisap... Hay!
Ang nakakainis pa neto, bago ako lumabas sa gate ng University kanina ay nadaanan pa 'ko ng kotse ni Unsmiling Prince, hahabulin ko sana pero nakita kong may kasama siyang babae. Kainis lang ha! Pwesto ko yung inuupuan ng bruhang 'yon! Nakakayamot! Gusto ko sana silang habulin kung hindi lang ako magiging pathetic tingnan.
Yung iiwasan ka ng taong mahalaga sa'yo nang hindi mo alam ang dahilan?! Mahalaga sa'kin si Rion?!
Tss! Parang ngayon ko lang naamin iyon ah. Pero ano pa nga ba? Gagawin ko ba lahat ng mga ginawa ko kung hindi mahalaga sa'kin si Rion? Manghahabol ako ng isang mailap na lalake nang walang dahilan? Para naman akong baliw noon.
Sinipa ko ulit ang lata at nagtuloy sa paglalakad. Nilapitan ko 'yon at sinipa ulit hanggang bumangga iyon sa isang... Buko ?
Nilapitan ko ang buko at dinampot. Tinanaw ko ang kaliwa ko at nakakita ako ng maraming puno ng niyog. Hindi ko matanaw kung hanggang saan. Pero kelan pa nagkaroon ng hacienda ng niyog sa tabi ng kalsadang dinadaanan ko araw-araw?
Tiningnan ko ang pinanggalingan ko pero hindi ko na matandaan kung saan ako lumiko. Nasaang lupalop ako ng Luzon ngayon? Babalik na sana 'ko para hanapin ang daan nang may sumulpot na malaking kalabaw sa daan ko at nagsimulang tumakbo. Tumatakbong kalabaw!
"Aaaaahh! Uncle ko po!" Tumakbo ako nang mabilis habang yakap ko pa din ang buko.
Kalabaw ba talaga ang humahabol sa 'kin? Bakit tumatakbo? Nakakatakot ang mga yabag ng kalabaw na 'to na tumatama sa daanang graba.
Umakyat kaya ako sa puno ng niyog? Pero ang sagwa yata? Tinuloy ko lang ang pagtakbo ko hanggang sa hinihingal na 'ko. Tumakbo pa din ako ng tumakbo. Nilingon ko ang kalabaw at nakita kong.... Nakakita lang ng pond at hayun! Tinigilan na ang paghabol sa 'kin! Nanliligo na nang todo! Pero salamat naman dahil hindi ko na talaga kaya.
Nakipagtitigan ako sa kalabaw at patakbong bumalik sa pinanggalingan ko. Hindi ko hiniwalayan ang tingin niya, baka kasi umahon siya at habulin na naman ako. Pagkalagpas ko sa kanya ay tinodo ko na ulit ang takbo ko.
Tae naman kasi eh! Ilang taon na 'kong umuuwing lakad pero ngayon lang ako naligaw!
Bigla akong nagpreno nang may makita naman akong matandang lalake na naglilipat ng mga buko sa isang malaking kariton.
Pero nakahinga na 'ko ng maluwag dahil nakakita na 'ko ng tao. Lumapit ako sa kanya at tinulungan ko siyang maglipat ng buko mula sa isang mataas na tumpok papunta sa kariton na may dalawang gulong. Nakakailang buko na 'ko nang mapansin ako ng matanda.
"Anong ginagawa mo dito, hija?" tanong niya.
Hindi naman siya nakakatakot, mabait nga ang bukas ng mukha niya...But there's something in this old man that spoke... power and authority.
"Naligaw po kasi ako eh, hehehe, kayo po anong ginagawa nyo dito?"
"Kung hindi mo napapansin hija, naglilipat ng buko." At tumawa si Lolo.
"Hahaha, oo nga po no? Bakit po nagtatrabaho pa kayo, Lo? Wala po ba kayong mga anak o apo?" Usisera talaga 'ko. Pero para kasing napakatanda na ni Lolo para lumabas pa ng bahay. He must be around sixties to seventies.
"Kailangan, hija." And he gave me an all-knowing smile. "Huwag mo na 'kong tulungan apo, kayang-kaya ko na 'to."
"Ok lang po 'yon, kailangan ko pong may mapagbuhusan ng sama ng loob. Kainis kasi eh." At binato ko ang isang buko sa kariton.
"Bakit naman, hija?" tanong niya at pinampaypay sa sarili ang sumbrelong buli.
"Ganito po kasi 'yon, Lo. Nagkagusto ako sa isang lalake, itago na lang natin siya sa pangalang Marionello Flaviejo, a.k.a Rion a.k.a Unsmiling Prince. Masungit, tahimik, masikreto, antipatiko minsan at lalakeng tumatawa sa konting tatak lang ng powerpuff girls. Pinaghihirapan ko talaga araw-araw na magkaroon kami ng moment together. Nililigtas niya nga 'ko sa lahat ng pagkakataong maaksidente ako. At sino ba naman ako para hindi mas lalong malulong sa 'Rion's spell' na kalat na kalat sa buong University di ba? Pero 'yong lalakeng 'yon, iniiwasan na 'ko, nang hindi ko alam ang dahilan! As in, konti na lang Lo, ramdam ko ng malapit na kaming maglevel-up pero isang maulang hapon noong nakaraang nakaraang linggo ang pinagsamahan namin at pagkatapos noon hindi na niya ko pinansin, wala kahit sulyap man lang. At hindi ko alam kung bakit!?" *Hingal. Hingal. Hingal.
Sa sobrang inis ko, nakwento ko na tuloy sa kanya ang buong kwento namin ni Unsmiling Prince. Pero mas lumuwag ang pakiramdam ko at di ba nga sabi nila, mas magandang kausapin ang stranger?
"Bakit hindi mo-corner-in apo, at pilitin mong magkausap kayo?"
"Naisip ko na nga yan, Lo kaso di ko alam kung saan siya nakatira." (T_T)
Ngumiti lang siya at itinuloy na ang paglilipat ng mga buko.
"Tulungan ko na kayo 'Lo ah? Salamat po sa pakikinig."
"Wala ;yon hija, hayaan mo at matatauhan din 'yang lalakeng tinutukoy mo."
"Sana nga 'Lo."
Natapos naming ilipat ni Lolo ang mahigit isandaang buko. Masakit din sa braso, pero nag-enjoy naman ako. Ang sayang kakwentuhan ni Lolo.
Nakahanap ako ng isang matandang kaibigan.
Nalaman kong sa kanya palang kalabaw 'yong humabol sa 'kin at iyon ang katulong niya sa paghahakot ng mga buko. Inalok niya nga akong ihahatid sa bahay pero hapon na din at malayo pa yata ang tirahan niya. At masaya kaming nagpaalaman sa isa't isa.
Nakahanap ako ng isang matandang kaibigan sa katauhan ni Lolo... Teka, hindi ko natanong ang pangalan niya!
Komentar Paragraf
Fitur komentar paragraf sekarang ada di Web! Arahkan kursor ke atas paragraf apa pun dan klik ikon untuk menambahkan komentar Anda.
Selain itu, Anda selalu dapat menonaktifkannya atau mengaktifkannya di Pengaturan.
MENGERTI