Bab 393: บทที่ 178-3 ให้มันเป็นไป (บทสรุป)

บทที่ 178-3 ให้มันเป็นไป (บทสรุป)

ฉินจือเหยียน ข้าควรจะรู้อยู่แล้วว่าท่านอยู่ที่นี่

ชิงเซี่ยหัวเราะเสียงขื่น ในรอยยิ้มแฝงไว้ด้วยความหงอยเหงาและทุกข์ยากที่ไม่อาจควบคุมไว้ได้ นางนั่งพิงแผ่นหิน จินตนาการว่านางกำลังอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ความทรงจำในวันวานไหลผ่านราวกับน้ำไหล ค่อยๆ เพิ่มความเร็วขึ้น ไม่อาจรั้งรอ ไม่อาจยึดยื้อ

ข้ารู้ดี ภายใต้ท้องฟ้าแห่งนี้ ข้าน่าจะอยู่ที่นี่มากที่สุดแล้ว ต้องเป็นที่นี่เท่านั้น เพียงแต่ข้าไม่กล้ามา ข้าแบกรับความฝันลมๆ แล้งๆ ว่าท่านยังมีชีวิตอยู่แล้วออกท่องไปทั่วหล้า เดินทางไปยังทะเลทรายและที่ราบสูง แต่ข้ากลัวที่นี่ กลัวว่ามาถึงแล้วจะพบกับป้ายวิญญาณป้ายหนึ่ง กองกระดูกกองหนึ่ง หรือไม่ก็เป็นดังเช่นตอนนี้ เหลือเพียงหลุมศพกองหนึ่ง